ตอนที่ 8 จวนสวีช่างวุ่นวาย2

คืนนั้นหลิ่งหลินลงทุนลงแรงเฝ้ายามให้สวีจงสือได้เข้าหอกับอนุคนใหม่ ในศาลาหน้าเรือนนางนั่งจิบชากินขนมอย่างรื่นรมย์ขณะชื่นชมดาราและดวงจันทร์ โอ้! ดาวสวยดี

กัวเหมยยังคงมาพร้อมแผนการขัดขวางมากมาย “ข้าต้องการพบนายท่าน” นางตะเบ็งเสียงดังใส่หน้าสาวใช้หน้าประตูเรือน ข้ามหัวบุตรีฮูหยินใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

หลิ่งหลินถือจานขนมลุกขึ้น กินไปด้วยเดินมาด้วย ช่วยไม่ได้มันอร่อยจนติดใจ

“ฮูหยินรองมีสิ่งใดบอกกล่าวแก่ข้าก็ได้ รอจนสว่าง ข้าค่อยไปบอกท่านพ่อให้”

กัวเหมยหันมา “ล้วนเป็นเรื่องของผู้อาวุโส เกรงว่าจะไม่เหมาะกับแม่นางน้อยเช่นเจ้า”

หลิ่งหลินแค่นเสียงหยัน แววตาดุดัน “เหมาะหรือไม่ ย่อมต้องเป็นข้าที่มีฐานะบุตรสาวภรรยาเอก ช่วยตัดสินใจแทนบิดาได้ อนุเช่นเจ้าไม่นับเป็นอันใด จงกลับห้องไปรออย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวดีกว่า”

กัวเหมยสีหน้าเคร่งเครียด คิ้วงามดุจคันศรขมวดมุ่น ตั้งแต่เมื่อใดกันที่สวีหลิงเยี่ยนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้

“เด็กน้อยเช่นเจ้าต่างหากต้องเจียมตัว อย่าลืมว่าข้าเป็นหญิงในดวงใจอันดับหนึ่งของนายท่าน เป็นเช่นนั้นตั้งแต่เจ้าเพิ่งลืมตาดูโลก!” 

นี่คือการตอกย้ำได้หนำใจที่สุด เพราะตอนแรก ตัวนางแค่ได้ความโปรดปรานเสมอภาคกับเหยาซื่อ แต่พอต่างฝ่ายต่างคลอดลูกและนางก็ได้เด็กผู้ชายเท่านั้นล่ะ ฮึ! เหยาซื่อที่คลอดลูกสาวก็ไม่ได้รับความรักอีกเลย

มีตำแหน่งแต่ไร้อำนาจ ไม่อยู่ในสายตาทั้งแม่ทั้งลูก!

กัวเหมยหัวเราะเยาะเหยียดหยันอย่างไม่เก็บข่ม  

หากแต่หลิ่งหลินกลับส่ายหน้าระอา แววตาฉายชัดถึงความสมเพช

“อ้อ เจ้าหน้าด้านไร้ยางอายตั้งแต่ข้ายังไม่เกิดสินะ”

กัวเหมยชะงัก “จ่ะ เจ้า”

“แย่งชิงสามีผู้อื่นมา สุดท้ายก็ถูกผู้อื่นแย่งชิงอีกที เป็นเช่นนี้เขาเรียก กรรมตามสนอง เจ้าทำใจเสียเถอะ”

กัวเหมยหนังตากระตุกเพราะความโกรธ “นังเด็กนี่” ฝ่ามือนางเงื้อขึ้น ตั้งท่าฟาดพวงแก้มจิ้มลิ้มของสาวน้อย “สามหาวนัก!”

หลิ่งหลินจับข้อมือนั้นไว้อย่างแม่นยำ

กัวเหมยผงะวูบ มิอาจขยับข้อมือได้ “จ่ะ เจ้า”

หลิ่งหลินแววตาเย็นเยียบ กระแสเสียงชวนขนลุก “ท่านเริ่มก่อนเองนะ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

กัวเหมยเบิกตา ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ เส้นขนทั่วร่างพลันลุกซู่ชูชัน แววตานังเด็กนี่ ไฉนชวนเหน็บหนาวปานนั้น

ม่ะ ไม่หรอก นางไม่กลัว

“วาจาโอหังนัก! ข้าจะเข้าไป เจ้าไม่มีสิทธิ์ขัดขวาง” นางสะบัดมือจนหลุดหันหลังทำท่าจะเดินฝ่าประตูเข้าไป สาวใช้ที่ยืนเฝ้ารีบเข้ามา ช่วยยับยั้งเอาไว้ 

“ฮูหยินรองใจเย็นเจ้าค่ะ ไร้คำสั่งนายท่าน เข้าไปไม่ได้เจ้าค่ะ”

“หลบไป บังอาจนัก”

“พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ขวางทางฮูหยินรองนะ หลบไป” สาวใช้ติดตามกัวเหมยรีบเข้ามาช่วยเจ้านายอีกแรง

หน้าประตูเรือนพลันเกิดความวุ่นวายเล็กน้อย

ทว่าจู่ๆ กัวเหมยพลันผงะชะงักงัน เบิกตาโพลง อ้าปากค้าง ก่อนจะแน่นิ่ง เป็นลม ล้มทั้งยืนเสียอย่างนั้น 

“นายหญิง!” เหล่าสาวใช้ตะลึงลานอย่างไม่เข้าใจ “เป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“พวกเจ้า ฮูหยินรองเป็นลมแล้วน่ะ พากลับเรือนสิ”