ตอนที่ 10 ปลอมตัว4

ชายหนุ่มเดินมานั่งใต้ร่มชายคาศาลาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดเดิมที่แต่งกิ่งไม้เมื่อครู่ อุทยานท้ายตำหนักแห่งนี้มีน้ำตกจำลอง ด้านหลังของน้ำตกมีพุ่มไม้ดอกไม้ประดับ เหมาะแก่การหลบเร้นซ่อนกายจากผู้คนวุ่นวายพอดี

แม้วันนี้มีหิมะโปรยปราย แต่สำหรับเขานับว่าอากาศกำลังเย็นสบาย เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ ผ่อนคลายอารมณ์ ไหนเลยควรเรียนเคร่งเครียด

ทว่าอาจเป็นเพราะมีหิมะจึงพานให้นึกถึงใครบางคนบนยอดภูผาอันหนาวเหน็บวันนั้น

‘เป็นถึงราชนิกุลแต่คิดสละฐานันดรเพื่อสตรีเช่นข้า ท่านบ้าหรือไร ข้ากำลังจะแต่งงาน ไสหัวไปซะ!’

เสียงหวานที่ก้องกังวานยังคงชัดเจนในห้วงภวังค์

จ้าวหมิงอวี่ค่อยๆ หลับตาลงเชื่องช้า สีหน้าเย็นชาผุดพรายความเศร้าหมองออกมาเลือนลาง

นางมักทำตัวร้ายกาจเช่นนั้นเสมอ ให้ผู้คนภายนอกมองเป็นพญามาร แต่เขารู้ดี มารตัวจริงมักมาในรูปแบบที่เราไม่รู้สึกถึงความอันตราย อันที่จริงนางควรทำตัวเหมือนมิตรสหาย มิให้เขาระแวดระวังภัยมิใช่หรือไร?

ชายหนุ่มถอนหายใจให้ความคะนึงที่มิเคยจางหาย หลายครั้งที่หลับตา ภาพของหลิ่งหลินมักชัดเจนเสมอ  ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ทุกวันที่พบหน้า กระทั่งถูกหักขา ถูกผลักไสที่ริมหน้าผาครานั้น

ท่ามกลางปุยหิมะเย็นเยียบ ภายใต้แววตาเศร้าลึก ความคิดของจ้าวหมิงอวี่ล่องลอยไปไกลแสนไกล ในใจมีแต่ความไม่ยินยอม

หลิ่งหลิน เจ้าควรเชื่อฟังพวกผู้อาวุโสป่าเถื่อนโง่เง่าในสำนักของเจ้าเหล่านั้น 

หลอกลวงข้า เข้าหาข้า แสวงหาผลประโยชน์จากข้า หลอกใช้ความรักของข้า

หลิ่งหลิน ข้าเกลียดเจ้า

จู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบพลันเสียดแทงลึกเข้ากระดูกตรงตำแหน่งที่เคยบาดเจ็บสาหัส 

จ้าวหมิงอวี่นิ่วหน้าตัวเกร็ง เมื่อแผลเก่ากำเริบขึ้นมา เพราะมันถึงขั้นมิอาจขยับเขยื้อนได้ชั่วขณะ แม้แต่ลุกขึ้นยืนยังทำมิได้

จังหวะนั้น พุ่มดอกไม้ด้านหลังพลันขยับเคลื่อนไหว ชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมาด้วยกัน กิริยาท่าทางไม่ค่อยเข้าที

ฝ่ายหญิงกำลังขยับสาบเสื้อตรงเนินอกอวบอิ่ม ส่วนฝ่ายชายผูกสายรัดเอวให้เข้าที่ 

แอบมาพลอดรัก? 

การกระทำชัดเจนโดยไม่ต้องสืบ จ้าวหมิงอวี่นิ่วหน้า เพิ่งสังเกตได้ว่าตรงบริเวณท้ายน้ำตกจำลองนี้เป็นทางเชื่อมกับถ้ำจำลองทำให้มีมุมอับลับตาพอดี ชายหนุ่มหรี่ตามองนิ่ง หากจำไม่ผิดบุรุษคือองครักษ์แซ่หู ส่วนสตรีดูจากเสื้อผ้าย่อมเป็นนางกำนัล

แน่นอนว่าหากใครจะรักกันย่อมมิใช่ปัญหา เพียงแต่เท่าที่รู้ บุรุษแซ่หูมีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน ยังไม่ครบสามเดือนกระมัง เห็นว่าคบหาหมั้นหมายกันตั้งแต่เยาว์วัย

“ท่านพี่หูเก่งกาจเหลือเกิน ทำชิงเอ๋อร์หลงใหลยิ่ง” นางกำนัลพูดอย่างเขินอาย ใบหน้าแดงระเรื่อ

“หากเจ้าชอบ ข้าจะพาเจ้ามา ‘ทำ’ ตรงนี้อีก” สุ้มเสียงบุรุษทุ้มต่ำแหบพร่า “ดีหรือไม่?”

“ย่อมดีเจ้าค่ะ” นางหัวเราะคิก “แต่เราทำเช่นนี้ ท่านไม่กลัวล่วงรู้ถึงภรรยาหรือเจ้าคะ?”

“ภรรยาข้าซื่อบื้อจะตาย โง่งมตั้งแต่เด็ก”

“หากนางโง่ ท่านก็รีบพาข้าเข้าจวนสิเจ้าคะ”

“ยังต้องรอสักระยะ เจ้าอย่าลืม ข้าเพิ่งแต่ง”

คนฟังแง่งอน “ข้าให้เวลาภายในหนึ่งปีนี้นะเจ้าคะ” ตามกฏต้องแต่งภรรยาเอกครบสามปีก่อนค่อยแต่งภรรยาคนที่สอง แต่นางอยากครอบครองเขาอย่างเปิดเผยแล้ว

“เจ้านี่นะ ช่างใจร้อนจริงเชียว” บุรุษเชยคางนางแล้วก้มจูบอย่างดูดดื่ม

คิ้วคมของจ้าวหมิงอวี่ขมวดมุ่น คู่ชู้ผิดศีลธรรมบังอาจทำเรื่องแบบนี้ในตำหนักของเขา!