ตอนที่ 7 คิดถึง

ภายในห้องหนังสือของหยางเจี้ยนยังคงกลิ่นอายเคร่งขรึมเย็นชา มิได้แผ่ซ่านกลิ่นอายความมงคลอันใดออกมาสักครึ่งเสี้ยว แม้ว่าจะได้รับข่าวอันเป็นมงคลเรื่องการรับอนุคนงามเข้ามารออยู่เรือนหลังแล้วก็ตาม

บนโต๊ะตัวใหญ่ กระดาษถูกขึงจนตึง ภาพสตรีชุดดำปิดบังใบหน้ากว่าครึ่งด้วยหน้ากากเผยเพียงดวงตาโฉบเฉี่ยวฉายแววคมกล้าเยี่ยงบุรุษปรากฏอยู่บนกระดาษนั้น

ในภาพ นางกำลังยืนตระหง่านอยู่บนเชิงเนิน

นิ้วเรียวยาวของหยางเจี้ยนค่อยๆ ไล้ผ่านภาพวาดของนาง ตั้งแต่ดวงตาจนไปถึงดาบดวงเดือนที่นางถืออยู่

วันนั้นในครรลองสายตาของเขา ภาพของนางปรากฏเบื้องหน้ายามทิวา ตะวันแผดแสงแรงกล้าปานนั้น ทว่าในภาพวาดนี้ เขาบรรจงวาดขึ้นมาโดยมีฉากหลังเป็นจันทร์กระจ่างกลมโต ซึ่งกำลังลอยเด่นแขวนอยู่บนม่านนภาในรัตติกาลมืดดำ

แม้มองแล้วให้รู้สึกเย็นเยียบอย่างประหลาด หากแต่มีเขาเท่านั้นที่รู้สึกได้ว่างดงามเพียงใด

นางดูเร่าร้อนบนความเยือกเย็นชวนพิศวง ช่างทำให้คนอย่างเขาเกิดความรู้สึกหลงใหลรุมเร้าได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้จักนามของนางด้วยซ้ำ จำได้เพียงสมญานามเงาดาบจันทราเจ้าของฝีมือฉกาจอันน่ายกย่อง

ชั่วขณะที่นิ้วแกร่งไล้วนขึ้นมาที่ดวงตาดุดันทรงเสน่ห์ของนางในภาพวาดอีกครา ภาพดวงตาเรียวยาวดำขลับแฝงความลึกล้ำของสตรีอีกนางพลันซ้อนทับเข้ามา

หยางเจี้ยนกำลังเห็นภาพของภรรยาพระราชทานในท่วงท่าแนบชิด เป็นภาพขณะตระกองกอดร่วมรักแนบสนิท

ค่ำคืนแห่งการเข้าหอ เขาและนางจ้องตากันโดยไม่มีสิ่งใดกางกั้น แนบชิดสนิทสนมปานนั้น

นางซึ่งเป็นของเขาแล้วโดยสมบูรณ์

ผิวพรรณขาวเนียนดุจหิมะ ทั้งนุ่มนิ่มอิ่มน้ำ นวลผ่องดุจจันทร์เดือนสารท เปล่งประกายผุดผาดยิ่งกว่าดอกท้อ เรียวขายาวเสลากระจ่างใสเนียนละมุนดุจแพรไหมของนาง

แค่เพียงคิดขึ้นมาก็ทำเอาแม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกร้อนรุ่มอย่างประหลาด

ทักษะการสร้างความสัมพันธ์บางอย่างทำให้คนอยากทำแล้วอยากทำอีกไม่สิ้นสุดโดยแท้

เมื่อบุรุษฉุกคิดถึงสตรีร่วมผูกผม ภาพวาดตรงหน้าพลันถูกม้วนแล้วเก็บเข้าลิ้นชัก จากนั้นยังใส่กุญแจปิดสนิท พยายามไม่คิดถึงสตรีบนหุบเขากลางทะเลผู้นั้นอีก

มโนธรรมในใจทำให้หยางเจี้ยนระลึกได้ว่าตนแต่งงานมีฮูหยินแล้ว สตรีที่พึงใจตายไปแล้วด้วยน้ำมือเขา

หรือต่อให้นางไม่ตาย เส้นทางชีวิตอันผิดกฎเกณฑ์ฝ่าฝืนกฎหมายบ้านเมืองของนาง จะอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อมวาสนาเกิดความสัมพันธ์บรรจบกับเส้นทางชีวิตของเขาได้  

คงมีเพียงต้องรอชาติหน้าเท่านั้น!

ชั่วจังหวะรู้ดีชั่ว หยางเจี้ยนพลันคิดถึงไป๋หมิงเยว่ขณะถีบเขาตกเตียง

เรือนร่างสูงใหญ่สง่างามกลิ้งลงกระแทกพื้นห้องประหนึ่งภูผาคว่ำในสภาพไร้อาภรณ์หุ้มกาย!

ท่าทางที่พยายามปีนป่ายลุกขึ้นมายามนั้น ไม่ว่าจะคิดอีกกี่ตลบก็พบว่าช่างน่าเวทนาและน่าขบขันยิ่ง

เท้าเล็กน่ารักอมชมพูดูสุขภาพดีทั้งนวลนุ่มเปล่งปลั่งราวไข่มุกน้ำงามตรงหน้าในระยะสายตากลายเป็นอาวุธทำลายขวัญชายชาติทหารยิ่งกว่าเจอมือสังหารเสียอีก

หยางเจี้ยนคิดขึ้นมาคราใดก็ให้รู้สึกโกรธมากจริงๆ

ดูเถิด! นางรังเกียจเขาถึงเพียงนี้!