Share

ตอนที่ 133

last update Last Updated: 2025-05-23 01:53:08

“ท่านปู่ ต่อไปให้ท่านปูออกตั๋วจองสำหรับมากินอาหารที่เหลาซิ่งฝูสิขอรับ กำหนดเวลาให้แต่ละตั๋วสามารถใช้เวลาได้กี่ชั่วยาม หากเกินเวลาก็ปรับ ข้อดีคือหนึ่ง ลูกค้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมายืนรอซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะได้กินหรือไม่ สองคือ ท่านลุงอู๋ก็จะสามารถจัดเตรียมวัตถุดิบไว้ให้เพียงพอกับอาหารที่ต้องปรุง วัตถุดิบจะได้ไม่เหลือมาก เมื่อเราสามารถจัดซื้อวัตถุดิบได้เหมาะสม ผัก เนื้อของเราก็สดใหม่

สำหรับลูกค้าที่ไม่สามารถมาได้ ก็เพียงเอาตั๋วจองนั้นมาขายคืนให้กับเหลา เราก็เปิดขายใหม่ แต่ถ้าหากคืนบ่อย ๆ เราก็จำกัดการจองของคนนั้นไปสักหนึ่งเดือน เพียงเท่านี้ก็แก้ปัญหาได้แล้วขอรับ” จางอี้หมิงบอกวิธีการแก้ไขปัญหาให้ เขาเอาระบบการจองตั๋วดูคอนเสิร์ตหรือจองคิวร้านอาหารปิ้งย่างมาใช้

“โอ้ หลานปู่ เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก ปู่เข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามาก”

“หามิได้ขอรับ”

“พวกเจ้ารอสักครู่ ปู่จะไปนำเงินค่าส่วนแบ่งตลอดหนึ่งเดือนมานี้ให้กับเจ้า” หลินไห่พูดเสร็จแล้วจึงลุกออกไปจากห้อง ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับตั๋วเงินหนึ่งใบของร้านจินฟู่มายื่นให้จางอี้เทา

จางอี้เทารับตั๋วเงินมาแล้วจึงก้มมองดูจำนวนตัวเลขที่ปรากฏบนตั๋วเงิน เมื่อมองด
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 145

    เหตุใดเขาจะไม่รู้ถึงความผิดปกติของฤดูหนาวที่ลากยาวนานขนาดนี้ แต่นั่นเป็นปัญหาของแคว้นฉิน เขาเป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อยคงไม่มีอำนาจในการตัดสินใจเป็นแน่ “เช่นนั้นข้ากับท่านพ่อจะไปพบท่านอาจารย์เทียนที่บ้านวันพรุ่งนี้ รบกวนพี่อาจูแจ้งท่านอาจารย์ให้ด้วยนะขอรับ”จางอี้หมิงฝากความถึงท่านอาจารย์เทียน พวกเขาจะลองไปปรึกษาและหาทางออกของเรื่องนี้กัน อย่างน้อยอาจารย์เทียนเกิดและเติบโตในแคว้นเหลียงที่สภาพอากาศหนาวเย็นตลอดปี อาจจะมีวิธีรับมือฤดูหนาวที่ยาวนานนี้ก็เป็นได้ “ขอรับ” หมิงจูเอ่ยรับคำแล้วจึงขอตัวจากไป “อาเทา หมิงหมิงน้อย เจ้าลองเอาไปคิดดูว่ามีทางไหนที่พอจะแก้ปัญหานี้ได้บ้าง ข้าจะแจ้งให้ท่านพ่อรับรู้ไว้ว่าเจ้ามีเสบียงให้ชาวบ้านเพียงพอสำหรับห้าวัน แต่คงจะยังไม่แจ้งชาวบ้านให้รู้ คิดว่าคงรอให้ถึงวิกฤตจนสุดหนทางแก้แล้วค่อยว่ากันอีกที อย่าลืมเรื่องเชื้อเพลิงและยารักษาโรคด้วยเล่า” ซุนซูเย่เอ่ยฝากความหวังไว้กับบ้านจางก่อนจะขอตัวจากไป “ท่านย่า ข้าว่าพวกเราสมควรขนอาหารและเสบียงลงไปเก็บไว้ห้องลับนะขอรับ เป็นการป้องกันไว้ก่อน พรุ่งนี้เมื่อข้าไปพบท่านอาจารย์เทียน ข้าจะขอให้พี่สองหมิงมาช่

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 144

    “ท่านลุงเย่ ที่ทำการกลุ่มการค้าหลัวถง ข้าได้สะสมเสบียงอาหารไว้มากพอที่จะช่วยชาวบ้านทุกหลังได้อีกอย่างมากเพียงห้าวันเท่านั้น แต่ปัญหาใหญ่คือฟืนขอรับ ข้ามิได้ตุนไว้เลย แล้วเราจะทำเช่นไรกันดีขอรับ” “หมิงหมิงน้อย เจ้าถึงกับใจดีจะมอบอาหารให้กับชาวบ้านเช่นนั้นหรือ” ซุนซูเย่เอ่ยถามด้วยความแปลกใจว่าเหตุใดในสถานการณ์เช่นนี้ครอบครัวสกุลจางจึงยังคิดแบ่งปัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอันใดกับชาวบ้านก็ได้ แต่ครอบครัวนี้ยังคงคิดถึงชาวบ้านก่อนเสมอ ลูกบ้านเช่นนี้ เพื่อนบ้านเช่นนี้ หากชาวบ้านไม่รักษาไว้ก็เกินทนแล้ว “ท่านพี่เย่ ข้าสร้างกลุ่มการค้าหลัวถงขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าบุตรชายของข้าจะมีความคิดเห็นเช่นไร บ้านจางพร้อมสนับสนุนหมิงเอ๋อร์ทุกอย่าง” จางอี้เทาเอ่ยด้วยเสียงดังชัดเจนถึงเจตนารมณ์ของสมาชิกครอบครัวจาง “ท่านลุงเย่ นอกจากเรื่องอาหารและเชื้อเพลิงแล้ว หวังว่าชาวบ้านคงไม่เริ่มล้มป่วยลงนะขอรับ” จางอี้หมิงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เมื่อเข้าฤดูหนาว ไข้หวัดมักจะแพร่ระบาดด้วย “หมิงหมิงน้อย เจ้าพูดถูก ชาวบ้านเริ่มอ่อนแอและเป็นไข้หวัดมากขึ้น

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 143

    ตั้งแต่หิมะแรกของปีตกลงมาในวันนั้น ถือเป็นการบ่งบอกว่าฤดูหนาวมาเยือนแล้ว ทว่าจนถึงตอนนี้ ผ่านไปแล้วสามเดือน ก็ไม่มีทีท่าว่าหิมะจะหยุดตกและไม่มีทีท่าว่าฤดูหนาวจะหมดสิ้นไป ทั้งที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาเยือน ฤดูกาลผิดเพี้ยนยาวนานเกินกำหนดเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน อาหารและเชื้อเพลิงที่ชาวบ้านหลัวถงสะสมไว้เริ่มร่อยหรอ แต่มิใช่กับครอบครัวจาง เนื่องจากจางอี้หมิงได้สะสมไว้อีกมากในอาคารของกลุ่มการค้าหลัวถง แต่อี้หมิงลืมไปหนึ่งอย่างนั้นคือ เขามัวแต่กังวลเรื่องอาหารแต่ลืมนึกถึงเรื่องเชื้อเพลิง ดังนั้นหากฤดูหนาวยังลากยาวออกไปอีก ครอบครัวจางก็อาจจะเกิดภาวะขาดแคลนเชื้อเพลิงได้เช่นกัน“หมิงเอ๋อร์ นี่คือสิ่งที่เจ้าวิตกกังวลเมื่อหลายเดือนก่อนใช่หรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยถามบุตรชายในเช้าวันหนึ่งหลังจากที่ไปดูต้นผักมาแล้ว “ขอรับท่านพ่อ ข้ากลัว กลัวว่ามันจะเกิดเหตุการณ์ตามที่ข้าฝันถึง” จางอี้หมิงเอ่ยตอบบิดาเสียงสั่นไหว เด็กน้อยเดินไปนั่งลงบนตักจางอี้เทาหวังยึดเอาอ้อมกอดของบิดาเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวในตอนนี้ จางอี้เทาโอบกอดเอาบุตรชายตัวน้อยไว้พลางลูบหลังอย่างปลอบโยน ผ่านไปไม่นานก็มีเสียงเรี

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 142

    จางอี้หมิงชี้ให้บิดาดูต้นกล้าที่ปลูกลงรางไม้ไผ่ซึ่งเจริญเติบโตขึ้นมามากในหนึ่งเดือนนี้ และเบาะสำหรับต้นกล้าเพาะขึ้นมาใหม่ ที่ ณ ตอนนี้ก็ยังไม่มีสิ่งใดงอกออกมาให้ชื่นใจเลยแม้แต่น้อย“พี่อาจู ผักไม่ต้องการน้ำมากในฤดูหนาว ไม่ต้องรดน้ำบ่อยนะขอรับ สักวันเว้นวันก็เพียงพอแล้ว แต่ถ้าเห็นว่าดินมันแห้งเกินไปจึงค่อยรดก็ได้” จางอี้หมิงไม่วายเอ่ยเตือนสองหมิงให้ระวังเรื่องการรดน้ำ“นายน้อยขอรับ ถ้าเรารดน้ำตอนนี้ผักมันจะสำลักน้ำเพราะอากาศหนาวหรือไม่” อาจินเอ่ยถามเพราะเขาสงสัยมานานหลายวันแล้ว“อาจิน ผักมันจะไปมีความรู้สึกได้เช่นไร” อาจูค้านน้องชาย“พี่อาจินพูดถูกแล้วขอรับ น้ำในลำธารเย็นมาก ข้าว่าเราตักมาไว้ในห้องนี้ก่อนค่อยเอาไปรดก็นะขอรับพี่อาจู” “นายน้อย แล้วปุ๋ยไข่ที่นายน้อยหมักไว้ต้องใส่ตอนไหนขอรับ ตอนนี้กลิ่นไข่ไม่ค่อยมีแล้ว” หมิงจูนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกหนึ่งอย่างที่เขาไม่รู้จะจัดการยังไงจางอี้หมิงต้องทวนคำพูดของหมิงจูอีกครั้งถึงนึกขึ้นได้ว่าเขาทำปุ๋ยฮอร์โมนไข่ไว้สำหรับรดผักที่ปลูก ในสมัยนี้ไม่มีนมเปรี้ยว แต่โชคดีที่เขาเคยหาข้อมูลมาก่อนเลยสามารถทำปุ๋ยฮอร์โมนไข่ออกมาได้ ซึ่งมันเป็นการทำแบบง่าย ๆ

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 141

    วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ววันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า ชีวิตประจำวันของครอบครัวจางและชาวบ้านจึงไม่ต่างไปจากเดินเท่าใดนักในทุก ๆ วัน ผู้ที่ยุ่งตลอดหนึ่งเดือนมานี้เห็นทีจะมีเพียงหลี่อ้ายที่ต้องสอนเหล่าผู้หญิงในหมู่บ้านให้ปักผ้า โชคดีที่การเรียนการสอนเป็นไปด้วยดี หลี่อ้ายหวังว่าช่วงฤดูหนาวที่ชาวบ้านทำอันใดมิได้ เวลาว่างเหล่านี้จะทำให้หญิงชาวบ้านมีงานทำแก้เบื่อได้เป็นอย่างดีเช้าวันนี้เป็นวันที่จางอี้หมิงมิอยากลุกออกมาจากเตียงนอนสักเท่าไหร่ เพราะเป็นเช้าที่หิมะแรกของปีมาเยือน ความจริงหิมะคงตกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เห็นได้จากที่ลุกออกมาหน้าบ้าน บนพื้นดินที่มองไปทางไหนก็มีแต่สีขาวโพลนเต็มไปหมด เมื่อลองเหยียบย่างลงไป เท้าน้อย ๆ ของเขาก็จมลงไปเกินข้อแข้ง“บรื๊ออออ เย็นชะมัด ไม่คิดว่าหิมะมันจะสวยและเย็นขนาดนี้” จางอี้หมิงร้องนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้สัมผัสหิมะ เด็กน้อยวิ่งออกไปหน้าบ้าน เขากระโดดหยองแหยงไปตามพื้นที่มีหิมะราบเรียบ เมื่อมองหันหลังกลับไปจึงเห็นรอยเท้าของตนเอง อี้หมิงถึงกับหัวเราะชอบใจทำไงได้ คนไม่เห็นหิมะนี่นา ประเทศไทยมีสามร้อยหกสิบห้าวันวัน ก็ร้อนไปแล้วสามร้อยหกสิบสี่วัน เว

  • บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง   ตอนที่ 140

    เหลือเวลาอีกเพียงแค่ไม่ถึงสิบวันจะเข้าฤดูหนาวแล้ว แต่จางอี้หมิงก็ยังหาทางออกของความฝันที่น่ากลัวนั้นไม่ได้สักที ในแต่ละวันที่ผ่านไป เขาจึงมีท่าทางเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา ความสดใสสมวัยที่เคยมีหม่นหมองไปในตอนนี้ บ้านสกุลจางหาได้มีปัญหาเรื่องเงินทองไม่ เนื่องจากรายได้ส่วนแบ่งจากเหลาอาหารซิ่งฝู และน้ำตาลผักจากสกุลซุนที่ทำออกมาขายให้กับเถ้าแก่หวังสำหรับขายให้ชาวเมืองไห่ถังก็มากมายเกินคาดเมื่อไม่สามารถคิดถึงวิธีการแก้ปัญหาได้ จางอี้หมิงจึงเลือกใช้เงินในการแก้ไขปัญหา ในเมื่อเขามีเงินอยู่มากมาย เด็กน้อยจึงนำเงินครึ่งหนึ่งที่มี ไปจัดซื้อเสบียงมาเก็บไว้ยังที่ทำการกลุ่มการค้าหลัวถงเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจริง ๆทำไงได้ จางอี้หมิงก็แค่เด็กคนหนึ่ง ไม่ใช่ผู้วิเศษที่ไหน...อาจจะจริงดังท่านปู่ถงว่า หากเตือนไปแล้วภัยหนาวไม่เกิด ชาวบ้านก็เสื่อมความเชื่อถือ หากเกิดขึ้นจริง เสบียงเหล่านี้คงเพียงพอสำหรับครอบครัวของเขาและอาจจะช่วยชาวบ้านได้นิดหน่อย อย่างน้อยเขาก็ทำจนสุดความสามารถแล้วหลังจากกักตุนเสบียงอาหารเตรียมไว้จนพอใจแล้ว เมื่อใกล้ฤดูหนาว จางอี้หมิงจึงทุ่มความสนใจไปที่การปลูกผักเป็นหลัก ซึ่งวันนี้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status