บทที่ 4 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 1 (1/4)

                                                                                     4

                                                                       ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ (1)

            ผ่านไปเกือบสามชั่วยาม ที่คุณหนูรองหมิงช่วยเปลี่ยนผ้าที่วางบนหน้าผากพี่ชายไปเรื่อย ๆ จนอีกฝ่ายไม่ได้ตัวร้อนมากเช่นในตอนแรก

            เสียงสนทนาที่ดังขึ้นด้านนอกห้อง ทำให้นางทราบได้ทันทีว่าบ่าวรับใช้คนสนิทของพี่ชายต่างมารดากลับมาแล้ว

            “หลินถง เรากลับกันเถิด” นางปลุกสาวใช้ที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ

            “คุณหนู คุณชายใหญ่ดีขึ้นแล้วหรือเจ้าคะ”

            “บ่าวรับใช้ของพี่ใหญ่กลับมาแล้ว เรากลับเรือนกันเถิด”

            “เจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทของนางลุกขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย

            พรึ่บ! เมื่อประตูเปิดออกบ่าวรับใช้ทั้งสองคนที่กำลังสนทนากันก็หยุดมือทันทีเพื่อจะเข้ามาหาคุณชายของตน แต่กลับต้องตกใจเมื่อคนที่เดินออกมาเป็นสตรีร้ายกาจเช่นคุณหนูรอง

            “คุณหนู! ท่านมากลั่นแกล้งคุณชายของข้าอีกแล้วใช่หรือไม่” เป็นเพ่ยตงเอ่ยถามพลางมองสตรีตรงหน้าด้วยท่าทางระวังตัว

            “ข้าคิดอยู่แล้ว การกลับตัวกลับใจมันยาก” เป็นฉงซานที่ไม่ค่อยชอบหน้าสตรีผู้นี้อยู่แล้วเอ่ย

            “หุบปากของพวกเจ้าซะ เป็นบ่าวเช่นไร ถึงได้ปล่อยให้นายของตนนอนตัวร้อนไข้ขึ้นอยู่ในเรือนตามลำพัง หากคุณหนูของข้าไม่มีจิตเมตตาป่านนี้คุณชายของพวกเจ้าคงได้ไปเยือนปรโลกแล้ว” เป็นหลินถงที่โมโหคนทั้งสอง ไม่รับใช้เจ้านายตนให้ดี แล้วยังมากล่าวโทษคุณหนูของนางที่สู้อุตส่าห์ลำบากคอยดูแลคุณชายที่เป็นไข้

            “คุณชาย!” สิ้นเสียงฉงซานรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่หมิงเจียวซือกับสาวใช้เพิ่งออกมา โดยมีเพ่ยตงวิ่งตามหลัง

            “ประเดี๋ยวก่อน”

            “คุณหนูรองปล่อยข้านะขอรับ ข้าจะรีบไปดูคุณชาย” ในสายตานาง เพ่ยตงผู้นี้เป็นบ่าวรับใช้ที่ซื่อสัตย์และซื่อตรงมีอันใดก็แสดงออกมา ดูแล้วน่าจะสนทนาง่ายกว่าฉงซาน

            “เขาตัวไม่ร้อนแล้ว ข้าให้เขากินยาไปแล้วหนึ่งเทียบ เหลืออีกสองเทียบ วางอยู่ในห้อง ท่านหมอสั่งไว้ว่าพี่ใหญ่ต้องกินให้ครบสามเทียบ แล้วเจ้าก็กำชับกับฉงซานด้วยว่าอย่าได้บอกว่าข้าเป็นคนช่วยดูแลยามที่เขาไม่ได้สติ”

            “เหตุใดท่านถึงต้องการเช่นนั้น”

            “ข้าอยากเป็นคนดีโดยไม่เอาหน้าไม่ได้หรืออย่างไร อ้อ! หลินถงเจ้าเข้าไปด้านในกับเพ่ยตง แล้วไปเก็บผ้าเช็ดหน้าที่ข้าใช้เมื่อครู่มาด้วย” นางกล่าวก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้ของตนแล้วเดินออกไปรออยู่หน้าเรือน

            ด้านฉงซานที่รีบร้อนเข้าไปหาคุณชายรีบเข้าไปจับชีพจรของอีกฝ่ายทันที เมื่อรู้ได้ว่าอีกฝ่ายยังปลอดภัยจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่เขาจะหยิบผ้าที่คล้ายผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนของสตรีที่วางอยู่บนหน้าผากคุณชายขึ้นมาดู

            “ขอผ้าของคุณหนูข้าคืนด้วยเจ้าค่ะ” หลินถงที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพ่ยตงกล่าวก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาโดยไม่รออีกฝ่ายอนุญาต

            “หวังว่าท่านจะทำตามที่คุณหนูกล่าวเมื่อครู่นะเจ้าคะ ข้าลาก่อน” กล่าวจบสาวใช้คนสนิทของคุณหนูรองก็ออกจากห้องไป

            “เมื่อครู่ที่สาวใช้คนนั้นกล่าวคืออันใด” ฉงซานถามสหาย

            “คุณหนูรองกล่าวว่า อย่าได้บอกคุณชายว่านางเป็นคนดูแลจนอาการดีขึ้น นางอยากทำดีโดยไม่เอาหน้า แล้วคุณชายเป็นเช่นไรบ้าง”

            “คุณชายเป็นไข้เปลี่ยนฤดู ดูเหมือนจะกินยาไปบ้างแล้ว อาการถึงกำลังดีขึ้น”

            “คุณชายกินยาไปแล้วหนึ่งเทียบ คุณหนูรองให้ท่านหมอมาตรวจและจัดยาให้”

            “ข้าไม่อยากคิดเลยจริง ๆ ว่าสตรีร้ายกาจผู้นั้นจะกลายเป็นคนดีเช่นนี้ หรือนางกำลังหวังผลบางอย่างจากคุณชาย”

            “นางอาจจะคิดได้แล้วจริง ๆ ก็ได้ วันนั้นที่คุณชายให้ข้าไปตามดูนาง เรื่องที่นางกล่าวกับสาวใช้ว่าวิญญาณนางได้ไปรับโทษในปรโลกอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ นางจึงได้กลับตัวกลับใจเช่นนี้”

            “อย่างไรข้าก็ไม่วางใจหรอก ข้าจะไปตรวจสอบยาอีกสองเทียบที่เหลือ” ฉงซานกล่าวจบก็หุนหันออกจากเรือนไป ทิ้งให้เพ่ยตงมองตามพลางส่ายหัว

            วันต่อมาเรือนท้ายจวนของคุณชายใหญ่หมิงก็ได้ต้อนรับการมาอย่างเปิดเผยของคังอ๋อง ที่คนในจวนหมิงต่างพากันงุนงงว่าทั้งสองคนไปรู้จักกันได้เช่นไร ยกเว้นคุณหนูรองหมิงที่พอจะทราบอยู่บ้างไม่น้อย

            “เจียวซือ เจ้าฟังที่แม่กล่าวอยู่หรือไม่” หมิงฮูหยินสะกิดไหล่บุตรสาวที่นั่งเงียบ สนทนาด้วยก็ไม่ตอบ

            “ท่านแม่ว่าอันใดนะเจ้าคะ”

            “แม่อยากให้เจ้าลองไปสอดส่องที่เรือนท้ายจวนให้หน่อย”

            “ท่านแม่อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับพี่ใหญ่เลยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านพ่อทราบก็จะพาลโกรธเคืองท่านแม่อีก” สิ้นเสียงห้ามปรามของนาง เสียงมารดาก็เข้มขึ้นในทันทีพร้อมกับคำเรียกขานตนที่ไม่ได้อ่อนหวานเช่นเดิม

            “ข้าไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนั้น แต่ข้าเพียงอยากทราบว่าเขากับคังอ๋องสนิทสนมกันเพียงใด ถึงได้มาเยี่ยมเยียนถึงจวนเช่นนี้”