ตอนที่ 8 จวนสวีช่างวุ่นวาย3

หลิ่งหลินพยักเพยิดพลางโยนขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ขนมนี้เป็นพุทธาแห้ง พอคายเม็ดก็เปลี่ยนเป็นอาวุธลับได้  สาดใส่จุดสำคัญได้ชะงัดนักแล

“เร็วสิ ชักช้านางอาจตายได้นะ” หลิ่งหลินเร่ง

“จ่ะ เจ้าค่ะๆ”

หลังจากได้สติ สาวใช้สองคนพยุงนายหญิงของตนกลับเรือนอย่างทุลักทุเล เพราะมิอาจเรียกบ่าวชายมาอุ้ม มันจะดูไม่งาม 

เมื่อกัวเหมยที่สลบเหมือดถูกหิ้วปีกกลับเรือนไป เหตุการณ์จึงเงียบสงบทันใด

ในเรือนฮูหยินรอง กัวเหมยงัวเงียฟื้นคืนสติขึ้น “ข้าเป็นอะไร เหตุใดจู่ๆ ถึงกลับมาอยู่ที่เรือนตัวเองล่ะ”

“ฮูหยินรอง ท่านเป็นลมเจ้าค่ะ”

กัวเหมยสับสน เป็นลมรึ? ได้อย่างไร? ตอนไหน?

เฮอะ! ช่างเถอะ!

นางลุกขึ้น “ไปเรือนนายท่าน”

“เจ้าค่ะๆ”

สาวใช้จะทำอันใดได้ นอกจากวิ่งตาม

เมื่อมาถึงเรือนหลักของสวีจงสือก็เกิดเหตุการณ์เดิม มีคุณหนูใหญ่สวีนั่งกินขนม ฮูหยินรองฝ่าเข้าไปแล้วก็เป็นลม สาวใช้หิ้วปีกกัวเหมยที่สลบเหมือดกลับเรือนอย่างขลุกขลัก

เมื่อถึงเรือนกัวเหมยฟืนคืนสติก็งุนงงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นอีก เดินทางไปที่เรือนหลัก ฝ่าเข้าไป แล้วก็เป็นลม สาวใช้พยุงกลับเรือนส่วนตัว 

พอได้สติก็ไปอีก เป็นลมกลับมาอีก

เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ครั้นเป็นลมสลบถึงสามครั้ง กัวเหมยก็เริ่มตะลึงลาน นึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง ไม่กล้าไปอีกแล้ว

รุ่งเช้าวันต่อมา นางยังต้องเจอกับเรื่องชวนผวา

“กรี๊ดดดดดด”

กัวเหมยกรีดร้องดังลั่นอยู่หน้าคันฉ่อง

สาวใช้รีบกรูเข้ามา “ฮูหยินรองเป็นอันใดเจ้าคะ”

“หน้าข้า ใบหน้าของข้า....” กัวเหมยกุมแก้มตน นั่งตัวสั่นเทาร่ำไห้ฟูมฟาย “เมื่อคืนเกิดสิ่งใดขึ้น เหตุใดจู่ๆ ใบหน้าของข้าจึงมีริ้วรอยบาดแผลเต็มไปหมดเช่นนี้”

สาวใช้ได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ว่าอย่างไรเล่า รีบบอกมา!”

สาวใช้คนหนึ่งเหลือบตามองรอบตัวขณะละล่ำละลั่กเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เมื่อคืนทุกคราที่ฮูหยินรองเป็นลมจะมีบาดแผลเกิดขึ้นครั้งละหนึ่งแผลเจ้าค่ะ เหมือนมีภูตผีคอยจ้องเล่นงานเลยเจ้าค่ะ”

“ช่ะ ใช่เจ้าค่ะ” สาวใช้อีกคนรีบเสริมอย่างขวัญผวา อาการของนายหญิงที่เป็นลมกลางอากาศเช่นนั้นน่ากลัวว่าจะเป็นฝีมือของภูตผีจริงๆ นั่นแล “บ่ะ บ่าวคิดว่าฮูหยินรองควรเก็บตัวอยู่ในเรือนก่อนเจ้าค่ะ ข้างนอกมีปีศาจแน่ๆ”

“เหลวใหล!” 

กัวเหมยเขวี้ยงตลับหยกชาดใส่สาวใช้อย่างบ้าคลั่ง เสียงหยกแตกดังเพล้งๆ ต่อเนื่อง เศษซากเครื่องประทินโฉมกระจัดกระจายเกลื่อนกลาดทั่วห้อง

“ต่อให้ไม่มีภูตผีปีศาจ ใบหน้าข้าเสียโฉมขนาดนี้ ยังจะออกนอกเรือนได้ยังไง พูดอะไรโง่เง่าไร้หัวคิด! ไปเชิญนายท่านใหญ่มาหาข้าเดี๋ยวนี้”