ตอนที่26กลับเมืองหลวง

ในที่สุด...ขบวนทัพจากแดนเหนือก็เดินทางมาถึงเมืองหลวง

บรรยากาศภายในเมืองคึกคักราวกับวันมหามงคล เสียงฆ้องแห่งความยินดีดังก้องสะท้อนไปทั่วทุกตรอกซอกซอย เพื่อประกาศการกลับมาขององค์ชายใหญ่ หลี่เหวินหลง และเหล่าทหารกล้า

ขุนนางฝ่ายที่ภักดีต่อพระองค์ต่างพากันออกมาต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง หลายคนถึงกับน้ำตาคลอ ด้วยความโล่งใจปนปลื้มปิติ

บนถนนสายหลัก ประชาชนต่างแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสดใส พากันโปรยกลีบดอกไม้ตลอดสองข้างทาง ราวกับหลอมรวมกันเป็นพรมดอกไม้เพื่อต้อนรับวีรบุรุษของแผ่นดิน

เสียงหัวเราะของเด็กเล็กดังกังวาน แม่ค้าพากันเปิดแผง แจกจ่ายขนมแก่ผู้คนโดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน

ผู้คนทั้งเมืองต่างพากันเอ่ยถึงเพียงชื่อเดียว องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ขุนพลผู้เกรียงไกร ที่นำทัพกลับมาพร้อมชัยชนะ บุรุษผู้เป็นที่รักของประชาชน และเป็นความภาคภูมิใจของแผ่นดิน

แม้พระองค์จะห่างหายจากเมืองหลวงไปนานหลายปี ทว่า...พระองค์กลับไม่เคยหายไปจากหัวใจของผู้คนเลยแม้แต่น้อย

ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปยังปลายถนน รอคอยแค่เพียงเงาร่างของผู้ที่เปรียบดั่งตะวันยามรุ่งอรุณของชาติบ้านเมือง

เสียงฆ้องกลองยังคงดังกระหึ่มเป็นจังหวะต่อเนื่อง ก้องกังวานไปทั่วถนนสายหลัก ขบวนทหารม้าในชุดเกราะสีดำเงางามเดินนำมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสง่างาม กลีบดอกไม้ปลิวว่อนกลางอากาศ สะท้อนแสงแดดยามสายระยิบระยับ ราวกับหิมะสีชมพูที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องต้อนรับของประชาชนที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง ขบวนเสด็จของ องค์ชายใหญ่ หลี่เหวินหลง ก็มาถึงเบื้องหน้าประตูเมือง

เมื่อขบวนทัพอันยิ่งใหญ่เคลื่อนเข้าสู่ประตูเมืองหลวง เสียงแตรชัยก็ดังขึ้นพร้อมกันทั่วบริเวณ ประกาศการกลับมาของวีรบุรุษที่ผู้คนเฝ้ารอ

ประชาชนต่างมองด้วยแววตาเปี่ยมปีติ หลายคนถึงกับหลั่งน้ำตา ร้องเรียกพระนามของพระองค์อย่างไม่ขาดสาย

และแล้ว...

ท่ามกลางละอองฝุ่นและเสียงแตร ม้าศึกตัวใหญ่สีดำทะมึนก็ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น บนหลังม้านั้น คือบุรุษผู้หนึ่งในชุดเกราะศึกสีดำสนิท แสงแดดสาดทอลงบนร่างของเขา สะท้อนประกายวาววับที่ยิ่งตอกย้ำถึงรัศมีที่แผ่พุ่งอยู่โดยรอบ

องค์ชายใหญ่แห่งราชวงศ์ หลี่เหวินหลง

ร่างสูงสง่าดั่งภูผา ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ดวงตาเรียบนิ่งแต่เฉียบคม ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจของผู้คนได้ในพริบตา

แม้เพียงแค่นั่งอยู่เงียบๆ บนหลังม้า พระองค์ก็กระจ่างตายิ่งกว่าผู้ใด เปล่งรัศมีเหนือฝูงชนทั้งปวง

เสียงโห่ร้องของประชาชนยิ่งดังกระหึ่มทั่วถนน ผู้คนต่างพากันคุกเข่าลง โน้มกายคำนับด้วยความเคารพ บ้างก็ร่ำไห้ด้วยความปลื้มปีติสุดหัวใจ 

พระนามของพระองค์ คือความหวัง การกลับมาของพระองค์ คือขวัญกำลังใจของบ้านเมือง

ทว่า... ในเงามืดเบื้องหลังกำแพงเมืองด้านหนึ่ง เงาร่างในชุดดำขลับแฝงตัวแนบสนิทไปกับเงาไม้ ดวงตาคมกริบใต้ผ้าคลุมจับจ้องร่างขององค์ชายใหญ่ที่นั่งเด่นเป็นสง่าบนหลังอาชาอย่างแน่วแน่ ก่อนเงาร่างนั้นจะค่อยๆ ถอยกลับไปอย่างเงียบเชียบ ราวไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน เพื่อกลับไปรายงานนายของตน

หลี่เหวินหลงกวาดสายตาช้าๆ มองฝูงชนที่เบียดเสียดอยู่สองฟากถนน รอยยิ้มบางผุดขึ้นตรงมุมปาก ดวงตาคมเข้มเปล่งประกายปีติอย่างไม่ปิดบัง

แม้จะผ่านศึกมาโชกโชน แต่ในยามนี้ สิ่งที่ปลุกเร้าหัวใจเขาได้มากที่สุด คือสายตาแห่งความหวังของผู้คนเหล่านี้

เมื่อขบวนทัพเคลื่อนเลยจุดที่ผู้คนแน่นขนัด หลี่เหวินหลงจึงละสายตาจากฝูงชนที่ยังเปล่งเสียงโห่ร้องอยู่เบื้องหลัง แล้วเอ่ยคำสั่งเสียงเรียบให้ขบวนหลักมุ่งหน้าเข้าสู่วังหลวง

ขณะที่ตัวเขาเอง กลับชักสายบังเหียนเบี่ยงหน้าออกจากแนวขบวนไปอีกทาง พร้อมด้วยองครักษ์คนสนิทอีกสี่นายที่แยกตัวตามมาอย่างรู้หน้าที่

เสียงฝีเท้าม้าที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้บุรุษที่เพิ่งชักม้าปลีกตัวออกมาก่อนหน้าต้องหันกลับไปมอง

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด เขาก็ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความฉงน

ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนตกลงกันแล้วหรอกหรือ...

"องค์ชาย"

อวี้เฉินเอ่ยเรียกเสียงเรียบ ขณะที่คนขี่ม้าขึ้นมาเคียงข้าง

"กระหม่อมบอกแล้วอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ว่ากระหม่อมกลับจวนเองได้"

น้ำเสียงของเขาไม่ได้แข็งกระด้างนัก แต่แฝงความเกรงใจและประหลาดใจอยู่ในที

หลี่เหวินหลงเพียงเหลือบตามอง แล้วหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"เมื่อหลายปีก่อนข้าเป็นคนพาเจ้าออกจากจวนอย่างปลอดภัย ไร้รอยขีดข่วน"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าเจือกระแสเย้าหยอก

"วันนี้ ก็สมควรเป็นข้า ที่ต้องส่งเจ้าให้ถึงเรือนอย่างปลอดภัยเช่นกัน ไปเถอะ ข้าให้คนไปแจ้งบิดาเจ้าล่วงหน้าแล้ว"

อวี้เฉินได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจเบาๆ

เขารู้ดี ว่าหากพระองค์ตัดสินใจแล้ว ต่อให้เป็นใครก็ยากจะเปลี่ยนใจพระองค์ได้

จึงทำได้เพียงขี่ม้าเคียงกันไปเงียบๆ บนเส้นทางที่เงียบสงัด มีเพียงสายลมอ่อนๆ พัดไหวผ่านใบไม้ และเสียงฝีเท้าม้ากระทบพื้นเป็นจังหวะมั่นคง

อวี้เฉินอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองพระองค์เงียบๆ อย่างจับสังเกตปนคลางแคลงใจ

องค์ชายใหญ่ผู้น่าเกรงขาม ผู้ที่แม้แต่แม่ทัพทั้งสนามรบยังต้องยำเกรง กลับยืนยันที่จะมาส่งตนเองถึงจวน ท่าทีดูห่วงหาเกินควรจนผิดวิสัย

หากเป็นผู้อื่น คงรู้สึกปลาบปลื้มที่ได้รับความใส่ใจจากองค์ชายผู้สูงศักดิ์

แต่สำหรับเขา อีกฝ่ายที่เป็นเช่นนี้กลับดูแปลกประหลาดเกินไป เขาเติบโตข้างกายพระองค์มาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ร่วมผ่านร้อนหนาวมานับครั้งไม่ถ้วน หากจะบอกว่าเขารู้ใจพระองค์กว่าใคร ก็คงไม่เกินไปนัก

ตั้งแต่เมื่อคืน สายตา คำพูด การกระทำ และความเงียบแฝงนัยของพระองค์ ล้วนชวนให้รู้สึกถึงบางสิ่งที่ ไม่ปกติ

และมันต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าของฝ่ามือที่ประทับเด่นหราอยู่บนพระพักตร์ของพระองค์เป็นแน่

องค์ชายใหญ่ต้องปิดบังอะไรบางอย่างไว้แน่

และเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า...บางสิ่งนั้น อาจเกี่ยวพันกับ จวนของเขา และมีบางอย่างที่จวนของเขา ที่พระองค์ให้ความสนใจเป็นพิเศษอย่างแน่นอน

ทางด้านจวนรองเสนาบดี

อวี้จิ้งที่ไปรอรับเสด็จองค์ชายใหญ่อยู่ในวังหลวงเช่นขุนนางคนอื่น เพิ่งได้รับแจ้งข่าวว่าองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงเสด็จไปยังจวนของเขา 

ทั้งยังนำคนกลับมาคืน

เขาก็รีบรุดออกจากวังหลวง เร่งเดินทางกลับจวนในทันที

อวี้จิ้งไม่คาดคิดเลยว่า การกลับมาครั้งนี้ของอีกฝ่าย พระองค์จะพาบุตรชายของเขา อวี้เฉิน กลับมาด้วย บนใบหน้าที่ผ่านกาลเวลาจนเริ่มมีร่องรอยแห่งวัย ปรากฏแววปีติวูบหนึ่ง

คนผู้นี้…ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ยังคงกระทำการเอาแต่ใจตัวเองอย่างที่สุด 

นึกจะเอาคนไปก็บุกเข้ามาถึงจวนโดยไม่สนพิธีการ 

พอจะคืนคนกลับมา ก็ไม่แม้แต่จะส่งสารกลับมาล่วงหน้าให้ทันได้ตั้งตัว

อวี้จิ้งขบกรามแน่น ครุ่นคิดอย่างขุ่นเคืองใจอยู่ในอก แต่สุดท้ายก็ได้เพียงฮึดฮัดเงียบๆ เท่านั้น ไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาได้แม้แต่ครึ่งคำ

เมื่อรถม้าหรูหราเคลื่อนมาหยุดลงเบื้องหน้าประตูจวน รองเสนาบดีผู้มากด้วยบารมีรีบก้าวลงมาทันที โดยมีมือขวาคู่ใจตามประกบ

พร้อมกับสั่งเปิดประตูจวนรอต้อนรับขบวนเล็กๆ ที่ตามมาจ่อหลังแทบจะทันทีเช่นกัน