CHAPTER 2 | คุกคาม

@ห้างสรรพสินค้า ใกล้มหาวิทยาลัย

          สามสาวเดินออกจากโรงภาพยนตร์ในเวลาเกือบสองทุ่มครึ่ง หนังที่เลือกดูเป็นแนวแอคชั่นที่กินเวลากว่าสามชั่วโมง

          บรรยากาศยามห้างใกล้ปิดเงียบสงัด จนได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินบนส้นสูงของทั้งสาม ร้านค้าหลายเจ้าปิดร้านดึงประตูม้วนปิดร้านเรียบร้อย เมื่อมองจากชั้นหก ก็ไม่เห็นใครอื่นเลยนอกจากพนักงานขายตั๋วและพวกเธอ

          “แพงกลับก่อนนะ รถที่บ้านมารับแล้ว” เป็นเพื่อนสาวผู้เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นก่อน

          “ฝั่งไหน ประตู A ไหม จะได้ไปรอด้วย” ใบเตยรีบถาม เนื่องจากคนขับรถส่งข้อความมาว่าให้ไปรอที่ประตูฝั่ง A

          “ใช่ ฝั่ง A” พะแพงพยักหน้าสำทับเป็นการยืนยันคำตอบตนเอง ขณะที่กดมือถือส่งข้อความคุยกับคนขับรถบ้านของเธอ

          “โรส แกเดินไปที่ลานจอดรถคนเดียวได้ใช่ไหม”

          “สบาย กล้องเป็นสิบ จับทางไหนก็เจอหน้าโจร ยกเว้นผีจะหลอก” คนตัวเล็กตอบให้เพื่อนคลายกังวล ก่อนจะเป็นคนแรกที่ก้าวเท้าเข้าไปด้านในลิฟท์โดยสาร

          เสียงรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วดังสะท้อนไปตามทางเดินลานจอดรถ รถยนต์หลายคันออกไปจากชั้นนี้หมดแล้ว กวาดตาดูบริเวณโดยรอบเหลือไม่ถึงสิบคันด้วยซ้ำ แต่เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป พริมโรสก็ถอนหายใจออกมาอย่างคลายอาการกังวลที่เป็นอยู่

          ยอมรับจากใจเลย ว่าคำพูดของอาเธอร์เมื่อตอนบ่ายมีผลกับเธอไม่น้อย

          ติ๊ง

          เสียงข้อความแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นแชต เรียกความสนใจจากใบหน้าหวานก่อนที่จะได้เคลื่อนรถไปข้างหน้า

          ZayN: อยู่ไหน

          เป็นเซนที่ส่งข้อความเข้ามา และพริมโรสก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้บอกเขาก่อน เพราะปกติตั้งแต่เวลาหนึ่งทุ่ม หากเธอหรือเขาไม่ได้ออกไปข้างนอก มักจะเปิดกล้องคุยกับกันเป็นประจำ

          แม้กระทั่งเวลาที่อีกฝ่ายไปอาบน้ำ ก็จะเปิดกล้องให้คนอีกฟากฝั่งเฝ้าห้องให้

          มันคือความเคยชินตลอดระยะเวลาหนึ่งปี แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันเต็มๆ สักครั้ง แต่การได้คุยกันทุกวันนั้นสร้างความไว้วางใจได้มากอย่างที่ใครคิดไม่ถึงเลยทีเดียว

          P_Rose: ขอโทษค่ะ โรสมาชอปปิงกับเพื่อนค่ะ กำลังกลับ

          P_Rose: น่าจะไม่เกิน 20 นาที

          ZayN: ถึงแล้วบอก

          มือเรียวจับพวงมาลัยซุปเปอร์คาร์สีแดงอย่างทะมัดทะแมง ประสบการณ์การขับรถตั้งแต่อายุสิบแปดไม่เป็นสองรองใคร

          พริมโรสฝ่าจราจรติดขัดยามเย็นเข้าไปในซอยถนนสองเลนที่มักจะใช้ประจำยามเร่งรีบ ไม่ค่อยมีรถสัญจรผ่านไปมาบริเวณนี้ในยามเย็น จึงสามารถใช้ความเร็วได้มากกว่าบนท้องถนนปกติ

          พลันเจ้าของดวงตากลมโตสังเกตเห็นรถขับตามหลังมา พร้อมเปิดไฟสูง มันทำให้วิสัยทัศน์การมองเห็นด้านหลังค่อนข้างลำบาก แต่ก็ทำให้อุ่นใจที่มีเพื่อนร่วมทาง

          เรียวขาสวยจึงเหยียบเบรกชะลอความเร็วลง...

          แต่ดูเหมือนรถคันข้างหลังจะไม่ได้ลดความเร็วตามรถของเธอเลย มันพุ่งมาอัดท้ายรถจนตนตัวเล็กต้องค่อยๆ เหยียบเบรกเพื่อให้รถหยุด

          “เมารึไง” ริมฝีปากอวบอิ่มพ่นลมหายใจออกมาจนผมที่ปรกหน้าผากกระพือขึ้นตามแรงลม

          ไม่ทันที่จะปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลงไปดูท้ายรถ

          ปึง!

          “กรี๊ด!”

          เสียงท้ายรถถูกของแข็งทุบตีอย่างรุนแรง มองจากกระจกหลังเห็นเงาชายฉกรรจ์ราวๆ สามสี่คนกำลังเดินมาล้อมรถของเธออยู่

          “อะไรเนี่ย”

          พริมโรสกดมือถือโทรหาตำรวจด้วยเบอร์ฉุกเฉินทันที

          ปึง!

          หน้ารถคันหรูถูกท่อเหล็กฟาดอย่างไม่ทะนุถนอม แถมใครบางคนยังมาเคาะกระจกฝั่งคนขับเธออีก โชคดีที่เธอคิดฟิล์มทึบทั้งคัน พวกมันจึงไม่รู้ว่าเจ้าของรถเป็นผู้หญิง

          “เวร! เวลาต้องการความช่วยเหลือไม่เคยรับเลยนะ” เธอสบถอย่างหัวเสีย

          ติ๊ง!

          ZayN: 20 นาทีแล้ว เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

          “เซน...”

          หญิงสาวเม้มปากอย่างช่างใจ เขามักจะบอกว่าทุกที่บนโลกที่เธออยู่ เขาใช้เวลาไปหาเธอได้เพียงสิบนาทีเท่านั้น

          ไม่รู้คำพูดนี้จะเป็นการล้อเล่นหรือเปล่า

          พริมโรสกดโทรออกที่หน้าแอพลิเคชั่นแชตนั้นทันที ไม่ถึงอึดใจปลายสายก็รับโดยไม่พูดอะไร

          “ซะ...เซน! ส่งคนมาช่วยโรสที” เธอระล่ำระลักบอกพลางควบคุมสติ

          ปัง!

          (&@#&฿! สิบนาที รอได้ไหม)

          น้ำเสียงสบถด้วยภาษาที่ไม่รู้จักก่อนหน้า ตามด้วยคำถามอย่างรีบร้อน

          “จะ...เจ็ดนาทีได้ไหม มันมีกันสี่คน มีอาวุธ โรสโทรหาตำรวจไม่ติดเลย”

          (เจ็ดนาที เปิดไฟสูงไว้ ล็อกประตูรถ อย่าลงไปเด็ดขาด)

          “ซะ...เซน” คนสวยเรียกเขาไว้ก่อนจะตัดสาย “ส่งคนของคุณมาแทนได้ไหม โรสยังไม่พร้อมเจอคุณ”

          เข้าจะหาว่าเธอเรื่องมากไหม ในสถานการณ์เช่นนี้

          (ได้...อยู่ในรถนะ อย่าลงไปจนกว่าคนของผมจะไปถึง)

          เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเข้าใจ เพียงเท่านี้เธอก็ใจชื้น ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว

          ปลายสายวางไปแล้ว ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งหน้าตื่นอยู่ในรถคนเดียว

          ปึง!

          “กรี๊ดดด พวกบ้านี่จะทุบอะไรนักหนา ชาติก่อนเป็นช่างประปาในมาริโอ้กันเหรอ!!!” คนสวยตะโกนด่าอยู่ในรถอย่างหัวเสีย

          ไม่กล้าโทรหาที่บ้าน เพราะกลัวว่าหากพวกท่านทราบว่าเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกสาว คงถูกสั่งให้ย้ายกลับไปพักที่บ้าน

          พี่ชายเธอก็ไม่กล้าบอก รายนั้นเชื่อฟังพ่อแม่ยิ่งกว่าอะไร ให้เดินซ้ายเดิน ให้เดินขวาก็เดิน

          ระหว่างที่รอการช่วยเหลือ พริมโรสก็ใช้มือถือตนเองถ่ายคลิปบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อาจจะได้นำไปใช้ประโยชน์ในยามแจ้งความ ส่วนเรื่องรถก็คงต้องโกหกว่าถูกแกล้ง ท่านคงไม่ใส่ใจจะถามต่อ

          ปัง!

          เสียงดังจากด้านนอกเรียกความสนใจจากคนตัวเล็กออกจากภวังค์ ครั้งนี้แตกต่างจากระยะเวลาเกือบสิบนาทีที่เธอต้องเจอ ไม่มีแรงสะเทือนจากตัวรถเข้ามาด้านใน

          ปัง! ปัง! ปัง!

          สิ้นเสียงที่ได้ยิน ร่างของชายฉกรรจ์ที่ห้อมล้อมรถของเธอก็ค่อยๆ ล้มลงไปกับพื้น คนที่ใกล้ประตูฝั่งคนขับที่สุดล้มลงไปกุมขาตัวเองไว้ทันที

          เสียงปืน...

          ก๊อกๆๆ

          หลังมือของชายในชุดสูทสีดำ สวมแว่นสายตาเคาะกระจกรถให้สัญญาณเธอลงมาจากรถ แสงจากหน้ารถเกิดการสะท้อนบนเลนส์แว่นนั้น ทำให้มองเห็นไม่ชัดว่าคือใคร

          คนของเซนหรือเปล่า...

          หญิงสาวยังคงระแวง เนื่องจากเป็นชายแปลกหน้า แม้มองผ่านๆ โครงหน้าจะดูหล่อเหลาจนใจสั่น

          ติ๊ง

          ZayN: คนของผมเอง ชื่อ ดีนส์

          ZayN: เตรียมรถไปส่งคุณที่คอนโดแล้ว เรื่องคนร้ายกับรถจะจัดการให้

          ข้อความที่ถูกส่งมาราวกับรู้จักความคิดเธอเป็นอย่างดี ทำให้ใบหน้าหวานอมยิ้มกับความน่ารักของคนในจอ

          P_Rose: ขอบคุณค่ะ

          เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับเขา แล้วรีบเก็บของสำคัญในรถใส่ถุงช็อปปิ้งหลังรถ

          ZayN: รับคำขอบคุณเป็น Chateau Petrus 1982 :’)

          ไอ้ที่เขาพิมพ์มามันคืออะไร คิ้วเรียวขมวดยุ่ง แต่ไม่มีเวลาสนใจต่อ เนื่องจากถูกเคาะกระจกเรียกอีกครั้ง

          หญิงสาวในชุดนักศึกษาค่อยไปเปิดประตูลงจากรถซุปเปอร์คาร์สีแดง เลี่ยงสายตาที่จะมองภาพเหล่าชายฉกรรจ์ที่นอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นถนน

          ด้านหลังรถเธอมีรถยนต์ยุโรปสีดำ และรถตู้สีเดียวกันจอดโดยไม่ปิดไฟหน้า มองแค่ตราหน้ารถคันแรกก็รู้ว่าคือ Rolls Royce แต่พริมโรสไม่ทราบรุ่นเพราะไม่ใช่คนชอบรถเป็นชีวิตจิตใจขนาดนั้น

          “ขอบคุณค่ะ คุณดีนส์?” เรียกเขาเสียงสูงอย่างไม่แน่ใจในชื่อที่ได้รับมา

          คนถูกเรียกพยักหน้า ยืนนิ่งอยู่ข้างรถของเธอ ก่อนจะแบมือขอบางอย่างในเวลาต่อมา

          “นายให้ผมจัดการรถคุณพริมโรสครับ”

          “อะ...อ้อ ขอบคุณค่ะ” กุญแจรถถูกวางบนมือหนานั้นอย่างนิ่มนวล ก่อนจะส่งยิ้มแก้เก้ออย่างทำตัวไม่ถูก

          “ขึ้นรถคันแรกครับ เขาจะพาคุณไปส่งที่พัก”

          ชายตรงหน้าเบนสายตาไปที่รถสีดำด้วยแววตาไร้ความรู้สึก หญิงสาวจึงพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปที่รถให้ไวที่สุด ซึ่งขณะที่เธอเดินมายังรถ แอบสังเกตเห็นรถด้านหลังมีชายกลุ่มหนึ่งเดินลงมาจากรถตู้

          ช่างมัน ไม่อยากจะยุ่งด้วยว่ามาทำอะไรกัน ขอแค่ออกจากตรงนี้ให้ได้ก่อน

          มือเรียวเลือกที่จะเปิดประตูนั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัย แล้ววางสัมภาระทั้งหมดไว้บนตักตนเอง

          ทันทีที่เข็มขัดนิรภัยถูกคาดรถยนต์สีดำก็ขับมุ่งตรงไปด้านหน้าทันทีโดยไม่มีบทสนทนาใดต่อ

◂◂◂♡▸▸▸