บทที่ 5 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 2 (2/6)

             นัยน์ตาคมที่ฉายแววเย็นชาอยู่บ่อยครั้งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

            เขาแค่อยากปัดมือนางที่กำลังจะแตะลงบนหน้าผากให้ออกห่างโดยไม่ได้ทันออมแรงกลายเป็นใช้พลังยุทธ์ผลักนางให้ออกห่าง

            “คุณชาย! ข้าขอบอกเรื่องบางอย่างให้ท่านทราบ ต่อจากนี้ท่านจะทำเช่นไรก็สุดแล้วแต่ท่านขอรับ” เป็นเพ่ยตงที่เดินกลับเข้ามาพร้อมถ้วยน้ำแกงไก่

            “ว่ามา”

            “ข้าเพียงอยากจะบอกกล่าวคุณชาย ว่าแท้จริงคนที่ดูแลคุณชายตอนที่เป็นไข้จนหมดสติหาใช่พวกข้าเช่นที่เคยรายงาน แต่เป็นคุณหนูรองหมิงที่ช่วยตามท่านหมอและดูแลคุณชายจนหายตัวร้อน เมื่อพวกข้ากลับมาถึงเรือนก็โดนนางตำหนิที่ปล่อยคุณชายไว้ตามลำพังพร้อมกำชับไม่ให้ข้ากับฉงซานบอกเรื่องนี้กับคุณชาย เพราะคุณหนูรองกล่าวว่านางไม่อยากจะถูกว่า ทำดีเอาหน้าขอรับ”

            “อืม” เขารับคำสั้น ๆ

            “ข้าไม่มีอันใดจะเอ่ยแล้ว ขอตัวไปตักน้ำใส่โอ่งก่อนนะขอรับ” เมื่อเอ่ยในสิ่งที่ตนต้องปกปิดออกไปแล้ว เพ่ยตงคล้ายจะโล่งใจก่อนจะวางถ้วยน้ำแกงไก่ลงบนโต๊ะแล้วออกจากห้องไป

            ‘เจ้าเปลี่ยนแปลงไปแล้วจริง ๆ ใช่หรือไม่’ หยวนลี่หมิงคิด

            มันไม่แปลกไม่ใช่หรือที่เขายากจะทำใจเชื่อได้ว่าสตรีร้ายกาจจะกลับตัวกลับใจได้ เขาจึงคอยดูอย่างเงียบ ๆ

            หากถามว่าที่ผ่านมาเขาโกรธแค้นหมิงเจียวซือหรือไม่ เขาย่อมตอบได้ว่าไม่ถึงกับโกรธแค้น มันเป็นความโกรธเกรี้ยวเสียมากกว่าเพราะมีหลายครั้งที่เขาตอบโต้ไปอย่างแนบเนียน ยามได้รับโทษเขาจึงไม่ได้เจ็บแค้นเพราะไม่ได้ถูกกระทำเพียงฝ่ายเดียว

            แต่เขาก็ทำได้เพียงโกรธเคืองเท่านั้นเพราะอย่างไรท่านน้าหลิวซีและตระกูลหมิงก็ยังเป็นผู้มีพระคุณต่อเขา และเขาก็เข้าใจที่หมิงฮูหยินไม่อยากดูดำดูดีเขาเท่าใดนัก ต่อให้เป็นสตรีมีเมตตาเพียงใดก็คงไม่อาจฝืนใจมองหน้าเด็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบุตรชายของสามีกับสตรีอื่นได้หรอก ดังนั้นเขาจึงไม่เคยเรียกร้องความเมตตาหรือร้องขอสิ่งใดจากท่านน้าหลิวซีมากนัก แค่รับเขาเข้ามาอยู่ในจวนจนเติบใหญ่เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว

            และเขาต้องเปลี่ยนชื่อแซ่จาก ‘หยวนลี่หมิง’ เป็นคุณชายใหญ่หมิงเลี่ยงรุ่ยก็เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูในที่มืดซึ่งลงมือสังหารคนตระกูลหยวนในคืนเทศกาลหยวนเซียวได้ทราบว่าเขาคือผู้รอดชีวิตในคืนนั้น

            เขายังจำได้ดีว่าวันนั้นเขาไปลอบปีนกำแพงหลังจวนไปเที่ยวงานเทศกาลหยวนเซียวกับเปี่ยวเกอ[1]จึงไม่ได้รับรู้ว่าคืนนั้นจะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล

            ในงานเทศกาลเขาซื้อถังหูลู่หน้าตาน่ากินเพื่อนำไปฝากน้องสาว แต่พอถึงจวนเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นบ่าวรับใช้นอนตายเกลื่อน เขาถือถังหูลู่รีบวิ่งตามหาบิดามารดา ก่อนจะเจอบิดาตายอยู่ในโถงกลาง ส่วนมารดาตายอยู่ที่เรือนในอ้อมกอดมีหยวนลี่หรูน้องสาววัยเจ็ดหนาวของเขาในอ้อมกอด

            ยามนั้นเขาเป็นเพียงเด็กชายวัยสิบสามหนาวทำอันใดไม่ถูก เขาก้มตัวกอดมารดาและน้องสาวพร้อมกับร้องไห้ออกมา แต่โชคร้ายที่คนชั่วช้าพวกนั้นยังคงอยู่ในจวน พอได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา มันจึงถือดาบเดินเข้ามาแล้วแทงแต่เขาเบี่ยงตัวหลบจึงได้รอยแผลที่ต้นแขน แม้จะเป็นเพียงเด็กแต่เขาก็เคยเรียนวิชาเอาตัวรอดจากเปี่ยวเกอผู้สูงศักดิ์ เขาจึงสามารถหนีออกจากจวนได้ แต่ในขณะที่วิ่งหนีหวังจะไปขอความช่วยเหลือจากเปี่ยวเกอ โดยมีคนร้ายวิ่งตามหวังฆ่าปิดปากเขา จู่ ๆ เมื่อเลี้ยวบริเวณตรอกมืด เขาก็ถูกมือใหญ่ของบุรุษผู้หนึ่งดึงเข้าไปหลบในร้านร้าง จนสามารถเอาตัวรอดจากคนร้ายชุดดำได้

            และคนที่ช่วยเหลือให้เขารอดจากการถูกตามล่ามาได้คือท่านน้าหมิงหลิวซีที่บอกว่าเป็นสหายของบิดาเขาที่เคยอาศัยจวนใกล้กันยามอยู่ที่เมืองจิ้นหาน แต่ที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันเพราะท่านพ่อของเขากลัวว่าหากเกิดเรื่องใดกับท่านพ่อ ท่านน้าจะโดนไปด้วย ทั้งสองจึงลอบติดต่อกันอย่างลับ ๆ และเพราะจวนของท่านน้าอยู่ห่างจากจวนเดิมของเขาเพียงคนละฝั่งของเมืองหลวง เขาจึงต้องปกปิดฐานะเดิมแล้วเข้าไปอยู่ในจวนหมิงในฐานะบุตรชายนอกจวนของคหบดีหมิง และต้องเก็บตัวอยู่ในจวนหมิงตลอด จนสิบเจ็ดหนาวที่หน้าเขาเปลี่ยนไปมากเขาจึงสามารถออกจากจวนได้

            และที่แรกที่เขาไปคือจวนตระกูลหยวนที่ตอนนี้กลายเป็นจวนร้างไร้ผู้อยู่อาศัยเนื่องจากท่านน้าหลิวซีให้คนที่ไว้ใจไปสร้างเรื่องให้คล้ายเหมือนวิญญาณคนตระกูลหยวนยังไม่ไปไหนเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้าไปวุ่นวายในจวน เมื่อเขาออกจากจวนได้เขาจึงไปเคารพป้ายวิญญาณของบิดามารดาที่อยู่ในศาลบรรพชน ซึ่งก็ได้หมิงหลิวซีคอยดูแลจัดการให้ตลอด

            สิ่งที่ท่านน้า สหายของบิดาทำให้เขามันมากมายเสียจนทำให้เขาไม่อาจโกรธเคืองบุตรสาวของอีกฝ่ายได้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้นางเจ็บตัวจริง ทว่าหากจะให้เขาไปขอโทษ เขาก็ปากหนักเกินกว่าจะเอ่ยมันออกมาเช่นกัน

            ‘ในเมื่อเจ้าเปลี่ยนแปลงตน ข้าก็จะเปลี่ยนแปลงตนเองเช่นกัน’ หากต่อจากนี้นางทำดีกับเขา เขาก็จะดีตอบแทนนางเช่นกัน แต่ทว่าหลังจากนั้นหยวนลี่หมิงกลับไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นเป็นปี เพราะหมิงเจียวซือหายหน้าไปตามที่บอกจริง ๆ

[1] ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ที่เป็นผู้ชายและอายุมากกว่า