“ฉันกลัว พอก่อนได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยอ้อนวอนน้ำเสียงสั่น แต่…เขาดันมันมาขนาดนี้ จะให้ถอยคงไม่ได้
“แค่ผ่อนคลายแล้วคุณจะรู้สึกดี” มือหนาเข้าลูบไล้ที่ไรผม เขาสบตาอ่อนโยน ไล้ปลายนิ้วเกลี่ยเบา ๆ ที่ใบหน้า
“มองผม ผมจะทำให้คุณลืมไอ้หมอนั่น”
หลอกล่อให้ตายใจ
หลอกลวงให้ลืมเจ็บ
ใช่! เขาก็แค่ต้องการให้เธอเปลี่ยนประเด็นความสนใจ ด้วยการโน้มตัวลงไปจูบเธออีกครั้ง
“อืม…”
กระต่ายน้อยกำลังหลงกลจูบที่เร่าร้อนไปอีกครั้ง
คริสโตเฟอร์สะกดกลั้น ทั้งที่ส่วนนั้นยังกดแช่ เขาทำเหมือนว่าตัวเองดูใจเย็น สวนทางกับแก่นกายที่ร้อนรุ่มจนแทบระเบิดออก
ปึก!
มันอดไม่ไหว!
เขากดแก่นกายเข้าไปจดสุดลำตอนเธอเคลิ้มก่อนถอนริมฝีปากออกมา แล้วก้มมองดูจุดเชื่อมต่อ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ฉีกขาด
กึด…
“อื้อ!”
อัญชิสาหวีดร้อง สองมือดันแผ่นท้องให้ออกห่าง
“อึก…จะ เจ็บ” หยดน้ำตาเม็ดใสเอ่อคลอเบ้า ท่าทางน่าสงสารจนทำให้มาเฟียหนุ่มนึกเป็นห่วง
แต่…แค่เป็นห่วงเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าเขาคิดจะหยุด! เขายังคงกดแช่ให้ร่างกายเล็ก ปล่อยให้ได้คุ้นชิน แม้มันจะตอดตุบจนทำให้เขาแทบคลั่งแล้วก็ตาม
“ไหวมั้ย”
เธอส่ายหน้า พยายามส่งแววตาวิงวอนแก้มขอร้องให้เขาเลิก
แต่…ภาพที่เขาเห็นคือตรงกันข้าม
แววตาแบบนี้
ท่าทางแบบนี้
เธอกำลังยั่วยวนเขาชัด ๆ
“โอเค สักพักคุณจะชิน”
เขาปลอบ ก่อนค่อย ๆ เริ่มขยับเข้าออก เนิบนาบแต่เน้น ๆ
ทุกการเสียดสีที่รุ่มร้อน สร้างสัมผัสแปลกประหลาดให้อัญชิสาขึ้นเรื่อย ๆ ตอนแรกก็ว่าเจ็บ แต่พอเขาขยับเข้าออกแก่นกายเสียดสีเธอมากขึ้น ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนเป็นรู้สึกดี
มัน…เจ็บด้วย เสียวด้วย แยกไม่ออก
แต่…ชอบแหละ
ชอบไปแล้ว
หนุ่มโฮสต์คนนี้เก่ง…เขาเล้าโลมเธอเก่งมาก
ที่สุดเมื่อร่างกายคุ้นชิน ทุกครั้งที่เขากดแท่งร้อนเข้าใส่ เอวบางกลับตอบรับด้วยการยกสะโพกเด้งเข้าหา เสียงสัมผัสเนื้อแนบเนื้อผสานน้ำหวานดังเจาะแจ๊ะจนน่าอาย แต่เสียว…
มาเฟียคริสเอื้อมไปจับสองเต้าที่ดีดเด้งเพื่อเพิ่มแรงกดกระแทกให้เข้าไปได้ลึกขึ้น
ปึก ปึก ปึก!
กระแทกมาเถอะตอนนี้ เพราะอัญชิสาลืมความเจ็บไปหมด เขาเก่งเพราะประสบการณ์ที่เหนือกว่า รู้จังหวะที่เธอชอบ ฟังจากเสียงหวานครางกระเส่า เธอเอ่ยชื่อเขาซ้ำ ๆ ตอนเสียวสุด เรียกขานจนฟังดูน่าหลงใหล
ยิ่งครางก็ยิ่งกระแทกหนัก
ยิ่งเรียกชื่อก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่วง
ไม่ช้าช่องทางรักร้อนผ่าว เธอเสร็จอีกเป็นครั้งที่สอง ความสาวตอดรัดแก่นกายเขาไม่หยุด คริสโตเฟอร์ถอยลำ ก่อนบดแช่และหมุนควง
แฮ่ก แฮ่ก หญิงสาวหายใจหอบ
แต่…
เขา…ไม่ปล่อยให้เธอได้หยุดพัก
มือหนากระชับลำตัวเธอขึ้นมาโอบกอด แล้วจับเอวบางขึ้นมาคร่อมเขาในท่านั่ง หน้าอกสวยอยู่ระดับริมฝีปากก้มลงดูดนมสองเต้าได้พอดี
แก่นกายขยับจ่อเข้าหาตรงปากถ้ำ กอดเอวบางกดลงไปจนส่วนนั้นจมมิด ก่อนที่จะเป็นฝ่ายขยับสะโพกขึ้น
“อ๊า~”
“ท่านี้ ชอบไหม หืม” ปากถามแต่ไม่ได้รอฟังคำตอบ เพราะนมเด้งส่ายอยู่ตรงหน้า ชวนให้ริมฝีปากเข้าตะโบมดุนดันตรงยอดอกไปเสียก่อน
ส่วนล่างขยับเข้าหา ส่วนบนดึงดูดไม่หยุดหย่อน
ปั่ก ปั่ก ปั่ก
เสียงกระทบเนื้อที่น่าอาย ดังจนกลบเสียงครืดจากมือถือ ความจริงมันดังขึ้นมานานมาก นับตั้งแต่เธอเดินเข้าในห้องเป็นสิบครั้ง
หนุ่มโฮสต์ที่นัดไว้นั่งรอนับชั่วโมง ถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ เมื่อรู้ว่าโดนเทเลยตัดสินใจกลับออกไป
…
“อ๊า คริส ฉะ ฉัน…”
“จะเสร็จอีกแล้วเหรอ…”
“อะ อืม …อะ อ๊าย~”
อัญชิสากระตุกเกร็งเป็นรอบที่สาม เธอทิ้งร่างบางอย่างเหนื่อยอ่อนซบลงที่อกแกร่ง
“แฮ่ก …พะ พอได้แล้ว ฉันว่ามันน่าจะเกินชั่วโมงแล้ว”
“ไม่เป็นไรผมแถมให้อีกหนึ่งคืน”
“ฉะ ฉันเหนื่อย”
“แต่ผมยัง…”
💋💋💋
“ร้องไห้ทำไมครับ?”เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าเอ่ยถาม ทำเอาอัญชิสาชะงักไปนิด เพราะอย่าว่าแต่แผ่นหลังคนตรงหน้าเหมือนคริสโตเฟอร์เลย ขนาดเสียงก็ยังเหมือนเหมือนมาก…นี้เธอคิดถึงเขามากจน…อ๊ะ!! หรือว่า!!อัญชิสาค่อย ๆ เงยหน้ามองเห็นรองเท้าหนังสีดำมันวับที่คุ้นตา ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปอีก เห็นคนตรงหน้ากำลังนั่งลงชันเข่ามองจ้องเธอ“คุณคริส!”“ร้องไห้ทำไม หรือยังโกรธที่เห็นหน้าผมอีก” สีหน้าคริสโตเฟอร์สลดลง แต่ก็เข้าประคองอัญชิสาให้ยืนขึ้นฮรึก…“ยังโกรธผมอยู่อีกเหรอ?”“ฮรึก…โกรธ…”อัญชิสาตอบสะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ ถึงตอนนี้พอจะรับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาที่เธอกับคริสโตเฟอร์ก็ไม่สนคนจะร้องไห้อะ?ห้ามได้ไหมล่ะ…ก็ไม่ได้“ผมขอโทษที่มาให้เห็นหน้า แต่ว่าผม…”“ฉันโกรธ โกรธที่คุณหายไปไหนตั้งหลายวัน ฮรึก”กลายเป็นเขาสินะที่ผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง เธอโกรธจนไล่เขาเพราะไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้เธอดันโกรธที่เขาหายไปจริง ๆคริสโตเฟอร์คลายยิ้มออกมา ที่อย่างน้อยก็รู้ว่าความโกรธอันหลังของเธอมาจากความคิดถึง“คิดถึงผมเหรอ”“ฉันไม่ได้คิดถึง!” เธอแหวเสียงเข้าใส่ สองมือป้ายปาดน้ำตาไปด้วย พร้อมกับมองคนตัดหน้าด้วยแววตาต
“พักนี้ทำไมเหม่อบ่อยจังเลยคะ คิดถึงใครหรือเปล่าเอ่ย?”เป็นคำถามจากคนตรงหน้าที่ทำให้คนที่กำลังเขี่ยจานอาหารไปมารีบเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้ม“เปล่านี่คะ อัญไม่ได้คิดถึงใคร”แต่ก็ยังไม่วายโกหกตาใสเหมือนเดิม“เอ ไอย์ว่าคุณอัญต้องคิดถึงคุณคริสแน่เลย เห็นว่าช่วงนี้เขายุ่ง ๆ นิดหน่อยค่ะ แต่ถึงยุ่งยังไงก็ยังขอให้ไอรดามาอยู่เป็นเพื่อนคุณเพราะเขากลัวคุณจะหนีจากเขาไปไหนอีก”“กลัวหนีแต่ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น” อัญชิสาลืมตัวบ่นพึมพำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดพูดอะไรออกมา เธอรีบส่ายหน้าทันที“อ่า…เปล่านะคะ อัญหมายความว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยก็ได้ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเท่าไหร่”ไอรดามองหน้าอัญชิสาแล้วอมยิ้มเพราะคนตรงหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด“เอาเถอะค่ะ ไอย์เคยเป็นแบบคุณมาก่อน เคยพูดแบบคุณ เคยรู้สึกแบบคุณ ไม่ยอมรับตัวเอง จนเกือบจะเสียคุณไทเกอร์ไปเหมือนกัน เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะไอย์ไม่รู้ใจตัวเองว่าจริง ๆ แล้วไอย์หลงรักเขาไปตั้งแต่ตอนไหน”“…”“กับความรักบางทีความรักมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกนะคะว่าจะเกิดขึ้นช้าหรือไว บทมันจะรักก็คือรัก แต่ถ้ารักแล้วต้องรู้ตัวให้ไวก่อนจะเสียเขาไปให้คนอื่น คุณอัญคิดดูสิ คุณค
-ที่คอนโด-หลังจากกลับมาถึงที่พัก อัญชิสาตรงเข้าไปในห้องนอนทันที เธอยังคงเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จากับ คริสโตเฟอร์เหมือนเดิม แถมเขายังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องของเธออีกต่างหากเดือดร้อนถึงคนที่ไม่เคยมีเมียอย่างคริสโตเฟอร์ต้องโทรไปปรึกษาพาทิศเพื่อนซี้ซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมเอดิลอสและกำลังจะแต่งงานกับไอรดาดาราสาวชื่อดังเร็ววันนี้....“ไทเกอร์ มึงทำยังไงวะผู้หญิงถึงยอมแต่งงานด้วย” น้ำเสียงติดจริงจังเอ่ยถาม แต่ปลายสายกลับตอบมาด้วยเสียงหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก(สัส โทรมาหากูด้วยเรื่องแค่นี้)“แค่นี้เรื่องไร เรื่องซีเรียสเว้ย”(ซีเรียสไรวะ อย่างมึงต้องมียิงเปรี้ยงปร้าง หรือโดนลอบฆ่าโน้นถึงจะเรียกว่าซีเรียส)“เอาดี ๆ กูจริงจัง”(ครับ ๆ คุณเพื่อน แต่เอาจริงนะคนระดับมึงแค่จับผู้หญิงมาแล้วบังคับให้แต่งงานด้วย ง่ายนิดเดียว)“ง่ายพ่อง ถ้าง่ายกูจะโทรมาปรึกษาเสือผู้หญิงอย่างมึงไหม” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจหนักอีก เพราะการขอผู้หญิงแต่งงานหรือการมีความรักมันค่อนข้างอยู่นอกสารบบเขาไปหน่อย(สัสครับคุณคริส กรุณาพูดจาดี ๆ ใครเป็นเสือ ถึงกูจะชื่อไทเกอร์ แต่กับเมียกูกูเชื่องเป็นแมวนะครับ)“มึงจะจริงจังกี่โมง?
-ที่โรงพยาบาล-ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มยังคงเดินหงุดหงิดงุ่นงานไปมาที่หน้าห้องตรวจ มองนาฬิกาข้อมืออย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งคุณหมอผลักประตูออกมา เขาจึงรีบถลาเข้าไปถามอาการ“เออ...เธอเป็นอย่างไงบ้างครับ”“คุณเป็นญาติของเธอหรือเปล่าครับ”หมอชะงักมองหน้าก่อนจะเป็นถามย้อนกลับ เล่นเอาคริสโตเฟอร์อึ้ง…พูดไม่ออกใช่…เมื่อวานก่อนอัญชิสาก็ถามเขาแบบนี้ และเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าสถานะที่ให้เธอคืออะไร?แค่..ชอบที่มีดีเธออยู่ใกล้ ๆชอบตอนที่ได้มีอะไรด้วยกันแทบทุกวันมันเหมือนทั้งร่างกายและหัวใจมันได้รับการปลดปล่อย จากงานและหลาย ๆ สิ่งที่หนักหน่วงใช่…เธอคือแบตเตอรี่ของเขา!นึกย้อนถึงตอนที่แม่บ้านโทรมารายงานว่าอัญชิสาเขียนจดหมายลาและทิ้งเงินสดแปดหมื่นไว้ในซองสีน้ำตาลบนหัวนอนหัวใจของเขาก็กระตุกแกว่งขึ้นทันที!เขารีบหยิบไอแพดไล่เปิดเช็กดูกล้องวงจรปิด ทุกจุดที่ชวนให้เขาสงสัย ไล่เหตุการณ์ย้อนหลังไปถึงสาเหตุที่ทำให้อัญชิสาตัดสินใจหลบหนี ก่อนจะพบว่า…เมื่อวันก่อนเธอไปบริษัท ได้เข้าไปคุยอะไรกับเอมม่าบางอย่าง และเธอได้กลับออกมาพร้อมซองสีน้ำตาลที่คาดว่าจะเป็นเงินสด!ทั้งภาพทั้งเสียงพอจับใจความได้ว่าอะไรเป
หน้าท้องแบบราบกระตุกเกร็ง สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่ถูกปลดปล่อยเข้าภายใน ลมหายใจทั้งสองหอบกระเส่า“ครับ” เป็นครั้งแรกที่เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยตอบ ส่งผลให้คนใต้ร่างร้องไห้อย่างหนัก“คนเลว…ฮรึก...คุณปลอดภัยใช่ไหมคะ ฮือ…”ทั้งโกรธ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคริสโตเฟอร์ค่อย ๆ ดึงผ้าปิดตาออก มองอัญขิสาที่ร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้มไปหมด“ฮรึก คุณปลอดภัยแล้วจริง ๆ ด้วย”“ครับ ขอโทษ” เขาจูบลงที่หน้าผากเธออีกครั้ง“ฉันกลัว กลัวคุณจะตาย ฮรึก ฮือ”“ทำไมถึงกลัวผมจะตาย”“ก็…” อัญชิสาเลือกที่จะเม้มริมฝีปากแทนการที่จะพูดต่อ ดวงตาคู่หวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววเต็มไปด้วยตัดพ้อ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาแกล้งให้เธอกลัว!“ผมสิเพิ่งรู้ตัวว่าจะตายถ้าขาดคุณ”“แต่ ครั้งนี้คุณทำเกินไปมาก!”“อะไรนะ ทำถึงมาก?” คริสโตเฟอร์ยิ้มล้อ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ยิ้มและไม่ได้เล่นด้วยใช่! ต่อให้ยอมรับว่าลึก ๆ เธอหลงชอบคริสโตเฟอร์มากแค่ไหน แต่ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆเธอกลัวมาก…“ฉันไม่เล่น ฉันจะกลับ!”“งั้นอาบน้ำกันก่อน” คริสโตเฟอร์แตะหลังมือ แต่โดนอัญชิสาสะบัดมือทิ้งทันที“ไม่ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วทะ
สองมือที่ได้รับอิสระรีบไขว่คว้าหมายจะดึงผ้าปิดตาออก แต่กลับถูกฝ่ามือหนารวบข้อมือเธอเอาไว้ แล้วตรึงสองแขน ก่อนจะดันร่างบางลงไปกับเตียงนอนนุ่ม“ดะเดี๋ยวค่ะ เขาไม่ได้รับอันตรายใช่ไหม คุณแน่ใจว่าปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ”เธอยังละล่ำละลักถามชายตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่รอมร่อ แต่เธอกลับห่วงคริสโตเฟอร์มากกว่า“อืม...” เขาตอบอีกครั้ง“ฮรึก...ขอบคุณที่ไว้ชีวิตเขา”อัญชิสาโล่งอก แต่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดกับตัวเองในนาทีข้างหน้าเธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยอมรับชะตากรรม…ในความมืดมิดของผ้าปิดตาที่มองอะไรไม่เห็นกลับรู้สึกได้ถึงฝ่ามือแกร่งของชายแปลกหน้าคนนั้น เข้าสอดประสานเข้าที่เรียวนิ้วทั้งห้าของเธอไว้และ…เขากำลังยกตัวขึ้นคร่อม!ร่างบางไม่ได้ดิ้นรนหรือขัดขืน เพราะนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องรับปากชายคนนั้นไว้แล้วว่าต้องแลก!เขา...คลายมืออัญชิสาออกข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเธอสงบนิ่ง ก่อนเคลื่อนมือค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของอัญชิสาทีละเม็ด ทีละเม็ด จนความเย็นกระทบร่าง สาบเสื้อเผยแยกออกจากกันเผยให้เห็นเนินหน้าอกภายใต้บราเซียร์ขนาดใหญ่เธอเบือนหน้าหนีร้อ