บทที่ 3 ทำดีไม่คิดเอาหน้า (4/5)

            “ไปดูพี่ใหญ่สักประเดี๋ยวดีกว่า ไม่ได้เจอกันนานประเดี๋ยวเขาจะลืมความหวังดีของข้าไปเสีย”

            “เจ้าค่ะ” หลินถงไม่เข้าใจคุณหนูเช่นกัน แม้ช่วงที่ผ่านมาคุณหนูคล้ายจะเป็นห่วงเป็นใยคุณชาย แต่ทว่ายามสนทนาต่อหน้า คุณหนูก็มักจะปากร้ายดังเดิม

            หลังจากผ่านพ้นเหมันต์ไป มองไปทางใดก็ล้วนแต่สบายตา ต้นไม้ที่แตกยอดอ่อน ต้นท้อเริ่มมีดอกท้อดอกตูมรอวันผลิบาน

            ‘แม้จะผ่านความหนาวเหน็บเพียงใดมา แต่ต้นไผ่ก็ยังคงยืนหยัดเช่นเดิม’ หมิงเจียวซือคิดพลางมองเรือนท้ายจวนของพี่ชายที่มีป่าไผ่ล้อมรอบ

            “คุณหนู เรือนเงียบเช่นนี้ จะมีคนอยู่หรือไม่เจ้าคะ” หลินถงเอ่ยถามพลางช่วยคุณหนูมองหาบ่าวรับใช้ของคุณชาย

            “จะว่าไปในเรือนของพี่ชายมีบ่าวรับใช้แค่สองคนหรือ”

            “เจ้าค่ะ เห็นว่าคุณชายไม่ชอบความวุ่นวาย จึงไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาวุ่นวายที่เรือน บ่าวได้ยินมาว่า บ่าวรับใช้ก็เป็นคุณชายใหญ่พามาหานายท่านเพื่อขออนุญาตรับคนทั้งสองเข้ามาอยู่ในจวน”

            “เพราะรับมาด้วยตนเองพี่ใหญ่จึงเชื่อใจคนทั้งสองสินะ”

            “เจ้าค่ะ”

            “เจ้าลองไปเดินดูรอบ ๆ สิ เผื่อสองคนนั้นจะอยู่ไม่ไกล”

            “เจ้าค่ะคุณหนู หลินถงตอบรับแล้วรีบไปทำตามคำสั่งของคุณหนูทันที

            ‘หรือว่าจะลอบออกไปนอกเรือนกัน’ นางคิดพลางเดินเข้าไปบริเวณเรือนแล้วเดินสอดส่องดูตามห้องต่าง ๆ

            ตึง! เสียงดังคล้ายของบางอย่างตกลงพื้นดึงความสนใจ นางจึงรีบเดินไปตามเสียงโดยไม่ลืมหยิบแจกันสูงประมาณหนึ่งฉื่อที่วางประดับอยู่บริเวณริมทางเดินติดมือมาด้วย

            หมิงเจียวซือค่อย ๆ แง้มประตูห้องของพี่ชายต่างมารดาอย่างเบามือ ก่อนจะถือแจกันเข้าไปด้านในอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้นางรีบวางแจกันบนโต๊ะกลางห้องทันที เพราะดูเหมือนเสียงที่เกิดขึ้นจะเกิดจากคนที่นอนอยู่บนเตียงกำลังเอื้อมมือจะหยิบจอกชาที่อยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กซึ่งวางอยู่ข้างเตียง

            ท่าทางคล้ายคนหมดแรงที่จะเอื้อมได้ทำให้นางรีบเข้าไปดูบุรุษที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง

            ‘ดูเหมือนท่านกำลังเป็นไข้นะพี่ใหญ่’ นางคิดเมื่อรับรู้ถึงความร้อนผ่าวที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

            คุณหนูรองหมิงรวบรวมแรงทั้งหมดจับพี่ชายต่างมารดาของตนพลิกให้นอนหงาย ด้วยกลัวว่าเขาจะตายเพราะหายใจไม่ออกก่อน

            ‘ข้าย้อนกลับมาครานี้ ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าตนเองจะเป็นคนดีถึงเพียงนี้’ นางยืนหอบเหนื่อยเล็กน้อยหลังจากสามารถพลิกตัวพี่ชายได้สำเร็จ เพราะหากแสร้งทำไม่รู้แล้วปล่อยให้เขาตายไปเลย นางก็ไม่ต้องพยายามอีกต่อไป

            แต่ปัญหาคือหากไม่ช่วย แล้วเขาดันไม่ตายเล่า นี่แหละที่นางกลัว

            เมื่อจัดการเรื่องราวตรงหน้าเสร็จ หมิงเจียวซือก็เดินออกไปสมทบกับสาวใช้ พร้อมสั่งให้ไปตามท่านหมอจากโรงหมอมารักษาพี่ชายต่างมารดา

            “บ่าวจะรีบไปแจ้งให้คนไปตามท่านหมอนะเจ้าคะ” หลินถงรับคำ

            “ไม่ได้ เจ้าไปเองดีกว่า ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงหูท่านแม่” ประเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก

            “แต่ว่าคุณหนูอยู่ที่นี่คนเดียวมันจะไม่เหมาะสม” แม้เป็นพี่น้องกันอย่างไรก็ถึงวัยออกเรือนกันแล้ว

            “ข้ายังไม่ได้ปักปิ่น ยังไม่นับว่าเป็นสตรีหรอก ข้ายังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่กำลังจะช่วยดูแลพี่ชายที่ป่วย เจ้าอย่าได้คิดมาก” นางเข้าใจถึงท่าทีลังเลของสาวใช้   

            “แต่ว่า...”

            “ไปเถิด รีบไปรีบมา หากชักช้าพี่ใหญ่ตายเพราะหมอมารักษาไม่ทัน ข้าจะบอกให้เขาไปตามหลอกเจ้า”

            “คุณหนูก็...เช่นนั้นบ่าวจะรีบไปรีบกลับนะเจ้าคะ”

            “อืม รีบไป” สิ้นเสียงของผู้เป็นนาย หลินถงก็รีบร้อนจากไปทันที 

            คุณหนูรองหมิงเดินไปหยิบอ่างขนาดไม่ใหญ่มากแล้วตักน้ำใส่ ก่อนจะยกเข้าไปในห้องของพี่ชาย

            “ในห้องนี้ไม่มีผ้าผืนเล็ก ๆ เลยสักผืนหรือ” ที่ผ่านมานางกับมารดาใจดำถึงเพียงนั้นเลยหรือ เรือนพี่ใหญ่ถึงได้ดูน่าเวทนาเช่นนี้

            พอไม่รู้จะไปหาผ้ามาจากที่ไหน นางจึงตัดสินใจใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนมาชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดเพื่อจะนำไปเช็ดบนใบหน้าของพี่ชายต่างมารดา

            ทันทีที่ผ้าเปียกน้ำแตะลงบนแก้ม คนที่ไม่ได้สติพลันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป

            “พี่ใหญ่เจ้าคะ” นางส่งเสียงเรียก

            “...” อีกฝ่ายยังคงนิ่งไม่ได้สติ

            “พี่ใหญ่!” นางส่งเสียงเรียกพร้อมเขย่าก่อนจะรีบถอยห่างออกไปเพื่อความปลอดภัย เกิดเขาลืมตาตื่นแล้วตกใจยกมือบีบคอนาง นางไม่แย่หรือ