ความทรงจำสีหม่น

เขามองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังหลับใหลอยู่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามาราวกับพายุ บีบรัดหัวใจที่เคยด้านชาเสียจนรู้สึกเจ็บปวด ภาพที่เธอร้องไห้และเดินจากเขาไปในวันนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ ความทรงจำที่คอยตอกย้ำว่าเขานั้นเลวและโง่ขนาดไหน

มันจะดีแค่ไหนกันหากคนเราสามารถย้อนเวลาได้ เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปเหลือเกิน เขาจะไม่ทำร้ายเธออย่างที่ผ่านมา

"เฮียขอโทษ.." วายุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แม้จะรู้ดีว่าแค่คำขอโทษของเขา มันคงไม่เพียงพอที่จะลบล้างความผิดที่เคยทำไว้กับเธอ

เสียงของเขาทำให้เปลือกตาของอภิชญากะพริบเปิดขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องมองมาที่เขา ความรู้สึกที่ซับซ้อนฉายชัดอยู่ในแววตาคู่นั้น นับสองได้ยินทุกถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมา เพราะเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ถูกถึงรูปภาพออกไปจากมือแล้ว

บอกตามตรงว่าเธอเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ที่เห็นว่าเขายังคงเก็บรูปภาพเหล่านี้เอาไว้ มิหนำซ้ำยังนำมาล้างเก็บใส่อัลบั้มเป็นอย่างดี เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเขายังเก็บรูปคู่ของเราเอาไว้ ทั้งที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่า 'เฮียไม่เคยรักเธอเลยสักครั้ง'

"เ