บทที่ 3 ลมหนาวจากแดนเหนือ

หลังจากเหตุการณ์ลอบทำร้ายที่โรงทานสงบลง บรรยากาศทั่วทั้งเมืองจินไห่ก็พลันเปลี่ยนไปในทันที แม้ภายนอกจะยังคงสงบเรียบร้อย แต่กลับมีความตึงเครียดอันเงียบงันแฝงอยู่ในทุกอณู ทหารพยัคฆ์ทมิฬในชุดเกราะสีดำทะมึนออกตรวจตราตามท้องถนนถี่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว สายตาของพวกเขาคมกล้าและระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะบริเวณรอบจวนเจ้าเมือง ที่ซึ่งกลายเป็นเขตอารักขาพิเศษไปโดยปริยาย

ณ คุกใต้ดินของค่ายพยัคฆ์ทมิฬ...

อากาศภายในเย็นเยียบและอับชื้น มีเพียงแสงจากคบไฟที่ริบหรี่ส่องให้เห็นร่างของโจร อสรพิษทราย ที่รอดชีวิตเพียงคนเดียวนั่งคุดคู้อยู่มุมห้องขัง สภาพของมันดูไม่จืดนัก ตามร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทรมานสอบสวนอย่างหนักหน่วง

อู่ เลี่ยยืนกอดอกมองนักโทษด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันไปรายงานบุรุษผู้ยืนหันหลังให้อยู่ในเงามืด "เรียนท่านแม่ทัพ มันยอมคายออกมาหมดแล้วขอรับ พวกมันคือเศษเดนของกองโจร อสรพิษทราย จริงๆ ที่ลงมือครั้งนี้ก็เพื่อล้างแค้นให้พวกพ้องที่ตายไป และหวังจะจับตัวคุณหนูเซี่ยไปเรียกค่าไถ่ ไม่มีใครอยู่เบื้องหลังขอรับ"

ร่างสูงสง่าในเงามืดค่อยๆ หันกลับมา แสงไฟสาดส่องให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาแต่เย็นชาของเถี่ย อ้าวเทียน แววตาของเขาคมปลาบดุจน้ำแข็ง "แน่ใจแล้วรึ?"

"แน่ใจขอรับ" อู่ เลี่ยตอบอย่างหนักแน่น "ข้าสอบสวนมันด้วยตนเอง มันไม่ได้โกหก"

เถี่ย อ้าวเทียนพยักหน้าช้าๆ แม้จะรู้ว่าไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง แต่โทสะในใจของเขากลับไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเป็นเพราะเขา...เป็นเพราะการตัดสินใจปราบปรามโจรอย่างไร้ความปรานีของเขา ที่ทำให้สตรีผู้บริสุทธิ์คนหนึ่งต้องตกอยู่ในอันตราย หากวันนั้นเขาไปช้าเพียงก้าวเดียว เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

ไอสังหารอันเยียบเย็นแผ่ออกจากร่างของเขาโดยไม่รู้ตัว จนอู่ เลี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงกระดูก

"จัดการมันซะ" เถี่ย อ้าวเทียนสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป "แล้วส่งศีรษะของมันไปเสียบประจานที่หน้าประตูเมือง ให้พวกโจรที่ยังหลงเหลืออยู่ได้รู้ว่า...นี่คือจุดจบของทุกคนที่คิดจะแตะต้องคนของเมืองจินไห่!"

"ขอรับ!"

ในวันเดียวกันนั้น ณ จวนเจ้าเมืองเซี่ย

เซี่ย เหยาเหยา นั่งเหม่อลอยอยู่ในศาลาริมสวน แม้เหตุการณ์จะผ่านมาแล้วหนึ่งวัน แต่นางยังคงไม่หายจากอาการตกใจ ภาพที่คนร้ายพุ่งเข้ามายังคงติดตาไม่จางหาย แต่ที่เด่นชัดยิ่งกว่าคือภาพแผ่นหลังอันกว้างใหญ่และองอาจของบุรุษผู้ปรากฏตัวขึ้นมาปกป้องนางราวกับเทพพิทักษ์...เถี่ย อ้าวเทียน

"คิดถึงท่านแม่ทัพรูปงามอยู่ล่ะสิ" เสียงหยอกล้อของหลิน ซูซินดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เหยาเหยาที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งสุดตัว

"ซูซิน! เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ก็มาตั้งแต่ตอนที่เพื่อนรักของข้านั่งฝันกลางวันถึงวีรบุรุษผู้ช่วยชีวิตนั่นแหละ" หลิน ซูซินนั่งลงข้างๆ พลางกอดแขนเพื่อนรัก "ข้าล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เมื่อวานมันน่ากลัวมาก แต่พอท่านแม่ทัพปรากฏตัวเท่านั้นแหละ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะสงบลงในพริบตา เขาช่างเก่งกาจสมคำร่ำลือเสียจริง"

เซี่ย เหยาเหยาใบหน้าร้อนผ่าว "ข้า...ข้าแค่รู้สึกขอบคุณเขาเท่านั้น"

"เพียงแค่ขอบคุณเท่านั้นหรือ?" หลิน ซูซินหรี่ตามองอย่างจับผิด "มิได้รู้สึกเป็นอื่นเลยแม้แต่น้อยหรือ?"

"จะ...จะมีเรื่องอันใดให้รู้สึกกันเล่า!"

ขณะที่สองสาวกำลังหยอกล้อกันอยู่นั้น พลันมีทหารยามเดินเข้ามาคารวะ "เรียนคุณหนู ท่านแม่ทัพเถี่ยขอเข้าพบขอรับ"

คำพูดของทหารยามทำให้เซี่ย เหยาเหยาใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ นางหันไปมองหน้าหลิน ซูซินอย่างทำอะไรไม่ถูก

"จะรออะไรอยู่เล่า" หลิน ซูซินรีบดันหลังเพื่อน "เขามาเพราะเป็นห่วงเจ้าแน่ๆ รีบไปสิ!"

ณ ห้องโถงรับรองของจวนเจ้าเมือง เถี่ย อ้าวเทียนยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย วันนี้เขาไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่เป็นอาภรณ์สีดำสนิทที่ขับเน้นให้รูปร่างสูงสง่าของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเซี่ย เหยาเหยาเดินเข้ามา เขาก็หันมามองนางด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ท่านแม่ทัพ...มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?" นางเอ่ยถามเสียงเบา

"ข้ามาเพื่อแจ้งให้เจ้าทราบ" เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ "นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าได้จัดทหารคุ้มกันฝีมือดีที่สุดสี่นายให้มาอารักขาเจ้าเป็นการส่วนตัว พวกเขาจะติดตามเจ้าไปทุกที่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วยาม และเจ้า...จะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเขตจวนเจ้าเมืองหากไม่มีทหารติดตามไปด้วย"

คำพูดของเขาไม่ต่างอะไรจากคำสั่งที่ไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง

"อะไรนะเจ้าคะ!" เซี่ย เหยาเหยารู้สึกตกใจ "นี่...นี่ก็ไม่ต่างอะไรจากการกักบริเวณข้าน่ะสิ! ข้ายังต้องออกไปดูแลโรงทานนะเจ้าคะ"

"เรื่องโรงทาน ข้าให้เหวิน จ้าวส่งคนไปดูแลเรียบร้อยแล้ว" เขากล่าวตัดบท "ความปลอดภัยของเจ้าสำคัญที่สุด"

"แต่ข้า..."

"ไม่มีแต่!" น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น "เจ้าคือบุตรสาวของเจ้าเมืองเซี่ย คือสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของเมืองจินไห่ หากเจ้าเป็นอะไรไป ขวัญกำลังใจของคนทั้งเมืองจะเป็นอย่างไร? เจ้าคิดว่าโจรพวกนั้นมันสิ้นซากแล้วจริงๆ รึ? การกระทำโดยไม่ไตร่ตรองของเจ้า อาจนำมาซึ่งหายนะที่คาดไม่ถึง!"

ทุกถ้อยคำของเขาเต็มไปด้วยเหตุผลที่นางไม่อาจโต้แย้งได้ แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไว้ด้วยความห่วงใยอย่างที่สุด เซี่ย เหยาเหยาก้มหน้านิ่ง นางรู้ดีว่าเขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวนางเอง

"ข้า...เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

เมื่อเห็นท่าทีที่ยอมอ่อนลงของนาง สีหน้าของเถี่ย อ้าวเทียนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย "ดี...ทำตัวดีๆ อยู่แต่ในจวน อย่าให้ข้าต้องเป็นห่วง"

ประโยคสุดท้ายของเขาแผ่วเบาราวกับกระซิบ แต่มันกลับดังก้องอยู่ในหัวใจของเซี่ย เหยาเหยา...เขาบอกว่า...เป็นห่วงนางงั้นหรือ?

ก่อนที่นางจะได้ทันคิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้นางยืนนิ่งอยู่กับหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

และแล้ว ชีวิตใน "กรงทอง" ของเซี่ย เหยาเหยาก็เริ่มต้นขึ้น ทุกย่างก้าวของนางจะมีทหารคุ้มกันสี่นายติดตามไปราวกับเงา แม้จะรู้สึกอึดอัด แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นางก็ทำได้เพียงยอมรับมันแต่โดยดี

หลายวันต่อมา...

ที่ประตูเมืองทิศเหนือของเมืองจินไห่ พลันทหารยามบนกำแพงส่งเสียงโหวกเหวกขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินทางใกล้เข้ามา สภาพของคนเหล่านั้นดูน่าเวทนายิ่งนัก พวกเขาสวมชุดเกราะที่ขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและดินโคลน หลายคนมีผ้าพันแผลเก่าๆ พันอยู่ตามร่างกาย เดินโซซัดโซเซราวกับคนไร้วิญญาณ แต่สิ่งที่ทำให้ทหารยามรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่ผู้อพยพธรรมดาก็คือ ระเบียบวินัยที่ยังคงหลงเหลืออยู่ แม้จะอ่อนล้าจนแทบยืนไม่ไหว แต่พวกเขาก็ยังคงพยายามเดินเป็นแถว และสายตาของพวกเขายังคงแฝงไว้ด้วยแววของนักรบ

"เปิดประตู!" รองแม่ทัพที่รักษาการณ์อยู่บนกำแพงสั่งการ "พาพวกเขาเข้ามาในเมือง จัดหาที่พักและอาหารให้ก่อน แล้วรีบไปรายงานท่านแม่ทัพ!"

ข่าวการมาถึงของทหารพ่ายทัพจากแดนเหนือแพร่ไปถึงค่ายพยัคฆ์ทมิฬอย่างรวดเร็ว

ณ ห้องโถงบัญชาการ เถี่ย อ้าวเทียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานด้วยสีหน้าเรียบเฉย เบื้องหน้าของเขาคือชายวัยกลางคนผู้หนึ่งในชุดเกราะที่แตกหัก ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลและหนวดเคราที่รกรุงรัง แม้สภาพจะดูย่ำแย่ แต่แววตาของเขากลับยังคงฉายแววเด็ดเดี่ยวไม่ยอมแพ้ เขาคือแม่ทัพ "หลงเฟย" หนึ่งในนายทหารไม่กี่คนที่รอดชีวิตมาจากการรบที่ด่านไป๋หู่ ชายแดนทางเหนือ

"ท่านคือแม่ทัพหลงเฟย?" เถี่ย อ้าวเทียนเอ่ยถามเสียงเรียบ

"ใช่แล้ว ข้าคือหลงเฟย" ชายผู้นั้นตอบเสียงแหบพร่า ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างยากลำบาก "ข้าและพี่น้องที่รอดชีวิต ขอคารวะท่านแม่ทัพเถี่ย!"

"ลุกขึ้นเถิด" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าว "พวกท่านเดินทางมาไกลคงจะลำบากมาก เกิดอะไรขึ้นที่แดนเหนือกันแน่?"

แม่ทัพหลงเฟยกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาด้วยความคับแค้นใจ "พ่ายแพ้...เราพ่ายแพ้ยับเยิน! ด่านไป๋หู่แตกแล้ว! ทหารกว่าสามหมื่นนาย...พี่น้องของข้า...ตายเกือบหมดสิ้น!"

อู่ เลี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับสูดหายใจอย่างตกใจ "เป็นไปได้อย่างไร! ด่านไป๋หู่เป็นปราการที่แข็งแกร่งทางเหนือไม่ใช่รึ!"

"ฮ่าๆๆ ปราการที่แข็งแกร่งรึ?" หลงเฟยหัวเราะอย่างขมขื่น "ปราการจะแข็งแกร่งได้อย่างไร ในเมื่อคนที่อยู่ข้างในมันเน่าเฟะจนถึงกระดูกดำ!" เขาหันมาทางเถี่ย อ้าวเทียน "ท่านแม่ทัพเถี่ย ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดเราถึงพ่ายแพ้?"

เถี่ย อ้าวเทียนมองเขานิ่ง รอฟังคำตอบ

"อาวุธและเสบียง! ราชสำนักส่งเสบียงมาให้เราล่าช้าไปถึงสองเดือน! ธนูที่เราได้รับกว่าครึ่งหนึ่งเปราะจนใช้การไม่ได้! ชุดเกราะก็บางราวกับกระดาษ! แต่ในบัญชีที่ส่งกลับไปเมืองหลวงกลับระบุว่าทุกอย่างถูกส่งมาอย่างครบถ้วน!"

"ไอ้พวกขุนนางชั่วช้า!" อู่ เลี่ยทุบโต๊ะดังปัง "พวกมันกล้าโกงกินแม้กระทั่งเงินที่ต้องใช้ปกป้องบ้านเมือง!"

"ใช่แล้ว!" หลงเฟยกล่าวต่อ "พวกมันโกงกินทุกอย่าง! แม่ทัพใหญ่ที่ราชสำนักส่งมาก็เป็นเพียงหลานชายของเสนาบดีกรมคลัง ไม่เคยรู้วิธีการรบแม้แต่น้อย เอาแต่สั่งการอย่างโง่เขลาส่งทหารไปตายอย่างไร้ค่า! พวกเราทหารชั้นผู้น้อยพยายามทัดทาน แต่กลับถูกโบยข้อหาขัดคำสั่ง!"

เขากัดฟันกรอดจนเลือดซิบ "วันที่ด่านแตก...แม่ทัพใหญ่ผู้นั้นกลับเป็นคนแรกที่หนีเอาตัวรอด ทิ้งให้พวกเราเผชิญหน้ากับกองทัพเป่ยหมันตามยถากรรม! หากไม่ใช่เพราะพวกข้าบางส่วนตัดสินใจตีฝ่าวงล้อมออกมา ป่านนี้คงไม่มีใครรอดมาถึงที่นี่เพื่อเล่าเรื่องบัดซบเหล่านี้ให้ท่านฟัง!"

"แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร?" เหวิน จ้าวที่ยืนฟังอย่างเงียบๆ เอ่ยถามขึ้น

"หลังจากด่านไป๋หู่แตก ทัพเป่ยหมันก็ไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีกแล้ว" หลงเฟยตอบด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง "พวกมันกำลังไล่ตีหัวเมืองต่างๆ อย่างง่ายดาย ข้าคาดว่าอีกไม่เกินสามเดือน...พวกมันจะสามารถยกทัพไปประชิดกำแพงเมืองหลวงได้เป็นแน่! และเมื่อถึงวันนั้น...ด้วยสภาพของกองทัพหลวงในตอนนี้ ข้าเกรงว่าเมืองหลวงคงจะต้านทานไว้ได้ไม่นาน"

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งห้องโถง ทุกคำพูดของแม่ทัพหลงเฟยราวกับค้อนปอนด์ที่ทุบลงมากลางใจของทุกคน

"พวกข้า...ไม่มีที่ไปอีกแล้ว" หลงเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ราชสำนักไม่อาจพึ่งพาได้อีกต่อไป พวกข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านแม่ทัพเถี่ยมานานแล้วว่าท่านคือความหวังเดียวของแผ่นดินต้าหลง...ดังนั้น พวกข้าจึงเดินทางมาที่นี่...เพื่อขอเข้าร่วมกับกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ! ต่อให้ต้องเป็นเพียงทหารเลว เราก็ยินดี! ขอเพียงได้ล้างแค้นให้พี่น้องที่ตายไป และขับไล่พวกเป่ยหมันออกไปจากแผ่นดินของเรา!"

พูดจบ เขาก็โขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง ทหารที่ติดตามมาซึ่งยืนอยู่นอกห้องโถงต่างคุกเข่าลงพร้อมกันเป็นหนึ่งเดียว

เถี่ย อ้าวเทียนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินเข้าไปประคองแม่ทัพหลงเฟยให้ลุกขึ้นด้วยตนเอง "ท่านแม่ทัพหลงและเหล่าพี่น้องทหารหาญ...พวกท่านไม่ได้พ่ายแพ้ แต่ผู้ที่พ่ายแพ้คือราชสำนักที่โง่เขลานั่นต่างหาก"

เขาตบไหล่ของหลงเฟยเบาๆ "เมืองจินไห่ยินดีต้อนรับวีรบุรุษเช่นพวกท่าน นับจากนี้ไป พวกท่านคือส่วนหนึ่งของกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ คือพี่น้องร่วมตายของข้า!"

"ท่านแม่ทัพ!" เหล่าทหารจากแดนเหนือต่างร่ำไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ

เถี่ย อ้าวเทียนหันกลับไปมองโต๊ะทรายอีกครั้ง แววตาของเขาเปลี่ยนไป...ความแค้นส่วนตัวถูกกดลึกลงไปจนสุดหัวใจ บัดนี้สิ่งที่ลุกโชนขึ้นมาแทนที่คือเปลวไฟแห่งความรับผิดชอบ...ความรับผิดชอบต่อแผ่นดิน ต่อราษฎรผู้บริสุทธิ์ และต่อเหล่าทหารหาญที่ยังคงต่อสู้อย่างสิ้นหวัง

ลมหนาวจากแดนเหนือได้พัดพาเอาวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่มาสู่แผ่นดินต้าหลง...แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ได้พัดพาเอาเปลวไฟแห่งความหวังมาสุมให้แก่พยัคฆ์ทมิฬแห่งแดนใต้...ให้พร้อมที่จะคำรามก้องปฐพี!