บทที่ 989

หลังจากนั้น ฎีกาออกจากแคว้นกู่มาถึงเมืองหลวงต้าเย่ สุดท้ายก็มาถึงห้องตำราหลวงของฮองเฮา!

เมื่อเห็นฎีกานี้ นัยน์ตาของฮองเฮาก็ฉายแววเย้ยหยันทันที

“ตระกูลเซิ่งมีหัวใจเหมือนหมาป่าจริง ๆ!”

นางวางฎีกานั้นลง ในเช้าของวันรุ่งขึ้น นางส่งฎีกานี้ให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนดู

“ครบหนึ่งปีเต็มแล้วที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับสวรรคต ขณะนี้เรากำลังเตรียมพิธีรำลึก ไม่ต้องพูดถึงองค์ชาย แม้แต่ขุนพลก็ต้องกลับเมืองหลวงมาร่วมพิธี แต่อ๋องผิงเล่อในฐานะองค์ชายใหญ่ไม่มาวังหลวง เรื่องนี้ช่าง... น่าเศร้าใจนัก!”

ฮองเฮากล่าว เหล่าข้าราชบริพารเบื้องล่างต่างสูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

พูดตามตรง พวกเขาไม่คาดหวังว่าจีหย่งจะกล้าปฏิเสธ!

แม้ว่าจะให้เหตุผลว่าป่วย แต่ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมย่อมมองออก มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น!

“ฮองเฮา นี่... นี่ไม่ได้ให้เหตุผลว่าประชวรหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ… เนื่องจากประชวร จึงอาจลำบากในการเดินทางมา ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับบนสวรรค์ไม่น่าจะทรงตำหนิ... “

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูด

ฮองเฮาเหลือบมองขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนนั้น พ่นลมหายใจเย็นชา แล้วดุเขาทันที “ใต้เท้