ตอนที่29พี่น้องพบหน้า

หลี่เหวินหลงหยัดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มบางเฉียบที่ไม่อาจอ่านได้ว่ากำลังดูแคลน หรือเพียงเพลิดเพลินไปกับการจับตามองผู้อื่นดิ้นพล่าน

ในสายตาของเขา เซิ่งซื่อก็ไม่ต่างจากแมลงตัวหนึ่งที่กำลังพยายามปีนป่ายหลีกหนีเปลวเพลิงที่ลุกลามใกล้ตัว ยิ่งดิ้นรน...ยิ่งเผยจุดอ่อน

ดวงเนตรคมกริบใต้คิ้วคมเข้ม ทอดมองสตรีที่พยายามคลี่ยิ้มอ่อนโยนกลบเกลื่อนความหวาดหวั่น ท่าทางเสแสร้งนั้นไม่ต่างจากฉากละครตื้นเขินที่เขาเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนจากมารดาเลี้ยงของตน

เขาถึงว่ากันว่าคนประเภทเดียวกันจึงมักจะอยู่ร่วมกันได้

สายตาของเขาจึงมองเซิ่งซื่อไม่ต่างจากมองซากเนื้อชิ้นหนึ่งที่ยังมีลมหายใจ เขาไม่เร่งเวลาชำระแค้น เพราะรู้ดีว่า… การให้อีกฝ่ายได้ยินเสียงฝีเท้าแห่งหายนะคืบคลานทีละก้าวนั้นทรมานยิ่งกว่าความตาย จากนั้นเขาจะโยนพวกมันลงหลุมในคราวเดียว

หลี่เหวินหลงกระตุกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะเบือนหน้าจากภาพเหล่านั้นอย่างไม่ไยดี เขาไม่ได้ให้ความสนใจสตรีตรงหน้าอีกว่านางจะเสแสร้งต่อไปอย่างไร

เพราะทันทีที่สัมผัสได้ถึงเสียงฝีเท้าเร่งร้อนที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้ สายพระเนตรคมกริบก็เบนจากทุกคนในห้อง ไปยังบานประตูห้องโถงโดยฉับพลัน

แผ่นหลังกว้างของเขาคล้ายจะเหยียดตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว แววตาที่มักนิ่งขรึมและเย็นชามีประกายบางอย่างไหววูบ ราวกับผืนน้ำที่ถูกรบกวน

เขากำลังรอใครบางคน...

และการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยนั้น ก็ล้วนไม่รอดพ้นจากสายตาของอวี้เฉินที่จับจ้องมาตั้งแต่ต้น

เด็กหนุ่มหรี่ตามองบุรุษผู้ที่เป็นนายเหนือหัวอย่างคลางเคลงใจ

ดูเหมือนผู้ที่กำลังจะก้าวเข้ามา คือจุดหมายในการมาเยือนจวนอวี้ขององค์ชายใหญ่ในครั้งนี้

ท่ามกลางบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่อบอวลทั่วทั้งห้องโถง ความเงียบงันคล้ายจะกดทับทุกลมหายใจ ความคิดมากมายแล่นวูบผ่านในหัวของแต่ละคน ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง

และในชั่วขณะที่ความตึงเครียดกำลังพอกพูนขึ้น เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าประตู ดึงสายตาทุกคู่ให้หันไปยังทิศทางนั้นโดยไม่รู้ตัว ราวกับกระแสลมเย็นพัดเข้ามาตัดความอึดอัดในห้องให้ขาดสะบั้น

อวี้หลันก้าวเข้ามาด้วยความตื่นเต้นยินดี ดวงตากลมโตทอประกาย เต็มไปด้วยความตื้นตัน ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มบางสั่นไหวน้อยๆ หัวใจของนางเต้นแรงเสียจนได้ยินเพียงเสียงนั้นอยู่ในอก

สายตาที่เปี่ยมด้วยความยินดีจับจ้องเพียงร่างของเด็กหนุ่มเบื้องหน้าที่ยืนอยู่ข้างกายบิดาเท่านั้น นางไม่แม้แต่จะปรายตามองผู้อื่นแม้แต่น้อย 

 น้องชายที่นางไม่ได้พบเจอมาแปดปีเต็ม ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความปิติที่แทบเอ่อล้นออกมาจากแววตา

"พี่หญิง"

อวี้เฉินจ้องมองนางไม่ต่างกัน

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาราวกระซิบ แต่กลับดังก้องในใจของอวี้หลันยิ่งกว่าคำใด

ถ้อยคำธรรมดา...ที่มักจะได้ยินในห้วงความฝัน เสียงที่นางเฝ้ารอ หวังว่าจะได้ยินอีกครั้ง

หัวใจของอวี้หลันพลันสั่นระริก น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ขณะริมฝีปากยังคงคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่มีไว้เพียงเพื่อเขา

"อาเฉิน"

อวี้หลันเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ขณะก้าวเท้าเดินตรงไปหาเขาอย่างไม่ลังเล

ยังไม่ทันที่นางจะเดินไปถึง อวี้เฉินก็ก้าวออกมาหาด้วยรอยยิ้ม เขายื่นมือมากอบกุมมือนางเอาไว้ในทันที

ฝ่ามือของอวี้เฉินสั่นไหวน้อยๆ แต่มั่นคงและแน่วแน่

อวี้หลันชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงกุมมือนั้นไว้แน่น

มือของเขาอุ่นมาก...แต่เต็มไปด้วยร่องรอยหยาบกร้าน เขาคงผ่านการฝึกฝนและใช้ชีวิตยากลำบากมาไม่น้อย

ทว่าสัมผัสนั้นกลับอ่อนโยนเหลือเกิน แผ่วเบาราวกับกลัวว่านางจะเลือนหายไปหากเขาบีบแรงเกินไปแม้เพียงนิด

เพียงแค่ได้เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า ทุกความเจ็บปวดและความรู้สึกคั่งค้างในใจ คล้ายถูกชะล้างลงในห้วงเวลาเดียวกันจนหมดสิ้น หัวใจที่หนักอึ้งพลันเบาสบายราวกับได้หลุดพ้นจากพันธนาการ สายใยระหว่างพี่น้องที่ขาดหาย เชื่อมโยงหากันผูกกันแน่นอีกครั้ง อย่างไม่มีสิ่งใดกั้นขวางได้อีกต่อไป

อวี้หลันเงยหน้ามองเขาอย่างตั้งใจ ใบหน้าที่มีเค้าโครงคล้ายคลึงกับนาง แตกต่างกันก็เพียงความแข็งแกร่งและห้าวหาญเช่นบุรุษ เขาเติบโตเป็นชายหนุ่มเต็มตัว สูงกว่านางไปมากโขแล้ว

อวี้หลันมองสบตาน้องชาย รอยยิ้มละมุนคลี่ขึ้นบนริมฝีปากของทั้งสอง ดวงตาของนางพราวหยาดน้ำ มือของทั้งสองกุมกันไว้แน่น ราวกับไม่ยอมให้โชคชะตาใดมาแยกจากกันได้อีก 

"เจ้า...กลับมาแล้วจริงๆ"

เสียงของนางแผ่วเบาสั่นเครืออย่างไม่เคยเป็น ทั้งน้ำตาและรอยยิ้มหลอมรวมอยู่บนใบหน้า ถ้อยคำนั้นก็เพียงพอจะสั่นคลอนหัวใจที่ด้านชาไปนานของอวี้เฉิน

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้ายังเรียบขรึมดังเดิม แต่ดวงตานั้นแดงเรื่อเล็กน้อยไม่แพ้พี่สาว

"ข้ากลับมาแล้วขอรับ พี่หญิง"

เสียงทุ้มนุ่มของอวี้เฉินดังขึ้น คำพูดแสนเรียบง่ายแต่หนักแน่น ต่างคนต่างก็คิดที่จะปกป้องกันและกัน

และเพียงประโยคเดียวนี้...ก็มากพอจะทำให้น้ำตายิ่งเอ่อขึ้นในดวงตาของอวี้หลัน ความโดดเดี่ยวทั้งชีวิตก่อนและชีวิตนี้คล้ายจะหายไปเพราะคนตรงหน้า

นางพยักหน้าเบาๆ ขณะยิ้มทั้งน้ำตา ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกที่มิอาจบรรยาย  

"อะแฮ่ม!"

เสียงกระแอมไอเบาๆ ดังขึ้นจากใครคนหนึ่ง บรรยากาศอบอุ่นที่อบอวลไปด้วยความตื้นตันเมื่อครู่พลันสะดุด อารมณ์ทั้งหมดราวกับถูกตัดขาดในพริบตาเดียว

อวี้หลันชะงักเล็กน้อย ดวงตาที่คลอด้วยน้ำตากะพริบถี่ ก่อนจะหันไปมองตามเสียงนั้น 

อยากจะรู้นักว่าใครกันช่างเสียมารยาท ขัดอารมณ์ซึ้งใจของผู้อื่น 

แต่คนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้นางแทบจะลืมหายใจ เกือบสำลักน้ำลายตัวเอง

ร่างสูงในชุดเกราะสีดำสนิทนั่งอยู่ไม่ไกล สายตาคมกริบจ้องมองมาด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก แผ่นหลังบอบบางคล้ายจะเหยียดตรงขึ้น คราวนี้ไม่ใช่เพราะความยินดี แต่เพราะความตึงเครียดที่ค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา

เจ้าผู้กำกับเฮงซวยนั่น มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

อวี้หลันหลบสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปมองฉิงหว่านที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง สาวใช้คนสนิทของนางผู้กำลังยิ้มกว้าง ปลื้มใจจนแทบจะน้ำตาคลอ ราวกับได้ชมฉากลูบหัวหมาป่าแต่ไม่ถูกกัด

อวี้หลันถลึงตามองอีกฝ่าย สายตาฉายแววตำหนิอย่างแผ่วเบา คล้ายจะเอ่ยว่า 

เหตุใดถึงไม่บอกข้าว่ามีผู้อื่นอยู่ด้วย...

ฉิงหว่านที่รู้ตัวว่ากำลังโดนสายตาคาดโทษมองมา รีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน นางกะพริบตาปริบๆ ขณะส่งสัญญาณกลับไปทางผู้เป็นนายว่า

บ่าวยังไม่ทันจะได้พูดเลย ท่านก็เดินฉับๆ ออกไปก่อนแล้วนี่นา...

อวี้เฉินค่อยๆ ปล่อยมือพี่สาวออกอย่างช้าๆ ก่อนจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย ราวกับดึงตัวเองกลับคืนจากห้วงความรู้สึกที่โถมเข้ามาเมื่อครู่ แม้หัวใจจะยังอ่อนไหวจากการได้พบพี่สาว แต่สัญชาตญาณบางอย่างกลับค่อยๆ ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

เขาหรี่ตามองผู้เป็นนาย สายตาคมของอวี้เฉินเฝ้าจับจ้องอากัปกิริยาเล็กน้อยทุกอย่างของอีกฝ่าย โดยเฉพาะแววพระเนตรที่ทอดมองพี่สาวของเขานานเกินควร

อวี้เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะสงสัย แต่เพราะรู้ดีว่าองค์ชายใหญ่ผู้ถือตัว มักไม่แสดงความสนใจต่อผู้ใดง่ายๆ หากยอมเสียเวลาเพียงชั่วพริบตาให้ใครคนหนึ่ง แปลว่าบุคคลนั้นต้องเป็นคนที่พระองค์ให้ความสนใจอย่างยิ่ง

และที่น่าขัดหูขัดตายิ่งกว่า คือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บางเบาที่เริ่มคลี่ขึ้นบนใบหน้าของพระองค์ ยามที่ทอดมองพี่สาวของเขา ทำให้หัวใจของอวี้เฉินกระตุกขึ้นเล็กน้อย

ขณะเดียวกัน รองเสนาบดีอวี้จิ้งซึ่งนั่งมองบุตรสาวบุตรชายด้วยแววตาอ่อนโยน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างที่หาดูได้ยาก การได้เห็นบุตรทั้งสองกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง…สำหรับเขา นั่นคือของขวัญล้ำค่า

เขาลุกขึ้นยืนเอ่ยแนะนำผู้สูงศักดิ์น้ำเสียงนุ่มนวล เพื่อคลี่คลายบรรยากาศ

"องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ... นี่คืออวี้หลัน บุตรสาวคนรองของกระหม่อม พี่สาวฝาแฝดของอาเฉินพ่ะย่ะค่ะ"

จากนั้นจึงหันไปทางบุตรสาว กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนยิ่งกว่า

"หลันเอ๋อร์ นี่คือองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง พระองค์เป็นผู้ที่ดูแลอวี้เฉินมาตลอดแปดปี"

ถ้อยคำแนะนำของบิดาดังขึ้นอย่างเรียบง่าย หากแต่ในโสตประสาทของอวี้หลันกลับดังสะท้อนก้องราวฟ้าผ่า

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ความตกตะลึงพุ่งวูบเข้าเกาะกุมในอกทันที นางไม่เคยคิดเลยว่า บุรุษผู้ที่นางเคยปะทะฝีมืออย่างดุเดือดในค่ำคืนนั้น เขาไม่เพียงหน้าตาเหมือนกับคนที่นางชิงชัง แต่ยังเป็นบุคคลที่สูงศักดิ์ถึงเพียงนี้

ใจเย็น... เขาคงจำนางไม่ได้

อวี้หลันพยายามสะกดใจตัวเองให้ตั้งมั่น หายใจเข้าออกช้าๆ ในตอนนั้นนางปิดหน้าปิดตาอย่างมิดชิด เขาย่อมไม่มีทางล่วงรู้ ว่านางคือคนเดียวกับคนที่คิดสังหารเขา

อวี้หลันรีบประสานมือคำนับตามมารยาท สีหน้าดูนุ่มนวลอ่อนหวานดั่งคุณหนูในห้องหอ ทว่าหัวใจภายในอกกลับเต้นแรงจนแทบสะท้อนออกมาให้เห็น

"อวี้หลัน คารวะองค์ชายใหญ่เพคะ"

เสียงที่เปล่งออกมานุ่มนวล ชัดถ้อยชัดคำ ท่วงท่ากิริยางามสง่าไร้ที่ติ หากแต่หูของผู้ฟังที่เฉียบคมจะสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวแผ่วเบาในน้ำเสียงนั้น ราวกับนางต้องใช้ความพยายามยิ่งยวดในการควบคุมอารมณ์

อวี้หลันหลุบตาลงต่ำอย่างนอบน้อม แต่ไม่ใช่เพราะเกรงกลัวในยศศักดิ์ของอีกฝ่าย หากเพราะที่ไม่กล้าสบตาโดยตรง เพียงกลัวว่าเมื่อสบตากัน สายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นจะสามารถมองทะลุปรุโปร่งจนหมดสิ้น