Se connecterShare
บทที่ 1727
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1728
การจัดการในที่ดินรกร้างนั้นง่าย แต่หวังหยวนต้องการเปลี่ยนเป็นพื้นที่เกษตรกรรมเพื่อให้ประชาชนสามารถพึ่งพาตนเองได้รากฐานของการดำรงชีวิตคือธัญญาหารตราบใดที่ประชาชนในเมืองหลิงร่ำรวย ที่นี่จะกลายเป็นดินแดนที่ประชาชนทั่วดินแดนทั้งเก้าปรารถนาจะอาศัยอยู่!“หากทำเช่นนี้”“เราสามารถสร้างบ้านบนที่ดินรกร้าง และกระตุ้นให้ผู้คนไปสร้างเขตการค้าที่นั่น เพื่อทำให้สถานที่เหล่านั้นเจริญรุ่งเรืองได้!”“และผู้คนที่มาใหม่ในเมืองหลิงก็จะอาศัยอยู่ในบ้านของชาวบ้านชั่วคราว เมื่อสร้างบ้านเสร็จแล้วจึงย้ายไปอยู่”“จากนั้นนำบ้านที่เหลือทั้งหมดมาขาย เพื่อให้ชานเมืองเจริญรุ่งเรือง!”“เช่นนี้ผู้คนจำนวนมากก็จะไหลเข้าสู่ชานเมือง บ้านในตัวเมืองก็สามารถปรับปรุงได้ และเมื่อทุกคนรู้ถึงประโยชน์ของตึกที่ข้าสร้างแล้ว ข้าเชื่อว่าทุกคนจะชอบแน่นอน และจะไม่ขัดขวางการสร้างตึกของเราอีก!”ถงจื่อเจี้ยนยกนิ้วให้หวังหยวน ช่างชาญฉลาดยิ่งนัก“หากไม่มีข้อโต้แย้งก็ทำตามที่ข้าว่าได้เลย”“จำไว้ว่าอย่าได้เกิดความขัดแย้งกับชาวบ้าน เพราะพวกเขากำลังปกป้องสิทธิ์ของตนเอง”“ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเราคิดไม่ถึงกันเอง” หวังหยวนเตือนอีกครั้ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1729
ในอีกไม่กี่วันต่อมา ถงจื่อเจี้ยนได้ดำเนินนโยบายที่วางแผนไว้ ทำให้ประชาชนสงบลงได้ในที่สุดแม้แต่หวังหยวนก็ไม่ได้ว่างเว้นเลย เขากำลังศึกษาสิ่งแปลก ๆ ในบ้านของตนอย่างน้อยในสายตาของเหล่าภรรยาก็เป็นเช่นนั้นหลี่ซื่อหาน หวงเจียวเจียว และคนอื่น ๆ ล้อมรอบเขา มองดูสิ่งสีดำที่อยู่ในมือของเขา“สิ่งนี้ดูเหมือนไข่ แต่ข้าไม่เคยเห็นไข่ที่มีไข่แดงสีดำมาก่อน…”“และยังส่งกลิ่นเหม็นอีก สิ่งนี้กินได้จริงหรือ?” หลี่ซื่อหานมองหวังหยวนด้วยความสงสัยแล้วถามบรรดาหญิงสาวข้างกายต่างก็พูดคุยกัน“สามีไม่ได้ต้องการวางยาพวกเราใช่หรือไม่?”“พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด สามีไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้!”“ข้าไม่อยากกิน…”หวังหยวนยังคงยิ้มเสมอ แต่ไม่ได้สนใจพวกนาง และไม่ได้อธิบายอะไรเขาถือไข่แปลกประหลาดนั่นไปทางด้านหนึ่ง แล้วก็เริ่มทำอาหารในครัว“สามี ท่านกำลังทำอะไรอยู่?” หลี่ซื่อหานเดินไปข้างหลังเขา นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นหวังหยวนทำอาหารในครัว“ข้ากำลังคิดค้นอาหารชนิดใหม่”“สิ่งนี้เรียกว่าไข่เยี่ยวม้า”“พวกเจ้าอาจไม่เคยกิน แต่เชื่อข้าเถิด หากพวกเจ้าได้ลองชิมก็จะต้องชอบแน่นอน!” หวังหยวนยิ้มอย่างมีเลศนัยบร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1730
“ถึงแม้หน้าตาจะไม่น่ารับประทานนัก แต่รสชาติก็ยังอร่อยใช้ได้”“ข้าคิดจะเผยแพร่สิ่งนี้ไปทั่ว เพื่อให้ทุกคนได้ลิ้มลองความอร่อยนี้”การทำให้ประชาชนในเมืองหลิงร่ำรวย ไม่ใช่เพียงแต่ทำให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ต้องตอบสนองความต้องการทางจิตใจของพวกเขาด้วย!การกินดื่มเป็นรากฐานของการดำรงชีวิตของผู้คนเพราะในสภาพแวดล้อมปัจจุบัน ไม่มีสิ่งบันเทิงเหมือนในยุคสมัยของเขา ในชีวิตประจำวันก็ทำได้เพียงแต่งกลอน ดื่มสุรากันให้สนุกสนานเท่านั้น“ไข่เยี่ยวม้านี้จะต้องได้รับความนิยมอย่างมาก!”“ข้าจะไปเผยแพร่สูตรไข่เยี่ยวม้านี้ให้ทุกคน!”“เจียวเจียวไม่ได้ชิมของอร่อยเช่นนี้ คงเสียใจจนอกตรมเป็นแน่!” หลี่ซื่อหานกล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนหยิบกระดาษและพู่กันมาเขียนสูตรง่าย ๆ แล้วส่งให้หลี่ซื่อหาน “เช่นนั้นก็ช่วยข้าส่งสูตรนี้ให้กับเจ้าของร้านอาหารต่าง ๆ ด้วย”“ได้เลยเจ้าค่ะ” หลี่ซื่อหานพยักหน้าแล้วเดินออกไปหวังหยวนล้างมือ กำลังจะเริ่มศึกษาสิ่งสนุก ๆ ต่อ พลันหันไปเห็นถงจื่อเจี้ยนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน“ท่านขุนพล”“มีเรื่องต้องรายงานท่านขอรับ” หวังหยวนกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง “ข้าได้มอบหมายทุกอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1731
“เราเพียงแต่สร้างโครงสร้างสูง แล้วติดตั้งรอกไว้ด้านบน ด้านล่างก็ติดตั้งเชือก ก็จะสามารถขนหินได้อย่างประหยัดแรงขึ้นมาก”“ในกระบวนการทั้งหมด เราเพียงแต่ควบคุมก็พอ” หวังหยวนเผยรอยยิ้มมุมปากนี่คือประโยชน์ของสมอง!สามารถแก้ปัญหาที่ถงจื่อเจี้ยนกล่าวได้อย่างสมบูรณ์“สิ่งนี้วิเศษถึงเพียงนั้นเลยจริงหรือขอรับ?” ถงจื่อเจี้ยนกล่าวด้วยความสงสัยหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอน เมื่อท่านสร้างรอกเสร็จแล้ว ท่านก็จะรู้ประโยชน์ของมันเอง เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะต้องประหลาดใจ”ถงจื่อเจี้ยนพยักหน้า แล้วถือภาพร่างไปอย่างมีความสุข…ในอีกไม่กี่วันต่อมา ไข่เยี่ยวม้าได้รับความนิยมอย่างมากจนแพร่หลายไปทั่วเมืองถงจื่อเจี้ยนสร้างรอกเสร็จแล้ว ทุกคนกำลังใช้รอกขนหินถึงแม้จะยังคงลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ลดการใช้แรงงานคนได้มากและช่วยทุ่นแรงได้มากแผนการสร้างบ้านก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการวันนี้ขณะที่หวังหยวนกำลังศึกษาเรื่องอาหารในห้อง ก็เห็นต้าหู่เดินเข้ามาจากด้านนอก“พี่หยวน มีคนขอเข้าพบขอรับ”“ใคร?” หวังหยวนถามโดยไม่เงยหน้าขณะนี้เขามีความคิดเดียว นั่นคือการสร้างเมืองหลิงให้เป็นเมืองใหญ่โดยเร็วที่ส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1732
ไม่ช้าไม่นานทั้งสองก็มาถึงโรงเตี๊ยมใหญ่ที่สุดในเมืองเมืองหลิงหอหิมะจรัสเมื่อหวังหยวนเดินเข้าไป ลูกค้าที่นั่งอยู่รอบ ๆ ก็ลุกขึ้นมองหวังหยวนด้วยความเคารพ“ท่านหวังมาแล้ว เชิญด้านในเถิดขอรับ!” เจ้าของร้านรีบออกมาต้อนรับด้วยตัวเองหวังหยวนมาที่หอหิมะจรัส นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง“ข้าได้นัดหมายไว้ที่ชั้นบน ทุกท่านก็ทำธุระของตนเองไปเถิด ไม่ต้องเกรงใจ” หวังหยวนโบกมือให้ทุกคนในพริบตาเขาก็ขึ้นไปชั้นสองแล้วในห้องรับรองชั้นสอง ชายคนหนึ่งสวมชุดผ้าไหมกำลังนั่งอยู่ เบื้องหลังเขามีผู้ติดตามสองคนแต่บริเวณขมับของทั้งสองนูนสูง และใบหน้าก็มีกลิ่นอายแห่งการสังหาร เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเมื่อหวังหยวนและคนของเขามาถึง ชายสวมชุดผ้าไหมก็ลุกขึ้น แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านคงเป็นท่านหวังใช่หรือไม่?”“ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!”“ข้าชื่อว่านเชียนซาน”“หากท่านไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าเชียนซานก็ได้ขอรับ”หวังหยวนนั่งลง เขาโบกมือให้ว่านเชียนซาน แล้วกล่าวว่า “ข้าเองก็ได้ยินชื่อเสียงของท่านว่านมาแล้ว ได้ยินว่าธุรกิจของท่านรุ่งเรืองยิ่งนัก”“ข้าจะรังเกียจท่านว่านได้อย่างไร?”“แต่ไม่ทราบว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1733
“โอ้?”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ว่านเชียนซานเป็นบุคคลแรกที่กล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าเขาต้องรู้ว่าเขาไม่ใช่คนของโลกนี้ ย่อมมีความรู้กว้างขวางไม่มีวัสดุใดในที่นี้ที่ทำให้เขาตื่นตาตื่นใจและก็เพราะเหตุนี้ หวังหยวน จึงสามารถพัฒนาหมู่บ้านต้าหวังเพียงแห่งเดียวจนเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ ทีละนิดจนมาถึงจุดนี้ ขณะที่กำลังสนทนา ว่านเชียนซานก็หยิบเหล็กเย็นชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้หวังหยวน“ท่านหวังรู้จักวัสดุชิ้นนี้หรือไม่?”“นี่…”ไม่เพียงหวังหยวนเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ต้าหู่ก็เบิกตาโพลงพวกเขาสัมผัสอาวุธมานาน ย่อมรู้ว่าเหล็กเย็นตรงหน้าเป็นวัสดุชั้นเยี่ยม!แต่วัสดุชิ้นนี้หายากยิ่งนัก ว่านเชียนซานได้มาอย่างไร? “ข้าจะบอกความจริงแก่ท่าน ข้ามีเหล็กเย็นเช่นนี้อีกมาก เพียงพอที่จะสร้างอาวุธและเกราะให้แก่ท่านได้มากมายมหาศาล”“หากท่านหวังต้องการ ท่านสามารถจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ทำจากเหล็กเย็นให้แก่ทหารของท่านได้ทั้งหมด”ว่านเชียนซานพูดด้วยท่าทีแน่วแน่ ไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อยหวังหยวนถึงกับตกตะลึง เขาจ้องมองว่านเชียนซานอยู่นาน แล้วจึงถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วท่านต้องการสิ่งใดจากข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1734
ราวกับกลัวว่าหวังหยวนจะไม่ยินยอมตกลงด้วย“ในเมื่อท่านพูดถึงขนาดนี้แล้ว”“ถ้าท่านมีเวลา ก็พาไปพบลูกสาวของท่านก่อนได้”หวังหยวนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางประตูเมื่อเดินออกจากโรงเตี๊ยม หวังหยวนโบกมือให้ต้าหู่ “รีบติดต่อเกาเล่อให้เขามาพบข้าโดยเร็ว บอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”ต้าหู่ไม่กล้าถามมาก ส่วนชายคนนั้นก็ได้เดินออกไปแล้วเช่นกัน…หนึ่งชั่วยามต่อมา เกาเล่อก็มาถึงหมู่บ้านต้าหวังขณะนั้น หวังหยวนยังคงก้มหน้าง่วนอยู่ที่โต๊ะ กำลังศึกษาอาหารรสเลิศนานาชนิดอยู่“มาแล้วหรือ”เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตู หวังหยวนก็กล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้น“ท่านรู้ได้อย่างไรขอรับว่าเป็นข้า?”เกาเล่อเดินไปนั่ง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วย“ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้า”หวังหยวนยืดตัวอย่างเกียจคร้าน วางงานในมือลง ก่อนจะไปนั่งลงข้างเกาเล่อ“ในบ้านหลังนี้มีภรรยาของข้าหลายคนอาศัยอยู่ร่วมกัน”“แน่นอนว่าข้ารู้จักพวกนางเป็นอย่างดี”“ปกตินอกจากคนของข้าแล้ว ก็มีเพียงต้าหู่และเอ้อหู่เท่านั้นที่จะเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้”“แต่ฝีเท้าของสองคนนั้นหนัก ต่างจากเจ้า เพราะเหตุนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1735
“พ่อค้าย่อมแสวงหาผลประโยชน์”“ดังนั้นท่านจงวางใจเถิด ในเมื่อเขาได้มาเสนอความร่วมมือกับท่านเอง ก็จงให้โอกาสเขาเถิดขอรับ จะเป็นประโยชน์แก่ทั้งท่านและเขา เหตุใดจึงจะไม่สนใจเล่า?”เกาเล่อเป็นบุคคลที่ฉลาดหลักแหลมหวังหยวนพยักหน้า แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดี ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า”“ท่านควรเชื่อข้า ถูกต้องแล้ว เพราะข้าเป็นดวงตาของท่าน”เกาเล่อหัวเราะ ทั้งสองสนทนากันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไปเนื่องจากการประดิษฐ์รอก ความก้าวหน้าในการก่อสร้างจึงรวดเร็วขึ้น ช่วยประหยัดแรงงานเป็นอย่างมาก ทุกคนจึงมีความสุขมากต่างก็มีกำลังใจในการทำงานเต็มที่เช้าวันนั้นหวังหยวนเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้าง เมื่อมองไปรอบ ๆ จึงพบว่าบริเวณรากฐานที่สร้างด้วยหินมีผู้คนมากมายกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น“ท่านหวัง ท่านมาแล้ว”ชายคนหนึ่งที่กำลังทำงานรีบวิ่งมาทักทายหวังหยวนในเมืองหลิง ไม่มีใครไม่รู้จักหวังหยวน และไม่มีใครไม่รู้ชื่อเสียงของเขาหากปราศจากชายผู้นี้ พวกเขาก็คงไม่มีชีวิตที่ดีเช่นทุกวันนี้ได้หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาดูความคืบหน้าในการก่อสร้าง”“ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าทำงานที่นี่ในเวลากลางวันและ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
