บทที่ 3 ทำดีไม่คิดเอาหน้า (5/5)

          “พี่ใหญ่!” นางส่งเสียงเรียกพร้อมเขย่าก่อนจะรีบถอยห่างออกไปเพื่อความปลอดภัย เกิดเขาลืมตาตื่นแล้วตกใจยกมือบีบคอนาง นางไม่แย่หรือ

            “...” อีกฝ่ายยังคงนิ่งไร้สติเช่นเดิม

            “หรือเมื่อครู่เขาจะหนาว” นางคิดก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่พอเห็นเขานิ่ง นางจึงวางใจก่อนจะทรุดตัวนั่งที่ขอบเตียงแล้วเช็ดใบหน้าที่ร้อนผ่าวให้เขา

            “ข้าทำดีกับท่านเช่นนี้ เรื่องราวที่ผ่านมาให้เลิกแล้วต่อกันบ้างเถิดนะเจ้าคะ”

            “...” คนป่วยก็ยังเงียบไร้การตอบรับ

            “ไม่ต้องยกโทษให้ข้าก็ได้ ข้ารู้ดีว่าที่ผ่านมาตนเองร้ายกาจเพียงใด แต่สิ่งที่ข้าปรารถนาคือให้ท่านลดความโกรธแค้นที่มีในใจต่อข้าและตระกูลหมิงบ้าง” นางพูดเรื่อยเปื่อยตามลำพัง

            “...”

            “ประเดี๋ยวหมอก็คงมาแล้ว ท่านอย่าเพิ่งขาดใจตายก่อนนะเจ้าคะ” หรือปล่อยให้ตายไปเลยดีนะ

            ‘ไม่เอา ๆ ข้าไม่อยากตามไปชดใช้ให้พี่ใหญ่อีกในชาติหน้า’ นางคิดก่อนจะส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดชั่วร้ายของตน

            หมิงเจียวซือใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามใบหน้า ลำคอ มือและแขนของพี่ชายต่างมารดาวนไปมาซ้ำ ๆ จนหลินถงพาท่านหมอมา

            ท่านหมอใช้เวลาจับชีพจรและตรวจดูไม่นานก็ทราบถึงอาการของเขา

            “พี่ใหญ่เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”

            “แค่ไข้เปลี่ยนฤดู กินยาสักสองสามเทียบก็ดีขึ้นแล้ว”

            “เช่นนั้นประเดี๋ยวข้าให้สาวใช้ตามไปรับยากับท่านหมอนะเจ้าคะ”

            “ไม่ต้อง ๆ ก่อนมาสาวใช้ของคุณหนูได้บอกกล่าวไว้ว่าคุณชายหมิงน่าจะเป็นไข้ ข้าเลยเตรียมยามาด้วย ช่วงนี้คนเป็นไข้เปลี่ยนฤดูมาก ข้าจึงเดาได้ไม่ยาก”

            “ข้านึกว่าท่านหมอมีญาณหยั่งรู้เสียอีกเจ้าค่ะ” หมิงเจียวซือเอ่ยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

            ‘คุณหนูผู้นี้ดูแล้วก็เป็นแม่นางน้อยธรรมดา หาได้ร้ายกาจเช่นที่คนของคุณชายใหญ่หมิงเคยกล่าวก่อนหน้านี้’ ท่านหมอส่ายหน้าเล็กน้อยพลางคิดว่าบางทีในเรือนตระกูลใหญ่ก็คงเป็นเช่นนี้ บุตรต่างมารดาจะทะเลาะกันหรือไม่ถูกกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

            “แม่นางก็กล่าวเกินไป เช่นนั้นข้าจะไปสั่งสาวใช้ของท่านให้ต้มยาเทียบแรกมาให้ก่อนนะขอรับ”

            “ได้เจ้าค่ะท่านหมอ ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะที่เสียสละเวลามา” หมิงเจียวซือกล่าวก่อนจะย่อตัวส่งท่านหมอคล้ายได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี

            พอท่านหมอจากไป นางก็ใช้ผ้าชุบน้ำแล้วบิดหมาด ๆ วางบนหน้าผากของพี่ใหญ่ ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะซึ่งนางวางแจกันไว้ก่อนหน้านี้

            ‘ประเดี๋ยวก่อนกลับข้าต้องเอาแจกันไปไว้ที่เดิม’

            ผ่านไปราวหนึ่งเค่อหลินถงก็ยกชามใส่ยาสีไม่น่าดูเข้ามา ก่อนจะอาสาป้อนให้คุณชายใหญ่เอง

            “ไม่เป็นไร ข้าป้อนพี่ใหญ่ก็ได้ แต่เจ้าต้องช่วยข้า”

            “เจ้าคะ?” สาวใช้คนสนิทมีสีหน้างุนงงกับคำของผู้เป็นนาย

            หมิงเจียวซือยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของสาวใช้ตน นางยกชามยาขึ้นเป่าสลับคนไปมาจนเริ่มอุ่นก่อนจะเอ่ยปากสั่งการ

            “จับเขาอ้าปาก”

            “คะ คุณหนู จะดีหรือเจ้าคะ”

            “ย่อมดี การป้อนยาคนที่หลับอยู่อย่างไรมันก็ไหลกลับออกมา ดังนั้นการจับเขาอ้าปากจะทำให้เรามั่นใจว่าเขาได้กินมันไปจริง ๆ”

            “แต่ว่าคุณชายใหญ่อย่างไรก็เป็นนาย...”

            “เกิดเรื่องอันใดขึ้นข้ารับผิดชอบเอง ลงมือสิ”

            “เจ้าค่ะ” แม้จะไม่อยากทำ แต่คุณหนูรองหมิงคือนายของตน สุดท้ายจึงต้องทำตามคำสั่งแต่โดยดี

            เมื่อมีคนคอยบีบปากให้อ้าออก นางจึงกรอกยา เอ่อ...ป้อนยาได้สะดวก โดยนางใช้วิธีป้อนสองช้อนสลับกับปิดปากให้เขากลืนไปจนกว่ายาจะหมดถ้วย

            “เอาชามยาไปเก็บ” หมิงเจียวซือกล่าวพลางยกมือปาดเหงื่อที่ชื้นขึ้นเล็กน้อย หากไม่เพราะหวังผล นางคงไม่ทำดีเช่นนี้หรอก

            ทำตัวร้ายกาจมันง่ายกว่าทำดีตั้งมากรู้หรือไม่...