ตอนที่  20  ข้าเคยสนใจนางด้วยเหรอ

กงเหรินซินเดินออกไปจากโรงน้ำชาแล้ว ท่านอ๋องจึงได้มองตามรถม้าที่พึ่งเคลื่อนตัวออกไปและกลับมานั่งที่เดิม เขามองจอกชาที่นางยังจิบไม่หมดและยกขึ้นมา ควันจากชายังลอยขึ้นมา

“ชาคงจะร้อนเกินไปสินะเจ้าถึงดื่มไม่หมด ไม่ให้โอกาสข้าได้อธิบายเลยสักนิด”

ว่าแล้วก็ยกชาที่เหลือดื่มจนหมด เขารู้สึกไปเองหรือไม่ว่าชาที่ดื่มจากจอกของนางเหตุใดมันจึงหวานชื่นใจนัก ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายมิได้นึกอยากแม้แต่จะนั่งจิบชาให้หมดจอกเสียด้วยซ้ำ ก่อนที่ซ่งจินหรูจะเข้าวังเขาได้เรียกนางมาคุยอีกครั้ง ซึ่งครั้งนั้นเขาเค้นถามจนนางยอมรับเพราะหลักฐานทั้งหมดที่หามาได้ทำให้ซ่งจินหรูยอมรับ

“กงเหรินซินเองก็ถูกเรียกไปที่เดียวกับเจ้า พวกเจ้าถูกผลักตกน้ำไปพร้อม ๆ กันเหตุใดจึงยังบอกข้าว่ากงเหรินซินเป็นคนร้าย!”

“ท่านพี่ข้าจำไม่ได้จริง ๆ เหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก อีกอย่างผู้ที่มาบอกก็แจ้งเพียงว่าคุณหนูกงเป็นผู้เรียกข้าออกไป”

“หากข้าเป็นกงเหรินซิน คงไม่โง่พอที่จะบอกว่าตัวเองเป็นคนที่เรียกเจ้าออกไป อุบายเพียงเท่านี้เจ้าก็มองไม่ออกงั้นหรือ ตอนเจ้าฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่บอกว่ากงเหรินซินจะฆ่าเจ้า ยืนยันกับข้าว่าเห็นนางผลักเจ้าตกน้ำ แต่เมื่อข้าถาม