บทที่ 3: กำเนิดไป๋อวี้ฮวา (1/2)

อิสรภาพในจินตนาการนั้นหอมหวานดั่งน้ำผึ้ง แต่ในความเป็นจริง มันกลับขมขื่นดังยาขมและเย็นเฉียบราวกับพายุหิมะ

เหลียนหยางเหว่ยในวัยสิบสี่ปีค้นพบสัจธรรมข้อนี้ในค่ำคืนที่สามของการหลบหนี ความรู้สึกฮึกเหิมของการได้ทลายกรงทองออกมาจางหายไปอย่างรวดเร็ว ถูกแทนที่ด้วยความหิวโหยที่กัดกินอยู่ในช่องท้องและความเหน็บหนาวที่เสียดแทงเข้ากระดูกทุกข้อ โลกภายนอกที่เคยวาดฝันไว้ว่ากว้างใหญ่และเปี่ยมด้วยโอกาส บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงป่าทึบอันมืดมิดและเส้นทางดินโคลนที่ไร้จุดสิ้นสุด

เงินและของมีค่าเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาหยิบฉวยติดตัวมา ถูกขโมยไปจนหมดสิ้นโดยกลุ่มคนพเนจรในวันที่สอง เหลือทิ้งไว้เพียงเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ขาดวิ่นและร่างกายที่อ่อนล้าสะบักสะบอม วิชาตัวเบาที่เคยใช้ทะยานข้ามกำแพงสูงใหญ่ บัดนี้กลับไร้ประโยชน์เมื่อพละกำลังถดถอยลงทุกขณะเพราะขาดอาหาร นิ้วมือที่เคยฝันว่าจะใช้เพื่อสร้างสรรค์บทเพลง บัดนี้กลับสั่นเทาและเย็นเฉียบจนแทบไร้ความรู้สึก

เขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย ในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือต้องไปให้ไกลที่สุด ไกลจากเงื้อมมือของบิดา ไกลจากชะตากรรมที่น่ารังเกียจนั้น

แต่ยิ่งเดิน ร่างกายก็ยิ่งประท้วง สายตาพร่าเลือนจนมองเห็นภาพป่าไม้รอบกายบิดเบี้ยวไปหมด เสียงหรีดหริ่งเรไรในยามค่ำคืนฟังดูราวกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในความโง่เขลาของตนเอง

ในที่สุด ร่างของเด็กหนุ่มก็ทรุดฮวบลงกับพื้นดินที่เย็นชื้น สติสัมปชัญญะสุดท้ายของเขารับรู้ได้ถึงเม็ดฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมากระทบใบหน้า

มันเย็น... เย็นเหลือเกินราวกับความตายที่คืบคลานเข้ามา เขาหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าอันอ่อนโยนของมารดาและเศษขลุ่ยที่แตกหัก... บางทีการตายไปเสียตรงนี้อาจจะดีกว่าการต้องกลับไปเผชิญหน้ากับชีวิตที่ไร้วิญญาณในกรงทองนั้นก็เป็นได้

.

เวลาผ่านไปนานพอสมควรที่หมดสติไป ก่อนที่ความอบอุ่นจะเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้

ไม่ใช่ความอบอุ่นจากกองไฟที่ร้อนแรง แต่เป็นความอบอุ่นอ่อนๆ ที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับน้ำแกงร้อนๆ ที่ค่อยๆ ไหลลงสู่ลำคอ ตามมาด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรและข้าวต้ม เมื่อเขาลองขยับเปลือกตาที่หนักอึ้ง ก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงไม้ไผ่ธรรมดาๆ ในกระท่อมหลังเล็กที่สะอาดสะอ้าน แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างกระดาษเข้ามา ทำให้มองเห็นฝุ่นละอองลอยวนอยู่ในอากาศอย่างเชื่องช้า

“ตื่นแล้วรึ เด็กน้อย”

เสียงแหบพร่าแต่เปี่ยมด้วยความเมตตาดังขึ้นจากมุมห้อง หยางเหว่ยหันไปมองอย่างตื่นตระหนก ที่นั่นมีหญิงชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ นางกำลังใช้ด้ายสีแดงเย็บปะเสื้อผ้าเก่าๆ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา แต่ดวงตาคู่นั้นกลับยังคงความคมกล้าและเปี่ยมด้วยประกายแห่งปัญญาอย่างน่าประหลาด

“ท่าน... ท่านเป็นใคร” เขาเอ่ยถาม เสียงที่ออกมาแหบแห้งจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง หญิงชรายิ้มโดยไม่ละสายตาจากงานในมือ

“ข้าเป็นเพียงคนแก่ที่อาศัยอยู่ในป่านี้ แต่เจ้าสิเป็นใครกัน มานอนสลบไสลอยู่กลางป่ากลางเขาเช่นนี้ หากข้าไปพบช้ากว่านี้อีกสักชั่วยาม ร่างของเจ้าคงได้กลายเป็นอาหารของสัตว์ป่าไปแล้ว”

หยางเหว่ยพยายามจะยันกายลุกขึ้น แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง หญิงชราเห็นดังนั้นจึงวางงานในมือลงและเดินมาประคองเขาให้นั่งพิงหัวเตียง นางยื่นถ้วยดินเผาที่บรรจุน้ำอุ่นๆ ให้เขาดื่ม

“ค่อยๆ ดื่ม ร่างกายของเจ้ายังอ่อนแอนัก เป็นไข้ป่าอยู่หลายวันทีเดียว”

เขาดื่มน้ำอย่างกระหายก่อนจะมองไปรอบๆ กระท่อมที่เรียบง่ายแต่เป็นระเบียบ ก่อนจะเอ่ยถาม

“ข้า... ข้าสลบไปนานเท่าใดหรือขอรับ”

“สามวันเห็นจะได้” นางตอบพลางเช็ดตัวให้เขาด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น “ดูจากกิริยาท่าทางการวางตัวแล้ว เจ้าคงเป็นคุณชายน้อยจากตระกูลใหญ่ที่หนีออกจากบ้านกระมัง”

คำพูดของนางแทงใจดำเขาอย่างจัง หยางเหว่ยเม้มปากแน่น ไม่ยอมตอบคำถามนั้น แต่หญิงชราก็ไม่ได้คาดคั้น นางเพียงดูแลเขาอย่างเงียบๆ ป้อนข้าวต้มสมุนไพรให้เขาวันละสามมื้อ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้ และคอยดูอาการไข้ของเขาอย่างอดทน หลายวันผ่านไป ร่างกายของหยางเหว่ยค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้น แต่หัวใจของเขายังคงปิดตาย

จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่หญิงชรากำลังตากสมุนไพรอยู่ที่ลานหน้ากระท่อม หยางเหว่ยที่เริ่มเดินเหินได้บ้างแล้วก็เผลอฮัมเพลงท่อนหนึ่งจากบทละครงิ้วออกมาเบาๆ ด้วยความเผลอไผล

ฉับพลันนั้นเอง มือที่กำลังสาละวนอยู่กับการคัดแยกสมุนไพรของหญิงชราก็หยุดชะงักลง นางหันขวับมามองเขา ดวงตาที่เคยสงบ บัดนี้กลับทอประกายวาววับอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เจ้ารู้จักทำนองเพลงนี้ด้วยรึ”

หยางเหว่ยสะดุ้ง เขานึกได้ว่าตนเองเผลอทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ แต่เมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของหญิงชรา เขาก็ตัดสินใจพูดความจริงเป็นครั้งแรก

“ข้า...ข้าเคยอ่านบทละครขอรับ”

“แค่เคยอ่านรึ” นางเดินตรงเข้ามาหาเขา “ลองร้องเป็นเพลงข้าฟังสิ”

หยางเหว่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่คาดคั้นนั้น เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มขับขานท่อนต่อมา แม้เรี่ยวแรงจะยังไม่กลับมาเต็มที่ และเสียงจะยังไม่กังวานใสเท่าที่ควร แต่น้ำเสียงและอารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมานั้นกลับเต็มไปด้วยความโหยหาและความเจ็บปวดอย่างลึกซึ้ง

เมื่อเขาร้องจบ หญิงชราก็ยืนนิ่งไปนานราวกับถูกสาป ก่อนที่นางจะพยักหน้าช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“น้ำเสียงของเจ้า... มีจิตวิญญาณของตัวนางสถิตอยู่ข้างใน” นางเดินกลับเข้าไปในกระท่อมและกลับออกมาพร้อมกับป้ายไม้อันเล็กๆ ที่เก่าคร่ำคร่า บนป้ายนั้นสลักชื่อไว้ว่า เยว่ซินเหอ

“คนในวงการงิ้วเมื่อหลายสิบปีก่อน เรียกข้าว่า ‘ยายา’” นางพูดเรียบๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ข้าคืออดีตนางเอกคณะงิ้วหลวงแห่งเมืองหลวง”

หยางเหว่ยเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ชื่อของเยว่ซินเหอนั้นเป็นตำนาน เขาเคยแอบอ่านเจอในบันทึกเก่าๆ นางคือนางเอกงิ้วผู้รับบทตัวนางได้งดงามและกินใจที่สุดในรอบร้อยปี แต่แล้วจู่ๆ นางก็หายตัวไปจากวงการอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครคาดคิดว่านางจะมาปลีกวิเวกอยู่ในป่าลึกเช่นนี้

“ท่าน... ท่านคือท่านยายาจริงๆ หรือขอรับ”

“ข้าเป็นเพียงหญิงแก่คนหนึ่งแล้วในตอนนี้” นางยิ้มบางๆ “แต่สายตาของข้ายังไม่ฝ้าฟางพอที่จะมองเพชรในตมไม่ออก...เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังทีเถิด เด็กน้อย”

ราวกับเขื่อนที่กั้นเก็บความทุกข์ทรมานมานานได้พังทลายลง เหลียนหยางเหว่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดของเขาให้ยายาฟัง ทั้งความฝันที่ถูกบิดาเหยียบย่ำ ทั้งกรงทองที่จองจำเขาไว้ และการหลบหนีที่เกือบต้องแลกมาด้วยชีวิต เขาร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ออกจากบ้านมา ยายาไม่ได้พูดปลอบใจ นางเพียงนั่งฟังอย่างสงบ รอจนกระทั่งเขาระบายความอัดอั้นออกมาจนหมดสิ้น

“เจ้าหนีจากบ้านมาเพื่อจะเป็นศิลปิน... อยากแสดงงิ้วอย่างงั้นรึ?” นางถามเพื่อความแน่ใจ “แล้วก็อยากเป็นตัวนางด้วย?”

“ขอรับ! นั่นคือสิ่งเดียวที่ข้าปรารถนา” หยางเหว่ยเช็ดน้ำตาและพยักหน้าอย่างแน่วแน่

ยายามองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ก่อนจะถอนหายใจยาว

“เส้นทางที่เจ้าเลือก เดินได้ยากยิ่งกว่าการเป็นยอดฝีมือในยุทธภพเสียอีก มันคือการฝืนลิขิตสวรรค์ เจ้าพร้อมที่จะแลกทุกอย่างกับมันแล้วจริงๆ รึ”

“ข้าพร้อมขอรับ!” เขาตอบโดยไม่ลังเล