พลังล้นเหลือ เมื่อมาเฟียหนุ่มยังไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย เขาจับเอวบางคนตัวเล็กให้นอนคว่ำ ก่อนจะยกสะโพกมนของเธอขึ้นเล็กน้อย
“ดะ เดี๋ยวสิคุณ ฉะ ฉันเหนื่อยนะ” เธอโวย ก่อนจะเอี้ยวตัวไปข้างหลังเพื่อต่อว่า
“ขอฉะ..ฉันให้พักก่อนได้หรือเปล่า” หญิงสาวเริ่มต่อรอง
เพี๊ยะ!! ไม่มีคำตอบ มีเพียงฝ่ามือหนาฟาดแรง ๆ ที่แก้มก้นของเธอ อัญชิสาร้องว้ายออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าหนุ่มโฮสต์ที่จ้างมาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ
“หันไป!” เสียงดุออกคำสั่ง
ยิ่งตกใจไปกันใหญ่ ก่อนหน้านี้เขาดูอ่อนโยนกับเธอมาก แต่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มเห็นมุมที่ดิบเถื่อนขึ้นมาแล้ว เริ่มชักไม่แน่ใจอันไหนคือตัวจริงของคนที่เธอเพิ่งจ้างมา
แต่ที่แน่ ๆ ตกลงนี่เธอกับเขาเป็นแค่การจ้างงานจริงนะเหรอ ก็นะ…คนบ้าอะไร! จ้างชั่วโมงแถมหนึ่งคืน!
เพี๊ย!!
“ว้าย!”
มือหนาฟาดที่แก้มก้นของเธอเป็นรอบสอง อัญชิสาสะดุ้งเฮือก สะโพกงามงอนยกเด้งขึ้นสูงตามแรงมือ มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่ทำไปเองตามกลไกของความเจ็บที่ได้รับ
อัญชิสาอยู่ในสภาพที่โก้งโค้ง ใบหน้าหวานแนบไปกับเตียงนอนนุ่ม สะโพกกลมยกก้นงอนกระดกขึ้น ส่งผลให้กลีบกุหลาบสีชมพูระเรื่อเจือด้วยหยดน้ำหวานชุ่มฉ่ำ ปรากฏจนเด่นชัดในสายตามาเฟียหนุ่ม
อึก…เขาจ้องมองความสวยหวาน ก่อนกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ยังไม่ทันที่อัญชิสาได้ตั้งตัว มาเฟียหนุ่มดึงสะโพกมนของหญิงสาวเข้าหาตัว อย่างอดใจไม่ไหว ก่อนที่จะสอดแก่นกายเข้าหากลีบกุหลาบสีชมพูระเรื่ออย่างรวดเร็ว
ปึก!
“อ๊า!” อัญชิสาหวีดร้องด้วยความจุก มือเรียวกำจิกแน่นบนที่นอน และไม่ทันที่เธอจะได้ปรับอารมณ์ร่วม มาเฟียหนุ่มก็ขยับแก่นกายเข้าออกในตัวเธอ
และ…เหมือนครั้งนี้เขาจะเริ่มทำรุนแรงกับเธอขึ้น
ไม่ใช่อะไร …กว่าหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่คริสโตเฟอร์ต้องอดทนอดกลั้นเพื่อเล้าโลมหญิงสาวให้เธอพร้อม เขารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอเลยไม่อยากผลีผลาม ทั้งที่แก่นกายเขาปวดหนึบจนแทบคลั่ง!
แต่ตอนนี้! มันถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะได้ปลดปล่อยมันเสียที!
ปั่ก ปั่ก ปั่ก ฝ่ามือหนารั้งเอวบางเข้าหาตัวเป็นจังหวะ กดกระแทกเอวสอบกระแทกทั้น จากเนิบนาบเป็นหนักหน่วง
อัญชิสาครางกระเส่า เรียบเรียงคำพูดออกมาจนแทบไม่เป็นคำ เธอพยายามขอร้องให้เขาอ่อนโยนกับเธอหน่อย แต่เหมือนมาเฟียหนุ่มกำลังตกอยู่ในสภาวะหน้ามืดไม่ได้สนใจคำร้องขอ นอกจากกระแทกทั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ปั่ก ปั่ก ปั่ก
“อ๊า อ๊าง~”
ทั้งจุก ทั้งเสียว จนแทบจะขาดใจตายเป็นแบบนี้
“คะ คริส” ความเสียวทำให้อัญชิสาครางชื่อ แต่กลับเหมือนยิ่งสร้างความได้ใจกับชายหนุ่ม เขาเพิ่มแรงกระแทกหนักหน่วงเข้าไปอีก
ปั่ก ปั่ก ปั่ก
“อื้อ…อึก…” เธอแทบทนรับแรงกระแทกเขาไม่ไหว
ร่างเล็กโยกคลอน พร้อมกับนมคู่สวยขยับเด้งไปมาตามแรงกระแทกที่ตอกอัด แต่ทว่า….ดูสวยและเย้ายวน ชวนให้อีกฝ่ายเอื้อมมือหนาไปขย้ำบีบเคล้นอย่างไม่กลัวมันจะช้ำ
“อ๊า~ คะ คริส ฉัน…อ๊าง~”
ปั่ก ปั่ก ปั่ก! เอวสอบกระแทกถี่ก่อนที่จะ…
ฮรึก!!!
ใบหน้าหล่อเชิดขึ้น มาเฟียหนุ่มเกร็งสะโพก เขารีบเอามือชักลำออกมาแล้วรูดขึ้นกระตุกสองสามครั้ง ก่อนที่น้ำอุ่นร้อนสีขาวจำนวนมากจะพุ่งทะลักเต็มแผ่นหลังของหญิงสาว
พู่ว์…เสียงถอนหายใจออกมา เพราะผ่อนคลายนานแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่ได้เอากับใครแบบสุด ๆ ขนาดนี้
มันโคตรดี โคตรสด และโคตรแน่น…
ร่างบางหมดแรง นอนราบลงกับที่นอนจนเกือบแทบจะสลบ ก่อนที่เขาจะคว้าเอาเสื้อเชิ้ตที่ถอดไว้อยู่ใกล้มือเพื่อดึงมาเช็ดคราบเปรอะเปื้อนบนแผ่นหลังของหญิงสาว แล้วทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ
มันเสร็จสิ้นแล้วใช่ไหมนะ…
อัญชิสานอนหายใจหอบระรัวเพราะเหนื่อยจัด ร่วมสองชั่วโมงกว่า ที่เขากับเธอจนแทบไม่ได้พัก
ทว่า…เธอรู้สึกแบบนี้ได้แค่เพียงช่วงสั้น ๆ เมื่อมือหนาที่โอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง เริ่มนวดเฟ้นที่หน้าอก!
ใช่…สงครามยังไม่จบ! อย่าเพิ่งนับว่ามาเฟียอย่างเขาจะหมดแรง!
ในท่าตะแคง เขาสอดมือยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้น แล้วค่อย ๆ กดแก่นกายไปอีกครั้ง อาวุธเขาไม่ดูท่าหมดฤทธิ์ลงง่าย ๆ
“อะ…ฉันไม่ไหวแล้ว”
“อยู่เฉย ๆ ผมทำเอง”
ได้เหรอ? ถูกทำให้เสียวแบบนี้ แล้วบอกให้เธออยู่เฉย ๆ จะได้เหรอ
ที่สุดแล้ว…อัญชิสาก็ถูกกระตุ้นอารมณ์ใหม่อีกครั้ง หลังจากท่านี้สลับ ถูกสลับไปท่านั้น อย่างกับเขาไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย
แต่เธอสิ เหนื่อยจนหลับสนิทไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เพราะหมดแรง
💋💋💋
“ร้องไห้ทำไมครับ?”เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าเอ่ยถาม ทำเอาอัญชิสาชะงักไปนิด เพราะอย่าว่าแต่แผ่นหลังคนตรงหน้าเหมือนคริสโตเฟอร์เลย ขนาดเสียงก็ยังเหมือนเหมือนมาก…นี้เธอคิดถึงเขามากจน…อ๊ะ!! หรือว่า!!อัญชิสาค่อย ๆ เงยหน้ามองเห็นรองเท้าหนังสีดำมันวับที่คุ้นตา ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปอีก เห็นคนตรงหน้ากำลังนั่งลงชันเข่ามองจ้องเธอ“คุณคริส!”“ร้องไห้ทำไม หรือยังโกรธที่เห็นหน้าผมอีก” สีหน้าคริสโตเฟอร์สลดลง แต่ก็เข้าประคองอัญชิสาให้ยืนขึ้นฮรึก…“ยังโกรธผมอยู่อีกเหรอ?”“ฮรึก…โกรธ…”อัญชิสาตอบสะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ ถึงตอนนี้พอจะรับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาที่เธอกับคริสโตเฟอร์ก็ไม่สนคนจะร้องไห้อะ?ห้ามได้ไหมล่ะ…ก็ไม่ได้“ผมขอโทษที่มาให้เห็นหน้า แต่ว่าผม…”“ฉันโกรธ โกรธที่คุณหายไปไหนตั้งหลายวัน ฮรึก”กลายเป็นเขาสินะที่ผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง เธอโกรธจนไล่เขาเพราะไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้เธอดันโกรธที่เขาหายไปจริง ๆคริสโตเฟอร์คลายยิ้มออกมา ที่อย่างน้อยก็รู้ว่าความโกรธอันหลังของเธอมาจากความคิดถึง“คิดถึงผมเหรอ”“ฉันไม่ได้คิดถึง!” เธอแหวเสียงเข้าใส่ สองมือป้ายปาดน้ำตาไปด้วย พร้อมกับมองคนตัดหน้าด้วยแววตาต
“พักนี้ทำไมเหม่อบ่อยจังเลยคะ คิดถึงใครหรือเปล่าเอ่ย?”เป็นคำถามจากคนตรงหน้าที่ทำให้คนที่กำลังเขี่ยจานอาหารไปมารีบเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้ม“เปล่านี่คะ อัญไม่ได้คิดถึงใคร”แต่ก็ยังไม่วายโกหกตาใสเหมือนเดิม“เอ ไอย์ว่าคุณอัญต้องคิดถึงคุณคริสแน่เลย เห็นว่าช่วงนี้เขายุ่ง ๆ นิดหน่อยค่ะ แต่ถึงยุ่งยังไงก็ยังขอให้ไอรดามาอยู่เป็นเพื่อนคุณเพราะเขากลัวคุณจะหนีจากเขาไปไหนอีก”“กลัวหนีแต่ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น” อัญชิสาลืมตัวบ่นพึมพำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดพูดอะไรออกมา เธอรีบส่ายหน้าทันที“อ่า…เปล่านะคะ อัญหมายความว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยก็ได้ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเท่าไหร่”ไอรดามองหน้าอัญชิสาแล้วอมยิ้มเพราะคนตรงหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด“เอาเถอะค่ะ ไอย์เคยเป็นแบบคุณมาก่อน เคยพูดแบบคุณ เคยรู้สึกแบบคุณ ไม่ยอมรับตัวเอง จนเกือบจะเสียคุณไทเกอร์ไปเหมือนกัน เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะไอย์ไม่รู้ใจตัวเองว่าจริง ๆ แล้วไอย์หลงรักเขาไปตั้งแต่ตอนไหน”“…”“กับความรักบางทีความรักมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกนะคะว่าจะเกิดขึ้นช้าหรือไว บทมันจะรักก็คือรัก แต่ถ้ารักแล้วต้องรู้ตัวให้ไวก่อนจะเสียเขาไปให้คนอื่น คุณอัญคิดดูสิ คุณค
-ที่คอนโด-หลังจากกลับมาถึงที่พัก อัญชิสาตรงเข้าไปในห้องนอนทันที เธอยังคงเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จากับ คริสโตเฟอร์เหมือนเดิม แถมเขายังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องของเธออีกต่างหากเดือดร้อนถึงคนที่ไม่เคยมีเมียอย่างคริสโตเฟอร์ต้องโทรไปปรึกษาพาทิศเพื่อนซี้ซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมเอดิลอสและกำลังจะแต่งงานกับไอรดาดาราสาวชื่อดังเร็ววันนี้....“ไทเกอร์ มึงทำยังไงวะผู้หญิงถึงยอมแต่งงานด้วย” น้ำเสียงติดจริงจังเอ่ยถาม แต่ปลายสายกลับตอบมาด้วยเสียงหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก(สัส โทรมาหากูด้วยเรื่องแค่นี้)“แค่นี้เรื่องไร เรื่องซีเรียสเว้ย”(ซีเรียสไรวะ อย่างมึงต้องมียิงเปรี้ยงปร้าง หรือโดนลอบฆ่าโน้นถึงจะเรียกว่าซีเรียส)“เอาดี ๆ กูจริงจัง”(ครับ ๆ คุณเพื่อน แต่เอาจริงนะคนระดับมึงแค่จับผู้หญิงมาแล้วบังคับให้แต่งงานด้วย ง่ายนิดเดียว)“ง่ายพ่อง ถ้าง่ายกูจะโทรมาปรึกษาเสือผู้หญิงอย่างมึงไหม” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจหนักอีก เพราะการขอผู้หญิงแต่งงานหรือการมีความรักมันค่อนข้างอยู่นอกสารบบเขาไปหน่อย(สัสครับคุณคริส กรุณาพูดจาดี ๆ ใครเป็นเสือ ถึงกูจะชื่อไทเกอร์ แต่กับเมียกูกูเชื่องเป็นแมวนะครับ)“มึงจะจริงจังกี่โมง?
-ที่โรงพยาบาล-ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มยังคงเดินหงุดหงิดงุ่นงานไปมาที่หน้าห้องตรวจ มองนาฬิกาข้อมืออย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งคุณหมอผลักประตูออกมา เขาจึงรีบถลาเข้าไปถามอาการ“เออ...เธอเป็นอย่างไงบ้างครับ”“คุณเป็นญาติของเธอหรือเปล่าครับ”หมอชะงักมองหน้าก่อนจะเป็นถามย้อนกลับ เล่นเอาคริสโตเฟอร์อึ้ง…พูดไม่ออกใช่…เมื่อวานก่อนอัญชิสาก็ถามเขาแบบนี้ และเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าสถานะที่ให้เธอคืออะไร?แค่..ชอบที่มีดีเธออยู่ใกล้ ๆชอบตอนที่ได้มีอะไรด้วยกันแทบทุกวันมันเหมือนทั้งร่างกายและหัวใจมันได้รับการปลดปล่อย จากงานและหลาย ๆ สิ่งที่หนักหน่วงใช่…เธอคือแบตเตอรี่ของเขา!นึกย้อนถึงตอนที่แม่บ้านโทรมารายงานว่าอัญชิสาเขียนจดหมายลาและทิ้งเงินสดแปดหมื่นไว้ในซองสีน้ำตาลบนหัวนอนหัวใจของเขาก็กระตุกแกว่งขึ้นทันที!เขารีบหยิบไอแพดไล่เปิดเช็กดูกล้องวงจรปิด ทุกจุดที่ชวนให้เขาสงสัย ไล่เหตุการณ์ย้อนหลังไปถึงสาเหตุที่ทำให้อัญชิสาตัดสินใจหลบหนี ก่อนจะพบว่า…เมื่อวันก่อนเธอไปบริษัท ได้เข้าไปคุยอะไรกับเอมม่าบางอย่าง และเธอได้กลับออกมาพร้อมซองสีน้ำตาลที่คาดว่าจะเป็นเงินสด!ทั้งภาพทั้งเสียงพอจับใจความได้ว่าอะไรเป
หน้าท้องแบบราบกระตุกเกร็ง สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่ถูกปลดปล่อยเข้าภายใน ลมหายใจทั้งสองหอบกระเส่า“ครับ” เป็นครั้งแรกที่เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยตอบ ส่งผลให้คนใต้ร่างร้องไห้อย่างหนัก“คนเลว…ฮรึก...คุณปลอดภัยใช่ไหมคะ ฮือ…”ทั้งโกรธ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคริสโตเฟอร์ค่อย ๆ ดึงผ้าปิดตาออก มองอัญขิสาที่ร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้มไปหมด“ฮรึก คุณปลอดภัยแล้วจริง ๆ ด้วย”“ครับ ขอโทษ” เขาจูบลงที่หน้าผากเธออีกครั้ง“ฉันกลัว กลัวคุณจะตาย ฮรึก ฮือ”“ทำไมถึงกลัวผมจะตาย”“ก็…” อัญชิสาเลือกที่จะเม้มริมฝีปากแทนการที่จะพูดต่อ ดวงตาคู่หวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววเต็มไปด้วยตัดพ้อ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาแกล้งให้เธอกลัว!“ผมสิเพิ่งรู้ตัวว่าจะตายถ้าขาดคุณ”“แต่ ครั้งนี้คุณทำเกินไปมาก!”“อะไรนะ ทำถึงมาก?” คริสโตเฟอร์ยิ้มล้อ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ยิ้มและไม่ได้เล่นด้วยใช่! ต่อให้ยอมรับว่าลึก ๆ เธอหลงชอบคริสโตเฟอร์มากแค่ไหน แต่ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆเธอกลัวมาก…“ฉันไม่เล่น ฉันจะกลับ!”“งั้นอาบน้ำกันก่อน” คริสโตเฟอร์แตะหลังมือ แต่โดนอัญชิสาสะบัดมือทิ้งทันที“ไม่ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วทะ
สองมือที่ได้รับอิสระรีบไขว่คว้าหมายจะดึงผ้าปิดตาออก แต่กลับถูกฝ่ามือหนารวบข้อมือเธอเอาไว้ แล้วตรึงสองแขน ก่อนจะดันร่างบางลงไปกับเตียงนอนนุ่ม“ดะเดี๋ยวค่ะ เขาไม่ได้รับอันตรายใช่ไหม คุณแน่ใจว่าปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ”เธอยังละล่ำละลักถามชายตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่รอมร่อ แต่เธอกลับห่วงคริสโตเฟอร์มากกว่า“อืม...” เขาตอบอีกครั้ง“ฮรึก...ขอบคุณที่ไว้ชีวิตเขา”อัญชิสาโล่งอก แต่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดกับตัวเองในนาทีข้างหน้าเธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยอมรับชะตากรรม…ในความมืดมิดของผ้าปิดตาที่มองอะไรไม่เห็นกลับรู้สึกได้ถึงฝ่ามือแกร่งของชายแปลกหน้าคนนั้น เข้าสอดประสานเข้าที่เรียวนิ้วทั้งห้าของเธอไว้และ…เขากำลังยกตัวขึ้นคร่อม!ร่างบางไม่ได้ดิ้นรนหรือขัดขืน เพราะนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องรับปากชายคนนั้นไว้แล้วว่าต้องแลก!เขา...คลายมืออัญชิสาออกข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเธอสงบนิ่ง ก่อนเคลื่อนมือค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของอัญชิสาทีละเม็ด ทีละเม็ด จนความเย็นกระทบร่าง สาบเสื้อเผยแยกออกจากกันเผยให้เห็นเนินหน้าอกภายใต้บราเซียร์ขนาดใหญ่เธอเบือนหน้าหนีร้อ