บทที่ 4 ต่างคนต่างพึ่งพากัน (4/4)

เพียงแค่นางเรียกขานว่า ‘สามี’ ก็ทำหูตั้งหางส่ายไปมาราวกับเจ้าเสี่ยวโก่ว

            “เขาไม่ยอมกินยาเจ้าค่ะ ท่านช่วยใช้วิธีผ่าหัวเพื่อรักษาให้เขาหายจากสติฟั่นเฟือนได้หรือไม่เจ้าคะ”

            “คงมิได้หรอกแม่นาง ข้ายังไม่เคยผ่าหัวใครเลยสักครั้ง”

            “เช่นนั้นใช้เขาลองเถิดเจ้าค่ะ” นางคอยถามไถ่เรื่องกินยาด้วยความเป็นห่วงอยู่หลายวัน แต่เขากลับโกหกนาง มันน่าโมโหหรือไม่

            “ฮูหยิน...”

            “บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า” นางเฝ้าดูแลเขามาหลายวัน แต่เขากลับไม่กินยา เช่นนี้เมื่อใดจะหายกันเล่า

            “ฮูหยินไม่เอา ไม่กล่าวเช่นนั้น พี่ขอโทษเจ้าหายโกรธพี่ได้หรือไม่”

            “ข้าไม่ได้โกรธเจ้าค่ะ ” แค่หงุดหงิดเพียงเท่านั้น

            “หากเจ้าไม่ได้โกรธพี่แล้วเจ้ากำลังจะเดินไปที่ใด ท่านหมอห้ามเจ้าเดินเหินมิใช่หรือ” เขากล่าวเสียงอ่อนพลางทำท่าจะลุกเดินตามนาง

            “ข้าหายแล้วเจ้าค่ะ และท่านหยุดเท้าอยู่ตรงนั้นเจ้าค่ะ ข้าขออยู่คนเดียวเงียบๆ” ขอนางสงบสติอารมณ์ชั่วครู่ เขาไม่ได้เป็นสามีนางจริงๆ เสียหน่อย นางไม่ควรต้องห่วงใยเขามากถึงเพียงนี้

            “เช่นนั้นให้พี่ไปด้วยได้หรือไม่ พี่สัญญาจะไม่เอ่ยวาจาให้เจ้ารำคาญ”

            ท่าทางและน้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวานของสหายทำให้ท่านหมอเทวดาได้แต่ลอบยิ้ม ได้เห็นสหายเป็นเช่นนี้นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว

            “เช่นนั้นท่านออกจากห้องไปเลยเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องสำคัญจะสนทนากับท่านหมอตามลำพัง” ซูหนิงเซียนหันไปมองบุรุษที่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้โอกาสนี้ดันตัวเขาออกจากห้อง

            “พี่อยู่ด้วยไม่ได้หรือ”

            “ไม่ได้เจ้าค่ะ” นางทำท่าจะปิดประตูแต่เขาก็ยังดันประตูเอาไว้

            “แต่พี่ไม่ไว้ใจท่านหมอหน้าตาไม่น่ามองผู้นั้น เจ้างดงามถึงเพียงนี้ เกิดท่านหมอคิดไม่ดีกับฮูหยินของพี่ พี่จะทำเช่นไร” หยางซีซวนกล่าวพลางส่งสายตาบอกสหายให้ช่วยเอ่ยปาก

            “คุณชายอย่าได้กังวล ข้าไม่ทำอันใดฮูหยินของท่านหรอก” ลู่จื้อกล่าวพลางลุกเดินไปช่วยนางปิดประตู และในช่วงที่ประตูกำลังจะปิดลงท่านหมอยังส่งสายตาเยาะเย้ยสหายอีกด้วย

            ‘ลู่จื้อ! ข้าจะสั่งให้เสี่ยวช่างจิกคาบงูเจ้าไปทิ้ง’ คุณชายหยางคิดพร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

            ฉับพลันมุมปากหยักยกยิ้มเมื่อคิดถึงสีหน้ายามดุด่าเขา ดูเหมือนนางจะห่วงใยเขาไม่น้อย เพียงคิดได้เท่านี้เขาก็ยิ้มกว้างออกมาราวกับคนบ้า ในสายตาของผู้ติดตามที่รออยู่ด้านนอก

            “ข้าเริ่มจะเชื่อแล้วว่าคุณชายสติฟั่นเฟือนจริงๆ ไม่เชื่อเจ้าดูนั่นสิ”

            “นั่นสิ เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวยิ้มแย้ม ดูไม่ค่อยปกติเท่าใด” บุรุษแซ่เจียวอีกคนเสริม            

            ทั้งสองยังไม่ทันจะสนทนาอันใดต่อก็ถูกพลังไร้รูปซัดใส่จนเกือบกระโดดหลบไม่ทัน

           

            หลังจากไล่บุรุษมากเล่ห์โกหกเก่งออกจากห้องไป นางก็นั่งทำหน้ามึนงงราวกับไม่รู้จะเอ่ยถามท่านหมออย่างไร

            “มีอันใดจะถามข้า แม่นางได้โปรดเอ่ยมาเถิด”

            “คือข้าจะถามว่าท่านหมอเคยรักษาคนป่วยสติฟั่นเฟือนบ่อยครั้งหรือไม่เจ้าคะ”

            “ก็พอจะพบเจออยู่บ้าง”

            “แล้วมีใครที่ยามปกติ ไม่เคยกิน แต่พอสติฟั่นเฟือนแล้วชอบกินหรือไม่เจ้าคะ”

            “ไม่มี” ท่านหมอเทวดากล่าวพลางคิดไว้อาลัยให้สหาย ดูเหมือนคุณหนูผู้นี้จะเริ่มเกิดความสงสัย

            “แล้วเขา เอ่อ...ข้าหมายถึงคุณชายหยาง ท่านว่าเขามีอาการบาดเจ็บภายในมากหรือไม่เจ้าคะ”

            “ดูเหมือนจะมีแต่ส่วนหัวที่ได้รับการกระทบกระเทือนหนักที่สุด”

            “แล้วมันจะเป็นไปได้หรือเจ้าคะ ที่ในยามปกติเขาไม่เคยมีฮูหยิน หรือแม้แต่สตรีอุ่นเตียง แต่พอสติฟั่นเฟือนแล้วจะคิดว่าตนแต่งฮูหยินแล้ว”

            ‘นั่นประไร นางสงสัยจริงๆ ด้วย’ ท่านหมอคิดก่อนจะอ้างนั่นอ้างนี่เพื่อช่วยเหลือสหาย

            “มันเป็นไปได้ บางครั้งเขาอาจจะฝังใจกับใครสักคน จึงเกิดการวาดฝันเอาไว้ พอสติฟั่นเฟือนเขาจึงสับสนระหว่างความฝันกับความจริง”

            “เป็นเช่นนั้นหรือเจ้าคะ” ความหมายของท่านหมอคือเขาอาจจะรักฝังใจกับสตรีสักคน เฝ้าฝันว่าจะได้กราบไหว้ฟ้าดินกับนาง แต่ดันบาดเจ็บจนสติฟั่นเฟือนเสียก่อน

            ‘เขาช่างน่าเห็นใจ’ ซูหนิงเซียนก้มหน้าลงเพื่อซ่อนแววตาเศร้าเอาไว้ เพียงแค่ได้ยินว่าเขารักฝังใจกับแม่นางผู้หนึ่ง นางก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

            “โรคสติฟั่นเฟือนนั้นต้องใช้เวลา แม่นางอย่าได้กังวลให้มาก” หากเจ้าซีซวนอยากหายเมื่อใด ประเดี๋ยวก็คงจะหายเอง

            “เจ้าค่ะ ข้าแค่เป็นห่วงเขา ว่าหากถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าที่ไม่ได้เป็นฮูหยินจริงๆ ของเขา อย่างไรก็ต้องแยกตัวกลับจวน ส่วนเขาก็ต้องกลับจวนของตน ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้เช่นตอนเดินทาง”

            “กว่าจะถึงเมืองหลวงมีเวลาอีกหลายวัน ไม่แน่ว่าตอนนั้นเขาอาจจะอาการดีขึ้นแล้วก็ได้ แม่นางอย่ากังวล”

            “ข้าก็หวังจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ” อย่างไรชายหญิงก็ไม่ควรใกล้ชิดกันให้มาก แต่เพราะต้องพึ่งพาอาศัยเขาให้พาเข้าเมืองหลวงอย่างปลอดภัยนางจึงยอมรับสมอ้างเป็นฮูหยินของเขา

            ทว่าหากเข้าเมืองไปแล้วเขายังเอาแต่ร้องเรียกนางว่าฮูหยินเช่นนี้ มันคงไม่เหมาะสมเป็นแน่