CHAPTER 1 | ตอแย

          ร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูปเดินเข้ามาในห้องเรียน เพื่อรอคลาสที่จะเริ่มในอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีนี้

          พริมโรสแม้จะดูเป็นสาวร้อนแรง เซ็กซี่ แต่ผลการเรียนไม่ตลอดสามปีไม่เคยหลุดจากเลขสี่ มันสมองระดับลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง กับแพทย์หญิงที่มีผลงานตีพิมพ์ในสหรัฐอเมริกาหลายฉบับ ไม่ทำให้ไอคิวด้อยคุณภาพ

          แต่พริมโรสไม่ชอบเรื่องการแพทย์ ลูกสาวคนเดียวของตระกูลกลัวเข็มและเลือดขั้นวิกฤต ผลกรรมเลยตกอยู่ที่พี่ชายอีกคนที่รับช่วงโรงพยาบาลแทน

          ส่วนเธอก็หันมาเรียนบริหาร อย่างน้อยก็อาจจะเป็นประโยชน์ด้านการจัดการบุคคลากรในโรงพยาบาล

          "แหมๆ เดินหน้าตาระริกระรี้มาแต่ไกล แกกลัวเขาไม่รู้เหรอว่าเมื่อคืนมีความสุขขนาดไหน"

          เสียงแหลมๆ ของใบเตยดังขึ้นเมื่อคนตัวเล็กนั่งลงข้างๆ

          "สาระแน" จิกด่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก

          "เหอะ ไม่เจอกันให้มันจบๆ จะเปิดกล้องติ้วเพื่อ?" ใบเตยส่ายหน้าใส่เธออย่างไม่เข้าใจ คำพูดหยาบคายออกมาจากคนตัวเล็กผิวขาว ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาตาหวาน

          "ฉันจะฟ้องคุณชายพ่อแก ว่าแกพูดคำหยาบ" คนตัวเล็กพูดอย่างเป็นต่อ ก่อนจะหยิบมือถือมากดตอบข้อความหลังจากที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนตั้งแต่ตอนที่เดินมายังห้องเรียน

          "อย่านะโรส เดี๋ยวฉันไม่มีตังค์ใช้"

          "แต่ฉันเห็นด้วยกับใบเตยมันนะ ทำไมแกไม่ไปเจอเขา ทั้งๆ ที่เขาก็อยากเจอแก" พะแพงที่นั่งถัดจากใบเตยเอ่ยขึ้น

          มือเรียวลดระดับมือถือในมือลง ก่อนจะเอี้ยวหน้ามองเพื่อนทั้งสอง

          "ฉันไม่อยากเสียจินตนาการ ถ้าเขากลายเป็นตาแก่หงำเหงือกพวกแกไม่สงสารเวลาหนึ่งปีของฉันหรือไง"

          "รูปร่างเขาดูแก่เหรอ?"

          "ไม่..." ทั้งกล้ามหน้าท้องหน้าอกแข็งแรง มีเส้นเลือดปูดโปนที่แขนล่ำ กำยำแถมยังดูดี และดูหนุ่มมาก

          "หรือไอ้นั่นเขาเหี่ยว?"

          "ไม่..." มันทั้งอวบใหญ่และยาว เธอเคยแอบลองทำมือต่อกันเพื่อกะขนาดและความยาวนั้น มันยาวมากกว่าสองกำปั้นต่อกันเสียอีก

          "ถามน่าเกลียดมากใบเตย" พะแพงตีแขนเพื่อนทำโทษที่ถามถึงอวัยวะส่วนตัว "ไม่ไปเจอน่ะดีแล้ว เผื่อโดนทำมิดีมิร้าย"

          เปลี่ยนสีไวแท้ เมื่อกี้เพิ่งยุให้ไปเจอ เพื่อนเธอแต่ละคน

          "โอ๊ยยยยแม่ ถ้ามันไม่อยากให้เขาเอามันไม่เปิดกล้องเล่นกับเขาเป็นปีหรอก"

          ติ๊ง!

          "เหอะ! ไหนจะมีไลน์ส่วนตัวกันอีก"

          เพราะแบบนี้พริมโรสจึงไม่สามารถใช้รูปตัวเองเป็นรูปโพรไฟล์ได้เป็นปี ต้องใช้รูปทะเลที่เคยเที่ยวแทน ส่วนเขาก็ถ่ายเฉพาะหลังมือที่สักรูปหน้าหมาป่า

          ZayN: แล้วถึงมหาลัยหรือยัง

          P_Rose: ถึงแล้วค่ะ กำลังรอเรียน

          ZayN: กินข้าวด้วย

          P_Rose: กินนมไปเมื่อเช้าแล้วค่ะ

          P_Rose: กินข้าวด้วยนะคะ

          ZayN: มากินด้วยกันสิ

          ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันเมื่ออ่านถึงประโยคนี้ คิดหาทางตอบกลับโดยไม่ทำให้ใครต้องเกิดความอึดอัด

          P_Rose: ไว้ถ้าโรสหิว โรสจะชวนคุณคนแรก

          ZayN: แคปไว้แล้วนะ

          ต่อให้ไม่ได้ยินเสียง แต่เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องหัวเราะ 'หึ' ก่อนพิมพ์ตอบกลับมาแน่

          ไม่ทันที่จะได้พิมพ์อะไรต่อ นักศึกษาคนอื่นก็ทะยอยเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับอาจารย์ประจำวิชา

          P_Rose: อ. มาแล้ว ไว้คุยกันนะคะ

          ZayN: ครับ ตั้งใจเรียน

          P_Rose: (ส่งสติกเกอร์หมีสู้ตาย)

          "คุยกันทุกวันยังกะผัว" ใบเตยมิวายพูดแซวเพื่อนอีกหน แต่พริมโรสไม่ได้ใส่ใจ

          เธอรู้ดีว่าเพื่อนเธอมันปากหมา ลูกเจ้าขุนมูลนายแต่เก็บกดจนชอบแอบพูดคำหยาบ หวังว่าสักวันกรรมจะตามทันมัน มีคนมาสั่งสอนให้หราบจำ

          เมื่อวิชาสุดท้ายของวันนี้สิ้นสุดลงเวลาบ่ายสองครึ่ง สามสาวจึงเดินไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังลานจอดรถคณะ

          "แกคิดได้หรือยังว่าจะซื้อสีอะไร อย่าไปยืนลังเลหน้าเคาน์เตอร์นะ"

          ใบเตยกอดอกเดินไปพูดไปกับพะแพงอยู่ด้านหลังพริมโรส ที่วันนี้ทำหน้าที่ขับรถไปส่งเพื่อนซื้อกระเป๋าเป็นของขวัญวันเกิดในพ่อ

          "เหลือในใจสองสี ครีมกับดำ เดี๋ยวดูงานจริงก่อน"

          พริมโรสที่ได้ยินว่ากระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อเดียวกับที่เธอใช้ ถูกเลือกสีครีมเป็นหนึ่งในตัวเลือกก็เอี้ยวตัวจะหันไปบอก

          "สีครีมโรสว่ามันเปื้อนแล้วเช็ดไม่ค่อยออก คราวก่อนมันมีรอยปากกาต้องส่งเข้าช็อปหมดเป็นหมื่...ว้าย!!"

          คนตัวเล็กเดินเข้าไปชนกับใครบางคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะมัวแต่หันไปคุย ไม่ได้มองทาง

          กระทั่งเห็นว่าคนที่เธอชนคือใคร จึงเข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายจงใจยืนขวางให้เธอชน หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะถอยมายืนข้างเพื่อน

          "อาเธอร์? แกอีกแล้ว?" เป็นใบเตยที่เปิดให้ก่อนทุกรอบ

          "อย่าเสือกเตย กูจะคุยกับโรส" นักศึกษาหนุ่มต่างคณะพูดกับเพื่อนของเธออย่างหยาบคาย

          อาเธอร์ เป็นลูกชายของอธิการบดีของมหาวิทยาลัย ไม่แปลกที่เขาจะแสดงพฤติกรรมเช่นนี้กับคนที่เขารู้สึกเหนือกว่า

          "เลิกยุ่งกับโรสเถอะ ขอล่ะ" พริมโรสพูดอย่างเหนื่อยใจ

          รูปร่างหน้าตาของชายตรงหน้าก็พอฟัดพอเหวี่ยงกับนายแบบตามนิตยสารดัง แต่นิสัยไม่ไหวจริงๆ ไหนจะข่าวลือว่าเกี่ยวข้องกับยาเสพติดอีก

          "ไปดูหนังกับผมสิ หรืออยากช็อปปิ้ง" มือหยาบหยิบการ์ดสีทองขึ้นมาโบกอย่างโอ้อวด

          "ไม่ไป เลิกอวดเงินสักที มันน่ารำคาญ"

          ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่เคยจำเลยว่าเขาอวดฐานะทางบ้านตนเองกับเธอมากี่ปีแล้ว และมันไม่ได้ผล

          "อย่าเล่นตัวนักเลย รู้ๆ กันอยู่" สายตารุ่มร่ามทอดมองเรือนกายหญิงสาวด้วยท่าทีคุกคาม

          ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าข่าวลือเรื่องที่เธอนอนกับเขามาตลอดสองปี มันมาจากปากใคร

          "ทุเรศ..."

          สิ้นคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม อาเธอร์ก็ทำทีจะเข้ามาใกล้เธอยิ่งขึ้น นั่นทำให้พริมโรสกลอกตาอย่างรำคาญใจ ก่อนจะคว้ามือเพื่อนเดินเลี่ยงไปอีกทาง

          "โรส อย่าหยิ่งให้มาก คิดว่ากูหาที่อยู่มึงไม่ได้เหรอ"

          ไม่สนใจแม้จะถูกตะโกนเรียกด้วยถ้อยคำคุกคามอย่างไรก็ตาม

          "โรส ฉันว่าแกควรระวังตัวเอาไว้" คล้อยหลังออกมา ใบเตยก็พูดเตือนเพื่อน ตามด้วยพะแพงที่พยักหน้าเห็นด้วย

          "คอนโดฉันไม่ใช่บาทสองบาท ถ้ามันเข้ามาได้ก็ลองดู"

          คนตัวเล็กกดรีโมตปลดล็อกประตูรถซุปเปอร์คาร์แบรนด์เยอรมันสีแดงในเพื่อนทั้งสองเข้าไปนั่ง ก่อนจะขับรถออกจากรั้วมหาวิทยาลัยโดยมีเป้าหมายเป็นห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลออกไป

◂◂◂♡▸▸▸