บทที่ 5 ใกล้ถึงเวลาแยกย้าย (1/4)

5

ใกล้ถึงเวลาแยกย้าย

            หลังจากปรนนิบัติและส่งฮูหยินเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ท่านหมอเทวดาก็ถูกสหายลากเข้าห้องของผู้ติดตามซึ่งอยู่ไกลจากห้องของนางไม่มากนักเพื่อสอบถาม

            “นางสนทนาเรื่องอันใดกับเจ้า”

            “นางแค่สงสัยอาการเจ็บป่วยของเจ้า”

            “สงสัยเรื่องอันใด รีบเล่าให้ข้าฟังบัดเดี๋ยวนี้” ท่าทางร้อนรนราวกับคนร้อนตัวทำให้ท่านหมอเทวดาอมยิ้ม

            ดูเหมือนคุณหนูผู้นั้นจะมีความสำคัญไม่น้อย สหายของตนถึงได้ร้อนรนถึงเพียงนี้

            “นางก็แค่สงสัยว่าหากเจ้าไม่เคยมีฮูหยินหรือสตรีในเรือนหลังมาก่อน แต่เหตุใดพอสติฟั่นเฟือนถึงได้เอาแต่เรียกนางว่าฮูหยิน”

            “แล้วเจ้าตอบว่าอย่างไร”

            “เลิกข่มขู่ว่าจะทำร้ายเสี่ยวอ้ายของข้าก่อน แล้วข้าจะบอก”

            “เจ้ากล้าต่อรอง”

            “ข้าเป็นหมอเทวดานะ ไม่ใช้บุตรชายของเจ้า”

            “ก็ได้ สหายรัก ข้าจะเอ็นดูเสี่ยวอ้ายของเจ้า” ช่างเป็นรอยยิ้มที่แผ่ไปไม่ถึงดวงตา

            “ข้าก็แค่บอกว่าบางทีเจ้าที่ปักใจรักและวาดฝันจะกราบไหว้ฟ้าดินกับสตรีผู้หนึ่ง อาจจะกำลังสับสนระหว่างความจริงกับความฝัน”

            “แล้วนางว่าอย่างไร” เขาเพียงอยากให้นางได้ทราบว่าแท้จริงในเรือนหลังของเขาไม่มีสตรีใดเลยสักคน จึงให้ลูกน้องบอกกล่าวเช่นนี้ยามนางมาสอบถาม

            “นางก็เหมือนจะเชื่อ”

            “ฮูหยินของข้า นางถามเรื่องอันใดอีก”

            “นางดูกังวลเรื่องอาการของเจ้ามาก”

            “จริงหรือ”

            “อืม ข้ายังบอกนางว่าอีกหลายวันกว่าจะถึงเมืองหลวง ตอนนั้นเจ้าอาจจะหายสติฟั่นเฟือนแล้วก็เป็นได้” พอได้ยินประโยคของสหาย ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติเศร้าสลดลงทันที

            แท้จริงนางคิดจะถอยห่างจากเขาทันทีที่ถึงเมืองหลวง ใช้ประโยชน์เสร็จก็รีบหนี แต่เดี๋ยวนะ! นางทราบได้อย่างไรว่าหนทางเข้าเมืองหลวงของนางไม่ราบรื่น

            “อย่าได้ทำหน้าเศร้าไปเลยสหาย นางเป็นสตรีเดินทางลำพังย่อมอันตรายจึงคิดพึ่งพาเจ้า ส่วนเจ้าที่สติฟั่นเฟือนก็พึ่งพานาง ได้ประโยชน์ทั้งคู่มิใช่หรือ”

            ‘ข้าคงคิดมากไปเอง’ จริงดั่งสหายกล่าว นางคงเห็นว่าเป็นสตรีเดินทางคนเดียวย่อมอันตราย จึงคิดใช้ประโยชน์จากเขาเพียงเท่านั้น

            “แล้วคนที่สติฟั่นเฟือน ยามหายจากอาการฟั่นเฟือนจะมีอาการเช่นใด”

            “ก็แค่จะเริ่มจำเรื่องราวได้บ้างเป็นบางครั้ง ปวดหัวบ้าง ความทรงจำจะมาเป็นครั้งคราว ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ที่ถามข้าเพราะกลัวนางจับได้ล่ะสิ”

            “ข้าเข้าใจแล้ว ต่อจากนี้ข้าจะเอ็นดูเสี่ยวอ้ายให้มาก และจะให้เสี่ยวช่างมาเล่นกับเสี่ยวอ้ายบ่อยๆ” หยางซีซวนกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ท่านหมอเทวดาโมโหกับความกลับกลอกของบุรุษมากเล่ห์

            เหยี่ยวกับงูมันเล่นด้วยกันได้ที่ไหนกันเล่า...

            หลังจากนั้นการเดินทางก็เต็มไปด้วยความราบรื่น นอกจากบุรุษที่เข้าใจว่านางเป็นฮูหยินจะดูแลนางเป็นอย่างดี จนข้อเท้านางดีขึ้นมาก จนท่านหมอเทวดายังเอ่ยชมและกล่าวว่าหากเป็นเช่นนี้ นางก็สามารถเดินเองได้แล้ว เพียงแต่อย่าลงน้ำหนักให้มาก ทว่าไม่รู้ด้วยเหตุใดพอท่านหมอเทวดากล่าวเช่นนั้น คุณชายซีซวนถึงได้ทำหน้าบึ้งตึง หรือเขาจะไม่ใคร่พอใจที่ถูกนางบังคับให้ดื่มยาขมก็ไม่ทราบได้

            “ฮูหยิน เจ้ากินขนมหรือไม่”

            “ข้ายังอิ่มอยู่เลยเจ้าค่ะ หากท่านอยากกินก็กินเถิด”

            “ฮูหยินเจ้าหายโกรธพี่แล้วหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้โกรธท่านเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยเลยสักครา”

            “แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมให้พี่นอนร่วมห้อง สามีภรรยาหากมิได้นอนร่วมเตียงจะเกิดความห่างเหินเจ้ารู้หรือไม่” กล่าวจบก็แสร้งทำหน้าเสียใจ

            “ข้ามีเหตุผลของข้าเจ้าค่ะ ท่านให้เวลาข้าได้หรือไม่” ปล่อยให้เขาใกล้ชิด โอบกอด นางก็เสียหายมากแล้ว หากนางให้เขานอนร่วมห้องอีก คงต้องแต่งให้เขาจริงๆ แล้วล่ะ

            แม้เขาจะงดงามราวกับเทพเซียนแต่นอกจากนางจะมีแค้นที่ต้องชำระแล้ว นางไม่อยากให้เขากล่าวว่านางฉวยโอกาสยามเขาสติฟั่นเฟือน การแต่งงานโดยที่บุรุษไม่มีใจให้ มันเจ็บปวดมากนางเข้าใจดี ดังนั้นเป็นเพียงสหายที่ต้องพึ่งพากันเพียงเท่านั้นก็ดีแล้ว

            “พี่เข้าใจ พี่ขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้ แต่พี่จะรอวันที่เจ้าให้อภัยพี่” ท่าทางฝืนยิ้มทั้งที่ยังเสียใจ ทำให้ใจของนางคล้ายดังขี้ผึ้งลนไฟ

            เหตุใดถึงน่ามองเช่นนี้...

            “ขอบคุณที่เข้าใจเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า จึงไม่ได้เห็นสายตาลุ่มลึกยากจะคาดเดาของเขา