บทที่32บุญคุณช่วยชีวิต

เมื่อครั้งที่องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงทรงมีพระชนมายุได้เพียงเก้าชันษา ขณะทรงศึกษาอยู่ในสถานศึกษาหลวง พระองค์ก็ได้พบกับเหตุการณ์ที่ไม่มีวันลืม

ในวันนั้น ที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง พระองค์มักจะแอบมานั่งอ่านตำราพิชัยสงครามเล่มโปรดเงียบๆ บริเวณศาลาริมสระบัวกลางสวนหลังตำหนักเรียน

สถานที่สงบเงียบไร้ผู้คน เป็นที่ที่พระองค์มักจะมาใช้เวลาคิดและฝึกสมาธิในยามว่างเสมอ หากแต่ในขณะกำลังจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในตำรา กลับมีมือปริศนาคู่หนึ่งผลักพระองค์จากทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กในวัยเยาว์พลันพลัดตกลงไปในสระบัวที่ลึกและเย็นจัด

สายน้ำเย็นเฉียบตวัดรัดทั่วพระวรกายในทันที ความตกใจแล่นวูบไปทั้งจิตใจ กลีบบัวที่เคยงดงามกลับกลายเป็นม่านบังสายตา ความตื่นตระหนกก่อให้เกิดแรงตะเกียกตะกาย แต่มือเล็กกลับไม่อาจไขว่คว้าแม้เพียงความหวัง

พระองค์คิดว่าคงสิ้นใจอยู่ใต้น้ำนั้นแน่แล้ว หากแต่ว่า...ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป ก็มีหญิงสาวผู้หนึ่งโผล่เข้ามาในห้วงเวลานั้น

พระองค์จำได้เพียงเงาร่างนั้นแหวกผืนน้ำเข้ามาอย่างไม่ลังเล แขนเรียวเล็กของนางพุ่งเข้ามาแล้วคว้าพระหัตถ์ที่ไร้เรี่ยวแรงของพระองค์เอาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงดึงสุดตัว ดึงร่างของพระองค์ให้โผล่พ้นสระบัวอย่างยากลำบาก

น้ำไหลพรากลงจากชายผ้าของทั้งสอง ร่างเล็กกระอักน้ำพลางหอบหายใจติดขัด ดวงเนตรพร่ามัวมองเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งที่ก้มลงถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกปนห่วงใย

"เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่"

น้ำเสียงหวานที่แผ่วเบาราวสายลมกระซิบข้างหู มือที่อบอุ่นราวแสงแดดอ่อนในฤดูใบไม้ผลิ และดวงหน้างดงามที่พระองค์ไม่มีวันลืม

นาง...คือผู้มีพระคุณ ผู้พาพระองค์รอดพ้นจากวาระสุดท้ายของชีวิต

ภายหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น พระองค์จึงได้รู้ว่า สตรีน้อยผู้มีพระคุณช่วยชีวิต คือคุณหนูจากตระกูลไป๋ นามว่า ไป๋ซูเหยา

นางเดินทางเข้าสู่พระราชวังเพื่อเรียนรู้มารยาทสตรีชั้นสูงตามธรรมเนียมสกุลขุนนางตระกูลใหญ่ แต่ในวันเกิดเหตุ นางแอบเดินเล่นจนพลัดหลงเข้าไปในเขตพระราชฐาน และนั่นเองที่ทำให้นางได้พบเห็นเหตุการณ์ในสระบัว และตัดสินใจกระโจนเข้าช่วย โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ตอนนั้น นางอายุเพียงสิบสี่ยังไม่ปักปิ่นเลยด้วยซ้ำ...แต่กลับกล้าหาญยิ่งนัก กล้าหาญเหนือกว่าสตรีใดที่พระองค์เคยพบเจอ

นับแต่นั้นมา สำหรับองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงแล้ว นางไม่ใช่เพียงคุณหนูตระกูลขุนนางคนหนึ่ง แต่เป็น พี่สาวใจดี ที่พระองค์ให้ความเคารพและผูกพันในวัยเยาว์

เด็กชายตัวน้อยในวัยเก้าขวบ ผู้รอดพ้นจากความตายอย่างหวุดหวิด กล่าวกับแม่นางน้อยด้วยแววตาจริงจังว่า

"พี่สาวคนงามต่อไปเมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะต้องตอบแทนบุญคุณท่านแน่"

เด็กสาวผู้มีใบหน้างดงามในวัยเพียงสิบสี่ปี หัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มของนางอบอุ่นเหมือนแสงแดดเช้าในฤดูใบไม้ผลิ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่า

"หากเจ้าอยากตอบแทนบุญคุณของข้า"

เสียงใสเอ่ยกลั้วหัวเราะ

"เช่นนั้นหากวันหนึ่งข้ามีบุตรสาว ข้าจะยกให้นางแต่งกับเจ้า เจ้าจะได้ดูแลนางแทนข้า ดีหรือไม่"

เสียงหัวเราะสดใสของเด็กทั้งสองพลันดังก้องลานสวนเบื้องหลังตำหนัก ต้นบัวในสระพลิ้วไหวตามสายลม เหมือนกำลังหัวเราะไปกับพวกเขาด้วย....

ยามเมื่อภาพในอดีตย้อนคืน มุมปากหยักของหลี่เหวินหลงก็พลันยกยิ้มขึ้นอย่างแผ่วเบา แววตาคมกริบที่เคยเย็นชาอยู่เป็นนิจ กลับดูอ่อนโยนลง

แสงสว่างอ่อนบางจากโคมไฟที่ถูกจุดเรียงรายตลอดทางเดิน สาดทาบผ่านระเบียง ทอดลงบนใบหน้าคมคายของเขา ราวกับจะตอกย้ำความรู้สึกบางอย่างที่ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากก้นบึ้งของใจ

ไม่รู้ว่าในวันนั้นนางล้อเล่นหรือไม่ แต่ในวันนี้... เขากลับอยากจะยึดเอาคำกล่าวนั้น เป็นจริงเป็นจัง 

สายพระเนตรคมกล้าทอดผ่านไปยังสระบัวเบื้องหน้า ผืนน้ำเรียบสงบไม่ต่างจากเมื่อหลายปีก่อน แต่ในใจของหลี่เหวินหลง กลับปั่นป่วนอย่างยากที่จะสงบ

ลมเอื่อยๆ ยามค่ำคืนพัดโชยปลายชายผ้าคลุมเบาๆ กลีบบัวสีจางพลิ้วไหวเหนือผิวน้ำ สะท้อนเงาไหวระริกใต้แสงจันทร์นวลผ่อง พระจันทร์ดวงโตที่ลอยเด่นกลางฟ้า ทอดเงาลงบนสระเบื้องล่างอย่างเงียบงัน งดงามจนแทบลืมหายใจ

ทว่าในความงามนั้น กลับแฝงไว้ด้วยร่องรอยบางเบาของความโศกเศร้า ราวกับเงาสะท้อนของอดีตที่ไม่เคยเลือนหายไปจากใจของผู้ที่ยังคงระลึกถึง

เสียงหยาดน้ำหยดแผ่วเบา ดั่งเสียงหัวใจที่ยังเต้นในความเงียบงันของความทรงจำ เงาจันทร์ยังคงทอดสะท้อนบนผิวน้ำ เช่นเดียวกับความทรงจำที่ไม่เคยหายไป

ภายหลังจากนั้นสองปีคุณหนูตระกูลไป๋ก็ได้เข้าพิธีมงคลสมรสกับบุรุษที่นางรัก แม้อีกฝ่ายจะอายุมากกว่านางนับสิบปี แต่ก็นับว่าเป็นชายหนุ่มมีความสามารถผู้หนึ่ง ข่าวนั้นทำให้พระองค์รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง แม้จะไม่ได้ร่วมพิธีด้วยตนเอง แต่ก็ทรงเลือกของขวัญล้ำค่าด้วยพระองค์เอง ส่งไปเพื่อแสดงความยินดีจากใจจริง

และในวันที่องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงตัดสินใจออกจากเมืองหลวงเข้าร่วมกองทัพแดนเหนือ ก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พี่สาวใจดีของพระองค์ให้กำเนิด ทายาทหงส์มังกร บุตรชายและบุตรสาวฝาแฝด แม้จะอยู่ห่างไกลถึงแดนเหนือ พระองค์ก็ยังส่งของขวัญชุดใหญ่มาถึงเมืองหลวง ให้เด็กน้อยทั้งสอง 

แต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด คือเพียงไม่กี่ปีให้หลัง เรื่องร้ายก็เริ่มคืบคลาน ข่าวการล่มสลายของตระกูลไป๋ในคดีใหญ่หลวงดังสะท้านทั่วเมืองหลวง และดังไกลมาถึงแดนเหนือ ตระกูลไป๋ต้องโทษ แน่นอนว่าย่อมส่งผลกระทบต่อผู้มีพระคุณของพระองค์

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงที่ประจำการอยู่ชายแดนเหนือ ห่างไกลจากวังหลวงและเงาเงียบของราชสำนักนับพันลี้ ไม่อาจรับรู้ข่าวร้ายได้ทันเวลา กว่าที่พระองค์จะทรงทราบเรื่องราว ตระกูลไป๋ก็ถูกลงดาบไปแล้ว 

แม้จะทรงเร่งกลับมาเพื่อช่วยเหลือผู้มีพระคุณ ทว่าสิ่งที่ได้พบมีเพียงหลุมศพเย็นเยียบ นางได้สิ้นใจไปเสียแล้ว

"พี่สาว ข้า...กลับมาไม่ทัน..."

ถ้อยคำที่หลุดจากริมฝีปากนั้นแผ่วเบา ทว่าในพระทัยกลับหนักอึ้งอย่างยากจะบรรยาย

เรื่องดังกล่าวไม่เพียงสะเทือนพระทัย พระองค์ยังรู้สึกผิด จึงทำได้เพียงชดเชยให้อีกฝ่าย 

ทรัพย์สมบัติของตระกูลไป๋ซึ่งควรยึดเข้าคลังหลวง จึงถูกพระองค์ส่งมอบให้กับทายาทของนางอย่างเงียบงัน

และด้วยประสบการณ์ในสนามรบ ทั้งเล่ห์กลในวังหลัง ทำให้พระองค์คิดว่าการตายของผู้มีพระคุณนั้นมีเงื่อนงำ ไม่มีทางเป็นแค่การตรอมใจหรือล้มป่วยธรรมดา 

ไป๋ซูเหยา ที่พระองค์รู้จัก หาใช่สตรีที่อ่อนแอเปราะบางถึงเพียงนั้น นางคือหญิงกล้าหาญที่เคยยื่นมือช่วยชีวิตเด็กชายแปลกหน้าโดยไม่คิดชีวิต ไม่มีทางที่นางจะทอดทิ้งลูกของตนแล้วจากไปอย่างสิ้นหวัง

แผนการมากมายในเรือนหลังเช่นนี้ใช่ว่าพระองค์จะไม่เคยพบเจอ พระองค์คุ้นเคยกับมันดีเลยทีเดียว จึงพอจะคาดเดาได้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับผู้มีพระคุณ

ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงเลือกพาตัว อวี้เฉิน บุตรชายของนาง ซึ่งเด็กคนนี้คือทายาทคนสำคัญ ต่อไปจะต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลออกจากตระกูลอวี้ และการที่พระองค์ถูกลอบสังหารระหว่างทางก็ยิ่งเป็นหลักฐานตอกย้ำว่ามีใครบางคนไม่ต้องการให้เด็กคนนี้มีชีวิตอยู่

แม้พระองค์จะรู้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด แต่เพราะการศึกติดพันจึงไม่อาจกลับมาชำระความกับอีกฝ่ายได้ ทำได้เพียงรอเวลาเท่านั้น

สำหรับบุตรสาวของนาง พระองค์ไม่อาจพาเด็กหญิงผู้นั้นเข้ากองทัพด้วยได้ จึงได้แต่ฝากความหวังไว้กับผู้เป็นบิดาและคู่หมายของนาง และหวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะเข้มแข็ง สามารถปกป้องตัวเองได้ 

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดคือ...

น้องชายของพระองค์ผู้นั้น กลับ ใจดำอำมหิต ไม่ต่างจากมารดาผู้ให้กำเนิด...

อวี้หลันเอนกายพิงกรอบหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้ายามราตรี แสงจันทร์สีนวลส่องลอดผ่านผ้าม่านบางเบา ทาบไล้ลงบนผิวแก้มขาวเนียนของนางอย่างอ่อนโยน

ท้องฟ้ายามราตรีในคืนนี้เงียบสงบไร้เมฆบดบัง พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่กลางนภา งดงามดุจภาพวาดที่จิตรกรบรรจงสร้าง ทว่าในดวงตาของนางกลับไร้แววชื่นชม

เรื่องราวขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ที่ได้รับฟังจากปากของน้องชาย ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิด 

ใครจะไปคาดคิดว่า...ชายผู้หนึ่งซึ่งตนเคยประมือด้วยในเงามืด และไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็น จะมีด้านที่อ่อนโยน ซื่อตรง และซื่อสัตย์กับตัวเองเช่นนั้น

นางยอมรับ...ว่าความรู้สึกบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป รู้สึกชื่นชมในตัวเขาไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้น คนเช่นเขาก็ไม่ควรที่จะเข้าใกล้เลยสักนิด 

เขาดูอันตรายเกินไป อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด การฆ่าฟัน อำนาจ และเพลิงแค้น

สิ่งเหล่านั้นคือโลกอีกใบที่นางไม่อยากแม้แต่จะเฉียดกราย

นางเคยเดินอยู่บนเส้นทางเช่นนั้น และรู้ดียิ่งว่ามันเต็มไปด้วยหนามแหลมและกลิ่นคาวเลือด

นางเหนื่อยแล้ว...เหนื่อยเกินกว่าจะเดินซ้ำอีกครั้ง

หลังจากนี้หวังเพียงทวงความยุติธรรมให้เจ้าของร่าง แล้วจากนั้นนางก็จะหยุดทุกอย่าง และใช้ชีวิตอย่างสงบ

ส่วนเขา เพียงแค่ได้ชื่นชมอยู่ห่างๆ ไม่ต้องข้องเกี่ยว ไม่ต้องมีความรู้สึกใดไปมากกว่านี้ เท่านี้ก็พอแล้ว

แต่จะทำได้หรือไม่ นั่นต่างหาก...ที่นางไม่กล้าตอบตัวเอง