ตอนที่ 10 ปลอมตัว3

ฟ่านเจินให้รู้สึกเห็นใจสวีหลิงเยี่ยนขึ้นมาอย่างแท้จริง อีกฝ่ายแลดูจะเป็นคนกตัญญูรักครอบครัวเสียด้วย ก่อนนี้สตรีอื่นต่างเร่งร้อนมาเข้าตำหนักก่อนใคร เพื่อหวังให้เข้าตาองค์ชายสี่โดยเร็วที่สุด แต่นางกลับมาเข้าเรียนช้าเพราะอยู่เรือนช่วยมารดา ครานี้ต้องช่วยบิดา 

ต่อให้มิใช่นักฆ่าก็คงจำเป็นต้องหาวิธีฆ่าคนแล้ว

ฟ่านเจิ้งเองก็คิดไม่ต่าง นางช่างน่าเห็นใจ แต่ว่า...

“แผนการของพวกเราก็ไม่ควรเปลี่ยนนะพ่ะย่ะค่ะ” ฟ่านเจิ้งว่า “แม้พระองค์รังเกียจนางและไม่ชอบวิธีการนี้  แต่ยังคงต้องแสร้งเป็นเหยื่อลอบจับเสือต่อไป เพราะไม่นานฝ่ายเราจะได้หลักฐานและมีพยานเอาผิดองค์ชายรองส่งให้ฝ่าบาทเสียที”

ฟ่านเจินพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชายเฉกเดิม “ใช่ๆ เร่งเปิดทางให้นางเข้าหาแล้วรับตัวมาไว้ข้างกายเลยเพคะ”

ลูกน้องคนสนิทคิดกันไป ในขณะที่จ้าวหมิงอวี่เพียงปิดตำรา อิงแผ่นหลังกว้างกับพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ ท่าทางเงียบงันเย็นชา พาให้คู่แฝดลอบมองอย่างลุ้นระทึก ด้วยมิอาจคาดเดาความคิดของเจ้านาย

ท้ายที่สุดจ้าวหมิงอวี่ยืดตัวลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง กล่าวเสียงเรียบอย่างเกียจคร้าน 

“ข้ารังเกียจนางจริง หน้าที่เข้าหานางข้าให้พวกเจ้า วันนี้ข้าไม่เข้าเรียนแล้วกัน”

อ้าว?

เพราะย่างเข้าเดือนสิบเอ็ดแล้วจึงเข้าสู่ฤดูเหมันต์ อุทยานท้ายตำหนักหมิงเฟิ่งวันนี้จึงเริ่มมีหิมะโปรยปราย

ตามทางเดินคดเคี้ยวลัดเลาะในสวนอุทยานกว้าง ขันทีนำขบวนนางกำนัลสี่คนเดินไปเดินมา ปากร้องเรียกว่า “องค์ชายสี่ ได้เวลาเข้าเรียนแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสี่”

ขันทีผู้นั้นสอดส่ายสายตามองหาทั่วบริเวณ นางกำนัลก็ช่วยมองเช่นกัน 

“เห็นองค์ชายสี่หรือไม่” ขันทีถามนางกำนัล

“ไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ”

“หาต่อไป”

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าไปทางนั้น ข้าจะไปทางนี้” 

เดินหาอยู่ครู่ใหญ่ขันทีสะดุดตากับบ่าวชายผิวคล้ำหนวดเครารุงรังผู้หนึ่งกำลังตัดแต่งต้นไม้อย่างตกอกตั้งใจ

“เจ้า” เขาเรียกเสียงแหลม ถามอย่างคุกคามกดดัน “เห็นองค์ชายสี่เสด็จมาบริเวณนี้หรือไม่?”

บ่าวชายส่ายหน้าเชื่องช้า ตอบนิ่ง “ไม่เห็นขอรับ”

“เฮอะ! บ่าวชั้นต่ำไม่ได้เรื่อง” ขันทีเชิดหน้า ชี้นิ้วสั่ง “มัวแต่ก้มหน้าทำงาน หัดเงยหน้ามองให้ทั่วๆ เสียบ้าง             ครั้งหน้าหากข้าถาม เจ้าต้องตอบให้จงได้ เข้าใจหรือไม่?”

บ่าวชายเลิกคิ้ววูบหนึ่ง แววตาเผยความไม่พอใจออกมารางๆ ก่อนนึกได้ว่ายามนี้เป็นเพียงบ่าว จึงพยักหน้า “อ้อ...ขอรับ เข้าใจขอรับ”

ขันทีทำปากจิ๊จ๊ะขัดใจก่อนเชิดหน้าเดินหาคนต่อไป  รับสั่งฮ่องเต้สำคัญยิ่งนัก ต้องคอยจับตาดูองค์ชายสี่ไว้ให้ดี รายงานความประพฤติทุกฝีก้าว ห้ามคลาดสายตาเด็ดขาด แต่องค์ชายสี่ไปทางใด?

“พวกเจ้าไปหาทางนั้น ส่วนเจ้าทางนี้ เร็ว!”

“เจ้าค่ะๆ”

คล้อยหลังขบวนขันทีและนางกำนัล บ่าวชายคนเดิมโยนกรรไกรตัดแต่งกิ่งทิ้งไปอย่างไม่ไยดี การปลอมตัวเช่นนี้ย่อมดีไม่น้อย รอดพ้นหูตาที่น่ารำคาญของเสด็จพ่อได้ชะงัด