บทที่ 3: กำเนิดไป๋อวี้ฮวา (2/2)

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นที่แท้จริงในแววตาของเด็กหนุ่ม ยายาก็ตัดสินใจ นางพยุงร่างของหยางเหว่ยให้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของกระท่อม ที่นั่นมีหีบไม้เก่าแก่ใบหนึ่งวางอยู่ นางเปิดมันออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นชุดงิ้วตัวนางที่งดงามที่สุดชุดหนึ่ง แม้จะเก่าเก็บ แต่ก็ยังคงความวิจิตรตระการตา 

“หากเจ้าจะเดินบนเส้นทางสายนี้... เหลียนหยางเหว่ยจะต้องตายไปจากโลกนี้เสียก่อน” ยายาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “และต่อจากนี้ไป เจ้าจะต้องผ่านการฝึกฝนที่เจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็น” 

และนรกบนดินของหยางเหว่ยก็ได้เริ่มต้นขึ้น 

ทุกๆ เช้าก่อนตะวันขึ้น เขาจะต้องตื่นมาฝึกดัดตนเพื่อให้ร่างกายมีความอ่อนช้อย ยายาบังคับให้เขาฉีกขา ยืดเส้น และทำท่าที่ฝืนธรรมชาติของบุรุษจนหยาดน้ำตาไหลอาบใบหน้า 

ทุกๆ กลางวัน เขาจะต้องฝึกการเดิน การร่ายรำ และการใช้สายตาที่สื่ออารมณ์ ยายาจะเฆี่ยนตีเขาด้วยกิ่งไผ่ทุกครั้งที่ท่วงท่าของเขาแข็งกระด้างเกินไป 

ทุกๆ เย็น เขาจะต้องฝึกการหายใจและการใช้เสียง เพื่อขับเสียงให้ออกมาสูงและนุ่มนวลราวสตรี มันคือการฝึกฝนที่ทารุณและไม่เคยมีวันหยุดพัก 

เวลาผ่านไปหนึ่งปี ร่างของหยางเหว่ยในวัยสิบห้าปีเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติ แม้จะควบคุมอาหารและฝึกฝนอย่างหนัก แต่โครงสร้างของบุรุษก็เริ่มปรากฏขึ้น มีไรหนวดจางๆ ขึ้นให้เห็น 

เขารู้สึกกังวลเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากเป็นสัญญาณของการเข้าสู่การเป็นบุรุษเพศเต็มตัว ทรวดทรวองค์เอวที่เคยมีอ้อนแอ้นอรชรประดุจสตรีอาจจะหายไปเมื่อเจริญวัย และไม่อาจกลับมาสู่จุดเดิมได้อีก เขาเองก็รู้สึกชิงชัง การเป็นบุรุษอยู่ไม่น้อย ด้วยเหตุที่บิดาของเขา มิอาจจะเป็นตัวอย่างที่ดีได้สักเท่าไหร่นัก ภาพจำบิดาในฐานะบุรุษจากสายตาและความทรงจำเขาเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว ความก้าวร้าว การใช้อารมณ์รุนแรง การใช้กำลังบังคับ เขารู้สึกกลัวเหลือเกินที่จะกลายเป็นคนเข่นนั้น...

ยายาเองก็สังเกตเห็นเช่นกันว่าเขากำลังกังวลกับการเปลี่ยนผ่านเข้าสู่การเป็นบุรุษฉกรรจ์

คืนหนึ่ง หลังจากที่หยางเหว่ยฝึกซ้อมจนหมดแรง ยายาก็เรียกเขาเข้าไปพบในห้อง นางวางถ้วยยาที่มีกลิ่นฉุนรุนแรงไว้ตรงหน้าเขา 

“ยาอะไรหรือขอรับ ท่านอาจารย์” 

“นี่คือเทียบยาสมุนไพรโบราณที่สืบทอดกันมา” ยายาตอบ “มันจะช่วยชะลอการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของเจ้า ทำให้ร่างกายของเจ้ายังคงความอรชรดังสตรีไว้ และทำให้ไรหนวดเคราไม่ปรากฏขึ้นอีก” 

นางจ้องลึกเข้าไปในตาของเขา ก่อนจะอธิบายต่อ 

“แต่เมื่อดื่มเข้าไปแล้ว... มันจะเปลี่ยนแปลงร่างกายของเจ้าไปตลอดกาล เจ้าจะไม่มีวันกลับไปเป็นบุรุษโตเต็มวัยที่สมบูรณ์ได้อีก แต่เจ้าก็ไม่อาจเป็นสตรีได้เต็มตัว และเจ้าจะต้องดื่มมันทุกครึ่งเดือนไปตลอดชีวิต หากขาดมันเจ้าอาจจะถึงแก่ชีวิตหรือทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้าที่จะเปลี่ยนใจ” 

หยางเหว่ยมองถ้วยยาในมือนิ่ง เขานึกถึงใบหน้าอันเกรี้ยวกราดของบิดา นึกถึงเศษขลุ่ยที่แตกหัก และนึกถึงความสุขที่ได้ร่ายรำอยู่หน้ากระจกเงา 

เขาตัดสินใจแล้ว... เขาได้ตายไปจากโลกใบเก่าตั้งแต่วันที่ก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนั้นแล้ว 

เขายกถ้วยยาขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดสิ้น ความขมขื่นของมันแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่ในใจของเขากลับรู้สึกสงบอย่างประหลาด 

“นับแต่นี้ไป เหลียนหยางเหว่ยได้ตายไปแล้ว” ยายาเอ่ยขึ้น “เจ้าคือบุปผาที่งดงามแต่แข็งแกร่งราวหยกเนื้อดี ผิวของเจ้าขาวราวกับหยกที่ยังไม่เจียระไน ข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าใหม่ว่า อวี้ฮวา (玉花) (บุปผาหยก)” นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “ส่วนแซ่...เจ้าคือจุดเริ่มต้นใหม่ที่ขาวสะอาด แซ่ ไป๋ (白) ที่แปลว่าสีขาวคงจะเหมาะสมกับเจ้าที่สุด ต่อไปเจ้าคือไป๋อวี้ฮวา” 

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งปี ไป๋อวี้ฮวาในวัยสิบหกปีได้ซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างที่ยายาสั่งสอนจนหมดสิ้น รูปร่างของเขาบัดนี้ดูอรชรอ้อนแอ้น กิริยาท่าทางอ่อนหวานงดงามจนแทบไม่มีใครดูออกว่าเคยเป็นบุรุษมาก่อน 

เช้าวันหนึ่ง ยายาที่สุขภาพเริ่มทรุดโทรมลงตามวัยได้เรียกเขามาพบ 

“อวี้ฮวา... สิ่งที่ข้าสอนเจ้าได้หมดสิ้นแล้ว ป่าแห่งนี้เล็กเกินไปสำหรับหงส์ฟ้าเช่นเจ้า ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องโบยบินสู่โลกกว้างแล้ว” นางยื่นจดหมายปิดผนึกฉบับหนึ่งให้เขา “นี่คือจดหมายแนะนำตัวถึงสหายเก่าของข้าผู้หนึ่ง เขามีชื่อว่า ไป๋จิ้งหยวน เป็นหัวหน้าคณะงิ้วเร่ร่อนที่เที่ยงธรรมและมีสายตากว้างไกลที่สุดคนหนึ่งที่ข้ารู้จัก จงไปหาเขา แล้วเขาจะดูแลเจ้าเอง ส่วนยานั้นข้าได้ผสมให้เจ้าแล้ว มากพอที่จะปรุงให้เจ้ากินได้อีกหลายปี และสูตรยาข้าก็แนบไปด้วยแล้ว เผื่อสักวันมันหมดไป จะได้หาส่วนผสมเองได้ เจ้าอย่าลืมกินทุกครึ่งเดือนล่ะ” 

การจากลาเต็มไปด้วยความอาลัย อวี้ฮวาคุกเข่ากราบลาอาจารย์และแม่คนที่สองของเขา ก่อนจะออกเดินทางตามลายแทงในจดหมาย 

เขาได้พบกับคณะงิ้วของเร่ร่อนไป๋จิ้งหยวนในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งที่กำลังจัดงานเทศกาล ท่านลุงไป๋เป็นชายวัยกลางคนที่ดูภายนอกเหมือนพ่อค้าผู้เจนโลก แต่ดวงตาของเขากลับเปี่ยมด้วยปัญญาและความสุขุมเยือกเย็น อวี้ฮวายื่นจดหมายให้เขา 

ไป๋จิ้งหยวนอ่านจดหมายฉบับนั้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพินิจพิจารณา “เด็กสาว” ที่งดงามราวกับภาพวาดตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขามองเห็นความมุ่งมั่นอันแรงกล้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่นอบน้อมนั้น และเขาก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างที่ยายาไม่ได้เขียนลงไปในจดหมาย 

“ข้าจะรับเจ้าไว้” ไป๋จิ้งหยวนกล่าวเรียบๆ “แต่ชีวิตในคณะงิ้วนั้นลำบาก เจ้าจะทนได้รึ” 

“ข้าน้อยทนได้ทุกอย่างเจ้าค่ะ” อวี้ฮวาตอบอย่างหนักแน่น 

ไป๋จิ้งหยวนพยักหน้า ก่อนจะหันไปเรียกเด็กสาวหน้าตาซื่อๆ คนหนึ่งที่คอยยืนรับใช้อยู่ไม่ห่าง 

“อาเจิน! นับแต่นี้ไป เจ้าคือผู้ดูแลส่วนตัวของแม่นางไป๋อวี้ฮวาแต่เพียงผู้เดียว จงดูแลนางให้ดีที่สุด อย่าให้ขาดตกบกพร่อง และอย่าให้ผู้ใดรบกวนนางโดยไม่จำเป็น เข้าใจหรือไม่ และความลับเกี่ยวกับร่างกายนาง เจ้าจะเป็นผู้เดียวที่ล่วงรู้ ห้ามให้คนอื่นรู้ด้วยเด็ดขาด!” 

“เจ้าค่ะ ท่านหัวหน้า!” อาเจินรับคำอย่างแข็งขัน นางมองอวี้ฮวาด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความชื่นชมและเป็นมิตร 

. 

หลายเดือนต่อมา ในโรงละครชั่วคราวเล็กๆ ของเมืองชายแดนแห่งหนึ่ง ท่านลุงไป๋จิ้งหยวนได้ก้าวขึ้นมาบนเวทีและประกาศด้วยน้ำเสียงกึกก้อง 

“และในค่ำคืนนี้ ขอเชิญทุกท่านพบกับนักแสดงคนใหม่ของคณะเรา บุปผาดวงใหม่ที่จะมาเบ่งบานในใจของทุกท่าน... ขอเชิญพบกับนางเอกของเรา!” 

สิ้นเสียงประกาศ ร่างระหงในชุดงิ้วตัวนางที่งดงามก็ก้าวออกมาจากหลังม่านช้าๆ แสงตะเกียงสาดส่องลงมากระทบเครื่องประดับบนศีรษะจนเปล่งประกายระยิบระยับ ไป๋อวี้ฮวากวาดสายตามองผู้ชมที่อยู่เบื้องล่าง หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวาดหวั่น แต่วินาทีที่เสียงดนตรีโหมโรงดังขึ้น ความกลัวทั้งหมดก็มลายหายไป เหลือเพียงจิตวิญญาณของศิลปินที่รอคอยวันนี้มาทั้งชีวิต 

เขาย่อตัวลงคารวะผู้ชมอย่างอ่อนช้อยงดงาม ก่อนจะเริ่มต้นร่ายรำและขับขานบทเพลง 

เหลียนหยางเหว่ยได้ตายไปแล้วโดยสมบูรณ์ บัดนี้... มีเพียงไป๋อวี้ฮวาเท่านั้น