บทที่ 2 เงาอสรพิษ

หลายวันผ่านไปนับจากเหตุการณ์ที่โรงทาน แม้เมืองจินไห่จะยังคงดำเนินไปอย่างมีระเบียบวินัยเช่นเคย แต่ภายในใจของเซี่ย เหยาเหยา กลับเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ นางไม่ได้มองเพียงภาพความทุกข์ยากของผู้อพยพด้วยสายตาแห่งความเมตตาสงสารเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป แต่เริ่มมองเห็นโครงสร้างที่ใหญ่กว่านั้น...ความอยู่รอดของคนทั้งเมือง

ทุกครั้งที่นางออกไปช่วยเหลือผู้คนที่โรงทาน นางจะสังเกตเห็นการทำงานของเหล่าทหารและเจ้าหน้าที่ที่เหวิน จ้าวส่งมาจัดระเบียบ พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งของเถี่ย อ้าวเทียนอย่างเคร่งครัด แม้จะดูแข็งกระด้าง แต่ทุกอย่างกลับเป็นไปอย่างราบรื่นและยุติธรรม ผู้อพยพที่แข็งแรงจะถูกคัดแยกไปทำงานตามความถนัด เด็กและคนชราจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ พื้นที่รกร้างนอกเมืองเริ่มถูกไถพรวนเพื่อเตรียมการเพาะปลูก ทุกชีวิตที่เข้ามาในเมืองจินไห่ล้วนมีหน้าที่ของตนเอง ไม่มีใครถูกทอดทิ้ง แต่ก็ไม่มีใครได้รับอภิสิทธิ์เหนือกฎเกณฑ์

นางได้เห็นสัจธรรมในคำพูดของเขา...ความใจดีที่ไร้การควบคุม อาจนำมาซึ่งหายนะได้จริงๆ การปกครองผู้คนนับหมื่นนับแสน ไม่สามารถใช้เพียงความรู้สึกเมตตาได้ แต่ต้องใช้กฎระเบียบที่เข้มแข็งและความเด็ดขาดที่มองการณ์ไกล ภาพของบุรุษบนหลังม้าผู้นั้นซ้อนทับกับภาพความเป็นระเบียบเรียบร้อยของเมืองจินไห่ ทำให้นางเริ่มเข้าใจในสิ่งที่บิดาเคยพูดไว้ ความเย็นชาของเขา...คือเกราะที่ปกป้องคนทั้งเมืองเอาไว้

ณ โรงทานชานเมืองในวันนี้ เซี่ย เหยาเหยายังคงออกมาช่วยเหลือผู้อพยพเช่นเคย แต่นางไม่ได้มาคนเดียว ข้างกายของนางมีสตรีอีกผู้หนึ่งในอาภรณ์สีสันสดใส ใบหน้างดงามไม่แพ้กันแต่กลับมีแววตาที่ซุกซนและร่าเริงกว่า นางคือหลิน ซูซิน บุตรสาวของคหบดีตระกูลหลินผู้มั่งคั่งที่สุดในเมือง และเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเหยาเหยา

"ข้าบอกแล้วว่าเจ้าอย่าคิดมากเลยเหยาเหยา" หลิน ซูซินเอ่ยขึ้นขณะช่วยตักโจ๊กพลางทำหน้าครุ่นคิด "ว่าแต่...ข้าเพิ่งเคยเห็นท่านแม่ทัพเถี่ยใกล้ๆ วันนั้น เขาช่างดูน่าเกรงขามและ...หล่อเหลาเกินกว่าที่ข้าจินตนาการไว้อีกนะ แถมยังมีความคิดลึกซึ้ง ไม่เหมือนพวกทหารหยาบกระด้างทั่วไปเลย"

"ซูซิน! อย่าพูดจาเหลวไหล" เซี่ย เหยาเหยาดุเพื่อนเบาๆ แต่ใบหน้ากลับขึ้นสีระเรื่อ "นั่นเป็นเรื่องของบ้านเมือง ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเสียหน่อย"

"ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวรึ?" หลิน ซูซินยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถึงเขาจะดูเย็นชา แต่สายตาที่ท่านแม่ทัพมองเจ้าวันนั้นมันไม่ธรรมดาเลยนะ ดูสิ...ถึงจะมีเรื่องวุ่นวายกับชายชราคนนั้น แต่เขากลับจ้องมองและพูดกับเจ้าเพียงคนเดียวราวกับว่าในสายตาของเขามีแค่เจ้าอย่างไรอย่างนั้น บุรุษน้ำแข็งผู้นั้นต้องสนใจในตัวเจ้าแน่ๆ"

"เจ้า!" เซี่ย เหยาเหยาได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเพื่อนสนิท ในใจของนางก็อดนึกถึงสายตาคมกริบคู่นั้นไม่ได้เช่นกัน แม้จะเย็นชาและตำหนิติเตียน แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่าเขามองมาที่นาง...เพียงคนเดียว

ขณะที่สองสาวกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ในกลุ่มผู้อพยพที่ยืนต่อแถวอยู่ มีชายฉกรรจ์ห้าคนที่มีลักษณะแตกต่างจากผู้อพยพทั่วไป แม้จะสวมเสื้อผ้าเก่าซอมซ่อ แต่ร่างกายของพวกเขากลับบึกบึนแข็งแรง และสายตาที่กวาดมองไปรอบๆ ก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร พวกมันคือเศษเดนที่รอดชีวิตของกองโจร อสรพิษทราย ที่เพิ่งถูกกองทัพพยัคฆ์ทมิฬของเถี่ย อ้าวเทียนบดขยี้ไปเมื่อสัปดาห์ก่อน พี่น้องของมันถูกสังหารจนเกือบหมดสิ้น ส่วนตัวพวกมันหนีรอดมาได้และแฝงตัวเข้ามาในเมืองจินไห่เพื่อรอวันล้างแค้น

เมื่อพวกมันเห็นว่าสตรีที่งดงามราวกับเทพธิดาผู้นี้คือบุตรสาวของเจ้าเมือง ความคิดชั่วร้ายก็พลันบังเกิดขึ้นในหัว...เถี่ย อ้าวเทียน แม่ทัพผู้โหดเหี้ยมผู้นั้นคือสุนัขรับใช้ของตระกูลเซี่ย หากพวกมันสามารถจับตัวคุณหนูผู้นี้ไปได้ ไม่เพียงแต่จะได้แก้แค้น แต่ยังสามารถใช้เป็นข้อต่อรองเรียกค่าไถ่ก้อนโตได้อีกด้วย พวกมันส่งสัญญาณให้กันเงียบๆ และค่อยๆ ขยับตำแหน่งเข้ามาใกล้จุดที่เซี่ย เหยาเหยายืนอยู่

ทันใดนั้น! ชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดก็แกล้งทำเป็นสะดุดล้มลง ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นชั่วขณะ และในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง ชายอีกสองคนก็พุ่งทะยานเข้าหาเซี่ย เหยาเหยาและหลิน ซูซินจากสองทิศทางราวกับเสือดาวที่ซุ่มรอเหยื่อ!

"กรี๊ด!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากรอบทิศทาง ผู้อพยพต่างแตกฮือหนีตายกันอลหม่าน ทหารยามที่อยู่ใกล้ที่สุดพยายามจะเข้ามาขวาง แต่กลับถูกชายอีกสองคนที่เหลือสกัดไว้ด้วยเพลงดาบที่ดุดันและรวดเร็วอย่างน่าตกใจ

"คุณหนู! หนีเร็ว!" ผิงเอ๋อร์ สาวใช้คนสนิทพยายามจะดึงตัวเซี่ย เหยาเหยาถอย แต่กลับถูกหนึ่งในคนร้ายถีบจนกระเด็นไป

เซี่ย เหยาเหยาตกใจจนหน้าซีด นางดึงหลิน ซูซินที่ตกใจจนตัวแข็งทื่อให้ถอยหลัง แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ชายฉกรรจ์คนหนึ่งพุ่งเข้ามาถึงตัว มือใหญ่หยาบกร้านของมันกำลังจะคว้าจับแขนของนาง!

ฉึ่ก!

ก่อนที่มือของมันจะสัมผัสถึงตัวนาง พลันมีเงาดำสายหนึ่งพุ่งผ่านร่างของมันไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม โลหิตสดๆ สาดกระเซ็นขึ้นสู่อากาศ ร่างของชายผู้นั้นชาวาบไปทั้งตัว ก่อนจะทรุดลงกับพื้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อสายตา บนลำคอของมันมีมีดบินเล่มเล็กปักอยู่ลึกจนมิดด้าม!

"ใคร!" หัวหน้ากลุ่มคนร้ายตวาดลั่น

สิ้นเสียงของมัน ร่างสูงสง่าในชุดเกราะสีนิลกาฬก็ปรากฏตัวขึ้นยืนขวางอยู่ตรงหน้าเซี่ย เหยาเหยาและหลิน ซูซินราวกับภูผาเหล็กที่ไม่มีวันทลาย...เถี่ย อ้าวเทียน!

เขาไม่ได้มาคนเดียว ด้านหลังของเขามีอู่ เลี่ย และทหารพยัคฆ์ทมิฬอีกนับสิบนายที่ตามมาสมทบอย่างรวดเร็ว พวกเขากำลังตรวจตราความเรียบร้อยอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินเสียงความวุ่นวายจึงรีบมาทันที

"พวกเจ้าเป็นใคร?" น้ำเสียงของเถี่ย อ้าวเทียนเย็นเยียบจนทำให้อากาศรอบกายหนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิม สายตาของเขาจ้องมองกลุ่มคนร้ายราวกับกำลังมองคนตาย

หัวหน้ากลุ่มคนร้ายรู้ดีว่าภารกิจล้มเหลวแล้ว มันกัดฟันกรอด "ฆ่า!"

สิ้นเสียงคำสั่ง คนร้ายที่เหลืออีกสี่คนก็พุ่งเข้าใส่เถี่ย อ้าวเทียนพร้อมกันโดยไม่คิดชีวิต เพลงดาบของพวกมันประสานกันเป็นตาข่ายหมายจะสังหารเขาในกระบวนท่าเดียว

เถี่ย อ้าวเทียนยังคงยืนนิ่ง เขารอจนกระทั่งดาบเล่มแรกฟาดมาเกือบจะถึงตัว จึงขยับร่างเพียงเล็กน้อยเพื่อหลบหลีกอย่างง่ายดาย พร้อมกับชักดาบยาวที่ข้างเอวออกมาในชั่วพริบตา

เคร้ง! ฉึ่ก! ฉึ่ก!

เสียงโลหะกระทบกันและเสียงดาบที่กรีดผ่านเนื้อหนังดังขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของทุกคนคือ ร่างของคนร้ายสองคนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับโลหิตที่ทะลักออกจากบาดแผลฉกรรจ์ ส่วนอีกสองคนที่เหลือถูกอู่ เลี่ยและทหารพยัคฆ์ทมิฬจัดการไปเรียบร้อยแล้ว การต่อสู้จบลงในชั่วอึดใจเดียว!

เซี่ย เหยาเหยายืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังแผ่นหลังที่กว้างและอบอุ่นของเขา นางมองเห็นเพียงความดุดันและไร้ความปรานีในการสังหารศัตรู แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เถี่ย อ้าวเทียนหันกลับมามองนาง แววตาที่เคยเย็นชาบัดนี้เต็มไปด้วยความกังวลอย่างปิดไม่มิด "เจ้า...เป็นอะไรหรือไม่?"

นางส่ายหน้าช้าๆ "ข้า...ข้าไม่เป็นไร"

เขากวาดสายตามองสำรวจร่างของนางอย่างรวดเร็ว เมื่อแน่ใจว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ จึงถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าจะกลับมาเคร่งขรึมดังเดิม เขาหันไปสั่งการอู่ เลี่ยเสียงเข้ม "นำตัวคนที่ยังไม่ตายไปสอบสวนให้ได้ความว่าใครส่งพวกมันมา! และหลังจากนี้ไป ให้จัดทหารฝีมือดีอารักขาคุณหนูเซี่ยตลอดยี่สิบสี่ชั่วยาม! หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก ข้าจะเอาเรื่องพวกเจ้าทุกคน!"

"ขอรับท่านแม่ทัพ!"

จากนั้นเขาก็หันกลับมามองนางอีกครั้ง "กลับไปที่จวนเสีย ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไปเพื่อจัดการกับสถานการณ์ที่เหลือ ทิ้งให้เซี่ย เหยาเหยายืนมองตามแผ่นหลังที่องอาจของเขาไปจนลับสายตา หัวใจของนางเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ภาพที่เขาปรากฏตัวขึ้นมาปกป้องนางในยามคับขันนั้น ได้สลักลึกลงไปในใจของนางเสียแล้ว