Chapter3

 Chapter3

เช้าวัน​ต่อมา​

เเสงอาทิตย์​ยามเช้าส่องเข้ามาประทะผ้าม่าน วันนี้หิมะไม่ตกดั่งเช่นทุกวัน แสงแดดสาดส่องทำให้รู้สึกอุ่นรู้สึก​ดีขึ้นมาบ้าง

ในขณะที่​ชะเอมนอนอยู่บนเตียง พลางคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้คือกำหนดเส้นตายที่เธอต้องหาเงินไปจ่ายค่ารักษาเควิล เธอไตร่ตรอง​มาตลอดทั้งคืนแล้วแล้ว แต่เธอก็หาทางออกนั้นไม่ได้อยู่ดี

เนื่องด้วยคิดมาตลอดทั้งคืนแต่ก็หาทางออกไม่ได้ ชะเอมเลยคิดว่าวันนี้ควรหยุดงาน แล้วไตร่ตรอง​ว่าเอาอย่างไรต่อไปดี

Rrrrr

เสียงสมาร์ทโฟน​กรีดร้อง​เสียงดังลั่น​ มือเรียวเล็กหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็​ว ในใจได้แต่ภาวนาให้เป็นเบอร์โทร​ของพายุ และดูเหมือนคำอ้อนวอนภาวนาของเธอจะเป็นผล เป็นเบอร์ของพายุที่โทรมา

“ฮะ... ฮัลโหล​คุณ​พายุ”

(“ครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? พอดีฉันเพิ่งเปิดเครื่อง”)​

“เอมมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือ​น่ะค่ะ” เธอละล่ำละลักเอ่ยกับพายุ ในใจรู้สึกดีใจมากที่เธอจะไม่ต้องคิดเรื่องที่ธานินทร์ยื่นข้อเสนอกับเธอ เพราะถ้าพายุช่วยเหลือเธอเธอก็ไม่ต้องเอาเช็คไปขึ้นเงิน ไม่ต้องพาชีวิตของตนเองไปผูกติดกับผู้ชายอย่างเขา

(“ให้ช่วยอะไรครับ?”)​ น้ำเสียงอ่อนโยนทำชะเอมตื้นตันใจ​ เขาต้องช่วยเธอได้แน่ พายุคือที่พึ่งสุดท้ายของเธอ

“เอมขอยืมเงินคุณ​พายุได้ไหมคะ? เอมจะเอาไปใช้หนี้ ถ้าเอมเอาเงินไปคืนป้าโซเฟีย​ไม่ได้ เควิลตายแน่”

(“แล้วเควิลคือใคร?”)​

“เขาเป็นเพื่อนเอมสมัยเด็ก แม่เอมเป็นหนี้ป้าโซเฟียแม่ของเควิล”

(“ครับ แล้วเอาเท่าไหร่ครับ”)​

“1 แสนโครนา”

(“ครับ เดี๋ยว​ผมโอนไปให้2แสนเลย เผื่อไม่พอ มีตอนไหนค่อยคืน หรือไม่ก็ถือว่าเป็นโบนัสสิ้นปีเอมแล้วกัน”)​

“ขอบคุณ​ค่ะ” ชะเอมกล่าวขอบคุณ​ชายหนุ่ม​อย่างตื้นตัน​หัวใจ เขาคือเทพบุตร​เขาคือผู้ชายแสนดี เขาคือคนที่เธอมอบหัวใจให้

(“แค่นี้​ก่อนนะ เดี๋ยว​ฉันจะโอนให้”)​

“ค่ะ วันนี้เอมหยุดงานสักวันนะคะ”

“ครับ” ไม่นานนักข้อความ​ก็เด้งเข้า ชะเอมยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นยอดเงินนั้น ร่างเล็กรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปกดเงิน

เสียงหัวเราะดังเสียงดังทำเอาชะเอมนึกแปลกใจ พอแต่งตัวเรียบร้อย​ก็รีบพาร่างของตนเดินออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง

มารดาของเธอหัวเราะร่วนดูมีความสุข ข้างกายเต็มไปด้วยขวดเครื่องดื่ม

“นังเอม แกนี่มันตัวเงินตัวทองของฉันจริง ๆ เลย”

“นั่นน่ะสิ ฮ่า ๆ” โทมัส​เอ่ยเสริม แล้วดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล​ลงคอดังอึก ๆ

“แม่เอาเงินจากไหนมาซื้อเหล้าแยะแยะเนี่ย”

“ก็เงินแกนั่นแหละ”

“เงินเอม”

“ใช่”

“เฮ้อ แม่คงจะเมามาก จนพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว” ชะเอมเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“แล้วแกจะไปไหน?”

“ไปหาป้าโซเฟีย”

“เออ ๆ รีบไปเถอะ” มารดาของเธอยกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียว​ ราวกับมันเป็นเครื่องดื่มรสเลิศ​ ทั้งที่รสชาติมันไม่อร่อยสักนิด แค่เธอได้กลิ่นก็อยากจะอาเจียน​แล้ว

“เฮ้อ!” นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก ชะเอมรู้สึก​เอือมระอากับสิ่งที่พบเจอ นี่คือสิ่งที่เธอต้องอยู่กับมันมาตลอดหลายปี ชะเอมระบายลมหายใจ​แล้วเดินออกมา

เธออยากจะไปให้พ้นจากนรกขุมนี้ ครั้นจะจากไปเธอก็เป็นห่วงมารดา แต่ถ้าจะเอาไปด้วย พ่อเลี้ยงก็คงไม่ยอม

@โรงพยาบาล​

“นี่คือเงิน 1 แสนโครนา เอมเอามาคืนป้าแล้วนะคะ” ชะเอมเอ่ยเเล้วยื่นเงินให้โซเฟียหลังจากที่เธอไปกดเงินจนได้จำนวนที่ต้องการ

“ขอบคุณ​มาก ๆ นะเอม ป้าจะได้เอาไปจ่ายค่าผ่าตัด”

“แล้วเควิลเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“นี่ก็เพิ่งผ่าตัดเสร็จ​ หลังจากนี้ก็ดูอาการกันต่อไป”

“ค่ะ เดี๋ยว​เอมจะมาเยี่ยมเขาบ่อย ๆ นี่คือเงินอีก1หมื่นโครนา เอมให้ป้าเอาไว้ใช้ตอนเฝ้าเควิล” ชะเอมยื่นเงินให้โซเฟีย

“ขอบคุณ​นะ แล้ววันนี้เอมไม่ไปทำงานเหรอ?”

“เอมหยุดค่ะ เอมเครียด ๆ”

“เฮ้อ ป้าขอโทษ​นะที่เอ่อ...”

“ถ้าเป็นเอม เอมก็ทำแบบป้าค่ะ”

“ขอบคุณ​ที่เข้าใจนะ”

“ค่ะ”

ติ้ง! เสียงข้อความไลน์​ดังขึ้น ชะเอมขมวดคิ้วแล้วกดโทรศัพท์​เพื่อเปิดดู เป็นไลน์ของธานินทร์​ เธอรีบเปิดดูทันที

“สัญญา​ 6 เดือนได้เริ่มขึ้นแล้ว มาหาฉันที่คอนโดพีพี” ข้อความ​ของธานินทร์​ทำเอาชะเอมงุนงงมาก เธอยังไม่ได้เอาเช็คขึ้นเงิน​สัญญาจะเริ่มต้นขึ้นได้อย่างไร

เธอรีบกดโทรออก แล้วลุกเดินเลี่ยงออกมา​เพื่อคุยโทรศัพท์​

“ฮัลโหล”

(“มาหาฉัน สัญญา​มันเริ่มขึ้นแล้ว”)​

“เอมไม่ได้เอาเช็คไปขึ้นเงิน มันไม่มีสัญญาอะไรทั้งนั้น และที่สำคัญเอมเอาเงินกับคุณ​พายุแล้ว”

“แม่เธอไม่ได้บอกเหรอว่ามาเอาเงินจำนวนเงิน 5 แสนโครนากับฉันแล้ว   เช็คนั้นไม่มีความหมายอะไรแล้ว เธอจะขึ้นเงินไม่ขึ้นเงินสัญญา​ก็เริ่มขึ้นแล้ว”

“ห้ะ!” ชะเอมถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจ

“แม่เธอเอาเงินกับฉันแล้ว เธอต้องมาอ้าขาให้ฉัน”

“เอมจะยืมคุณ​พายุมาคืนคุณ”

“หึ! เธออยากอ้าขาให้มันใช่ไหม? คิดเหรอ​ว่า​มันจะสนใจเธอ”

“ถ้าเขายอมเอมก็ยินดี เอมยอมอ้าขาให้เขา เอมจะยืมเขามาคืนคุณ​”

“ร่าน! ต่อให้เธอยืมไอ้พายุมาคืน ฉันก็ไม่รับ เธอต้องทำตามสัญญา​ที่ฉันพูดเอาไว้” ธานินทร์​ตะเบ็ง​เสียงใส่โทรศัพท์​เสียงดังจนชะเอมต้องเอาโทรศัพท์​ออกจากหู

“เอมไม่ทำ เอมก็จะไม่อ้าขาให้คุณ​เหมือนกัน”

“เธอเจอฉันแน่ชะเอม!”