แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงการรักษาความลับ แอบแยกออกจากทีมจับปลา และเอาปลาไปขายเพียงลำพังแต่นั่นเป็นวิธีที่จะได้รู้ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไรคนใจแคบแสวงหาผลกำไร ตกปลาเอง แล้วเอาไปขายเองคนที่มีอุปนิสัยดีรักษาสัญญา ก็พาพวกเขาไปทำอย่างอื่น และหาเงินให้เยอะขึ้นหลังจากที่ได้เห็นกำไรมหาศาลจากน้ำตาลทรายขาวแล้ว ทั้งห้าคนก็ไม่มีใครสนใจเคล็ดลับการตกปลานักหลังจากรับประทานอาหารเช้าที่เร่งรีบ หวังหยวนพาทั้งสามคนไปที่หมู่บ้านจ้าวจ้ายซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าไมล์ ด้านหน้าของบ้านอิฐและกระเบื้องสีเขียวแปดหลัง มีสิงโตหินสองตัวตั้งอยู่ด้านหน้าในพื้นที่ชนบท ผู้ที่สามารถอาศัยอยู่ในลานบ้านแบบนี้ได้คือ เจ้าของที่ดินหรือตุลาการเท่านั้นนี่คือบ้านของจ้าวอู่ฉี๋จ่างของตำบลเป่ยผิงเมื่อเห็นว่าหวังหยวนสวมชุดคลุมผ้าไหม หวังซือไห่สวมชุดผ้าแพร ต้าหู่และเอ้อหูกำลังถือไม้ตะบองที่สูงกว่าศีรษะของพวกเขา ชายฉกรรจ์สองคนที่พิงสิงโตหินอยู่ก็รีบวิ่งกลับไปในลานบ้านทันที“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำร้ายหลิวโย่วไฉ?”หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนตัวสูงที่มีหนวดมีเคราในชุดคลุม มีมีดหางวัวคาดเอว เดินออกมาด้วยสีหน้าดุร้ายเข
ซื่อไห่ ต้าหู่ เอ้อหู่ และสมุนต่างก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าหวังหยวนกล้าที่จะข่มขู่จ้าวอู่ซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ ฉี๋จ่างมีพลธนูและชายฉกรรจ์ใต้การบังคับบัญชาของเขา ซึ่งเป็นการขยายอำนาจการปกครองในชนบท และพวกเขาน่ากลัวกว่าหลี่ฉางมากนักดวงตาของจ้าวอู่เคร่งขรึม ความโกรธพุ่งขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ และความโลภถูกระงับไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะตะคอกขึ้นมา "นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจริงใจแค่ไหนนายน้อยหยวน!"ฉี๋จ่างและหลี่ฉางทำงานสมรู้ร่วมคิดกัน เพื่อจุดประสงค์ในการหาเงินจากประชาชนเงินที่พวกเขาได้รับยังคงต้องส่งมอบให้กับด้านบน และพวกเขาสามารถดื่มซุปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นหากหวังหยวนสามารถให้ประโยชน์แก่เขาเพียงพอ การจัดการกับหลิวโย่วไฉนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาหวังหยวนหยิบแท่งเงินสิบตำลึงออกมา "รับไปสิ ข้าเลี้ยงเหล้า"นัยน์ตาของเหล่าสมุนต่างเป็นประกาย เริ่มต้นด้วยสิบสองตำลึงเชียวหรือ เขาคือผู้ฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริงดวงตาของจ้าวอู่เป็นประกาย แต่ใบหน้าของเขาจริงจังขึ้น "หวังหยวน เจ้ากำลังทำให้ข้าอับอายอย่างนั้นรึ? ให้เงินน้อยว่าตั้งครึ่งต่อครึ่งเช่นนี้!"ของขวัญที่ชาวบ้านให้ ส่วนใหญ่จะเป็นไก่ เนื้อหมู เนื้อปลาเป็น
เมื่อมาถึงลานเล็ก ๆ ที่มีกำแพงอิฐ จ้าวอู่ดึงมีดหางวัวออกมาแล้วเหวี่ยงมันไปมาชายฉกรรจ์สองคนถือไม้พลอง และเตะเปิดประตูไม้ที่ทรุดโทรม!ชายฉกรรจ์สามคนอยู่ข้างหน้า นักธนูสองคนวาดคันธนูและยิงธนูพุ่งเข้าไปพร้อมกันผู้หญิงร่างผอมเดินออกมาจากครัว "นายท่านชา มีเรื่องอะไรหรือ!" "กัวฉาง เจ้าก่ออาชญากรรม รีบออกมาซะอย่าขัดขืน!” เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น จ้าวอู่เหวี่ยงมีดหางวัวในมือ เป็นเวลาเดียวกับที่ห้าคนกำลังจะบุกเข้าไปในบ้านปัง!! ประตูไม้สองบานกระแทกออกด้านนอก กระแทกคนทั้งห้าให้หงายหลัง ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบพุ่งเข้าหาจ้าวอู่พร้อมกับมีดในมือหวังหยวนตกใจ ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ช่างน่ากลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปความอันตราย!จ้าวอู่หัวเราะเย้ยหยัน เขาไม่ได้ตั้งมีด เพียงแค่พูดขึ้นว่า "กัวฉาง การฆ่าเจ้าหน้าที่เท่ากับการก่อกบฏ มันเป็นอาชญากรรมใหญ่ ข้า จ้าวอู่ จะยืนอยู่ที่นี่ไม่ขยับ เอ็งกล้าออกมาฆ่าข้าหรือไม่!"กัวฉางถือมีดไว้ด้วยความตกใจ เขาหันหลังกลับ และวิ่งไปที่กำแพงลานบ้าน ก่อนจะปีนขึ้นไปบนกำแพงที่สูงถึงสองเมตร"การเคลื่อนไหวช่างรวดเร็วเสียนี่กระไร เร็วกว่าปรมาจารย์ปาร์กูร์บางคนในโลกเสียอีก!"
“หุบปาก ใครก็ตามที่กล้าตะโกนอีกครั้ง จะถูกจับไปขังรวมกันในเรือนจำของมณฑล!”จ้าวอู่พูดขึ้นอย่างเย็นชาเขาเห็นเรื่องแบบนี้มามากแล้ว จะมีโจรที่ไหนที่เกิดมาแล้วเป็นคนเลวเลยในโลกที่ขุ่นมัวใบนี้ ถ้าแม่ของเขาอยากจะมีชีวิตที่ดี ใจจะต้องแข็งชาวบ้านไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป แม่กัวและลูกสะใภ้ทั้งสามคนเช็ดน้ำตาด้วยเบา ๆ"กัวฉาง กัวเหลียง กัวเฉียง เมื่อคืนนี้พวกเจ้าไปขโมยของที่บ้านของหวังหยวน กัวเฉียงถูกเอ้อหู่ชกเข้าที่หลัง และกัวเหลียงก็ถูกเอ้อหู่คว้าไหล่ และเสื้อผ้าก็ขาดหลุดลุ่ย ตอนนี้มีหลักฐานเพียบ พวกเจ้าจะยอมรับหรือไม่!”จ้าวอู่ยกเสื้อผ้าของทั้งสองคน เผยให้เห็นรอยกำปั้นบนหลังของกัวเฉียง รอยเปื้อนเลือดบนไหล่ของกัวเหลียง และหยิบรอยเลือดที่ได้รับมาจากหวังหยวนขึ้นมา"ยอมรับขอรับ!"สามพี่น้องมองหน้ากันแล้วพยักหน้าหลักฐานที่แน่นหนาราวกับภูเขา ไม่ใช่สิ่งที่สามพี่น้องจะปฏิเสธได้จ้าวอู่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ยอมรับผิดก็ดีแล้ว แล้วเงินของหวังซื่อไห่ที่พวกเจ้าขโมยไปล่ะ?""เงิน?"พี่น้องทั้งสามรู้สึกงุนงงพวกเขาแค่ไปขโมยบ้านของหวังหยวน แต่พวกเขาถูกเอ้อหู่จัดการก่อนที่จะลงมือสำเร็จแม่กัวแ
เอ้อหู่ที่ยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกต้าหู่ฟาดเข้าที่เอว จากนั้นมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของหวังหยวน และพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ "ใช่ หัวขโมยมีแค่คนเดียว"“อื้ม คนเราก็ต้องมีจำผิดจำถูกบ้าง เมื่อจำได้ก็ดีแล้ว!”จ้าวอู่รับเงินอย่างเงียบ ๆ "ในเมื่อหัวขโมยมีแค่คนเดียว งั้นพวกเราจับมาเกินสองคน นายน้อยหวัง ท่านคิดว่าเจ้าจะปล่อยพวกเขาไปดีหรือไม่!"หวังหยวนมองไปที่พี่น้องทั้งสาม "คนไหนในพวกเจ้าที่จะติดคุก และใครจะอยู่เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว พวกเจ้าเลือกกันเอง!"“ข้าเป็นพี่ ข้าจะติดคุกเอง พวกเอ็งทั้งสองดูแลครอบครัวให้ดี!”“พี่ใหญ่ พี่รอง ข้าจะไปเอง ข้าได้รับบาดเจ็บคงอยู่ได้อีกไม่นาน ให้ข้าไปเถิด!”“พี่ใหญ่ น้องเล็ก ให้ข้าไปเถอะ เสื้อผ้าบนไหล่ของข้ามีรอยถลอก หลักฐานแน่นหนา”พี่น้องทั้งสามถกกันไปมา!"พอแล้ว!" หวังหยวนโบกมือ "กัวเหลียงเจ้าเข้าคุกไป เสื้อผ้าของเขาขาด และไหล่ก็ได้รับบาดเจ็บ หลักฐานมีครบ จะได้พูดง่ายขึ้นเมื่อไปที่อำเภอ"จ้าวอู่ชำเลืองมองชายฉกรรจ์สองคนก้าวไปข้างหน้า เพื่อไขกุญแจมือให้กับพี่ใหญ่กัวฉาง และน้องเล็กกัวเฉียง พี่น้องทั้งสามมองไปที่หวังหยวนอย่างสับสนหวังหยวนมีสีหน้าเรีย
หมู่บ้านเสี่ยวหลิวเป็นบ้านอิฐทั้งหมด และนี่คฤหาสน์ของหลิวโหย่วไฉหัวหน้าหมู่บ้านหลิวโหย่วไฉเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และประคบหน้าด้วยผ้าร้อน เมื่อวานนี้ใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู แต่วันนี้อาการบวมลดลงมาก เขากัดฟันและพูดว่า "เมื่อคืนนี้มีหัวขโมยไปขโมยที่หมู่บ้านต้าหวังไหม?"ผู้ช่วยคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "มีขอรับ โจรขโมยเงินได้ห้าสิบตำลึงจากหวังซื่อไห่ ไอ้นักเลงนั่นร้องไห้อย่างหนักในตอนเช้าตรู่"หลิวโหย่วไฉตกตะลึง "ไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญมันบ้าไปแล้วหรือ? ถึงได้ให้เงินนักเลงนั่นถึงห้าสิบตำลึง!"ผู้ช่วยนึกเหยียดหยามในใจ เขาไม่ได้บ้า แต่เขาใจกว้าง ไม่เหมือนคนตระหนี่เช่นเจ้า ทำงานหนักกับเจ้ามาหนึ่งปี แต่ได้เงินมาไม่กี่กว้านหลิวโหย่วไฉกัดฟันและพูดว่า "แล้วไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญล่ะ สามพี่น้องตระกูลกัวได้ไปบ้านของมันไหม ได้แทงมันสักแผลหรือไม่?"นักเลงส่ายหัว "ไม่ขอรับ สามพี่น้องตระกูลกัวพลาดไป ได้ยินมาว่าถูกเอ้อหู่ทุบตีจนแตกกระเจิง"“เอ้อหู่ตีสามพี่น้องนั่นอย่างนั้นรึ!”หลิวโหย่วไฉรู้สึกประหลาดใจ และกัดฟันแน่น "ให้ตายเถอะ ถือว่าดวงของไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่นยังดีอยู่"“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ดีแล้วขอรับ!”ทันใดน
ชาวบ้านหยุดชะงัก“อย่าไปฟัง ข้าก็เป็นสมาชิกของที่ว่าการอำเภอ ใครก็ตามที่จับไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญคนนั้นได้ จะได้รับการยกเว้นค่าเช่าสิบเปอร์เซ็นต์ในปีหน้า และหากทุบตีเขา ก็จะลดการเตะต้นเอื้องหนึ่งครั้ง!”หลิวโหย่วไฉเสนอรางวัลนั่นเป็นเงินน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของเงินที่สัญญาไว้ แต่มันก็ทำให้ชาวบ้านคลั่ง และรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว“หยุด หยุด หากพวกเจ้ากล้าก้าวมาอีกล่ะก็ ข้าฉี๋จ่างจะสั่งให้คนยิงธนูเสีย!”จ้าวอู่ตะโกนเสียงดัง แต่ชาวบ้านก็ไม่หยุด จึงได้รีบตะโกนให้คนของตนถอย "หวังหยวน ท่าไม่ดีแล้ว ชาวบ้านพวกนี้คลั่งไม่ได้สติ พวกเราต้องถอยกลับไปก่อน ไม่เช่นนั้นได้โดนพวกมันรุมกระทืบตายแน่!"นักธนูและชายฉกรรจ์ถอยหนีด้วยความตกใจ!“เอาคันธนูและลูกธนูมาให้ข้า!” หวังหยวนคว้าคันธนูและลูกธนูจากมือพลธนู เขาดึงลูกธนูก่อนจะยิงมันออกไปหวืด!ลูกธนูขนนกถูกยิงไปที่ชาวบ้าน"อา!" ชาวบ้านเหล่านั้นที่วิ่งเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นว่าหวังหยวนกล้าที่จะยิงธนูจริง ๆ พวกเขาจึงหยุดทันทีด้วยความตกใจ“ชักคันธนูแล้วยิงซะ ใครก็ตามที่กล้าพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ยิงมันให้ตาย!”เมื่อเห็นพลังของลูกธนู จ้าวอู่ก็หยุด และเรีย
หลิวโหย่วไฉแอบกระหยิ่มใจ จ้าวอู่อยากได้เงิน จึงน่าจะกล้าทำทุกอย่าง หากให้ผลประโยชน์ที่เพียงพอแก่เขายอมมอบเงินหกสิบตำลึงให้ เพื่อเอาใจเจ้าลูกล้างผลาญพ่อแม่คนนี้ก่อน แล้วค่อยไปคิดบัญชีเขาทีหลัง!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวอู่ “ใจเต้นแล้วหรือ?”“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้า จ้าวอู่ จะเป็นคนที่ละทิ้งคุณธรรมของตนเอง เพื่อผลประโยชน์ไปได้อย่างไร!”จ้าวอู่มีสีหน้าเรียบเฉยขณะโบกมือ “หลิวโหย่วไฉสมรู้ร่วมคิดกับโจร ต้องถูกส่งตัวไปยังที่ว่าการอำเภอ!”“เอ๊ะ จ้าวอู่ เจ้า เจ้า...”หลิวโหย่วไฉสะอึกเพราะคำพูดของเขาไปครู่หนึ่ง และสงสัยว่าเหตุใดจ้าวอู่ถึงเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันจ้าวอู่นึกเย้ยหยัน แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดเขาอยากได้เงิน แต่เขารู้ว่าเงินแบบไหนที่รับได้ และแบบไหนที่ไม่อาจรับได้หลิวโหย่วไฉเป็นคนใจแคบ หากวันนี้เขายอมรับหกสิบตำลึงไป ไม่ช้าก็เร็วเขาจะถูกเอาคืนเป็นแน่ส่วนหวังหยวนเป็นคนใจกว้างมาก แม้แต่พวกหัวขโมย เขายังให้เงินด้วยซ้ำ ดังนั้นหากรับเงินของเขา ก็จะไม่มีปัญหายิ่งกว่านั้น หากวันนี้หาเงินได้สามสิบตำลึง ก็จะยังมีเวลาหาอีกมากในอนาคต!น้ำน้อยค่อยไหล แต่ไหลยาวนานใช่หรือไม่!หลิวโหย่วไฉมอง