บทที่ 5 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 2 (1/6)

                                                                                   5

                                                                     ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ (2)

            หลินถงบ่นไปน้ำตาซึมไปด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของตน โชคดีที่น้ำแกงไก่นั่นคลายความร้อนแล้ว ยามเทราดบนตัวคุณหนูจึงไม่ลวกผิวมาก

            เรื่องการเชิญท่านหมอมารักษาอาการบาดเจ็บที่ศีรษะของคุณหนูถูกเก็บเป็นความลับ ไม่ให้หมิงฮูหยินทราบตามประสงค์ของคุณหนู

            “คุณชายใหญ่ทำร้ายคุณหนูเช่นนี้ บ่าวว่าต่อจากนี้อย่าได้ไปยุ่งด้วยอีกเลยเจ้าค่ะ” แม้ในอดีตจะเคยเห็นใจที่ถูกลงโทษเพราะคุณหนูของนาง แต่ยามนี้คุณหนูกลับตัวกลับใจทำดีมากมาย แต่กลับถูกทำร้ายเช่นนี้ สาวใช้เช่นนางย่อมไม่พอใจ

            “ขอบคุณเจ้าที่เป็นห่วงข้า แต่อย่าได้กังวล ต่อจากนี้ข้าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว”

            “คุณหนูอย่าได้ร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นความดีของคุณหนูเลยเจ้าค่ะ” พูดแล้วก็โมโห เจ้าเพ่ยตงนั่นก็ไม่คิดจะเข้าไปห้ามคุณชายตนบ้าง

            ‘ข้าหาได้ร้องไห้เพราะเสียใจ ที่น้ำตาข้าไหล เป็นเพราะข้าเจ็บต่างหากเล่า’ แต่ยามนั้นไหน ๆ ก็เจ็บตัวแล้วนางจึงทุ่มเทกับงิ้วฉากนี้ คุกเข่าโขกศีรษะขออภัยอย่างจริงใจ แม้จะเจ็บจนน้ำตาไหลพราก แต่มันก็คุ้มค่า ต่อจากนี้นางก็ไม่ต้องไปพบเจอสายตาเย็นชาของบุรุษผู้นั้นโดยมีข้ออ้างอย่างชอบธรรม

            เจ็บตัวครั้งนี้ช่างคุ้มค่าเสียจริง...

            “คุณหนูยังปวดแผลหรือไม่เจ้าคะ”

            “ยามนี้ยังไม่ปวด ท่านหมอจัดยาแก้ปวดไว้ให้ด้วยแล้วใช่หรือไม่”

            “เจ้าค่ะ”

            “พรุ่งนี้เช้าต้มมาให้ข้าด้วย” นางคงได้แต่นอนตะแคงไปอีกเป็นเดือน

            “เจ้าค่ะ”

            “เจ้าจะไปทำอันใดก็ไปทำเถิด ข้าจะนอนสักพัก หากท่านแม่ถามหาบอกว่าข้าขี้เกียจออกจากเรือน จะรับสำรับที่เรือน” นางเคยทำเช่นนั้นอยู่แล้ว ท่านแม่ไม่สงสัยแน่นอน แม้ท่านแม่จะเห็นแผลแต่นางก็คงจะบอกว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะนางล้มหัวไปกระแทกโต๊ะเอง จะได้ไม่ต้องไปลงมือกับพี่ชายต่างมารดาให้ติดค้างกันอีก

            “เจ้าค่ะ บ่าวอยู่รอด้านนอกนะเจ้าคะ คุณหนูมีอันใดส่งเสียงเรียกบ่าวได้เลยเจ้าค่ะ”

            “อืม” กล่าวจบนางก็เอนหลังลงนอนแล้วเลิกสนใจเรื่องพี่ชายต่างมารดาอีก

            ขอเพียงไม่โกรธแค้นแล้วฆ่าล้างตระกูลหมิง เขาจะทำอันใดก็เรื่องของเขา นางไม่สนด้วยแล้ว...

           

            ด้านหมิงเลี่ยงรุ่ยหรือแท้จริงคือหยวนลี่หมิง ทายาทตระกูลหยวนสายหลักที่เหลือรอดเพียงคนเดียว มองตามสตรีในอาภรณ์สีเหลืองที่มีรอยเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ด้านหลังถูกสาวใช้ประคองออกจากเรือนของเขาไป

            “คุณชาย ข้าว่าครั้งนี้ท่านทำเกินไปนะขอรับ” เป็นเพ่ยตงเอ่ยขึ้น มือก็ช่วยเก็บชามน้ำแกงไก่ที่ตกแตกเต็มพื้น

            ‘ข้ารู้ ข้าไม่ได้ตั้งใจ’ หยวนลี่หมิงกล่าวในใจ

            “แต่ข้าว่าคุณชายทำถูกแล้ว สตรีนางนั้นจะได้เลิกเข้ามายุ่มย่ามในเรือนของพวกเรา” ฉงซานกล่าว

            “เพ่ยตง เก็บชามแล้วเจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะสนทนากับฉงซาน”

            “ขอรับคุณชาย” เพ่ยตงเป็นคนซื่อตรง ไม่ค่อยคิดซับซ้อน ใครดีมาก็ดีตอบจึงมักจะทำตามคำสั่งคุณชายอย่างไร้ข้อแม้

            หยวนลี่หมิงเอ่ยถามเรื่องบางอย่างกับบ่าวรับใช้คนสนิท ที่เขาเลือกด้วยตนเองด้วยสีหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

            “เจ้าทราบใช่หรือไม่ว่านายที่แท้จริงของเจ้าเป็นใคร”

            “ทราบขอรับ นายของข้าคือคุณชาย”

            “ในเมื่อทราบแล้วเหตุใดถึงต้องทำตามคำสั่งผู้อื่นนอกจากข้าอีก” วาจาของผู้เป็นนายทำให้ฉงซานหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าทันที

            “คุณชายข้า...”

            “ข้าจะให้โอกาสเจ้าเลือกนายของเจ้าอีกครั้ง หากเจ้าไม่เลือกข้า ก็จงจากไปเสีย ข้าจะไม่ลำเลิกบุญคุณกับเจ้า ที่ผ่านมาก็ให้แล้วกันไป”

            “ไม่ขอรับ ข้าขออภัยคุณชาย ท่านมีพระคุณกับข้า ข้าย่อมเลือกท่าน”

            “เจ้าแน่ใจแล้วหรือ”

            “ขอรับ ข้าจะเลิกติดต่อกับคนผู้นั้นขอรับ”

            “ในเมื่อเจ้าเลือกข้า ต่อจากนี้เจ้าจงติดต่อกับคนผู้นั้นตามเดิม แต่สิ่งที่จะเอาไปรายงาน ต้องผ่านข้าทุกเรื่อง และหากอีกฝ่ายซักถามอันใดเจ้า เจ้าจงมารายงานข้าทุกเรื่องเช่นกัน” พบเจอกันแค่ครั้งสองครั้งด้วยความบังเอิญแต่กลับกล้าหลอกใช้คนสนิทของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องการตลบหลังเพื่อสืบหาจุดประสงค์ของอีกฝ่ายเช่นกัน

            “ขอรับคุณชาย ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง”

            “เจ้ารู้สึกเช่นไรกับการได้รับโอกาสจากข้า”

            “ข้าย่อมรู้สึกซาบซึ้งที่ท่านมอบโอกาสให้ข้าได้กลับตัวแก้ไข”

            “เช่นนั้นเจ้าก็จงให้โอกาสหมิงเจียวซือด้วย ในเมื่อนางกลับตัวแล้วทำดีต่อข้า เจ้าก็จงอย่าได้เอ่ยวาจาส่อเสียดหรือไม่เคารพนางอีก อย่างไรนางก็ขึ้นชื่อว่าเป็นบุตรสาวของผู้มีพระคุณของข้า”

            “ขอรับ” แม้ใจจริงอยากจะโต้เถียงออกไปแต่เมื่อคิดถึงความผิดของตนที่นำเรื่องของเจ้านายไปบอกให้ผู้อื่นทราบ สิ่งที่คุณหนูรองทำดูเหมือนจะเป็นเรื่องร้ายแรงน้อยกว่า

            หยวนลี่หมิงใช้เวลาสนทนากับบ่าวรับใช้คนสนิทอีกราวครึ่งเค่อก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายกลับไปทำงานของตนเองต่อ

            นัยน์ตาคมที่ฉายแววเย็นชาอยู่บ่อยครั้งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่