๒ ความจริงที่มาพร้อมความจำใจ / 4

“อาจูกลับกันเถิด ข้าว่าจะหลงทางเอาได้ หมอกลงหนาเรื่อยๆ เช่นนี้ แสงไฟก็มิอาจช่วยได้”

“ซิงหนี่ว์…” หลิงจูเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาคลอเบาบาง เบือนหน้ากลับมามองสหายอย่างหวาดกลัว

“ขะ ขุนนางผู้นั้นและฮูหยินของเขาหายไปแล้ว” นางเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก

สาเหตุมาจากคนทั้งสองข้างหน้าได้หายวับไปทันทีราวกับเป็นผีก็มิปาน จึงเป็นเหตุให้นางไม่กล้าตะโกนเรียกออกไป

ข้าคอแห้งขึ้นมาฉับพลัน มองสีหน้าตื่นตระหนกของสหาย และมองทะลุไปด้านหน้า เพียงแวบเดียวเท่านั้น เบื้องหน้าก็ไร้เงาร่างทั้งสอง มีเพียงหมอกสีขาวมาแทนที่

ตะเกียงในมือของหลิงจูสั่นเสียงดังแก๊งๆ ตามแรงมือของนาง จมูกเริ่มแดงระเรื่อด้วยความกลัว

เสี่ยวเมิ่งลอบถอนหายใจออกมา เป็นอย่างที่นางนึกไว้ คุณหนูหลิงนี่ตัวป่วนชัดๆ

“จูจูใจเย็นๆ พวกเราเพียงหมุนกายกลับ และเดินตรงไปตามทางเดิมก็พอแล้ว” ข้าเอ่ยกับนางเสียงเบา เอื้อมแขนไปดึงมือของนางมาจับไว้

“ข้า...ข้าขอโทษ มิคิดว่ายามดึกหมอกจะลงหนาจนมองไม่เห็นแบบนี้ นานๆ ครั้งจะได้ออกมาเปิดหูเปิดตา จึงติดเล่นสนุกไปหน่อย” หลิงจูร่ายยาวออกมาอย่างสำนึกผิด

“อย่าตระหนกไป เราเดินขึ้นเหนือก็พอแล้วมิใช่รึ” ข้าแข็งใจกล่าว มิใช่ว่าไม่กลั