บทที่ 11

วันต่อมา เจียงหวานหว่านไปที่จวนอ๋องซี

ทหารองค์รักษ์เดินนำเจียงหวานหว่านเข้าไปในจวนอ๋อง

เจียงหวานหว่านรู้จักคนคนนี้ เขาคือเซี่ยงหรง องค์รักษ์คู่กายของหรงซี

เซี่ยงหรงเดินนำอยู่ข้างหน้า เจียงหวานหว่านเดินตามอยู่ข้างหลัง

จู่ๆ ข้างหน้าก็มีเสียงกระทบกันของโลหะ เป็นเสียงการใช้อาวุธปะทะกัน

เซี่ยงหรงสีหน้าเปลี่ยนไป ทิ้งเจียงหวานหว่านที่เดินตามอยู่ข้างหลังไว้ แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ทำไมในเวลากลางวันจวนอ๋องถึงเกิดเสียงครึกโครมขนาดนี้ได้ เจียงหวานหว่านรู้สึกว่ามันแปลกประหลาด สองมือยกชายกระโปรงขึ้นแล้วรีบวิ่งไปดูทันที

เมื่อนางมาถึงอย่างเหนื่อยหอบ เหล่าองค์รักษ์ในจวนอ๋องต่างก็กำลังต่อสู้กับคนชุดดำปิดหน้าอยู่

เจียงหวานหว่านมองแว๊บเดียวก็เห็นเงาร่างของหรงซี มีหลายคนกำลังล้อมวงโจมตีเขาอยู่

ไอสังหารแผ่ซ่านออกจากตัวเขา ราวกับยมฑูตจากนรก ฆ่าได้อย่างเด็ดขาด

คนชุดดำดูก็รู้ว่าเป็นนักฆ่าที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี

นางเพียงต่อสู้ได้เล็กน้อย ต่อกรกับพวกนักเลงก็พอไหว ถ้าจะไปสู้กับคนชุดดำ นั่นก็จะไม่ประมาณตนเกินไป

ถึงแม้จะเป็นห่วงหรงซี อยากที่จะช่วยเขา แต่ก็ไม่กล้าผลีผลาม กลัวจะกลายเป็นตัวถ่วงหรงซีเปล่าๆ

เจียงหวานหว่านก้มตัวลง หยิบก้อนหินจากบนพื้น เล็งไปที่คนชุดดำ แล้วโยนออกไป

"ปึก" เสียงก้อนหินโดนหัวด้านหลังของคนชุดดำคนหนึ่งพอดิบพอดี

ไม่เลว เล็งโดนด้วย ยิ่งเพิ่มความมั่นใจให้เจียงหวานหว่านขึ้นไปอีก จากนั้นนางก็โยนไปที่คนชุดดำอย่างแม่นยำอีกหลายก้อน

การกระทำของเจียงหวานหว่านทำให้คนชุดดำโมโหจัด

หนึ่งในนั้นถือดาบมาทางเจียงหวานหว่านโดยหวังจะฟัน

เจียงหวานหว่านรีบหลบอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความไม่ได้ดูทาง เลยวิ่งเข้าไปกลางสนามต่อสู้ซะงั้น

ดาบไม่มีตา เจียงหวานหว่านหลบซ้ายทีขวาที ใจหายแว๊บไปหมด

ดวงตาของหรงซีส่อประกายเหมือนรำคาญ เข้าไปใกล้เจียงหวานหว่าน ช่วยนางรับการโจมตีของคนชุดดำ

เจียงหวานหว่านถือโอกาสไปหลบอยู่ข้างหลังของหรงซี

ตัวของหรงซีแผ่รังสีความเย็นชา จัดการเก็บกวาดคนชุดดำด้วยใบหน้าเรียบเฉย

จิตสังหารรุนแรง ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งใจ

องค์รักษ์ของจวนอ๋องมีจำนวนมากขึ้นทุกที คนชุดดำกำลังค่อยๆ เสียเปรียบ

เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ฆ่าหรงซีไม่ได้ คนชุดดำก็รีบถอนกำลังออกไป

หรงซีไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาหนีไป สั่งการให้จับคนชุดดำให้ได้ทั้งหมด

คนชุดดำที่ถูกจับ กัดยาพิษที่ซ่อนไว้ทำให้ตายกันหมดทุกคน

เลือดสดๆ ไหลนองเต็มพื้น ทำให้เจียงหวานหว่านสติหลุด เลือดสีแดงทำให้นางหวนคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องลับ

หรงซีปรายตาไปมองที่เจียงหวานหว่าน

"ท่านอ๋อง คนร้ายทั้งหมดถูกจับได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เซี่ยงหรงทำมือคารวะไปที่หรงซีก่อนจะรายงาน

"ละเลยต่อหน้าที่ ไปรับโทษเองซะ"

เซี่ยงหรงรู้สึกผิด ในกลางวันเช่นนี้กลับมีคนร้ายบุกมาได้ เขาที่เป็นหัวหน้าองค์รักษ์ละเลยต่อหน้าที่แล้ว

"พ่ะย่ะค่ะ"

เซี่ยงหรงโบกมือ เป็นสัญญาณให้เหล่าองค์รักษ์ลากเอาศพของคนชุดดำออกไป

เมื่อเหล่าองค์รักษ์เอาศพออกไปแล้ว

หรงซีหมุนตัวเตรียมจะจากไป

แสงสว่างวาบเข้าในดวงตาของเจียงหวานหว่าน

องค์รักษ์ในจวนอ๋องนายหนึ่งก้มหน้า ในมือถือมีดเตรียมจะแทงเข้าไปที่หรงซี

เจียงหวานหว่านขยับปลายเท้าวิ่งไปทางหรงซี ใช้ร่างกายของตัวเองบังตัวของคนที่แอบลอบทำร้ายไว้

"ฉึก" เสียงมีดเสียบเข้าไปในเนื้อ

ไหล่ด้านขวาของเจียงหวานหว่านถูกมีดเสียบลงไปอย่างแรง เลือดสดๆ ไหลเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของนาง

หรงซีหันหน้ากลับมาอย่างเย็นชา เห็นในจังหวะที่เจียงหวานหว่านถูกแทงพอดี

เซี่ยงหรงได้สติคืนมา ใช้ดาบสังหารทหารองค์รักษ์ที่ถือมีดทันที

เจียงหวานหว่านเจ็บมากจนหน้าตาบิดเบี้ยว ร่างกายสั่นไหว

หรงซีตกตะลึง จ้องมองไปที่เจียงหวานหว่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"เซี่ยงหรงไปเชิญหมอมา"

หมอมาถึงอย่างรวดเร็ว บาดแผลของเจียงหวานหว่านไม่ถูกเส้นเอ็นและกระดูก เมื่อทำแผลเสร็จ ก็มีสาวใช้มาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

สาวใช้พาเจียงหวานหว่านมาหาหรงซีที่ห้องหนังสือ

หรงซีมองไปที่เจียงหวานหว่านหนึ่งครั้ง แล้วถามออกมาอย่างเย็นชา

"แม่นางเจียง ทำไมเจ้าถึงมาหาข้าในวันนี้"

เจียงหวานหว่านยกมุมปากขึ้น

"มาเพื่อประกาศแจกรางวัลไง"