บทที่ 2: กรงทองที่จากมา (1/2)

แปดปีก่อน…

คฤหาสน์ตระกูลเหลียนตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำสายหลักของเมืองทางใต้ กำแพงสูงตระหง่านสีเทาเข้มโอบล้อมอาณาเขตอันกว้างใหญ่ไว้ภายใน ประหนึ่งป้อมปราการที่มิอาจให้สิ่งใดเล็ดลอดผ่าน ทั้งลมหายใจของโลกภายนอกและความปรารถนาของคนภายใน สำหรับโลกภายนอก ที่นี่คือศูนย์กลางอำนาจและเกียรติยศ คือที่ตั้งของสำนักคุ้มภัยเหลียนซานอันเลื่องชื่อ แต่สำหรับเหลียนหยางเหว่ยในวัยสิบสี่ปี ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากกรงทองอันวิจิตร ที่ทุกตารางนิ้วถูกฉาบไว้ด้วยความคาดหวังของบิดา

เสียงตะโกนอันทรงพลังและเสียงกระทบกันของศาสตราวุธดังแว่วมาจากลานฝึกกว้างหน้าเรือนใหญ่ นั่นคือเสียงของเหลียนจื้อเซิน บิดาของเขา กำลังควบคุมการฝึกยุทธ์ของเหล่าครูฝึกและผู้คุ้มภัยในสังกัดด้วยตนเอง ทุกเช้าจะมีเสียงเหล่านั้นคือเสียงปลุกแรกของวัน เป็นเครื่องย้ำเตือนถึงเส้นทางที่บิดาขีดเขียนไว้ให้เขาเดินตาม

แต่ในเรือนปีกตะวันออกอันเงียบสงบของหยางเหว่ย เขากลับหลบเร้นอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง ห้องหนังสือของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นหมึกและกระดาษ บนโต๊ะไม้ชั้นดีมีตำราพิชัยสงครามและบัญชีการค้าของสำนักวางซ้อนกันอยู่อย่างเป็นระเบียบตามที่บิดาต้องการให้เป็น ทว่าในชั้นหนังสือลับหลังม่านปักลายมังกรซ่อนเร้นสมบัติที่แท้จริงของเขาไว้ บทละครอุปรากรจีน หรือที่เรียกกันว่างิ้ว เรื่อง "โบตั๋นในสวนร้าง" ที่ถูกคัดลอกด้วยลายมือของเขาเองอย่างบรรจง ข้างกันนั้นมีขลุ่ยไม้ไผ่ธรรมดาๆ วางอยู่หนึ่งเลา มันคือของขวัญชิ้นเดียวที่มารดาแอบมอบให้โดยที่บิดาไม่ล่วงรู้

หยางเหว่ยยกขลุ่ยขึ้นจรดริมฝีปาก นิ้วเรียวยาวที่ควรจะจับกระบี่บัดนี้กลับพรมลงบนรูขลุ่ยอย่างแผ่วเบา ท่วงทำนองอ่อนหวานและโหยหวนของตัวนางในบทละครค่อยๆ ไหลรินออกมาจากริมฝีปากของเรือนร่างที่ดูบอบบางเกินกว่าจะเป็นทายาทเจ้าสำนักคุ้มภัย เขากำลังลืมเลือนทุกสิ่งรอบกาย ปล่อยให้จิตวิญญาณแหวกว่ายไปในโลกแห่งศิลปะที่เขารัก...

“แค่ก!”

เสียงกระแอมไอดังขึ้นที่หน้าประตู ทำให้ท่วงทำนองสะดุดหยุดลงทันที หยางเหว่ยสะดุ้งสุดตัว รีบซ่อนขลุ่ยไม้ไฝ่ไว้ในแขนเสื้อกว้างอย่างรวดเร็วราวกับมันเป็นของร้อน เหลียนจื้อเซินก้าวเข้ามาในห้อง ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังแสงจากภายนอกจนห้องดูมืดครึ้มลงไปถนัดตา

“ข้าได้ยินเสียง คล้ายเสียงนก” บิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจกดดัน “คงจะเป็นนกจากสวนกระมัง”

“คง... คงเป็นเช่นนั้นขอรับ ท่านพ่อ” หยางเหว่ยตอบเสียงเบา ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา

เหลียนจื้อเซินเดินตรงไปยังโต๊ะหนังสือ กวาดตามองตำราต่างๆ ก่อนจะหยิบกระดาษที่บุตรชายเพิ่งคัดลอกอักษรเสร็จขึ้นมาพิจารณา

“ลายมือเจ้ามีพลังขึ้นมาก แต่ยังติดความอ่อนช้อยเกินไป พลังที่แท้จริงต้องมาจากความแข็งกร้าวด้วย ไม่ใช่ความงดงามเพียงอย่างเดียว” เขาวิจารณ์ ก่อนจะวางกระดาษลง “การฝึกกระบี่เมื่อเช้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ท่านอาจารย์ชมว่าข้ามีพัฒนาการที่ดีขึ้นขอรับ”

“ดี” บิดาพยักหน้า “แต่อย่าได้ลำพองใจ พลังวัตรของเจ้ายังห่างไกลจากคำว่ายอดฝีมือยิ่งนัก เย็นนี้ไปที่ห้องบัญชีกับข้า ข้าจะสอนวิธีการอ่านฎีกาการค้าและเส้นทางการคุ้มภัยเส้นใหม่ เจ้าคือทายาทอันดับหนึ่งของตระกูลเหลียน ทุกสิ่งในที่นี้จะเป็นของเจ้าในวันข้างหน้า เจ้าต้องแบกรับมันให้ได้”

ทุกถ้อยคำของบิดาราวกับโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น ค่อยๆ พันธนาการรอบตัวเขาให้แน่นขึ้น หนาขึ้น หยางเหว่ยได้แต่ก้มหน้ารับคำอย่างนอบน้อม

“ขอรับ ท่านพ่อ”

เมื่อร่างสูงใหญ่ของบิดาเดินจากไปแล้ว หยางเหว่ยจึงทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เขารู้สึกราวกับอากาศทั้งหมดในห้องถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น เขามองดูกระบี่ประจำตระกูลที่วางอยู่บนชั้นอย่างเฉยชา ก่อนจะเหลือบมองขลุ่ยในแขนเสื้อด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเจ็บปวด

หลังจากเสร็จธุระกับบิดา หยางเว่ยเดินไปมาอย่างเหม่อลอยในสวนของคฤหาสถ์ตระกูลเหลียน เขาตั้งคำถามกับตัวเองในใจส่วนลึกว่า สิ่งที่เขาจะทำกับสิ่งที่บิดาอยากให้ทำนั้น เหตุใดจึงไปด้วยกันไม่ได้เล่า แล้วชีวิตเขาควรจะเป็นอย่างไรต่อไป เดินตามเส้นทางที่บิดาเลือก หรือเดินไปตามเส้น ทางที่ใจตนเองเรียกร้องปรารถนา

มันจะมีวิธีการใดไหมนะ ที่ความปรารถนาของเขา กับความปรารถนาของบิดาจะไปด้วยกันได้ หรือบางทีเขาอาจจะลองเจรจากับบิดาดู เผื่อท่านอาจจะเข้าใจ...

“หยางเหว่ย! ทางนี้!”

เสียงสดใสที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้หยางเหว่ยหลุดออกจากภวังค์ เขาหันไปมองยังศาลาริมสระบัว ที่นั่น เหลียนอี้เฉิน เพื่อนเล่นในวัยเด็กกำลังโบกมือให้เขาอยู่ อี้เฉินเป็นบุตรชายของสหายบิดาที่เสียชีวิตไปในหน้าที่คุ้มภัย ตระกูลเหลียนจึงรับเขามาเลี้ยงดูในคฤหาสน์แห่งนี้ แม้อายุจะน้อยกว่าหยางเหว่ยสองปี แต่เขากลับมีร่างกายกำยำแข็งแรงและหลงใหลในวิชายุทธ์เป็นอย่างยิ่ง

“วันนี้ท่านอาจารย์เพิ่งสอนเพลงกระบี่ชุดใหม่ให้ข้า เจ้ารอดูได้เลย อีกไม่นานข้าจะต้องเก่งกว่าเจ้าแน่!” อี้เฉินพูดอย่างกระตือรือร้นพลางทำท่ารำกระบี่ในอากาศ ขณะที่หยางเหว่ยยิ้มบางๆ

“ข้ายอมแพ้เจ้าตั้งนานแล้ว”

“ไม่ได้การ!” อี้เฉินขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นพี่ใหญ่นะ จะมายอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร ท่านพ่อบุญธรรมหวังในตัวเจ้าไว้มาก”

“ข้ารู้” หยางเหว่ยตอบเสียงแผ่ว เขานั่งลงที่ริมศาลา ทอดสายตามองปลาคาร์ปที่แหวกว่ายในสระ “อี้เฉิน...เจ้าเคยดูงิ้วหรือไม่”

“งิ้วรึ?” อี้เฉินทำหน้างง “เคยสิ ท่านแม่ของข้าชอบดูมาก แต่ข้าก็เคยไปดูนะ สนุกดี แต่ข้าชอบดูคนประลองยุทธ์มากกว่า สนุกกว่ากันเยอะ”

หยางเหว่ยถอนหายใจเบาๆ เขาพยายามจะอธิบาย

“มันไม่ใช่แค่การร้องรำ แต่คือบทกวีที่มีชีวิต คือเรื่องราวของความรัก ความพลัดพราก ความภักดี... โดยเฉพาะตัวนาง... ทุกท่วงท่าที่ร่ายรำ ทุกสายตาที่ทอดมอง มันช่าง...” เขาหยุดพูดไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทมองเขาด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจนัก แต่อี้เฉินก็ตบไหล่เขาเบาๆ

“ข้าว่าเจ้าคงจะอ่านหนังสือมากเกินไปแล้ว เรื่องพวกนั้นก็เป็นแค่การแสดงที่ไว้ดูยามสงบ พวกเราเป็นบุรุษ ต้องฝึกยุทธ์เพื่อปกป้องให้เกิดความสงบสิถึงจะถูก”

คำพูดของอี้เฉินเต็มไปด้วยความปรารถนาดีตามแบบฉบับของเด็กชายทั่วไป แต่มันกลับกรีดลึกลงไปในใจของหยางเหว่ย เขารู้สึกโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดก็ยังไม่สามารถเข้าใจโลกของเขาได้เลย

ในช่วงเวลาที่อึดอัดเช่นนี้ มีเพียงอ้อมกอดของมารดาเท่านั้นที่เป็นที่พักพิงใจให้เขาได้ ท่านหญิงเหลียนเป็นสตรีที่อ่อนโยนและมีจิตใจงดงาม นางเป็นคนเดียวในคฤหาสน์ที่รับรู้ถึงความหลงใหลในศิลปะของบุตรชาย

“ลูกแม่ดูซูบไปนะ” นางเอ่ยขึ้นขณะลูบศีรษะของหยางเหว่ยเบาๆ ในห้องพักส่วนตัวของนางที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้ “ท่านพ่อของเจ้าคงจะเข้มงวดกับเจ้ามากเกินไป”

“ข้าสบายดีขอรับ ท่านแม่”

“แม่ได้ยินเสียงขลุ่ยที่เจ้าเป่าเมื่อคืน... ไพเราะมากเหลือเกิน” นางพูดด้วยรอยยิ้ม “มันทำให้แม่นึกถึงตอนที่พ่อของเจ้ายังหนุ่มๆ เขาก็เคยเป่าขลุ่ยเกี้ยวแม่เช่นกัน”

“ท่านพ่อ...เคยเป่าขลุ่ยหรือขอรับ” หยางเหว่ยถามพลางเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยความประหลาดใจ

“ใช่สิ แต่พอต้องรับช่วงต่อจากท่านปู่ ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป เขาต้องทิ้งความอ่อนโยนทั้งหมดเพื่อสร้างความน่าเกรงขาม บางครั้งแม่ก็คิดว่าเขาสวมหน้ากากที่แข็งกระด้างไว้นานเกินไป จนลืมใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองไปแล้ว” ท่านหญิงยิ้มเศร้าๆ ก่อนที่นางจะกระชับมือนุ่มของบุตรชายไว้ “หยางเหว่ย...ไม่ว่าเจ้าอยากจะเป็นอะไร แม่จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”

คำพูดของมารดาเป็นดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจ แต่หยางเหว่ยรู้ดีว่าในบ้านหลังนี้ อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดอยู่ที่บิดาเพียงผู้เดียว ความปรารถนาดีของมารดาเป็นเพียงสายลมอ่อนๆ ที่ไม่อาจต้านทานพายุที่กำลังจะพัดเข้ามาได้เลย

และพายุลูกนั้นก็มาถึงเร็วกว่าที่เขาคาดคิด...