LOGINShare
บทที่ 322
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 323
"ฆ่า ฆ่าให้ได้สักคนพอแล้ว ฆ่าสักสองคนก็นับว่ากำไร!"ชาวหวงทหารพ่ายศึกหลายคนโกรธและรู้สึกเสียใจมากจนชักดาบออกมาโจมตี!พวกเขาทรยศต่อต้าเย่ พวกชาวหวงก็ไม่เชื่อใจพวกเขา พวกเขาน่าจะฟังสิ่งที่ท่านเสนาธิการทหารพูด!แต่มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!"ฆ่ามัน!"บนกำแพงเมือง ทหารราบหนักของชาวหวงและกองทัพต้าเย่ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง!แต่การต่อสู้อยู่ฝ่ายเดียว!เนื่องจากความห่างชั้นของอุปกรณ์และเครื่องมือ ทหารราบหนักชาวหวงส่วนใหญ่จึงสังหารได้อย่างง่ายดายแม้แต่ขุนพลทรยศอย่างหนิวเวยก็ถูกทหารราบหนักของชาวหวงรุมจนตายอย่างตอบโต้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!ทหารต้าเย่บางคนโหดเหี้ยมมาก ถึงขนาดกอดทหารราบหนักชาวหวงแล้วลากตกลงมาจากกำแพงเมือง!ปึงปัง ปึงปัง...ในตอนนั้น กองทหารต้าเย่ก็โยนทหารราบหนักของชาวหวงทิ้งเหมือนโยนเกี๊ยวลงหม้อต้มการเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้ทำให้ทหารต้าเย่ที่อยู่ข้างนอกสับสน: เกิดอะไรขึ้นกันแน่?หวังหยวนเองก็สับสนเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้เช่นกัน และโบกมือขึ้น "ฉวยโอกาสนี้และยึดกำแพงเมืองกลับคืนมา!"อู๋หลิงนำทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักทั้งสองกลุ่มบุกขึ้นไปยึด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 324
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าถ้าเขาส่งทหารม้าอีกหนึ่งหมื่นนายลงเข้าไปแล้ว ย่อมจัดการอู๋หลิงได้อยู่แล้ว!แต่ตอนนี้เขาเหลือทหารม้าเพียงสามหมื่นนาย ถ้าเขาเทบุกไปอีกหนึ่งหมื่นนาย เขาจะเหลือทหารม้าสองหมื่นนาย!ในเมืองนี้มีทหารเกือบสามหมื่นนาย หากจัดการอู๋หลิงลงได้ แล้วส่วนที่เหลือจะเป็นยังไงต่อมาแลกกันแบบนี้ไม่คุ้มค่าเลย!กองทัพชาวหวงค่อย ๆ ถอนทัพออกไป ประตูเมืองบานหนานั้นก็ค่อย ๆ ปิดลง!เมื่อเฝ้าดูอู๋หลิงที่เปื้อนเลือด กองทัพชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักบนหอสังเกตการณ์บนกำแพงเมือง ทหารจำนวนมาก ทหารพ่ายศึก และพลเรือนอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "แม่ทัพหนุ่มช่างเกรียงไกร!"บนหอคอยเมืองอู๋หลิงตะโกนเสียงดัง "ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ!"“ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ”ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักที่เหลือนอนอยู่บนกำแพงเมืองตะโกนสุดเสียงด้วยกำลังที่เหลืออยู่“ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ!”เหล่าทหารตอบสนองและตะโกนจนสุดปอดหากไม่มีกลยุทธ์ของท่านเสนาธิการทหาร เมื่อคืนนี้จะกวาดล้างทหารชั้นยอดของชาวหวงสี่หมื่นนายในครั้งเดียวได้อย่างไรทหารและผู้คนบนถนนมองไปที่หวังหยวนที่ทางแยกด้วยความชื่นชม!แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 325
เจ้าหน้าที่ทางการกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา นำโดยผู้ตรวจการท่านลุงลุกขึ้นกำหมัดแน่นและขมวดคิ้ว "ใต้เท้า มีเรื่องอะไรรึ?"ถึงมีเรื่อง แต่ไม่คิดเคาะประตูหน่อยเหรอ?บุกพังประตูกันแบบนี้!ดูผิดปกติมาก!ผู้ตรวจการหลิวที่เป็นผู้นำพูดอย่างตรงไปตรงมา "จ้าวต้าฉุย เจ้าต้องโทษร้ายแรง!""ว่าไงนะ?"ลุงขมวดคิ้วเพื่อสร้างดาบยาว เขาจึงอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังตลอดเพื่อสร้างเตาเผาใหม่เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน อย่างแรกเพื่อพักผ่อน อย่างที่สองเพื่อจัดงานแต่งงานกับหญิงม่ายสาว"ค้น!"ผู้ตรวจการหลิวไม่ได้พูดอะไรแค่โบกมือให้ตรวจค้น!กลุ่มเจ้าหน้าที่แกล้งทำเป็นค้นหา"เจอแล้ว!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งมาที่เตียงของลุง คลำ ๆ ที่ใต้เตียงหยิบถุงผ้าใบเล็กออกมา และเทหยกขาวแกะสลักอย่างงดงามออกมาชิ้นหนึ่งลุงขมวดคิ้ว "นี่คืออะไร?"หยกชิ้นนี้ดูมีค่า ทำไมจึงเอามาวางไว้ใต้เตียงของเขา?จ้าวชิงเหอขมวดคิ้ว เจ้าหน้าที่วิ่งตรงไปใต้เตียงราวกับว่าเขารู้ว่าจี้หยกอยู่ที่ไหน“เจ้าขโมยจี้หยกของนายท่านโจวไป และยังกล้าแกล้งทำไม่รู้เรื่องแบบนี้อีก เจ้าหน้าที่มาจับตัวเขาไว้!”ผู้ตรวจการสวี่โบกมือของเขาเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งจับท่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 326
“ข้ารู้ว่าพ่อของข้าถูกใส่ร้าย มีคนอยากได้ของที่ท่านอาจารย์ทิ้งไว้!”สายตาของจ้าวเว่ยหมินดูเหี้ยมเกรียมขึ้นมา "เจ้ากลับไปรอก่อน ดูสิว่าใครมาหาเจ้า แล้วเขาต้องการอะไร เจ้าก็จะรู้ว่าใครเป็นคนใส่ร้ายพ่อของเจ้า อย่ากังวลว่าพ่อเจ้าติดคุกในนี้ ข้าสั่งคนให้ดูแลเขาอย่างดี จะไม่ปล่อยให้คนอื่นมารุมทำร้ายเขา กลับไปอย่าได้กังวล เมื่อกลับไปแล้ว ข้าจะส่งคนตามเจ้าไปอย่างลับ ๆ ส่วนท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวลไป เขาเป็นคนเก่ง ถ้าคนอื่นหนีได้ เขาก็หนีเหมือนกัน!”"ขอบคุณท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ!"จ้าวชิงเหอสะอื้นอยู่สักพักลุกขึ้นและกลับบ้านโจวฉางฟา นายท่านสามของตระกูลโจวมาที่ประตูบ้านแล้วถามว่า "แม่นางน้อย สบายดีไหม?""เป็นเจ้านี่เอง!"หลังจากจ้าวเว่ยหมินที่ได้เตือนไว้แล้ว จ้าวชิงเหอก็พูดสีหน้าเคียดแค้น "เจ้าเป็นคนที่ใส่ร้ายพ่อของข้า!"“ใส่ร้าย? พูดแล้วต้องมีหลักฐาน!”โจวฉางฟายิ้มอย่างยืดๆและเปลี่ยนเรื่อง "จี้หยกชิ้นนั้นมีมูลค่าหนึ่งร้อยกว้าน พ่อของเจ้าจะถูกสักลายและเนรเทศไปเป็นแรงงานสามปี แต่ข้ามีวิธีช่วย ถ้าเจ้ามอบความลับวิธีการทำน้ำตาล ข้าจะหาทางปล่อยพ่อเจ้าออกมา"ครั้งที่แล้วน้ำตาลทรายขาวจำนวนสามร้อย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 327
ในเวลากลางคืน ค่ายชาวหวงรู้สึกได้ถึงความหดหู่หลังจากพักผ่อนมาทั้งวัน พวกเขาก็ตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืนเพื่อจัดการประชุมสงคราม!อากู่ฉา, โจวไป่ต้วน และพวกแม่ทัพชาวหวงคนอื่น ๆ ต่างก็ดูเศร้าสร้อย!การสูญเสียเมื่อคืนนี้มันมากเกินไป ทหารราบหนักสามหมื่นนายเสียชีวิตทั้งหมด และทหารม้าหนึ่งหมื่นนายก็ด้วยทหารชั้นยอดทั้งหมดสี่หมื่นนายเสียชีวิตขณะนี้มีทหารชั้นยอดเพียงสามหมื่นนายที่เหลืออยู่ในนอกด่าน และทหารสองพันนายที่ประจำการอยู่ที่ด่านกำแพงหลงโถวอากู่ฉาขมวดคิ้ว "ทุกคนบอกที ศึกจบลงเช่นนี้แล้ว เราควรทำอย่างไรไปดี!"แม่ทัพหลายคนเงียบ!ก่อนหน้านั้นสำหรับทหารต้าเย่แล้ว พวกเจาตั้งใจที่จะชนะในการสู้รบแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!แต่หลังจากการสู้ศึกสองครั้งนี้ ความมุ่งมั่นที่จะชนะของพวกเขาก็มลายหายหมดสิ้นไป พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะต่อสู้กับต้าเย่อีกโจวไป่ต้วนกล่าวว่า "อ๋องน้อยในเวลานี้ ทางที่ดีที่สุดสำหรับเราก็คือถอย หากเรายังสู้ต่อไป แม้ว่าเราจะยึดเมืองจิ่วซานได้ เราก็ไม่สามารถลงไปทางตอนใต้ได้อยู่ดี""ถอย!"อากู่ฉาขมวดคิ้วแค้นใหญ่หลวงที่ฆ่าเสด็จพ่อยังไม่ได้แก้แค้นเลย แพ้ศึกสองครั้ง มาให้เขาถอยกล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 328
ทหารต้าเย่ส่งคนมาสองหมื่นคน ทุกคนถือคบเพลิงยืนเรียงแถวเหมือนมังกรเพลิงตัวยาว!หวังหยวนไม่อยากลอบโจมตี ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายอยู่ใกล้เกินไปจะเห็นการเคลื่อนไหวของกองทัพขนาดใหญ่ได้ง่ายหากเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็สู้จุดคบเพลิงให้เห็นอย่างเปิดเผย ให้เห็นชัดไปว่าเราจะโจมตีด้วยกำลังแบบนี้กองทัพที่มีมากกว่าสองหมื่นคนด้านหน้ามีทหารราบเกราะหนักชุดใหม่ คุ้มกันหน้าไม้ยักษ์ที่ขนใส่รถมาทหารราบที่อยู่ตรงกลางขี่วัวมาแปดร้อยนาย ตามมาด้วยทหารม้าหนึ่งหมื่นนาย!ในเมืองนี้มีทหารม้าอยู่แค่สองพันนาย แต่พวกเขาเอาชนะชาวหวงและยึดม้ามาได้เป็นจำนวนมาก!ทหารม้ามือใหม่แปดพันนายเหล่านี้ทำได้แค่ขี่ม้าเท่านั้น ไม่รู้จะใช้ม้าต่อสู้ได้อย่างไร แต่มีไว้เพื่อสะดวกในการไล่ล่าศัตรูเท่านั้นในตอนนี้มาถึงในระยะสามลี้แล้ว!กองทัพสองหมื่นคน บุกมาถึงนอกค่ายชาวหวงและหยุดห่างออกไปสามร้อยก้าวแม้ว่าพวกชาวหวงจะไม่มีหน้าไม้ยักษ์ แต่หลังจากบุกยึดได้หลายเมือง พวกเขาจึงมีหน้าไม้ยักษ์ที่ต้าเย่ทำขึ้น!สามร้อยก้าวคือระยะยิงสูงสุดของหน้าไม้ยักษ์ในตอนกลางขบวน หวังหยวนกล่าวว่า "พวกชาวหวงทำอะไรน่ะ!"ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬที่ทำห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 329
แต่ลูกธนูหน้าไม้ยักษ์ยังไม่หยุดยิง!ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…จึก จึก จึก...ลูกธนูหน้าไม้ยักษ์บินข้ามหัวของพวกเขา ทหารชาวหวงจำนวนมากที่เสียวหัววาบไปหมด พวกเขาแอบยกย่องอ๋องน้อยสำหรับสติปัญญาและความกล้าหาญของเขา ที่ค้นพบข้อบกพร่องในหน้าไม้ยักษ์อย่างรวดเร็ว!อากู่ฉาที่นอนอยู่บนพื้นขมวดคิ้ว "ท่านอาจารย์ พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ เห็นชัด ๆ ว่าพวกเขายิงเราไม่ได้ แล้วทำไมพวกเขาถึงยังยิงหน้าไม้ยักษ์อยู่อีก!"สายตาของโจวไป่ต้วนเคร่งเครียด "พวกเขาใช้หน้าไม้ยักษ์พังแนวรั้วขวางม้า ราวกับว่าพวกเขาอยากจะบุกโจมตีค่ายของเราโดยตรง!"“บุกค่าย!”อากู่ฉายิ้มอย่างเย็นชา "คิดว่าหลังจากชนะศึกสองครั้งแล้ว เจ้าจะเอาชนะทหารชาวหวงของข้าแบบตัวต่อตัวได้งั้นรึ ฝันไปเถอะ มาดูกันว่าข้าจะเอาชนะเขาในครั้งนี้ได้อย่างไร!"โจวไป่ต้วนขมวดคิ้วและพูดว่า "อ๋องน้อย ข้าคิดอยู่ตลอดว่ากลอุบายของหมอนั่นไม่ง่ายขนาดนั้น เราควรระวังไว้ดีกว่า!"“ไม่ว่าเขาจะใช้กลอุบายอะไรก็ตาม ข้าจะต่อสู้ด้วยดาบหอกจริงอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”อากู่ฉาพูดอย่างเย่อหยิ่ง!"มาแล้ว!"ทันใดนั้นดวงตาของโจวไป่ต้วนก็หรี่ลง!ที่หน้าประตูค่าย แนวรั้วขวางม้าทั้งหมด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 330
“อ๋องน้อย หนีไปซะ ณ จุดนี้เราพ่ายแพ้หมดรูปแล้ว! หมอนั่นมันไม่ใช่คน เขาช่างเลวร้ายเหลือเกิน คนซื่อตรงอย่างพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก หนีไปเร็วเข้า!”ตอนที่ดึงอากู่ฉา โจวไป่ต้วนหน้าชาไปหมดแล้ว และเขาก็ได้ยอมแพ้จากใจจริงเขาคิดว่าเขามีความรู้มากมาย และมีกลอุบายมากมายนับไม่ถ้วน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับกลอุบายของเด็กนั่น เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเขาซื่อสัตย์และเถรตรงเกินไปความคิดแผนดี ๆ ของเขามาจากไหนกัน!วัวแปดร้อยตัวสร้างหายนะในค่ายชาวหวง ทั้งค่ายก็ลุกโชนด้วยเปลวเพลิง และเต็มไปด้วยความโกลาหลไม่ต้องพูดถึงชาวหวง แม้แต่ต้าเย่ก็อ้าปากค้างจนใส่ไข่ทั้งฟองเข้าไปได้!เมื่อเช้าเสนาธิการทหารบอกว่าจะพาไปถล่มค่ายชาวหวงในคืนนี้ แต่ไม่มีใครเชื่อ!แม้ว่าพวกเขาจะได้เห็นวัวแปดร้อยตัว แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าการต่อสู้เช่นนี้จะเกิดขึ้นได้“ท่านเสนาธิการทหาร เราประทับใจท่านจริง ๆ เราประทับใจสุดไปเลย!”หวางห่าว, อู๋หยวน และเจิ้งฝาเป่ย ขุนพลผู้มีประสบการณ์สามคน กำหมัดและก้มศีรษะคำนับอีกครั้งพวกเขาใช้สมองคิดมาทั้งเช้า คิดอยู่ว่าท่านเสนาธิการทหารจะพาพวกเขาไปเอาชนะศัตรูในคืนนี้ได้อย่างไรคิดมาไม่ต่ำกว่าสิบว
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
