บทที่ 2: กรงทองที่จากมา (2/2)

ในเย็นวันหนึ่ง ระหว่างมื้ออาหารค่ำที่สมาชิกครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากทุกคนรับประทานอาหารเสร็จสิ้น เหลียนจื้อเซินก็วางตะเกียบลงและกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจที่ทำให้ทุกคนต้องนิ่งฟัง

“ข้ามีเรื่องสำคัญจะประกาศ” เขากวาดตามองทุกคน ก่อนจะหยุดลงที่บุตรชาย “หยางเหว่ย เจ้าอายุสิบสี่ปีแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องเตรียมตัวเป็นหลักเป็นฐานเสียที ข้าได้จัดการเรื่องหมั้นหมายของเจ้าไว้เรียบร้อยแล้ว”

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของหยางเหว่ย โลกทั้งใบของเขาหยุดหมุน

“ท่าน...ท่านพ่อ...”

“เจ้าจะเข้าพิธีหมั้นหมายกับคุณหนูตระกูลเว่ย บุตรสาวของท่านเจ้าเมืองเว่ยซิน การเกี่ยวดองครั้งนี้จะช่วยเสริมสร้างบารมีและอำนาจให้ตระกูลของเรามั่นคงยิ่งขึ้นไปอีกหลายชั่วอายุคน อีกสามเดือนข้างหน้าจะมีพิธีมอบของหมั้นอย่างเป็นทางการ เตรียมตัวของเจ้าให้พร้อม”

“ท่านพ่อ! ข้ายังเด็กนัก! ข้ายังไม่พร้อม!” หยางเหว่ยเผลอขึ้นเสียงเป็นครั้งแรกในชีวิต

“ไร้สาระ!” เหลียนจื้อเซินตวาดกลับเสียงดังลั่นจนถ้วยชากระทบกันกริ๊ง “นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาต่อรอง มันคือหน้าที่! คือเกียรติยศ! คืออนาคตของวงศ์ตระกูล!”

“แต่ข้าไม่ต้องการ!”

“เหลียนหยางเหว่ย!!!”

“ท่านพี่ ใจเย็นๆ ก่อนเถิดค่ะ” ท่านหญิงเหลียนพยายามจะห้ามปรามสามี แต่ก็ไม่เป็นผล

“เจ้าไม่มีสิทธิ์จะมาต้องการหรือไม่ต้องการ!” บิดาชี้หน้าบุตรชาย “ชีวิตของเจ้าเป็นของตระกูลเหลียน หน้าที่ของเจ้าคือทำตามที่ข้าสั่ง! เรื่องนี้ถือเป็นที่สิ้นสุด!”

สิ้นคำประกาศิตนั้น เหลียนจื้อเซินก็ลุกขึ้นและเดินจากไป ทิ้งให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง หยางเหว่ยตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ ความอัปยศ และความสิ้นหวัง เขาไม่ได้กำลังจะถูกจับแต่งงาน... เขากำลังจะถูกลบตัวตนให้หายไปอย่างสมบูรณ์

คืนนั้นเอง หยางเหว่ยบุกเข้าไปในห้องหนังสือของบิดาเป็นครั้งแรกโดยไม่ได้รับอนุญาต

“ท่านพ่อ ข้าขอคุยกับท่าน”

เหลียนจื้อเซินเงยหน้าจากเอกสารการค้า แววตาของเขาเย็นชา

“ข้าคิดว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้ว”

“ไม่! ท่านไม่เคยฟังข้าเลย!” หยางเหว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ท่านไม่เคยถามเลยสักครั้งว่าข้าต้องการอะไร ท่านเอาแต่ยัดเยียดสิ่งที่ท่านต้องการให้ข้า! ข้าไม่อยากเป็นเจ้าสำนักคุ้มภัย! ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนที่ข้าไม่รู้จัก!”

“แล้วเจ้าอยากจะเป็นอะไร?!” บิดาถามเสียงหยัน “บอกข้ามาสิ ว่าความฝันอันสูงส่งของเจ้ามันคืออะไร!”

“ข้า...ข้าอยากเป็นศิลปิน!” หยางเหว่ยตะโกนออกมาในที่สุด ความลับที่เก็บงำไว้ในใจมานานหลายปีได้ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

เกิดความเงียบงันขึ้นชั่วขณะ เหลียนจื้อเซินจ้องมองบุตรชายราวกับเห็นตัวประหลาด ก่อนที่เขาจะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“นี่น่ะหรือความฝันของทายาทตระกูลเหลียน?!”

ความอับอายปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหยางเหว่ย แต่เขาก็ยังยืนหยัด

“ศิลปะไม่ใช่เรื่องตลก!”

“สำหรับคนชั้นต่ำน่ะใช่!” บิดาตวาดลั่น เขาเดินตรงเข้ามาคว้าขลุ่ยไม้ไผ่ที่หยางเหว่ยเหน็บไว้ที่เอวออกมา “เพราะของเล่นไร้สาระชิ้นนี้ใช่หรือไม่ที่ทำให้ความคิดเจ้าวิปลาสไป!”

“ท่านพ่อ อย่า!”

แกร๊บ!

เหลียนจื้อเซินหักขลุ่ยเลานั้นออกเป็นสองท่อนด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย เศษไม้ไผ่ร่วงหล่นลงบนพื้นราวกับหยดน้ำตาที่แห้งเหือด บิดาของเขาโยนเศษซากนั้นทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะชี้หน้าบุตรชายเป็นครั้งสุดท้าย

“จงไปสำนึกผิดในห้องของเจ้าเสีย! ลืมเรื่องไร้สาระพวกนี้ไปให้หมด และเตรียมตัวเข้าพิธีหมั้นหมายตามที่ข้าสั่ง หากเจ้ายังคิดจะทำตัวเป็นที่น่าอับอายเช่นนี้อีก ก็จงอย่าเรียกข้าว่าพ่อ!”

หยางเหว่ยยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ เขาก้มลงมองเศษขลุ่ยที่แตกหักบนพื้น มันไม่ใช่แค่ขลุ่ยที่ถูกทำลาย แต่เป็นหัวใจของเขา... เป็นความผูกพันสุดท้ายระหว่างเขากับบิดาที่แหลกสลายลงไปพร้อมกัน

เขากลับมาที่ห้องของตนเอง แต่ไม่ได้สำนึกผิด ในใจของเขามีแต่ความว่างเปล่าที่เยียบเย็น ความรัก ความผูกพัน ความเป็นพ่อลูก... มันได้ตายไปแล้วในคืนนี้ เมื่อบิดาทำลายสิ่งที่เป็นตัวตนของเขาจนหมดสิ้น ในเมื่อที่นี่ไม่มีที่ให้เขาหยัดยืนอีกต่อไป... เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกเช่นกัน...

ภายใต้แสงจันทร์ที่ริบหรี่ในคืนเดือนมืด หยางเหว่ยเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เรียบง่ายที่สุด เขารวบรวมเงินและของมีค่าเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะหยิบฉวยได้ใส่ห่อผ้า เขาเหลือบมองกระบี่ประจำตระกูลเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างไม่ไยดี เขาเขียนจดหมายสั้นๆ ถึงมารดาด้วยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความรักและขออภัย วางมันไว้บนหมอนอย่างแผ่วเบา

ด้วยวิชาตัวเบาที่บิดาเคยบังคับให้เขาเรียนรู้อย่างเกลียดชัง บัดนี้มันได้กลายเป็นเครื่องมือแห่งอิสรภาพ เขาลอบออกจากเรือนของตนเองอย่างเงียบเชียบ หลบหลีกยามรักษาการณ์ที่ลาดตระเวนอยู่เป็นระยะ ก่อนจะมาหยุดลงที่กำแพงสูงใหญ่หลังคฤหาสน์

เขามองย้อนกลับไปยังเรือนใหญ่ที่มืดมิดและเงียบสงบ ที่นั่นคือบ้านที่เขาเกิด คือครอบครัวที่เขาเคยรัก คืออดีตที่เขาต้องทิ้งไว้เบื้องหลัง น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้ม ก่อนที่เขาจะเช็ดมันออกอย่างรวดเร็วด้วยหลังมือ

ไม่มีความลังเลอีกต่อไปแล้ว

เหลียนหยางเหว่ยทะยานร่างขึ้นสู่ยอดกำแพง ก่อนจะทิ้งตัวลงสู่โลกภายนอกที่มืดมิดและกว้างใหญ่ หายลับไปในความมืดของค่ำคืน ทิ้งไว้เพียงกรงทองที่ว่างเปล่าเบื้องหลัง