ตอนที่27ส่งอวี้เฉินกลับจวน

อวี้จิ้งยืนอยู่หน้าประตูจวน เงยหน้าขึ้นมองขบวนผู้มาเยือน สายตาทอดมองร่างสูงสง่าบนหลังม้าศึกสีดำทะมึน ก่อนสายตาจะเลื่อนมาหยุดอยู่ที่เด็กหนุ่มอีกผู้หนึ่ง ผู้ที่เขาไม่ได้พบหน้ามานานถึงแปดปี แต่กลับจำอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำ

เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงเขาอยู่หลายส่วน ส่วนดวงตาคู่นั้นช่างเหมือนกับดวงตาของมารดาไม่มีผิดเพี้ยน 

อวี้เฉินของเขา เติบโตขึ้นแล้ว

ไม่ใช่เด็กน้อยที่เคยวิ่งตามเขาไปทั่วจวนอีกต่อไป แต่กำลังเติบโตเป็นชายหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยความสง่างามและความมั่นใจ แววตามั่นคง ท่วงท่าดูสุขุมเหมาะสมกับวัยและสถานะ

รองเสนาบดีอวี้จิ้งมองบุตรชายของตนเนิ่นนาน แววตาที่เคยสงบนิ่งกลับคล้ายแดงเรื่อขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะกลบซ่อนไว้อย่างแนบเนียนด้วยท่าทีสุขุมตามเคย

เมื่ออวี้เฉินกระโดดลงจากหลังม้า เขาก็ก้าวเข้ามาตรงหน้า แล้วคุกเข่าคำนับบิดาอย่างนอบน้อม

"ท่านพ่อ"

เสียงเรียกนั้นนุ่มลึก ไม่ดังนัก แต่กลับชัดเจนในความรู้สึก คำเรียกเพียงสั้นๆ กลับแทนความรู้สึกมากมายที่เก็บไว้ตลอดหลายปี

ความคิดถึง ความเคารพ และความเข้าใจที่ไม่ต้องอธิบายด้วยคำพูด

เมื่อมองใบหน้าของบุตรชาย ใจของอวี้จิ้งคล้ายจะอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ บุตรชายของเขา...ยังเหมือนเดิม ไม่ได้หายไปไหน แม้จะผ่านไปแปดปีเต็ม แต่ความผูกพันในสายเลือดยังคงแน่นแฟ้นไม่เปลี่ยน

อวี้จิ้งมองสบดวงตาคู่นั้น ดวงตาของบุตรชายที่สะท้อนภาพของเขากลับมา ทั้งมั่นคง อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความเข้าใจ 

เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือที่สั่นน้อยๆ ออกไปอย่างเงียบงัน มือทั้งสองแตะไหล่ของอวี้เฉิน แล้วออกแรงรั้งเบาๆ ให้เขาลุกขึ้นยืน

เมื่อร่างของบุตรชายยืนตรงต่อหน้า ความเปลี่ยนแปลงก็ยิ่งชัดเจน

อวี้เฉินในวันนี้สูงไล่เลี่ยกับเขาแล้ว ไหล่กว้าง รูปร่างสูงโปร่ง และแววตาที่เคยไร้เดียงสาในวันวาน...กลับดูสุขุมไม่แพ้ผู้เป็นพ่อเลย

อวี้จิ้งสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ แล้วตบมือลงบนบ่าของบุตรชายเบาๆ

"อาเฉิน...กลับมาก็ดีแล้ว"

คำพูดนั้นเบานัก แต่ในหูของอวี้เฉินกลับชัดเจนจนแน่นในอก

เพียงคำพูดสั้นๆ เท่านั้น แต่มันกลับดังชัดในใจของอวี้เฉิน อบอุ่น หนักแน่น และเต็มไปด้วยความหมาย หัวใจที่เงียบเหงามานานของเขา ราวกับถูกปลุกให้เต้นขึ้นอีกครั้ง

หลี่เหวินหลงมองภาพพ่อลูกตรงหน้าอย่างเงียบงัน ไม่ได้เร่งเร้าหรือเอ่ยคำใด ปล่อยให้ทั้งสองทักทายกันจนพอใจ เมื่อเห็นว่าเวลานั้นเหมาะสมแล้ว เขาจึงกระโดดลงจากหลังม้าด้วยท่วงท่าห้าวหาญ ท่ามกลางแสงแดดยามสายที่สาดกระทบชุดเกราะดำสนิทจนเกิดประกายเย็นเยียบ

"ขอบพระทัยองค์ชายใหญ่ที่ทรงกรุณาเสด็จมาส่งอาเฉินด้วยพระองค์เอง ลำบากพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ขณะก้าวเข้าไปคำนับเต็มพิธี สมกับตำแหน่งขุนนางกรมพิธีการที่ยึดมั่นในระเบียบ 

น้ำเสียงนั้นเรียบสงบ สุภาพ เปี่ยมด้วยมารยาท แต่ภายในใจนั้นกลับมีคำตำหนิอีกฝ่ายนานัปการ และมีความขุ่นข้องใจบางเบาซ่อนอยู่ ซึ่งถูกกลบไว้อย่างแนบเนียนด้วยความนิ่งขรึมตามนิสัยของอวี้จิ้ง

หลี่เหวินหลงพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ แล้วตอบกลับเสียงเรียบ

"ข้ามีหน้าที่ส่งคนของข้ากลับถึงจวน ไม่อาจปล่อยให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชากลับมาคนเดียวหลังจากห่างหายไปถึงแปดปีได้"

คำพูดนั้นเรียบง่าย ฟังดูสมเหตุสมผล และเปี่ยมด้วยความรับผิดชอบในฐานะนายเหนือหัว หากแต่คนทั้งสองที่ยืนฟังอยู่ กลับไม่มีใครเชื่อแม้แต่น้อย จุดประสงค์ของอีกฝ่ายยังมีมากกว่าที่กล่าวออกมาแน่

อวี้เฉินที่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างพระวรกายสูงกว่าแปดฉื่อ ใบหน้านิ่งสงบ แต่นัยน์ตากลับเปล่งประกายคล้ายอ่านทะลุถึงเจตนา เขารู้ดีว่านายของตนมีจุดประสงค์แอบแฝง และยิ่งไม่ใช่คนที่จะลงแรง "ใส่ใจ" ใครถึงขั้นนี้

คนที่เคยแม้กระทั่งทิ้งเขา ที่ในตอนนั้นอายุแค่สิบสองเอาไว้กลางหุบเขาลึกถึงหนึ่งวันเต็ม อ้างว่าเพื่อทดสอบ จิตใจ และ ความอดทน จะใส่ใจห่วงใยเขากับเรื่องแค่นี้น่ะหรือ

หึ องค์ชาย ท่านช่างกล้าพูด

ส่วนผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้มีความคิดแตกต่างจากบุตรชายมากนัก ทันทีที่ได้ยินถ้อยคำนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแทบจะทันที 

ตั้งแต่เมื่อใดกัน...ที่องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงผู้นี้กลายเป็นบุรุษที่ทั้งใจกว้าง มีเหตุผล และเอาใจใส่เช่นนี้

ในใจผุดคำถามขึ้นมามากมาย แต่กลับไม่เอ่ยคำใดออกมา มีเพียงดวงตาที่ทอดมองอีกฝ่ายนิ่งๆ คล้ายจะอ่านให้ชัดว่า ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งเย็นชานั้น บุรุษผู้นี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่

ทางด้านในเรือน เมื่อบ่าวเข้ามาแจ้งว่าองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงเสด็จมาส่งคุณชายใหญ่ถึงหน้าจวน แววตาของเซิ่งซื่อที่กำลังจิบน้ำชาอย่างสงบอยู่ถึงกับแข็งค้างในเสี้ยววินาที ก่อนร่างทั้งร่างจะสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นพรวดพราดอย่างลืมตัว

จอกชาที่เคยถือมั่นคงในมือหลุดร่วงกระทบพื้น กลิ้งหมุนก่อนจะหยุดลงอย่างน่าสังเวช แต่นางกลับไม่แม้แต่จะก้มลงมอง

"อะไรนะ! เมื่อครู่นี้ เจ้า…เจ้า พูดว่าอะไรนะ"

เซิ่งซื่อตวาดเสียงกร้าวอย่างลืมตัว ดวงตาเบิกกว้างแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

บ่าวที่มาแจ้งสะดุ้งเฮือก หน้าซีดเผือด รีบก้มหน้าตอบซ้ำด้วยเสียงสั่นเทา

"นะ นายท่านให้บ่าวมาแจ้งฮูหยินเจ้าค่ะ ว่าให้ท่านออกไปรับเสด็จองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง พระองค์เสด็จมาส่งคุณชายใหญ่อวี้เฉินเจ้าค่ะฮูหยิน"

หัวใจของเซิ่งซื่อพลันหล่นวูบ มือทั้งสองเย็นเฉียบ สั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

อวี้เฉิน กลับมาอย่างนั้นหรือ…ทั้งยังกลับมาพร้อมกับองค์ชายใหญ่

นางก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ก่อนร่างทั้งร่างจะซวนเซ ทรุดกายนั่งลงตามเดิมอย่างไร้เรี่ยวแรง ในอกเหมือนมีบางอย่างจุกแน่นจนหายใจไม่ออก ศีรษะมึนงง ภาพตรงหน้าไหววูบราวกับแผ่นฟ้ากำลังสั่นคลอน

นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน!

นางเพิ่งจะเบาใจ เมื่อคิดหาทางออกเรื่องของนังเด็กอวี้หลันได้ ยังไม่ได้ดำเนินตามแผนการสักอย่าง อวี้เฉินกลับโผล่หัวกลับมา

เด็กนั่นที่ควรจะหายไปตลอดกาล กลับยังรอดกลับมาได้

และที่เลวร้ายยิ่งกว่า คือเขากลับมาพร้อมกับคนที่นางไม่เคยคิดฝันมาก่อน

ลมหายใจของเซิ่งซื่อเริ่มถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสั่นไหวอย่างรุนแรง แม้จะพยายามเก็บสีหน้าไว้ แต่มือที่กำแน่นอยู่บนตักจนข้อนิ้วซีดขาว เผยให้เห็นความหวาดหวั่นที่ยากจะซ่อนเร้น

ไม่ใช่ว่าอวี้จิ้งตัดขาดจากเด็กคนนั้นไปแล้วหรอกหรือ

ในวันนั้น…นางยังจำได้แม่นยำ

หลังการตายของไป๋ซูเหยา สามีของนางก็มิได้รั้งรอ เขาส่งอวี้เฉินออกจากจวนไปในทันที แม้ปากจะอ้างว่าเพื่อให้อีกฝ่ายไปศึกษาวิชาหาความรู้ ทว่าความเป็นจริงกลับแตกต่างโดยสิ้นเชิง 

เขาเพียงโยนเด็กคนนั้นให้ชายแปลกหน้าท่าทางกักขฬะหยาบกร้านคนหนึ่ง แล้วปล่อยให้ถูกพาออกไปอย่างไร้เยื่อใย

นางเชื่อมาโดยตลอดว่า ชายที่กระหายอำนาจและยอมทำทุกอย่างเพื่อมันเช่นเขา ย่อมไม่มีวันยอมรับบุตรชายจากหญิงที่ตระกูลต้องโทษให้เป็นผู้สืบทอดสายตระกูล เขาจึงรีบกำจัดสิ่งที่เป็นเสี้ยนหนามแต่เนิ่นๆ

และเพื่อมิให้มีสิ่งใดผิดพลาด นางเองก็แจ้งแก่พี่ชายให้ลงมือสังหารเด็กคนนั้นเสียตั้งแต่ต้น

เซิ่งซื่อจึงเชื่ออย่างสนิทใจว่า อวี้เฉินจะไม่มีวันหวนกลับมาได้อีก

เพราะพี่ชายของนางไม่เคยทำงานพลาด 

เขายืนยันหนักแน่นว่า เห็นเด็กคนนั้นถูกลูกธนูปักกลางอก ก่อนจะพลัดตกหน้าผาลงไปกับตา

เด็กคนหนึ่งจะเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์เช่นนั้นได้อย่างไร

ทว่าในวันนี้ เด็กนั่นกลับมาปรากฏตัวอยู่ในจวนแล้ว และเขามิได้กลับมาผู้เดียว หากแต่ปรากฏกายพร้อมกับองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง

ความหวาดหวั่นกัดกินภายในอกของเซิ่งซื่อ หากสิ่งที่นางปกปิดไว้ถูกขุดขึ้นมา ถ้าความจริงที่นางซ่อนมาตลอดแปดปีถูกเปิดเผย…

ทุกอย่างที่นางสร้างมา อาจพังทลายลงในพริบตาเดียว แม้แต่ชีวิตคงไม่อาจที่จะรักษาเอาไว้ได้

เนื้อตัวของเซิ่งซื่อพลันสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม บ่าวคนสนิทยื่นมือหมายจะช่วยพยุงด้วยความเป็นห่วง ทว่าเซิ่งซื่อกลับสะบัดออกอย่างร้อนรน ราวกับมือของอีกฝ่ายร้อนดั่งเปลวเพลิง

"ไป! ไปส่งข่าวบอกพี่ชายข้าเรื่องนี้"

นางกดเสียงต่ำ คล้ายพยายามตรึงสติตนเองไว้สุดกำลัง

"แล้วแจ้งเขา ให้เร่งดำเนินตามแผนการ"

แม้น้ำเสียงจะสั่นเทา หากความหวาดกลัวก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักให้นางต้อง รีบไปดูสถานการณ์ด้วยตาตนเอง 

เซิ่งซื่อรู้ดีว่า ตนไม่อาจหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าในครั้งนี้ได้ จึงรวบรวมสติลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างสงบ แม้ภายในจะปั่นป่วนเพียงใดก็ตาม

นางหันไปสั่งบ่าวไพร่ให้ไปแจ้งเจ้านายในเรือนทุกคนด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น