ตอนที่18คัดเลือกบ่าวเข้าเรือน

หลังจากเรื่องสินเดิมของมารดาถูกสะสางเป็นที่เรียบร้อย เช้าวันรุ่งขึ้นอวี้หลันก็มาถึงเรือนหลักตั้งแต่เช้าตรู่ ก่อนที่บิดาของนางจะออกจากจวน 

ภายในห้องหนังสือกลิ่นชาหอมกรุ่นลอยคลุ้ง รองเสนาบดีอวี้จิ้งเพิ่งนั่งลงจิบชาร้อน ยังไม่ทันจะวางจอกชา บ่าวคนสนิทก็เดินเข้ามารายงาน

"คุณหนูรองมาขอพบขอรับ"

ซูถัวเอ่ยบอกผู้เป็นนายเสียงเรียบ

อวี้จิ้งเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ในแววตาก็เจือไปด้วยความรู้สึกยินดี ก่อนจะเอ่ยอนุญาตเสียงนุ่ม 

"ให้นางเข้ามาเถอะ"

เมื่อเห็นบุตรีคนรองก้าวเข้ามาพร้อมท่าทีสงบ สุภาพเรียบร้อย ดวงตาของอวี้จิ้งก็เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"หลันเอ๋อร์ มีเรื่องอะไรหรือ ถึงได้มาหาพ่อแต่เช้า"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน  ใบหน้าแฝงรอยยิ้มบาง เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

อวี้หลันย่อกายลงทำความเคารพ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่น

"ลูกอยากขออนุญาตท่านพ่อ ออกไปหาซื้อทาสเข้าเรือนเจ้าค่ะ"

อวี้จิ้งวางจอกชาลง มองบุตรีด้วยแววตาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเมตตา

"เจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปด้วยตัวเองหรอก ประเดี๋ยวพ่อจะให้ซูถัวติดต่อพ่อค้าทาส แล้วให้พวกเขาพาทาสมาให้เจ้าเลือกที่เรือน ซูถัวสายตาเฉียบคมนัก รู้ว่าใครซื่อสัตย์และทำงานเก่ง"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ท่านพ่อ"

อวี้หลันรับคำอย่างว่าง่าย ความจริงนางยังมีอีกเรื่องที่สำคัญมากอยากจะถามบิดา แต่แค่เอาเรื่องนี้มาเอ่ยอ้างเท่านั้น

รองเสนาบดีอวี้จิ้งนิ่งไปเล็กน้อย ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาจ้องมองจอกชาในมือก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

"หลันเอ๋อร์ เรื่องขององค์ชายห้า"

เขาพูดเพียงเท่านั้นก็เงียบไป สายตาหม่นลงชั่วขณะ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

"พ่อรู้ว่าลูกเสียใจ แต่พระองค์ไม่คู่ควรกับลูก"

อวี้หลันยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงของนางสงบนิ่งไม่ต่างจากแววตา แม้จะคิดว่าอีกฝ่ายกล่าวผิดไปหรือไม่ เขาควรจะกล่าวว่านางไม่คู่ควรกับอีกฝ่ายต่างหาก

"ท่านพ่ออย่าได้คิดมากเลยเจ้าค่ะ ลูกไม่ได้ติดใจอันใด เรื่องนั้นได้ผ่านไปแล้ว"

แววตาของอวี้จิ้งสั่นไหวเล็กน้อย เขาหลุบตาลงก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

"พ่อเสียใจจริงๆ"

อวี้จิ้งหยิบกล่องเครื่องประดับที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าไหมลายเมฆอย่างบรรจงที่เขาเตรียมเอาไว้มาตรงหน้า 

"นี่ ถือว่าเป็นคำขอโทษจากพ่อ พ่อสั่งช่างให้ทำขึ้นโดยเฉพาะ หวังว่าเจ้าจะชอบ"

อวี้จิ้งยื่นกล่องเครื่องประดับที่เขาสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษมาตรงหน้าบุตรสาว

อวี้หลันเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอื้อมมือรับกล่องนั้นมาด้วยท่าทีสงบ นางเปิดดูภายใน เป็นกำไลหยกเขียวใสแวววาว เจือแสงทองบางเบา งดงามและดูมีค่าไม่ใช่น้อย

"มันอาจจะดูเล็กน้อยสำหรับเจ้าในตอนนี้" 

อวี้จิ้งกล่าวเสียงเบา

"แต่พ่อก็ตั้งใจมอบให้เจ้า"

นางพยักหน้าเบาๆ แล้วเก็บกล่องลงอย่างเรียบร้อย 

ก็นะ คนอุตส่าห์มีน้ำใจ จะไม่รับไว้ก็กะไรอยู่

"หลันเอ๋อร์"

อวี้จิ้งเอ่ยเรียกบุตรสาวที่ตอนนี้เติบโตขึ้นมากด้วยสายตาแน่วแน่

"เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าสินเดิมของมารดาเจ้านั้นมีมูลค่ามหาศาล มันไม่ใช่แค่ทรัพย์สมบัติธรรมดา แต่คือเส้นเลือดและรากฐานของเจ้ากับน้องชาย พ่อหวังว่าเจ้าจะเก็บรักษามันไว้ให้ดี"

"เจ้าค่ะ"

อวี้หลันตอบรับเรียบๆ แม้ว่าหลังจากที่คิดใคร่ครวญอย่างดีแล้ว การที่นางถือครองทรัพย์สินมากมายไว้ในมือไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย เพราะมันเหมือนกับนางกำลังแบกเป้าธนู แต่ในเมื่ออีกฝ่ายอยากให้นางเก็บรักษา นางก็จะไม่ขัดข้อง

แม้ในใจจะยังสงสัยว่า เหตุใดบิดาจึงยอมปล่อยสมบัติมหาศาลเช่นนั้นให้หลุดมือ และเหตุใดต้องเลือกใช้การแต่งงานผูกสัมพันธ์ทางการเมืองแทนที่จะใช้ทรัพย์ในมือก็ตาม

แต่นางก็เลือกจะไม่ถามให้มากความ เพียงรับฟังอย่างสงบและเก็บงำความคิดนั้นไว้ในใจ แล้วเลือกเอ่ยถามในสิ่งที่นางอยากรู้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เจือความจริงจัง

"ท่านพ่อเจ้าคะ หากท่านรู้สึกผิดต่อลูกจริงๆ เช่นที่พูด"

อวี้หลันสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยต่อ

"ท่านบอกลูกได้หรือไม่ ว่าตอนนี้อาเฉินอยู่ที่ใด"

คำถามนั้นทำให้สีหน้าของอวี้จิ้งเปลี่ยนไปทันที ดวงตาที่เคยสงบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียด เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตามองต่ำลงอย่างเงียบงัน ความลังเลฉายชัดบนใบหน้า

อวี้หลันมองท่าทีของบิดาแล้วก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของนางยังคงอ่อนโยน ทว่าแน่วแน่

"ลูกเพียงอยากรู้ว่าเขาสบายดีหรือไม่ เพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ"

อวี้จิ้งเงียบไปชั่วครู่ เหมือนกำลังตัดสินใจ สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวอย่างยอมจำนน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"เขาสบายดี ตอนนี้อยู่ภายใต้การดูแลของคนผู้หนึ่ง และไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง"

เสียงของอวี้จิ้งราบเรียบ แต่ก็มีแววอบอุ่นและคะนึงหาแฝงอยู่

"แต่อีกไม่นาน เขาต้องกลับมาแน่ พ่อเชื่อเช่นนั้น"

ดวงตาของอวี้หลันไหววูบเล็กน้อย ราวกับคลื่นน้ำสะท้อนแสงในยามเช้า แต่เพียงครู่เดียว แววตานั้นก็กลับมาเงียบสงบเช่นเดิม

"เช่นนั้นหรือเจ้าคะ ขอบพระคุณท่านพ่อที่ไม่ปิดบังลูก"

บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมยามเช้าที่พัดใบไผ่นอกหน้าต่างส่ายไหวเป็นจังหวะเบาๆ แว่วดังคล้ายเสียงกระซิบของฤดูกาล

อวี้จิ้งทอดสายตามองบุตรีผู้เติบโตขึ้นมากอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว ทว่าเปี่ยมด้วยความรู้สึก

"ตอนนี้เขาคงโตขึ้นมากแล้ว โตพอที่จะปกป้องตัวเองและเจ้าได้แล้วเช่นกัน"

ในยามสายของวันนั้น ซูถัวก็นำทาสกลุ่มหนึ่งเดินเรียงแถวเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ ลานหน้าศาลากลางสวนในเรือนฮวาหงพลันคึกคักไปด้วยเสียงฝีเท้าและเสียงรายงานชื่อดังขึ้นต่อเนื่อง ขณะทาสแต่ละคนทยอยก้าวเข้ามาในลานทีละคนอย่างนอบน้อม

ทุกสายตาในลานต่างจับจ้องไปยังร่างของคุณหนูรองผู้เป็นเจ้าของเรือน หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีอ่อนที่นั่งอย่างสงบอยู่บนตั่งไม้แกะสลักลวดลายงดงาม ใบหน้าของนางนิ่งเรียบ แววตาสงบ แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจและความสุขุมที่ไม่อาจมองข้าม 

บรรยากาศรอบศาลาดูเรียบร้อยและเงียบสงบ แต่ก็แฝงด้วยความกดดันบางอย่างที่ยากจะอธิบาย เป็นแรงกดดันที่มาจากสายตาของเจ้าของเรือน

แม้ภายนอกนางจะดูไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ภายในกลับสังเกตทุกรายละเอียดอย่างไม่คลาดสายตา ดวงตาคู่นั้นจับจ้องทุกกิริยาท่าทางของทาสแต่ละคน ไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์หรือความชำนาญที่นางมองหา หากแต่คือแววตา ท่วงท่า และน้ำเสียงที่บ่งบอกถึง "ความภักดี" และ "นิสัยแท้จริง" ของแต่ละคน

บริเวณรอบศาลากลางสวนงดงามด้วยเงาไม้ไหวเอนรับสายลมอ่อน ข้างกายมีฉิงหว่านคอยจดบันทึกรายชื่อ และคุณสมบัติของแต่ละคนอย่างคล่องแคล่ว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตั้งใจ และยามใดที่คุณหนูเหลือบตามองหรือพยักหน้า นางก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยคำ

ขณะที่การคัดเลือกยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง เสียงรายงานคุณสมบัติของทาสแต่ละคนยังคงดังเป็นจังหวะ ฉิงหว่านขยับปลายพู่กันไม่หยุดนิ่ง ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวเข้ามาในลาน หลังจากนั้นสองนายบ่าวก็หันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

"หลิวซาน อายุยี่สิบสอง เดิมเป็นทหารเวรยามจากเมืองชายแดน ถนัดใช้ทวนเป็นอาวุธ มีวิชาตัวเบาเล็กน้อย ไม่เคยมีความผิดติดตัว เพราะเกิดสงครามทำให้พ่อแม่เสียชีวิต จึงต้องขายตัวเองเป็นค่าทำศพบิดามารดา"

เสียงรายงานของบ่าวชายคนหนึ่งดังกังวานเรียบง่าย แต่อวี้หลันกลับละสายตาจากรายชื่อในมือขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสนใจ ดวงตาของนางจับจ้องเขาอย่างพินิจพิจารณา

หลิวซานเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สมส่วน แข็งแรง รูปร่างบ่งบอกถึงการฝึกฝนร่างกายอย่างสม่ำเสมอ กล้ามแขนแน่นตึงเต็มไปด้วยพละกำลัง ใบหน้าคมเข้มดูสงบสุขุม เส้นผมถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย แววตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าว และไม่หลบสายตาของอวี้หลันแม้แต่น้อย

เขาเพียงยืนนิ่ง สงบ ไม่โอ้อวด ไม่แสดงความกลัว แต่ก็ไม่แข็งกร้าวจนเกินงาม ท่าทางมั่นคงเช่นนี้หาได้ยากในหมู่ทาสที่ถูกขายตัวเข้ามา

อวี้หลันมองสบตาอีกฝ่ายเพียงครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

"คนผู้นี้ ข้าเอาไว้ใช้งาน"

"คนผู้นี้...รูปงามนักนะเจ้าคะคุณหนู"

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของฉิงหว่าน

".....!"

อวี้หลันชะงักไปทันที หันขวับไปมองคนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ใบหน้านิ่งเฉียบของนางออกอาการเหวอเล็กน้อย ราวกับตั้งตัวไม่ทันกับคำพูดนั้น

สีหน้าของอวี้หลันเต็มไปด้วยความงุนงง ไม่ใช่ว่าฉิงหว่านเห็นว่าอีกฝ่ายหน่วยก้านดี มีคุณสมบัติเหมาะสมในการใช้งานเหมือนตนหรอกหรือ

"อะ อืม"

สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ ตอบรับอย่างไร้ถ้อยคำจะกล่าว

ฉิงหว่านยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะก้มหน้าลงจดชื่อ "หลิวซาน" ลงในสมุดบันทึก ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากประดับไว้ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

ในใจของนางนึกชื่นชมคุณหนูของตนเงียบๆ 

คุณหนูไม่เพียงเฉียบแหลมแต่ยังตาถึงยิ่งนัก!

หลิวซานได้ยินว่าตนถูกเลือกก็ค้อมกายลงคารวะทันที ไม่พูดพร่ำแต่แววตาฉายชัดถึงความเคารพและพร้อมรับใช้เต็มที่

อวี้หลันพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ดูเหมือนสาวใช้ตัวน้อยของนางจะพบเจอรักแรกพบเข้าเสียแล้ว

สุดท้ายแล้ว ในกลุ่มคนหลายสิบชีวิต มีเพียงสิบคนเท่านั้นที่ผ่านเกณฑ์ของอวี้หลัน ทั้งชายและหญิงปะปนกันไป ทว่าทุกคนล้วนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือแววตาที่เด็ดเดี่ยวกล้าหาญ ท่าทางที่ซื่อตรงไม่ปิดบัง และความซื่อสัตย์

ซูถัวยืนมองคุณหนูน้อยตรงหน้าอย่างเงียบๆ สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชมที่ไม่อาจซ่อนเร้นได้ คุณหนูรองเติบโตขึ้นมากแล้วจริงๆ ไม่เพียงงดงามและสุขุม แต่ยังมีสายตาเฉียบคมยิ่ง

"ขอบคุณท่านอาซูที่เป็นธุระจัดการให้เจ้าค่ะ"

อวี้หลันเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะยอบกายลงอย่างอ่อนช้อย

ซูถัวรีบก้มศีรษะลงและตอบด้วยรอยยิ้มบาง

"ไม่เป็นไรเลยขอรับ เป็นหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้ว"

ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นคนสนิทของบิดา และจากที่นางได้สังเกตมาตลอดหลายวัน ก็เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนมีฝีมือ ทั้งยังซื่อตรงและจงรักภักดี คู่ควรให้นางผูกไมตรีเอาไว้

หลังจากนั้นซูถัวก็พาคนที่เหลือกลับออกไป ทิ้งให้ลานศาลากลางสวนกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

อวี้หลันก็ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม แล้วหันไปมองบ่าวกลุ่มใหม่ของตนที่ยืนเรียงแถวอย่างเคร่งขรึม ดวงตาของนางกวาดมองแต่ละคนช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคง หนักแน่น แม้จะไม่ดังนัก แต่กลับแทรกซึมเข้าไปในใจของทุกคน

"ตั้งแต่นี้ไป พวกเจ้าคือคนของข้า ขอเพียงซื่อสัตย์ ไม่คิดคดทรยศ ทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าต้องลำบากหรืออดอยาก และจะไม่ยอมให้ใครมารังแกพวกเจ้าได้"

ดวงตาของหญิงสาวฉายแววเด็ดเดี่ยว ก่อนจะกล่าวต่อชัดถ้อยชัดคำ

"จงจำไว้ว่า ข้าคือนายเพียงผู้เดียวของพวกเจ้า หากใครคิดทรยศ ข้าก็จะไม่ปรานี ไม่ละเว้นมันผู้นั้นเช่นกัน"

บ่าวไพร่ทั้งสิบรีบก้มหน้าคำนับพร้อมเอ่ยรับคำเสียงดังฟังชัด

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

พวกเขาทุกคนรับรู้ได้ทันทีว่านายหญิงของพวกเขาผู้นี้ มิใช่ธรรมดาแน่นอน