ตอนที่43ผู้มาเยือน

"หลันเอ๋อร์ ขอเวลาข้าสักครู่ได้หรือไม่"

เสียงทุ้มต่ำขององค์ชายห้าหลี่จื้อหยวนเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน ทว่าแฝงแววเว้าวอนลึกซึ้ง เขาก้าวขวางเบื้องหน้าในจังหวะที่อวี้หลันหมุนกายจะจากไป หยุดยั้งฝีเท้าเรียวอย่างไม่เปิดโอกาสให้นางหลบเลี่ยง

สายตาคมกริบทอดมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อาจละไปได้ ความคาดหวัง ความลังเล และความเจ็บปวดสลักทับซ้อนในแววตาคู่นั้น

ราวกับเพียงคำตอบหนึ่งคำจากนาง จะสามารถปลดปล่อยหรือขังเขาไว้ตลอดกาล

อวี้หลัน..หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคู่หมั้นในวัยเยาว์ของเขา หญิงสาวที่เขาเคยคิดว่าจะได้ครอบครองและปกป้อง

แต่ตอนนี้นางกลับไกลจากเขาออกไปทุกที

ข่าวลือที่โด่งดังไปทั่วเมืองหลวงอยู่ในตอนนี้ ทำให้เขาไม่อาจทนนิ่งเฉย จนต้องมาปรากฏตัวที่นี่ ยิ่งเมื่อได้เห็น ปิ่นปักผม ที่ปรากฏอยู่บนมวยผมของนาง ดวงตาของเขายิ่งแข็งกร้าว

ปิ่นนั่นหลี่เหวินหลงผู้เป็นพี่ชายหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด เป็นสิ่งที่ไม่ควรมอบให้ใครง่ายๆ นอกจากผู้ที่เขา "หมายปอง" อย่างแท้จริง

หลี่จื้อหยวนกำมือแน่น ความรู้สึกในใจร้อนรนแทบระเบิดออกมา แต่กลับไม่เอ่ยอันใด นอกจากสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเปิดกล่องเครื่องประดับในมือออก ยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย

"ของขวัญจากข้า หวังว่าหลันเอ๋อร์จะรับไว้"

น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนแต่เจือความขื่นขม ในกล่องนั้นคือปิ่นทองประดับพลอยม่วงล้ำค่า รูปทรงผีเสื้อกลางหาว อ่อนหวานและสง่างาม ที่เขาเลือกด้วยตนเอง เขาเตรียมมันไว้ตั้งแต่รู้ข่าวพิธีปักปิ่นของนาง หวังจะมอบให้นางในวันสำคัญ เพื่อบอกนางว่า...เขายังไม่เคยลืมนาง ยังจำได้ดีว่านางชื่นชอบผีเสื้อที่สุด เขายังอยากจับผีเสื้อมอบให้นางเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัย

อวี้หลันเหลือบตามองกล่องในมือขององค์ชายห้าอย่างเรียบเฉย ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นสบดวงตาอีกฝ่ายโดยไม่หลบเลี่ยง

แววตาคู่นั้นใสกระจ่าง ราวกับผืนน้ำในฤดูหนาวที่สงบนิ่ง ทว่าแฝงความเยือกเย็นบางอย่างที่หลี่จื้อหยวนไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่ความตัดพ้อ ไม่มีร่องรอยของความเศร้าเสียใจ และไม่ใช่ความปลาบปลื้มหลงใหลที่เคยมีในวัยเยาว์ แต่มันเป็นความสงบที่เกิดจากการตัดขาด เป็นสายตาของหญิงสาวที่เติบโตขึ้น ไม่มีความอ่อนแอ ไม่หวั่นไหว และไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไป

"ขอบพระทัยเพคะ"

"แต่หม่อมฉันต้องขออภัยด้วย ที่ไม่อาจรับของขวัญนี้ไว้ได้"

หลี่จื้อหยวนรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกแน่นในอก คำพูดนั้นเหมือนคมมีดบางเฉียบ เฉือนกลางอกเขา

น้ำเสียงของนางยังคงนุ่มนวลอ่อนหวาน ทว่าแน่วแน่หนักแน่น แต่ละคำที่นางเอ่ยล้วนห่างเหินและเว้นระยะห่างชัดเจน นางไม่แม้แต่จะทอดมองปิ่นผีเสื้อที่เขาทุ่มใจเลือกให้ด้วยซ้ำ ของขวัญที่เขาใช้เวลาหลายวันเลือกอย่างพิถีพิถัน หวังเพียงให้นางยินดีและยิ้มสักนิด แม้แค่ชั่วครู่ก็ยังดี

แต่นางยังคงปฏิเสธเขาอีกตามเคย เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา...

ระยะหลังมานี้เขาเฝ้าส่งของกำนัล ส่งจดหมายถึงนางไม่เคยขาด แต่ทุกชิ้นล้วนถูกส่งกลับมาทั้งหมด และนางไม่เคยตอบจดหมายเขาเลยสักฉบับ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงไม่ละความพยายาม เฝ้าบอกตัวเองว่านางเพียงแค่ยังไม่หายโกรธ

เขาเชื่อว่านางแค่ยังไม่พร้อมจะให้อภัย นางแค่กำลังทำโทษเขา แต่หากว่าเขาได้อธิบายให้นางเข้าใจถึงความจำเป็น นางต้องเข้าใจและยอมให้อภัยเขาแน่ ขอเพียงแค่ให้เขาได้อธิบายกับนางเท่านั้น

แต่ในวันนี้ความเชื่อนั้นกำลังสั่นคลอน

"หลันเอ๋อร์ชื่นชอบผีเสื้อที่สุดไม่ใช่หรือ"

หลี่จื้อหยวนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วลง บนใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ ยามเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีต

อวี้หลันระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เหตุใดพวกบุรุษถึงได้น่าเบื่อหน่ายถึงเพียงนี้กันนะ

"ความทรงจำบางอย่าง ควรค่าแก่การเก็บไว้"

คำพูดนั้นเหมือนตัดความหวังเฮือกสุดท้ายของหลี่จื้อหยวน

อวี้หลันเพียงยิ้มบางๆ พร้อมเอ่ยเสียงนุ่ม

"หม่อมฉันไม่มีความจำเป็นต้องย้อนมองอดีตอีกแล้วเพคะ"

"ของบางสิ่ง แม้จะสวยงามเพียงใด หากหมดความหมาย...ก็ย่อมไม่ต่างจากสิ่งของทั่วไป"

แต่อีกฝ่ายกลับยังไม่ยอมแพ้ สายตาที่มองมายังคงแน่วแน่ ดื้อดึง

"เจ้ายังโกรธข้าใช่หรือไม่"

หลี่จื้อหยวนเอ่ยถามเสียงเบา แทบจะเป็นกระซิบ

อวี้หลันส่ายหน้าช้าๆ

"หากจะโกรธ...คงโกรธตัวหม่อมฉันเองที่เคยคาดหวังในบางสิ่ง ที่ไม่มีอยู่จริง"

นางกล่าวอย่างสงบจากความรู้สึกส่วนลึกของเจ้าของร่าง และอยากจะตัดปัญหาน่ารำคาญใจนี้ออกไป  ต้องการจบเรื่องราวทุกอย่าง

"ปิ่นอันนี้ พระองค์นำไปให้พี่สาวเถิดเพคะ นำมาให้หม่อมฉันคงไม่เหมาะกระมัง"

ถ้อยคำนั้นนุ่มนวลแสนสุภาพ ทว่าเยือกเย็นและห่างเหินอย่างไร้เยื่อใย จนหลี่จื้อหยวนถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ

แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นเสียก่อน

"องค์ชาย น้องรอง"

เสียงหวานใสที่ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของสตรีนางหนึ่งที่สวมชุดสีชมพูอ่อนบอบบาง เส้นผมถักเป็นมวยเรียบร้อยประดับด้วยเครื่องประดับงามตา และบนใบหน้านั้นปรากฏรอยยิ้มหวานที่ดูอย่างไรก็เสแสร้ง

อวี้หลันเผลอถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะกลอกตามองบนเล็กน้อยอย่างหมดความอดทน แล้วหันไปมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาเบื่อหน่ายอย่างปิดไม่มิด

โบราณว่าไว้เข้าป่าอย่าพูดถึงเสือ เข้าสุสานอย่าถามหาวิญญาณ ดูท่าว่าจะจริง 

เพราะพูดไม่ทันขาดคำ วิญญาณร้ายที่นางไม่อยากพานพบกลับลอยมาทักทายถึงที่

วันนี้นางแค่อยากจะออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า เดินเล่นผ่อนคลายท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่น ชมความงามของดอกบัวในสระและฟังเสียงนกร้องเพื่อคลายความอึดอัดในอก ทว่าไม่รู้ว่าตนไปเหยียบเงาผีหรือล่วงเกินฟ้าดินที่ใด ถึงได้มีผู้คนแห่มาขัดจังหวะเป็นพรวนถึงเพียงนี้

อวี้เหมยยกยิ้ม เดินกรีดกรายเข้ามาหาด้วยท่าทางสนิทสนม ด้านหลังของนางมีบุรุษผู้หนึ่งติดตามมาด้วย บุรุษผู้นั้นรูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดคลุมสีน้ำหมึกที่ตัดเย็บประณีต รูปโฉมสะดุดตาจนยากจะเมินเฉย ริมฝีปากของอีกฝ่ายยกยิ้มบางๆ ราวไม่ทุกข์ไม่ร้อนต่อสิ่งใดบนโลก ดวงตาคู่นั้นแพรวพราวแฝงความเจ้าเล่ห์ คล้ายคุณชายเจ้าสำราญผู้ใช้ชีวิตอย่างล่องลอย 

เมื่อสายตาทั้งคู่สบกัน ดูเหมือนเขาจะเรียกความสนใจจากอวี้หลันได้มากกว่าที่คิด

"กระหม่อมเซิ่งกงซุนคารวะองค์ชายห้าพ่ะย่ะค่ะ"

เซิ่งกงซุนค้อมศีรษะคารวะผู้สูงศักดิ์ ก่อนจะหันมาทักทายสตรีที่กำลังจ้องมองเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและชวนเคลิ้ม ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆ ดวงตาคมกริบมองนางอย่างไม่หลบเลี่ยง ทว่าซ่อนรอยหยอกเย้า ทอประกายราวกับรู้ดีว่านางจดจำเขาได้…และเขาก็ไม่คิดจะปิดบัง

 สีหน้าของเซิ่งกงซุนนิ่งสงบ แต่กลับฉายความท้าทายอย่างเปิดเผย ไม่ปรากฏร่องรอยความหวั่นไหวหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย ราวกับจะบอกว่า "จำได้ แล้วจะอย่างไร ไหนหลักฐานเล่า"

"คุณหนูรอง ยินดีที่ได้พบกัน"

อวี้หลันโค้งศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อย กิริยานั้นงดงาม สุภาพอ่อนหวาน

ใช่ นางจดจำอีกฝ่ายได้ในทันที

คนผู้นี้คือนักฆ่าสวมหน้ากากที่ปะมือกับนางไม่ผิดแน่

แม้เพียงแรกสบตา นางก็แน่ชัดแล้วว่าเป็นเขา ทั้งสายตา น้ำเสียง และรอยยิ้มมุมปากที่คล้ายจะเย้ยหยันโลกทั้งใบ

แต่แม้ภายในจะพลุ่งพล่านแค่ไหน ใบหน้าของนางกลับราบเรียบไร้ร่องรอยสะทกสะท้าน มีเพียงรอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นตรงมุมปากอย่างเป็นธรรมชาติ

"คุณชายเซิ่ง" 

ที่แท้ก็เป็นเจ้าคนแซ่เซิ่ง 

"ญาติผู้พี่ ท่านมีของขวัญมามอบให้น้องรองด้วยมิใช่หรือเจ้าคะ" 

อวี้เหมยที่ยืนยิ้มหวานเอ่ยขึ้น ราวกับจงใจประกาศให้ทุกคนรู้ถึงจุดประสงค์การมาของญาติผู้พี่ของนาง

เซิ่งกงซุนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าของอวี้หลันอย่างเปิดเผย เขายื่นกล่องผ้าไหมงดงามไปเบื้องหน้า กล่าวเสียงทุ้มนุ่มแฝงความหยอกเย้า

 "คุณหนูรอง ของขวัญพบหน้าจากข้า หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ"

อวี้หลันยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นมือออกไปรับของจากอีกฝ่าย ดวงหน้าที่ยิ้มแย้มสงบเสงี่ยม หากในแววตากลับล้ำลึกยากจะหยั่ง

"ขอบคุณคุณชายเซิ่ง ลำบากท่านแล้วเจ้าค่ะ"

นางก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายคิดจะทำสิ่งใด