Semua Bab บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Bab 1 - Bab 10

เขาตงซาน สำนัก “ไป๋ซาน” “ศิษย์พี่! นางวิ่งไปทางหน้าผา”“ตามไป”""ขอรับ""ฝีเท้าที่เร่งก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้งพร้อมกับบาดแผลที่แขนด้านขวาซึ่งถูกชายที่เป็นทั้งศิษย์พี่ที่เคารพ และเป็นชายในดวงใจแทงเป็นบาดแผลลึก บาดแผลนั้นแม้จะไม่ได้อันตรายถึงชีวิตแต่ก็ลึกมากพอที่จะทำให้หัวใจของผู้ที่ถูกแทงแทบแตกสลาย“ชิงชิง!! เจ้าหยุดนะ!!”ตรงหน้าคือหน้าผา อีกฝั่งคือศิษย์ร่วมสำนักนับสิบที่รายล้อมเข้ามาเพื่อจัดการนางคนเดียว ปลายดาบของศิษย์น้องและศิษย์ร่วมสำนักหันมาหานางที่ยืนอยู่ปลายหน้าผา“แค่ต้องการจะจับข้าเพียงคนเดียว ถึงกับต้องรวบรวมคนมามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ”“ชิงชิง เจ้ายอมแพ้แล้วกลับไปกับข้าเถอะ”“ข้ามิได้สังหารอาจารย์!!”“มาพูดตอนนี้จะมีผู้ใดเชื่อ! เจ้าเป็นคนที่อยู่กับอาจารย์ “ลั่วเฉิง” เป็นคนสุดท้าย เจ้าฆ่าอาจารย์เพราะไม่พอใจที่อาจารย์ยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์พี่ “เฉินกวน” ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก”“ศิษย์น้อง พอเถอะ”“แต่ว่า!!”“ข้าบอกให้พอได้แล้ว!”“ศิษย์พี่ จนป่านนี้ท่านก็ยัง…”“พี่ลี่เจินอย่าพึ่งพูดอันใดเลยเจ้าค่ะ เรื่องในห้องของอาจารย์เป็นเช่นไรยังไม่มีผู้ใดรู้แน่ ตอนนี้ศิษย์พี่ชิงชิงก็

“อะไรนะ! แย่แล้วทำอย่างไรดีเล่าเจ้าคะ คุณชายรองไปที่กรมคลังยังไม่กลับเลย ตอนนี้ท่านอ๋องยังพาทหารบุกจวกมาจับท่านอีก คุณหนู…”“หมิงชินอ๋อง”“ข้าเป็นสตรีโง่เง่าที่หลงรักชายเพียงคนเดียว “หมิงเว่ยเซียว” แม้ว่าเขาจะเกลียดข้ามากข้าก็ยังรักเพียงเขา”“ที่แท้ก็เป็นเขา”“คุณหนูเจ้าคะ คราวนี้แย่แน่ ๆ ท่านเคยมีปัญหากับคุณหนูซ่งอยู่หลายครั้ง ท่านอ๋องก็คิดจะเอาเรื่องมาโดยตลอดแต่ยังไม่มีโอกาส คราวนี้พระองค์ฉวยโอกาสตอนที่คุณชายรองไม่อยู่มาหาท่านที่จวนคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ทำอย่างไรดีเจ้าคะ”“จะทำอย่างไรก็ต้องไปต้อนรับน่ะสิ”“คุณหนู แม้ว่าท่านจะชื่นชมท่านอ๋องมากเพียงใดแต่ว่าครั้งนี้…”“ข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดจึงต้องกลัว”“แต่ว่า...”“ไปกันเถอะ”กงเหรินซินเดินออกไปยังเรือนหน้าซึ่งเป็นห้องโถงรับแขก เมื่อเดินเข้ามาถึงก็เห็นบุรุษหนุ่มในชุดสีขาวยืนหันหลังกอดอกอยู่พร้อมกับเหล่าทหารที่เขาพามาด้วยเมื่อนางเข้ามาเขาจึงหันมามองนางอีกครั้งแต่สายตาที่ราวกับดูถูกและเห็นคนที่เกลียดยืนอยู่ตรงหน้ามิได้ทำให้เหรินซินรู้สึกอันใด“เจ้ามาแล้วงั้นหรือ”“คุณหนูเจ้าคะ”เหรินซินหันไปมองหน้าสาวใช้ที่กระตุกแขนเสื้อนางแต่กลับไม่

จวนสกุลกง “ข้าอยู่ที่ไหน... โอ๊ย!”“คุณหนูท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ อย่าพึ่งลุกนะเจ้าคะ ท่านมีแผลเต็มตัวไปหมดเลยคุณชายรองพึ่งจะส่งท่านหมอกลับไป”กงเหรินซินจำได้เพียงลาง ๆ ว่านางถูกแส้ของจางลี่เหมยไปครั้งหนึ่งที่กลางหลัง จากนั้นก็ได้ยินเสียงพี่รองของตัวเองวิ่งเข้ามาพร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง แต่นางก็มิได้ตอบกลับเขาก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง“อาเจิงเจ้าร้องไห้ทำไม”“คุณหนู ข้าทนเห็นท่านได้รับความอยุติธรรมนี้ไม่ได้จริง ๆ ตอนที่คุณชายรองพาท่านกลับออกมาจากจวนท่านอ๋อง…”“อาเจิง เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ”สาวใช้ร้องไห้สะอึกสะอื้นซึ่งมิใช่เรื่องโกหก อย่างน้อยชาติใหม่ในการเป็นกงเหรินซินนางก็ยังมีคนที่จริงใจกับนางอยู่หนึ่งคน แม้ว่าก่อนหน้านี้อาเจิงเองก็จะไม่ได้มีท่าทีกลัวนางต่างจากคนอื่น แต่นางก็เป็นคนเดียวที่กล้าจะเข้ามาดูแลเหรินซินด้วยใจจริง“อาเจิง ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ”“คุณหนู ตั้งแต่เล็กจนโตท่านไม่เคยบาดเจ็บ แทบไม่เคยมีแผลแต่ครั้งนี้… คุณชายรองโกรธมากถึงกับยื่นฎีกาฟ้องร้องท่านอ๋อง ตอนนี้เป็นเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ นายท่านเองก็ทราบเรื่องแล้วด้วย”“อะไรนะ เหตุใดพี่รองถึงได้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้…”“คุณชายส

“ท่านอ๋องงั้นหรือ เขามาทำอะไรที่นี่ข้าไม่อยากพบเขา ข้าไม่ไป”“ไม่ไปไม่ได้เจ้าค่ะ คุณชายรองสั่งให้ท่านออกไปพบท่านอ๋องเจ้าค่ะ”“อะไรนะ ทั้ง ๆ ที่พี่รองเป็นคนที่ถวายฎีกาฟ้องร้องเขาแต่เหตุใดจึงได้พาเขามาที่นี่กัน”“เรื่องนี้ข้าว่าคุณหนูออกไปพบท่านอ๋องก็คงจะทราบดีเจ้าค่ะ”“แค่ได้ยินชื่อก็หงุดหงิดแล้ว เหตุใดต้องไปพบหน้าเจ้าอ๋องหน้าโหดผู้นั้นด้วย”“คุณหนูเจ้าคะ!”“เอาเถอะ ไปก็ไปสิผู้ใดกลัวกันเล่า”กงเหรินซินจำเป็นต้องวางรายงานที่อ่านค้างเอาไว้ในห้อง นางเก็บเอาไว้ในกล่องอย่างดีก่อนจะเดินออกมาจากห้องที่มีอาเจิงรออยู่ ไม่นานเมื่อเดินถึงห้องโถงก็พบว่าพี่ชายคนรองกำลังนั่งสนทนากับท่านอ๋องอยู่“ท่านมาทำอะไรที่นี่”สายตาของนางบ่งบอกได้ทันทีว่าไม่ยินดีต้อนรับผู้มาเยือน หมิงเว่ยเซียวหันมามองใบหน้าที่ยังดูซีดเซียว แต่สายตากับแข็งกร้าวไม่ต่างกับวันที่เขามาพบนางครั้งก่อน“น้องสาม! อย่าเสียมารยาท”“เสียมารยาทงั้นหรือ...”“คุณหนูเจ้าคะ”กงเหรินซินถอนหายใจแรง ๆ หนึ่งครั้งเพื่อให้ผู้ที่นั่งอยู่ได้รู้ตัวว่านางมิได้ยินดีที่ได้พบเขาแม้แต่น้อย นางคำนับย่อพอเป็นพิธีเพื่อทักทายเขา“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”“คุณหนูสา

อันเมี่ยนตระหนกเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะถูกเลือก ในรายการที่ผู้ดูแลส่งมาให้ นางนับว่าวรยุทธ์ด้อยกว่าอีกสามคนมากนักเพราะฝึกยังไม่ทันสำเร็จก็ต้องลงจากเขามาก่อน แต่สำหรับเหรินซินเพียงแค่อันเมี่ยนที่มาจากสำนักไป๋ซานนั่นก็เพียงพอที่จะเลือกนางแล้ว“คะ คุณหนูจากนี้ไปข้าน้อย…”“ไม่ต้องคุกเข่าอย่าคำนับให้มากพิธี ข้าเป็นแค่คนธรรมดามิใช่ราชวงศ์อย่าวุ่นวายเลย”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”ผู้ดูแลพาอีกสามคนเดินออกจากห้องไปตามคำสั่งของเหรินซิน อาเจิงมองพินิจพร้อม ๆ กับคุณหนู แต่เหรินซินดูเหมือนว่าจะมิได้มองคนอื่น ๆ เลยด้วยซ้ำ เมื่อเข้ามาถึงนางก็ตรงมาที่สตรีนางนี้เลยจนทำให้อาเจิงรู้สึกประหลาดใจ“อันเมี่ยน ไหนเจ้าลองเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเจ้ามาให้ข้าฟังสักหน่อยสิ ข้าต้องการรู้ว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน หวังว่าเจ้าจะไม่เริ่มต้นด้วยการโกหกนะเพราะว่าข้าต้องการคนที่ไว้ใจได้”“เจ้าค่ะข้าน้อยจะไม่โกหกท่าน ข้าเป็นคนฉีอันและเคยร่ำเรียนอยู่สำนักไป๋ซาน”“สำนักไป๋ซาน! นี่เจ้าเคยเรียนสำนักดาบและกระบี่อันดับหนึ่ง…”“อาเจิง เจ้าเงียบก่อน... ว่าต่อสิ”อันเมี่ยนก็ยังไม่ต่างไปจากเดิม นางเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวนางให้กงเหรินซินฟังโดยไม