บันทึกรัก| แฟนเก่าคนโปรดของเฮียเหนือ

วิลล่าหรูสองชั้นสไตล์โมเดิร์นที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาและวิวธรรมชาติ มีผู้เป็นเจ้าของคือ วายุ รัตนกิจโกศล หรือคุณลมเหนือ ทายาทและลูกชายคนโตของบ้านรัตนกิจโกศลซึ่งเป็นตระกูลมหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของภาคเหนือ

ครอบครัวของเขามีหลากหลายธุรกิจ ทั้งเป็นเจ้าของรีสอร์ตหรู และปลูกไร่องุ่นขนาดใหญ่ ทั้งนำเข้าและส่งออกไวน์ ไม่แปลกใจเลยหากเขาจะมีกำลังทรัพย์มากพอสำหรับอยู่อาศัยในวิลล่าหรูราคาเกือบเก้าหลัก

"บอสครับ นี่คือใบสมัครของคนที่มาสมัครตำแหน่งผู้จัดการรีสอร์ตใหม่ครับ" สิงห์ มือขวาคนสนิทของวายุเอ่ยขึ้น ก่อนจะนำเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน เพื่อรอให้เจ้านายตรวจสอบ

"ขอบใจ นายไปพักเถอะเดี๋ยวผมจะดูเสร็จแล้วจะโทรเรียก" เขาตอบกลับเสียงเรียบ

"ครับบอส"

เมื่อมือขวาเดินพ้นประตูห้องออกไป เจ้าของใบหน้าคมคายก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า นิ้วมือเรียวนวดคลึงขมับไปมา เขาเรียนจบปริญญาโทวิศวะแต่กลับต้องมานั่งทำงานบริหารธุรกิจของครอบครัว จมอยู่กับกองเอกสารที่น่าปวดหัวพวกนี้

ฝ่ามือหนากวาดกองเอกสารสมัครงานไปกองไว้ด้านข้างของโต๊ะอย่างไม่ไยดี ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะทำงานอะไรทั้งนั้น เอกสารนี่ค่อยอ่านวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย

ใจจริง เขาอยากจะหลับตาแล้วเลือกมาสักคน แต่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะการเลือกบุคลากรที่มีคุณภาพมาทำงาน นั่นหมายความว่าธุรกิจของเขาก็จะมีคุณภาพตามไปด้วย

"สิงห์เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปสังสรรค์สักหน่อยนะ ส่วนเอกสารนี่พรุ่งนี้ผมจะกลับมาอ่านอย่างละเอียด" เสียงทุ้มต่ำยกโทรศัพท์ขึ้นมาพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ

นัยน์ตาสีเข้ม กวาดมองไปยังวิวภูเขาที่อยู่ด้านนอก ชีวิตคนเราก็อย่างนี้ ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนเองมี แม้เขาจะมีเงินทองมากมาย แต่การใช้ชีวิตในแต่ละวันนั้น มันก็น่าเบื่อเสียเหลือเกิน

"จะให้ผมโทรนัดใครไว้ให้มั้ยครับบอส" สิงห์เอ่ยถามเจ้านายอย่างรู้ใจ บอสของเขาครองโสดมานานหลายปี ไม่เคยคบหากับใครเป็นจริงเป็นจังเลยสักคน ส่วนใหญ่จะเป็นความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้นไม่มีการสานต่อ แต่ก็อาจจะมีบางคนที่บอสพึงพอใจเลยถูกเรียกให้มาหาอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็นั่นแหละ พวกเธอมาในฐานะคู่นอนของเขาเท่านั้น

"ไม่ล่ะ"

"ให้ผมขับรถให้มั้ยครับบอส"

"ไม่เป็นไรขอบใจ" วายุตอบกลับ ก่อนจะกดตัดสายไปอย่างไม่ใส่ใจ เขาเลื่อนหาเบอร์โทรของเพื่อนสนิท คืนนี้เขาจะไปดื่มให้เมากระจาย เอาให้จำทางกลับบ้านไม่ได้ งานการอะไรเอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน เขาใช่คนขยันขนาดนั้นเสียตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังไงซะ เขาก็ยังมีน้องชายฝาแฝดอยู่อีกคน ต่อให้วันนี้เขาอู้งาน ก็ไม่ได้ทำให้ธุรกิจที่บ้านเจ๊งหรอก!

"ไอ้เอกคืนนี้กูจะไปเมาที่ร้านมึง โทรบอกไอ้เคนให้กูด้วย"

อภิชญาในชุดมินิเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อน นั่งฮัมเพลงและแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกอย่างอารมณ์ดี เหตุเพราะว่า วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดปีที่26ของเธอแล้ว ใบหน้าหวานจ้องมองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงาอย่างพึงพอใจ หลายปีมานี้เธอหัดแต่งหน้าและเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวใหม่ จนสลัดลุคเฉิ่มเชยในอดีตไปจนหมด

เว้นเสียแต่ตอนเธออยู่บ้าน อันนั้นน่ะเปลี่ยนกันไม่ได้หรอก เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนเดิม!

"คุณนับสองคะ เพื่อนมากันครบแล้วค่ะ เมื่อไหร่คุณนับสองจะเสด็จคะ" เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นอย่างกระแนะกระแหน มีเสียงดนตรีสด แทรกเข้ามาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ

"ส่งโลมาให้ใหม่หน่อยได้มั้ยคะ กำลังจะออกแล้วค่ะ" อภิชญาตอบกลับอย่างติดตลก เรียวแขนเล็กเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำหอมแบรนด์ดังขึ้นมาฉีดสองสามครั้ง กลิ่นหอมสดชื่นแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงใหล ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง กลิ่นนี้เธอใช้มาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาลัย จนกระทั่งป่านนี้เธอก็ยังคงใช้อยู่

ติ๊ง! เสียงข้อความจากแชทกลุ่มดังขึ้น อภิชญาจึงพับจอเข้าไปดู ก็เห็นว่า เจนนี่ เพื่อนสาวตัวดีของเธอ ส่งรูปโลมาที่เป็นสัตว์มาให้

"อีจ๊อบ กูหมายถึงโลเคชั่นค่ะ มึงส่งโลมานี้มาให้ กูต้องขับรถไปทะเลเหรอ หรือยังไง" 

เจนนี่ มันเป็นลูกชาย เอ๊ย! ลูกสาวคนโตของบ้าน ชื่อเล่นที่พ่อแม่ของมันตั้งให้ก็คือ ไอ้จ๊อบ!

บ้านมันเป็นเจ้าของตลาดสดขนาดกลางแห่งหนึ่งที่เปิดให้พ่อค้าแม่ค้ามาเช่าที่ตั้งแผงขายของทุกวัน และถึงแม้ว่าเธอจะเรียกมันว่าอีจ๊อบมาตั้งแต่สมัยมัธยม แต่มันลงทุนทำหน้าทำนมมาขนาดนี้แล้ว ตอนนี้เลยชุบตัวเปลี่ยนชื่อใหม่ ชื่อว่า เจนนี่

"จ้าๆๆ เดี๋ยวกูส่งโลเคชั่นให้ใหม่ รีบมานะมึงร้านนี้มีดนตรีสดด้วย ผู้งานดีมาก!"

"โอเคเดี๋ยวกูรีบไป"

@hello club

อภิชญาใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อขับรถออกมาที่คลับแห่งนี้ เจ้าของรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังก้าวลงมาจากรถหรูอย่างสง่างาม ทุกย่างก้าวของเธอทำเอาคนที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับหันตามจนคอแทบหัก

เรือนร่างระหงเดินมาหยุดบริเวณฟลอร์ของคลับ นัยน์ตาคู่งามตวัดมองหาโต๊ะที่เพื่อนเธอนั่งอยู่ จนในที่สุดสายตาเธอก็ไปสะดุดเข้ากับเพื่อนสาวของตนเอง

"ทางนี้ค่าเพื่อนสาว" เจนนี่โบกไม้โบกมือเรียกให้เพื่อนเดินมายังโต๊ะของตน นับสองที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่ผ่านมาเธอได้แต่เปิดกล้องคุยกับพวกมัน ตอนนี้ได้อยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันครั้งแรกในรอบหลายปี เรียกได้ว่าเธอดีใจเสียจนอยากจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะ เพราะว่าหลังจากเรียนจบปริญญาตรี เธอก็ย้ายกลับมาต่อปริญญาโทที่เชียงใหม่ ส่วนเพื่อน ๆ ของเธอนั้นยังคงเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเดิมในกรุงเทพ

ส่วนผู้หญิงหน้าหมวยที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างเจนนี่ มีชื่อว่า แก้มบุ๋ม มันเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของร้านทอง เป็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าหมวย ตามฉบับลูกสาวคนจีน ส่วนนิสัยค่อนข้างขัดกับหน้าตา มันเป็นคนที่ปากร้ายปากจัด ถึงปกติจะไม่ค่อยได้ด่าใคร แต่อย่าให้มันได้ด่าเชียว

สมัยเรียนมหาลัยเธอก็คบกันอยู่แค่สามคน ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่ไหนอีกนอกจากนี้

"มึงสวยขึ้นจนกูจำแทบไม่ได้เลยอีสอง" แก้มบุ๋มออกปากชมเพื่อนรัก เธอยังจำได้ดีว่าเมื่อก่อนนับสองแต่งตัวประมาณไหน เสื้อยืดกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ หน้าตาไม่รู้จักแต่ง ผมสั้น ประบ่า แต่ก็นั่นแหละ ด้วยพื้นเพมันเป็นคนหน้าตาดี จะแต่งหน้าหรือไม่แต่งอีสองก็ยังสวยอยู่ดี

"จริง จริตลูกคุณมาก สวยจริงไม่จกตา" เจนนี่เอ่ยเสริมขึ้นอย่างเห็นด้วย

อภิชญา เธอมีชื่อเล่นว่า นับสอง เหตุผลที่พ่อแม่ตั้งชื่อนี้ให้ ก็เพราะว่าเธอเป็นลูกคนที่สอง และเธอเองก็มีพี่ชายชื่อว่า นับหนึ่ง ส่วนเหตุผลนั้นคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้ยืดยาว..

ที่บ้านของเธอมีฐานะปานกลาง อาจจะค่อนไปทางที่ดีเสียด้วยซ้ำ พ่อและแม่เธอรับราชการทั้งคู่ ส่วนพี่ชายก็เปิดอู่ซ่อมรถที่ทั้งซ่อมและแต่งรถเกือบทุกชนิด ไม่ว่าจะรถยุโรปหรือญี่ปุ่น เฮียหนึ่งของเธอก็สามารถแต่งได้ซ่อมได้!

นั่นคือทั้งหมดที่เธอรู้น่ะนะ..

สามสาวนั่งดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมง ตอนนี้อภิชญาเริ่มหน้าแดงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็ยังคงมีสติดีอยู่

"อีเจนมึงรีบไป เดี๋ยวอีสองมันจะเมาจนอ้วกก่อนได้เป่าเค้ก" แก้มบุ๋มแอบกระซิบกระซาบกับเจนนี่ ถึงแผนการที่พวกเธอได้วางไว้ เจนนี่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าให้เพื่อนสาวเล็กน้อย ก่อนจะเขียนบางอย่างใส่กระดาษและเดินออกจากโต๊ะไป

"อีเจนมันไปไหนวะ" นับสองหันกลับมาถามแก้มบุ๋มด้วยความสงสัย

"มันไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมันมา อีสองมึงเฝ้าโต๊ะให้กูแป๊บหนึ่งได้มั้ย คือกูต้องออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ตรงนี้มันเสียงดัง"

"โอเค เดี๋ยวกูนั่งกอดขวดเหล้าไว้ ไม่ให้ใครมาเอาไปแน่นอน" แก้มทั้งสองข้างของเธอแดงระเรื่อ นัยน์ตาคู่งามหวานเยิ้มเพราะเริ่มเมา ตอนนี้หน้าที่ของเธอคือตั้งใจเฝ้าโต๊ะเฝ้าของ เฝ้าขวดเหล้าเอาไว้ให้ดี!

"อะแฮ่ม! ขอรบกวนเวลาของทุกคนสักเล็กน้อยนะครับ มีแขกจากโต๊ะสิบเอ็ดเขียนโน้ตมาบอกว่า วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนคนสำคัญของเขานะครับ เลยอยากขอให้ทุกคนช่วยกันร้องเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้กับคุณ..นับสองด้วยนะครับ" นักร้องหนุ่มพูดออกไมค์ด้วยน้ำเสียงละมุนละไม ขณะนั้นเองไฟข้างในผับก็ดับวูบลง มีเพียงแสงจากสปอร์ตไลท์เท่านั้น ที่ส่องไปยังร่างของนับสอง

เสียงดนตรีและเสียงร้องเพลงจากแขกโต๊ะอื่นดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน ในขณะนั้นเอง เจนนี่และแก้มบุ๋มก็ถือเค้กปอนด์ใหญ่เดินมาหาเธอ

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์

แฮปปี้เบิร์ดเดย์... ทูยู~~

นับสองซาบซึ้งใจเสียจนเกือบสร่างเมา เธอหลับตาอธิษฐานก่อนจะเป่าเทียนบนเค้ก เมื่อเปลวเทียนดับลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นไปจนทั่วบริเวณ ร่างระหงลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สุดสีชมพูอ่อนท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์ยิ่งทำให้เธอดึงดูดสายตา

"ขอบคุณทุกคนมากนะคะ" เสียงหวานเอ่ยขอบคุณด้วยความตื้นตันใจ ก่อนจะค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

หลังจากที่การฉลองงานวันเกิดจบลงไปแล้ว แสงไฟทั่วทั้งผับก็กลับมาเป็นปกติ เสียงดนตรีดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงโห่ร้องอย่างชอบใจของบรรดาแขกโต๊ะอื่น ๆ

"ไอ้เหนือ เจ้าของวันเกิดเมื่อกี้ชื่อเหมือนแฟนเก่ามึงสมัยเรียนมหาลัยเลยว่ะ" รชานนท์ หนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษผู้มีเรือนผมสีบลอนด์ทองเจ้าของดวงตาสีฟ้าดุจคริสตัลเอ่ยทักขึ้นพลางชี้นิ้วไปทางโต๊ะที่นับสองและเพื่อน ๆ กำลังนั่งฉลองกันอยู่ แต่ทว่าลมเหนือเพื่อนของเขากลับนั่งนิ่งเป็นก้อนหินไปซะแล้ว

"ไอ้เหนือมึงได้ยินที่ไอ้เคนพูดมั้ยวะ" เอกภพหนุ่มร่างสูงโปร่งเพื่อนสนิทอีกคนของลมเหนือพูดขึ้น พลางเอามือโบกผ่านหน้าเพื่อนไปมา เพราะเห็นว่ามันนั่งนิ่งอย่างนี้มาสักพักแล้ว 

"สอง.." เขาพูดชื่อของเธอออกมาเบา ๆ เรื่องบังเอิญมันไม่มีอยู่จริงหรอก ผู้หญิงที่ชื่อว่านับสอง เกิดวันที่ 22 กุมภาพันธ์ เท่าที่เขาจำได้มีอยู่แค่คนเดียว เธอไม่ใช่คนที่หน้าคล้ายหรือชื่อเหมือน แต่เธอคือนับสอง แฟนเก่าของเขาจริง ๆ

ผ่านมากี่ปีแล้วนะ ที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้านั้น กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ..

"หะ!!" เอกภพและเคนอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ ผู้หญิงชุดชมพูโต๊ะสิบเอ็ดคนนั้น คือน้องนับสองจริงเหรอวะ

"เออ..กูจำได้" วายุพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ เด็กน้อยผมสั้นของเขาในวันนั้น ตอนนี้อายุยี่สิบหกปีเต็มแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไว้ผมยาว หรือเปลี่ยนการแต่งตัว แต่เขาก็ยังคงจำเธอได้ดี..