ตอนที่44ผู้ใดจะคู่ควร

ภายในห้องหนังสือบรรยากาศคุกรุ่นจนชวนให้อึดอัด บุรุษต่างวัยทั้งสองยืนเท้าสะเอวในท่าเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย แววตาคล้ายจะลุกเป็นไฟ

หนึ่งคือชายวัยกลางคนที่ใบหน้าดำคล้ำเคร่งขรึม อีกหนึ่งคือบุรุษใบหน้าหล่อเหลาสง่างาม หากใบหน้าในยามนี้ของเขากลับแต้มรอยมึนตึงบูดบึ้งเอาไว้อย่างชัดเจน

คนทั้งสองยืนเคียงไหล่กันไร้การแบ่งแยกตำแหน่งสูงต่ำ ต่างจ้องมองไปยังภาพเบื้องหน้าตรงสวนหย่อม ผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้าง

สายลมพัดอ่อนๆ พาเสียงหัวเราะเบาๆ ของสตรีลอยมากระทบโสต ภาพของอวี้หลันยื่นมือไปรับของบางอย่างจากบุรุษผู้นั้นด้วยรอยยิ้มทำหลี่เหวินหลงหน้าตึงขึ้นมาทันที เขาขบกรามแน่น คล้ายจะข่มใจไม่ให้สบถออกมา

"ใต้เท้าอวี้ท่านเห็นหรือไม่ บุรุษเช่นนั้นหรือที่ท่านพึงใจอยากได้มาเป็นบุตรเขย"

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำลอดออกจากลำคออย่างเคร่งขรึม ราวกับกำลังสะกดกลั้นโทสะที่กำลังปะทุขึ้นทุกขณะ สายตาคมกริบไม่ละจากภาพตรงหน้าแม้แต่น้อย

"เจ้าห้าหรือ... หึ"

เขาแค่นเสียงในลำคออย่างดูแคลน 

"บุรุษจิตใจโลเล เจ้าลูกแหง่นั่นยังไม่หย่านมเลยด้วยซ้ำ"

หลี่เหวินหลงเอ่ยพลางขมวดคิ้วมุ่นขณะมองน้องชายต่างมารดา ราวกับภาพตรงหน้านั้นช่างน่ารำคาญสายตานัก

"เชื่อฟังมารดาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ท่าทางอ่อนโยนนั่นน่ะ แค่ภาพลวงตาเท่านั้น"

"เจ้านั่นก็ใจดำอำมหิตไม่ต่างจากมารดานักหรอก"

อวี้จิ้งปรายตามามองอย่างเงียบๆ ไร้คำเอื้อนเอ่ย มีเพียงคิ้วหนาที่เลิกขึ้นเล็กน้อย ขณะที่อีกฝ่ายยังพูดไม่หยุด

"หรือจะเป็นคุณชายเสเพลแซ่เซิ่งนั่น" 

หลี่เหวินหลงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แค่นเสียงในลำคอ น้ำเสียงคล้ายดูแคลนยิ่งกว่าครั้งก่อน

"คนผู้นั้นน่ะหรือ เหอะ"

"ใต้เท้าอวี้ ท่านคงไม่ต้องให้ข้าสาธยายกระมังว่าเขามีชื่อเสียงกระฉ่อนถึงเพียงใด สุรานารีพนันขันต่อ ขาดแค่ไม่เดินท่องตรอกโคมแดงกลางวันแสกๆ เท่านั้น"

คำพูดเหล่านั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจราวกับเป็นข้อเท็จจริง ไม่ใช่คำกล่าวอ้าง

แต่ยังคงไม่มีคำใดหลุดออกจากปากว่าที่อัครเสนาบดี เขาปล่อยให้บุรุษหนุ่มข้างกายระบายความหงุดหงิดเสียให้พอใจ

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงจับจ้องเงาร่างบอบบางที่ยืนหัวเราะอยู่ในสวนนิ่ง แววตานั้นแน่วแน่ มั่นคง และเต็มไปด้วยความตั้งใจบางอย่าง

ก่อนจะปรายตามองคนที่ยืนอยู่ข้างกายทีหนึ่ง ครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจริงจัง

"อวี้หลันงดงามสูงค่าดั่งอัญมณี นางคู่ควรกับบุรุษที่เก่งกาจ เข้มแข็ง มั่นคงในรัก ทะนุถนอมนางดั่งไข่มุกบนฝ่ามือ และสามารถปกป้องนางได้ไม่ว่าเมื่อใด"

หลี่เหวินหลงผินหน้ามามองผู้เป็นบิดาของสตรีในดวงใจอย่างเปิดเผย สายตาคมกริบสบกับอีกฝ่ายโดยไม่หลบเลี่ยง มุมปากยกยิ้มบางด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

"บุรุษเช่นนั้นจะไปหามาจากที่ใดพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้จิ้งตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

อะแฮ่ม...

องค์ชายใหญ่กระแอมเบาๆ คราหนึ่ง แผ่นอกกว้างยืดขึ้นอย่างองอาจ พระวรกายตั้งตรงอย่างน่าเกรงขาม  

"มองหาไปทั่วแคว้นก็เห็นจะ...ไม่มีใครกระมัง"

หลี่เหวินหลงขึงตามองอีกฝ่ายอย่างเหลืออดที่แสร้งตีหน้าซื่อ

ในเมื่อยามนี้ต้อง ‘หน้าหนา’ ถึงจะได้นางมาครอบครอง วันนี้เขาจะยอมกลายเป็นบุรุษหน้าหนาดูสักครั้ง จึงยืดอกขึ้น โพล่งออกไปโดยไม่ลังเล

"ยังจะมีผู้ใด… ที่คู่ควรกับนางได้มากไปกว่าข้าอีกเล่า"

คราวนี้ คิ้วทั้งสองของอวี้จิ้งขมวดเข้าหากันแน่น สายตาเยียบเย็นหรี่มองบุรุษไร้ยางอายที่เสนอตัวเองหน้าตาเฉย

"หรือท่านว่าไม่จริง"

หลี่เหวินหลวงเลิกคิ้วถาม ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ทั้งยังยิ้มมุมปากอย่างมั่นอกมั่นใจ 

"ข้าทั้งหล่อเหลาเก่งกล้า นอกจากจะมีทัพใหญ่ในมือ ยังมากด้วยอำนาจบารมี ชื่อเสียงก็ใช่ว่าจะด้อย ย่อมต้องดูแลปกป้องนางได้เป็นอย่างดี หากนางแต่งให้ข้า ยังจะมีใครหน้าไหนกล้ารังแกนางได้อีก"

พระสุรเสียงทุ้มต่ำเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่น ใบหน้าคมคายแฝงความภาคภูมิ

"ที่สำคัญ ข้าไม่มีวันปล่อยให้นางต้องแบกรับสิ่งใดตามลำพัง และจะเป็นเกราะป้องกันให้นางในทุกเมื่อ"

สายตาหลี่เหวินหลงฉายแววจริงจังจนไม่อาจมองเป็นเพียงถ้อยคำโอ้อวดธรรมดา

"ผู้ใดคิดแตะต้องนาง ต้องผ่านดาบในมือข้าไปก่อน"

องค์ชายใหญ่ตั้งใจนำเสนอคุณงามความดีของตนต่อว่าที่พ่อตา ความแน่วแน่และความเชื่อมั่นฉายชัดอยู่ในทุกท่วงท่า ถ้อยคำหนักแน่นเปล่งออกมาชัดถ้อยชัดคำไร้ความขัดเขิน

จิ๊...

อวี้จิ้งจิ๊ปากออกมาเบาๆ อย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะพ่นลมหายใจแผ่วด้วยท่าทีคล้ายระอาแต่ในแววตากลับซ่อนความเอ็นดูบางๆ ไว้อย่างมิดชิด

"แล้วพระองค์ยังจะยืนเฉยอยู่ทำไมอีก"

"รีบเสด็จไปหาหลันเอ๋อร์สิพ่ะย่ะค่ะ"

ถ้อยคำนั้นเรียบเฉย แต่ฟังแล้วชัดเจนว่ายอมรับเขาแล้วในที่สุด

หลี่เหวินหลงได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็เปื้อนรอยยิ้มกว้างทันที ดวงตาสุกสว่างอย่างยินดีสุดประมาณ

"ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่"

เขากล่าวเสียงหนักแน่น ก่อนจะหมุนกายออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าหนักแน่นเร่งรีบอย่างไม่คิดปิดบังความกระตือรือร้น ทิ้งไว้เพียงอวี้จิ้งที่ยืนส่ายหน้าช้าๆ แต่ก็ยกยิ้มขึ้นจางๆ อย่างที่เจ้าตัวก็ไม่ทันรู้ตัว 

อวี้จิ้งมองตามเงาหลังของอีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้าอย่างจนใจ แต่ในแววตากลับแฝงไว้ด้วยแววอ่อนโยนก่อนจะพึมพำออกมาเสียงเบา

"หึ เจ้าคนหน้าหนาเอ๊ย"

ห้องหนังสือกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหวิวลอดผ่านหน้าต่างที่เปิดค้างไว้

อวี้จิ้งยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สายตาเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง พลางทอดถอนใจเบาๆ

คิดแล้วก็อดขบขันไม่ได้ บนแผ่นดินนี้ยังจะมีผู้ใดบ้าบิ่น มุทะลุ และใจกล้าหน้าด้านเท่าองค์ชายผู้นี้อีก

และคงจะมีแค่เขาที่ได้เห็นมุมนี้ของอีกฝ่าย พูดไปใครจะเชื่อว่าองค์ชายใหญ่ผู้แสนเย็นชา สง่าผ่าเผย และน่าเกรงขาม จะเป็นบุรุษขี้อวดผู้หนึ่ง

อวี้จิ้งยกมือขึ้นไพล่หลัง ยืนเงียบๆ อยู่เช่นนั้น ความคิดในใจยังคงวนเวียน

หากหลันเอ๋อร์จะมอบใจให้ใครสักคน เขาก็อยากให้เป็นบุรุษผู้นี้

"นึกว่าคุณชายจากจวนใด"

เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ผู้คนในบริเวณนั้นต้องหันกลับไปมอง

เงาร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมยาวสีเข้มปรากฏตัวขึ้นอย่างองอาจ 

หลี่เหวินหลงองค์ชายใหญ่แห่งแคว้น ก้าวย่างมั่นคงมาหยุดยืนอยู่ข้างกายสตรีเนื้อหอมที่เหล่าบุรุษกำลังพากันรุมล้อม แผ่นอกกว้างผึ่งผาย ดวงเนตรดุจเหยี่ยวพาดผ่านทุกคน ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่บุรุษหน้าหยกผู้มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจนน่าหมั่นไส้

"ที่แท้ก็คุณชายเซิ่งนี่เอง"

เสียงเรียบเย็นนั้นทำให้บรรยากาศเหมือนถูกกดทับลงชั่วขณะ สายตาคมกริบของหลี่เหวินหลงกวาดสำรวจอีกฝ่าย มุมปากกระตุกยิ้มจาง... รอยยิ้มที่ไม่อาจบอกได้ว่ามีความหมายใดซ่อนอยู่

เพียงเสี้ยวขณะที่ได้สบตากับคนตรงหน้า หลี่เหวินหลงก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง คนผู้นี้มิใช่บุรุษธรรมดา ท่าทีเสเพล รอยยิ้มไร้พิษสงราวกับไม่ใส่ใจสิ่งใดของอีกฝ่าย มันเป็นเพียงเปลือกที่ปิดซ่อนบางสิ่งไว้เบื้องหลัง ปกปิดใบหน้าที่แท้จริง 

ยิ่งมองลึกเข้าไป เขายิ่งรู้สึกว่าใต้รอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั้นมีเงาลึกลับซ่อนอยู่ เงาที่เย็นยะเยือกพอจะทำให้สัญชาตญาณนักรบของเขาตื่นตัวขึ้นมาอย่างเงียบงัน

หลี่เหวินหลงแค่นหัวเราะในใจ นี่ไม่ใช่คนที่ประมาทได้ง่ายๆ ดูท่าเขาได้พบเสือหมอบมังกรซ่อนเข้าแล้ว

ท่ามกลางความเงียบชวนอึดอัด เซิ่งกงซุนก้าวออกมาค้อมกายคารวะอย่างนอบน้อม ท่วงท่าดูสำรวม ทว่ารอยยิ้มกรุ้มกริ่มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าไม่แปรเปลี่ยน

"คารวะองค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ"

สองพี่น้องตระกูลอวี้เองก็ทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน

"คารวะองค์ชายใหญ่เพคะ"

หลี่เหวินหลงหาได้กล่าวสิ่งใด เพียงยืนนิ่งราวศิลา ทว่าความนิ่งนั้นกลับสร้างแรงกดทับมหาศาลโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดแม้สักคำ สายพระเนตรจับจ้องไปยังเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว...

อวี้หลัน

สตรีผู้นี้เล่า… นางรับรู้ได้อย่างที่เขารับรู้หรือเปล่า ถึงได้รับไมตรีจากอีกฝ่าย สนทนาอย่างสนิทสนมเช่นนี้ รอยยิ้มเรียบนิ่งของนางซ่อนความรู้สึกใดไว้กันแน่

เพียงครู่เดียว ความคิดพลันตีรวน ใบหน้าคมสันบึ้งตึงลงโดยไม่รู้ตัว ดวงเนตรมืดหม่นฉายประกายแง่งอนอย่างไม่เคยเป็น 

อวี้หลันที่เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองมาจึงได้หันไปสบตากับเขาแล้วยิ้มให้ ทว่าผลที่ได้รับกลับมาคือถูกเขาเมินใส่ สะบัดหน้าหนีราวกับไม่ต้องการมองนางอีก คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างงุนงง แต่พอเห็นใบหน้างอง้ำของคนตัวโตแล้วก็แทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ดวงตากลมใสทอประกายขบขัน

หมดกัน...ท่าทางน่าเกรงขามที่เพียรสร้างมา

นางจะบอกเขาอย่างไรดี ว่าไอ้ท่าทางเช่นนี้ไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด

องค์ชายห้าหลี่จื้อหยวนที่เห็นภาพตรงหน้าพลันรู้สึกร้อนวูบในอก ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็นท่าทางสนิทสนมของคนทั้งสอง

มองสตรีที่ครั้งหนึ่งคอยเดินตามหลังเขาเสมอ ยืนเคียงข้างพี่ชายต่างมารดาที่เขาไม่เคยมีไมตรี

"คารวะเสด็จพี่พ่ะย่ะค่ะ"

เสียงทุ้มต่ำของหลี่จื้อหยวนดังขึ้น ทำลายความเงียบรอบกาย

หลี่เหวินหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย ปรายตามองอีกฝ่ายอย่างยียวน ทักทายน้องชายต่างมารดาราวกับพึ่งจะเห็นเขา

"เจ้าห้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ"

มุมปากยกยิ้มบาง ยิ่งทำให้บรรยากาศระหว่างพี่น้องต่างมารดาเย็นยะเยือกลงอีกขั้น

"อ้อ ข้าลืมไป เจ้าคงมาหาคุณหนูใหญ่คู่หมั้นคู่หมายของเจ้าสินะ"

องค์ชายห้าหลี่จื้อหยวนคลี่ยิ้มเย็น รอยยิ้มที่ไร้ความรู้สึก ดวงตาสบกับพี่ชายต่างมารดาโดยไม่คิดหลบ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายยังคงทำราวกับเขาไม่มีตัวตน ไม่เคยอยู่ในสายตา