ตอนที่42คนว่างงาน

มาอีกแล้ว คนผู้นี้ว่างงานนักหรืออย่างไร

อวี้จิ้งทอดถอนใจยาวตั้งแต่ยังไม่ทันได้จิบชาเช้า ใบหน้านิ่งขรึมเต็มไปด้วยริ้วรอยของความอดกลั้น และกลิ่นอายของความหงุดหงิดปนเวทนาในชะตากรรมของตน

รุ่งเช้า ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีนัก คนก็มาเยือนถึงหน้าจวนเสียแล้ว

"หากไม่มีงานการทำ เหตุใดถึงไม่กลับแดนเหนือไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด"

อวี้จิ้งได้เพียงบ่นอยู่ในใจ ฟันกรามกัดแน่นจนขมับเต้นตุบๆ ขณะลุกจากที่นั่ง เดินออกไปต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์ แขกที่เหมือนจะกลายเป็นสมาชิกประจำบ้านเข้าไปทุกที

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ยืนตระหง่านราวขุนเขาเช่นเคย ท่าทีสงบนิ่ง เยือกเย็นประหนึ่งนักปราชญ์ผู้สูงส่ง ทั้งที่ความจริงแล้วก็แค่คนไร้ยางอาย หน้าด้านหน้าทนผู้หนึ่ง ที่ทำเอาเจ้าบ้านอย่างเขาแทบกระอักเลือดตาย เมื่อวานกว่าจะต้อนคนส่งกลับได้ก็เล่นเอาเขาแทบจะหัวหลุดจากบ่าอยู่หลายครั้ง

"องค์ชายใหญ่มาตั้งแต่เช้าเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งเอ่ย พลางฉีกยิ้มบางๆ ที่คล้ายรอยยิ้มของเสือเฒ่ากำลังข่มอารมณ์ แฝงไว้ด้วยคำว่า ‘เจ้าว่างนักหรือ’ ขณะทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท

"ใต้เท้าอวี้ พบหน้าข้าแล้วยินดีถึงเพียงนี้เชียว"

หลี่เหวินหลงยิ้มรับสีหน้าระรื่น ประหนึ่งว่าไม่เห็นรอยยิ้มที่ราวกับจะแยกเขี้ยวของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ทักทายเจ้าบ้านเสร็จ ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชวนหมั่นไส้ ทั้งยังเดินนำเจ้าของเรือนไปยังห้องหนังสือราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"มาเถอะ เช้านี้ลมเย็นดีนัก ดื่มชาร้อนๆ ไปพลางสนทนากันไปพลาง วันนี้ข้ามีเรื่องน่ายินดีมาแจ้งท่านด้วย"

คำพูดและการกระทำนั้น ทำเอาเส้นเลือดบนหน้าผากของอวี้จิ้งเต้นตุบๆ หนวดกระตุกถี่ราวจะหลุดออกมา

แต่ในฐานะเจ้าบ้านผู้มีมารยาท เขาจึงทำเพียงส่งเสียงในลำคอ

หึ! แล้วหมุนตัวเดินตามอีกฝ่ายไปยังห้องหนังสืออย่างไร้ทางเลือก

เซิ่งซื่อที่วันนี้ใบหน้าดูผ่องใสผ่อนคลายมากขึ้น ออกมาต้อนรับอีกฝ่ายเช่นกัน แต่นางหาได้ใส่ใจคนทั้งสองมากนัก เพราะในสายตานาง องค์ชายใหญ่ก็แค่บุรุษผู้หนึ่งที่ตกหลุมเสน่ห์ของอวี้หลันเช่นเดียวกับหลานชายของนาง จึงตามเทียวไล้เทียวขื่ออยู่เช่นนี้ ส่วนสามีของนางก็คงจะหวงบุตรสาวจนเสียสติ จึงแสดงท่าทีเป็นไม้เบื่อไม้เมาอยู่ร่ำไป

แต่จะเป็นเช่นไรก็ช่างเถิด...เช่นนี้กลับดีเสียอีก แผนของซุนเอ๋อร์จะได้เป็นไปอย่างราบรื่น

คิดถึงตรงนี้แล้วเซิ่งซื่อก็หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มแล้วหันหลังเดินกลับเรือนอย่างอารมณ์ดี

หลังจากได้รับจดหมายจากผู้เป็นพี่ชาย ความหนักอึ้งที่กดทับกลางอกมาตลอดหลายวันก็พลันคลายลงราวหมอกเช้า เพราะในจดหมายนั้น ไม่เพียงยืนยันชัดเจนว่าเรื่องที่นางเป็นกังวลจะไม่มีวันสาวมาถึงตัวแล้ว ยังบอกถึงแผนการใหม่ของหลานชายนาง...แผนที่ยากจะปฏิเสธเสียด้วย

เซิ่งซื่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หลานชายของนางจะพึงใจในตัวของนังเด็กนั่นจนถึงขั้นคิดจะตบแต่ง แม้ตอนแรกนางจะรู้สึกไม่พอใจและไม่เห็นด้วยนัก ใครเล่าจะอยากได้นังเด็กนั่นมาเกี่ยวข้องในสายตระกูล แต่เมื่อคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาก็รู้สึกพึงพอใจไม่น้อย 

หนึ่งคือองค์ชายใหญ่ ผู้ที่ทำให้แผนการของนางต้องพังลงครั้งแล้วครั้งเล่า หากสุดท้ายถูกหลานชายของนางแย่งตัวเด็กนั่นมา นางคงจะสาแก่ใจไม่น้อย

สองคือนังเด็กปากกล้านั่น ที่ยังกล้าหลงคิดว่าตัวเองอยู่เหนือหัวนาง หลังจากนี้คงต้องตกเป็นรองของนางทุกอย่าง

คอยดูเถอะว่าหลังจากแผนนี้สำเร็จนางจะจัดการนังเด็กนั่นยังไง แม้เป็นสะใภ้ของตระกูลเซิ่ง แต่นางไม่มีวันจะได้อยู่อย่างสงบสุข

เซิ่งซื่อยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างสำราญใจ สายตาพราวระยับทอดมองกลีบดอกเหมยที่ผลิบานสะพรั่งตรงหน้า ราวกับกำลังชื่นชมภาพความงามแห่งชัยชนะที่กำลังจะมาถึง

ขณะที่อีกด้านหนึ่งในห้องหนังสือนั้นกลับเต็มไปด้วยแรงกดดันและความตึงเครียด บุรุษต่างวัยทั้งสองยังคงนั่งประจันหน้ากัน สีหน้าเคร่งเครียดบ่งชัดถึงความจริงจังที่ถาโถมอยู่รอบกาย

หนึ่งคือขุนนางผู้มากด้วยบารมี เจ้าของเรือนผู้เป็นเสาหลักของตระกูล อีกหนึ่งคือองค์ชายใหญ่ผู้ถืออำนาจบังคับบัญชาทหารชายแดน ผู้ที่เติบโตมาท่ามกลางคมดาบและอำนาจ แววตาของทั้งสองต่างเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ที่ผ่านร้อนหนาวมาไม่แพ้กัน

ทว่าภายในห้องกลับไร้เงาของความขุ่นเคืองหรือคำเสียดแทง ไม่ใช่เพราะพวกเขายอมรับกันโดยดี แต่เพราะเรื่องที่อยู่ตรงหน้านั้นสำคัญเกินกว่าจะมัวเสียเวลากัดฟันข่มกันไปมา

"เสด็จพ่อทรงเขียนราชโองการแต่งตั้งท่านเป็นอัครเสนาบดีกรมพิธีการแล้ว" 

หลี่เหวินหลงยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างนิ่งสงบ น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นราบเรียบ ทว่าแฝงไว้ด้วยแรงสะท้อนบางอย่าง

"กระหม่อม...จะเหมาะสมกับตำแหน่งนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งหลุบตาต่ำ ปลายนิ้วลูบไล้ขอบถ้วยชาในมืออย่างเชื่องช้า คล้ายจะใช้สัมผัสนั้นพยุงจิตใจที่หนักอึ้งให้คงที่ เหม่อลอยราวกำลังขบคิดอะไรบางอย่างที่ซับซ้อน น้ำเสียงที่ตอบกลับจึงฟังคล้ายรำพึงเสียมากกว่า และมันเต็มไปด้วยความลังเลและเหนื่อยล้า ดวงตาทอดมองน้ำสีใสในถ้วยราวมองเงาของอดีต

ตำแหน่งนี้คือสิ่งที่เขาเคยปรารถนาและพยายามไขว่คว้ามาเนิ่นนาน แต่พอได้มันมาแล้ว เขากลับพบว่ามันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน เขาไม่แม้แต่จะรู้สึกยินดี หรือมีความสุขกับมันเลยแม้แต่น้อย

มีอำนาจแล้วอย่างไร เพราะแม้แต่ครอบครัวของตัวเอง เขายังปกป้องไว้ไม่ได้

อวี้จิ้งสูดลมหายใจลึก ข่มความเจ็บปวดที่พยายามกลบฝังไว้เนิ่นนาน มือที่ถือถ้วยชาสั่นเล็กน้อย

เพราะเขามัวแต่หมกมุ่นกับการช่วงชิงอำนาจ จนหลงลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

ตำแหน่งอัครเสนาบดีนี้...เขาจะคู่ควรได้อย่างไร

หลี่เหวินหลงปรายตามองอีกฝ่าย วางถ้วยชาลงบนจานแผ่วเบา แล้วพ่นลมหายใจออกมา เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินทอดน่องไปเอนกายพิงขอบหน้าต่าง มองออกไปยังสวนหย่อมที่ตกแต่งเอาไว้อย่างงดงาม ใบหน้าเรียบสงบแต่แววตากลับลึกล้ำเกินจะหยั่ง เอ่ยขึ้นเสียงขรึม

"ตอนนี้ท่านคงพอจะรู้แล้วกระมัง ว่าฮูหยินของท่าน และตระกูลเดิมของนาง รับใช้ผู้ใด"

อวี้จิ้งนิ่งเงียบไปอึดใจ ดวงตาที่ทอดมองถ้วยชาเบื้องหน้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเยียบเย็นและนิ่งลึก ก่อนจะพยักหน้าเพียงเล็กน้อย สีหน้าสงบแต่ในแววตาเจือแววเจ็บลึกยากจะปิดบัง เมื่อความจริงบางอย่างกำลังบ่งชี้ไปยังผู้ที่คอยชักนำทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง

"เช่นนั้น ท่านก็ควรรู้ ว่าตำแหน่งนี้สำคัญแค่ไหน หากปราศจากอำนาจ ท่านย่อมไม่อาจปกป้องสิ่งใดได้ ไม่ใช่แค่ภรรยาหรือบุตร แต่หมายถึงตระกูลของท่านเองด้วย ท่านต้องมีอำนาจมากขึ้นเท่านั้น ถึงจะสามารถต่อกรกับอีกฝ่ายได้"

คำพูดนั้นมิใช่คำสั่ง หรือคำสอน แต่เป็นความจริง ทำเอาอวี้จิ้งนิ่งงัน ราวกับถูกดึงสติกลับมายังใจกลางความจริงที่ตนเผชิญอยู่

อวี้จิ้งเงยหน้าขึ้นช้าๆ แววตานิ่งงันแปรเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยว แม้ในใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความรู้สึกไม่คู่ควร แต่ในเวลานี้ เขาก็รู้แล้วเช่นกันว่า หากปล่อยให้ความเสียใจถ่วงรั้งตนเองเอาไว้ ย่อมไม่มีวันเอื้อมถึงหรือปกป้องสิ่งใดได้เลย

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจแล้ว"

หลังจากนั้นภายในห้องก็เหมือนตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมแผ่วเบาที่ลอดผ่านช่องหน้าต่าง กับกลิ่นหมึกจางๆ ที่คลุ้งอยู่ในอากาศ ราวกับความนิ่งสงบกำลังโอบคลุมทั่วห้อง

ทว่าความเงียบนี้กลับไม่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย เพราะแรงกดดันอึมครึมบางอย่างยังคงแผ่ซ่านออกมาจากร่างของบุรุษสูงศักดิ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

อวี้จิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองอีกฝ่ายเงียบๆ พลางครุ่นคิดในใจ

เขาเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูไปงั้นหรือ หรือว่า...คำตอบก่อนหน้านี้ยังไม่เป็นที่พอพระทัย

อวี้จิ้งลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง ใบหน้ายังคงสงบราบเรียบดุจเดิม มือทั้งสองประสานไว้เบื้องหน้าอย่างสุขุมเช่นทุกครั้ง

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่าง ไม่เอ่ยคำใด ไม่แม้แต่จะปรายตากลับมามองเขา 

"ยังมีสิ่งใดที่กระหม่อมต้องรู้อีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบต่ำ

ในที่สุด บุรุษผู้เงียบงันก็ขยับ ดวงตาคมลึกที่เต็มไปด้วยอะไรบางอย่างค่อยๆ หันมาจ้องเขาแน่วนิ่ง

"มีสิ"

เสียงนั้นไม่ดังนัก ทว่ากลับหนักแน่นจนบีบให้ห้องยิ่งเงียบงันกว่าเดิม

"ท่านดูเอาเองเถิด"

อวี้จิ้งหันมองตามสายตาขององค์ชายใหญ่ แล้วร่างทั้งร่างก็พลันแข็งค้าง สีหน้าที่เคยสุขุมสงบนิ่งเปลี่ยนเป็นดำทะมึนในพริบตา

ภายในสวนหย่อมอันร่มรื่น สายลมพัดโชยแผ่วเบาให้ใบไม้ไหวเอน อากาศช่างดีเสียจนไม่น่าจะมีเรื่องน่าหงุดหงิดใดๆ แต่ตรงนั้น กลับเป็นภาพที่ทำให้มุมปากของอวี้จิ้งกระตุกถี่

อวี้หลัน บุตรสาวคนรองของเขา นางกำลังยืนอยู่ตรงนั้น และมิได้อยู่เพียงผู้เดียว ยังมีบุรุษหนุ่มรูปงามอีกผู้หนึ่งที่เขารู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

บุรุษผู้นั้นหาใช่ใครที่ไหน แต่คือองค์ชายห้าหลี่จื้อหยวน ว่าที่บุตรเขยคนโตของเขา

อวี้จิ้งปรายตามององค์ชายใหญ่ที่ยังยืนนิ่งอยู่ข้างกาย ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นมืดครึ้มยิ่งกว่าเดิม จ้องมองไปยังสวนหย่อมไม่วางตา สีหน้าเย็นชานิ่งงัน แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ราวกับพร้อมจะก้าวเข้าไปปะทะกับใครบางคนได้ทุกเมื่อ

อวี้จิ้งอดถอนใจเงียบๆ ไม่ได้ เขาเริ่มสงสัยขึ้นมาจริงๆ แล้วว่า เหล่าเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายไม่มีราชกิจให้ต้องสะสางกันเลยหรืออย่างไร

องค์ชายใหญ่ผู้นี้ ลอยไปลอยมาอย่างคนว่างงาน กว่าจะเชิญกลับได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีก็โผล่มาให้เห็น

วันนี้ยังพ่วงน้องชายอย่างองค์ชายห้ามาด้วยอีกหนึ่ง

อวี้จิ้งเหลือบมองออกไปยังสวนหย่อมอีกครั้ง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเขาเริ่มลังเลขึ้นมาว่า จวนของเขานั้นยังเป็นจวนขุนนางอยู่หรือไม่ หรือว่ากลายเป็นโรงเตี๊ยมไปแล้วกันแน่