ตอนที่ 3 สมรสพระราชทาน2

โม่หมิงเยว่ลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างใหม่ พร้อมความทรงจำที่ไม่เคยเลือนหาย ทุกเรื่องราวไม่ว่าของชาตินี้หรือชาติไหน นางจดจำได้แม่นยำ

ร่างระหงนอนทอดกายอ่อนล้าบนเตียงใหญ่ในห้องรโหฐานอย่างเดียวดาย

ไป๋หมิงเยว่ คือนามเดิม แต่แซ่สกุลใหม่

สวรรค์! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

อดีตหัวหน้าโจรถ่อยโม่หมิงเยว่ยามนี้ กำลังอยู่ในร่างของคุณหนูผู้อ่อนแอแห่งจวนไป๋

มิใช่ว่ามีผู้ใดบังอาจเล่นเล่ห์ร่ายมนต์คาถาคมขลังกับดวงวิญญาณของนางหรอกกระมัง?

บ้าไปแล้ว ใครจะทำเรื่องเยี่ยงนั้น!

ครั้นนึกขึ้นมาก็คล้ายได้ยินเสียงหนึ่งจากดินแดนแสนไกล

‘จิตวิญญาณเจ้าผสานหยดเลือดข้า ขอชาติหน้าได้ผูกวาสนา มิต้องเข่นฆ่าเฉกเช่นชาตินี้’

สองตาของหมิงเยว่เหลือกไปเหลือกมาเลิ่กลั่ก

แน่นอนว่าหญิงสาวยามนี้มืดมิดทั้งแปดด้าน นางไม่รู้เรื่องวิชานอกรีตนั้น และยิ่งไม่รู้ว่าใครกัน นางได้ยินแค่เสียงอันแผ่วเบาจากดินแดนแสนไกลที่ติดวิญญาณของนางมา

เจ้าผู้นั้นเป็นใครกัน? หลงรักข้าถึงเพียงนี้ ชั่วช้ายิ่ง!

ขณะกำลังตัดพ้อด่าทอ ความทรงจำค่อยๆ ไหลเวียนเข้ามาในห้วงภวังค์

หมิงเยว่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้สามวันหลังจากเจ้าของร่างเดิมตรอมตรมใจสลายจนสำลักโลหิตออกมาเป็นลิ่มๆ แล้วสลบแน่นิ่งไป

หญิงสาวค่อยๆ ระลึกถึงอดีตของร่างใหม่ที่ตนพลั้งพลัดหลงเข้ามาอาศัยโดยมิได้ไปเกิดใหม่อย่างใครเขา

ไป๋หมิงเยว่ผู้นี้เป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนขุนนางไป๋ บิดาหลงใหลภรรยารองจนภรรยาเอกตรอมใจตายไป มีน้องสาวคนหนึ่งก็ทำตัวน่าชังแย่งชิงคนรักอย่างเลือดเย็น ส่วนชายคนนั้นที่เป็นคนรักก็มักง่ายโลภมากและเห็นแก่ตัว คิดจะกุมหัวใจทั้งพี่ทั้งน้องในคราวเดียว

ไป๋หมิงเยว่เริ่มป่วยบ่อยอย่างปริศนา

ท้ายที่สุดก็ถูกสหายรักชักชวนล่อลวงให้ดื่มน้ำชา ไม่นานต่อมาพลันนอนหลับมิรู้ตื่น

ยามสะลึมสะลือนอนซมสิ้นสติ สาวใช้จิ่นซินไปเรียกให้คนช่วยก็ประจวบเหมาะกับบิดาไม่อยู่ แม่เลี้ยงไม่สนใจ น้องสาวหรือ? ยิ่งปิดประตูใส่หน้าไม่ไยดี

ไป๋หมิงเยว่จึงกลายเป็นผีได้ปล่อยวางแล้วไปเกิดใหม่ ทิ้งให้หมิงเยว่ต้องเข้ามาสวมรอยชดใช้กรรมแทนปะไร!

เฮอะ! ชดใช้กรรมรึ?

มีเพียงต้องเรียกคืนความยุติธรรมต่างหาก!

ทว่าแม้ใจคิดเช่นนั้น แต่จะทันกาลหรือไม่นั่นล่ะคือปัญหา เพราะยามนี้หมิงเยว่ถูกจับมาแต่งตัวราวตุ๊กตาหยกสวมผ้าสีชาดจนกลายร่างเป็นเจ้าสาวแล้วโดยสมบูรณ์

จวนแม่ทัพใหญ่โตโออ่าและกว้างขวาง ขนาดและอาณาเขตของมันบ่งบอกถึงอิทธิพลและอำนาจแห่งเจ้าของ รับรู้ได้ถึงความมีเกียรติมีศักดิ์ศรีเปี่ยมไปด้วยบารมีมากล้น ผู้คนที่มาร่วมงานจึงมีมากมายจากทั่วสารทิศ

แม้จะถูกผ้ามงคลปิดหน้าบดบังสายตาไปกว่าครึ่ง แต่หมิงเยว่ก็สัมผัสได้ถึงอำนาจน่าเกรงขามยามที่แขกเหรื่อโค้งกายนอบน้อมให้แก่เจ้าบ้าน

โดยเฉพาะยามที่เจ้าบ่าวข้างกายพานางเดินผ่านผู้คนเหล่านั้น ความยำเกรงพินอบพิเทาของเหล่าผู้คนยังแผ่ซ่านออกมาอย่างไร้ขีดจำกัด

เจ้าบ่าวหรือก็ตัวโตสูงใหญ่ กำจายกลิ่นอายอันน่าครั่นคร้ามกดทับผู้คนอย่างประหลาด เป็นอำนาจแห่งพลังการกดดันที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ชัดเจนว่ามีอย่างมหาศาล

พิธีการมงคลถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่พร้อมพรั่ง กระทั่งจบลงในห้องหออย่างเรียบง่ายเงียบสงบ ผิดแผกจากบรรยากาศครึกครื้นชื่นมื่นภายนอกอย่างสิ้นเชิง

หมิงเยว่ยังคงฉงนมึนงงในดงบุปผาแดงฉานแสบตา ท่ามกลางผ้าสีชาดที่ถูกรังสรรค์อย่างประณีตบรรจงเหล่านั้น นางนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรงหมดพลัง ร่างกายนี้ช่างบอบบางเยี่ยงคุณหนูในห้องหอทุกประการ ปราศจากซึ่งกำลังภายในพื้นฐาน ลมปราณอันใดก็ไม่มี

หมิงเยว่ให้รู้สึกอึดอัดทรมานยิ่งนัก

สิ่งหนึ่งที่นางอยากกัดลิ้นตัวเองให้สิ้นใจตายวันละหลายรอบยิ่งกว่าการที่ต้องเป็นวิญญาณมาสิงร่างนี้ก็คือ  การแต่งงานกับบุรุษที่นางยินดีตายภายใต้คมกระบี่ของเขา แต่จะไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อเขา

หยางเจี้ยน...

หมิงเยว่คิดในใจอย่างอดสู ไม่เข้าใจว่าทำไมนางต้องเข้าสิงร่างบุปผากลีบบางที่ต้องเป็นภรรยาของเขา