บทที่ 7

บทที่ 06 ไอมาเฟียโรคจิต

"เบบี้ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ขอยืมตัวแก้วตาก่อนสักแป๊ปนะคะ"

"อืม…รีบไปมารีบมา"

"ค่า~" ว่าจบยัยเบบี้ก็รีบดึงมือให้ฉันออกจากห้องวีไอพีเพื่อไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน โดยไม่มีการถามหรือขัดขืนใด ๆ จากฉันเพราะฉันเต็มใจมาก ในห้องที่เสียงดังกลับน่าอึดอัดชิบ เพราะสายตาของหมอนั้นที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา ยกยิ้มมุมปากใส่ฉันบ้าง จนฉันแทบอยากกระโจนไปข่วนหน้าเพราะความหมั่นไส้ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"แล้วแกไม่เข้าห้องน้ำเหรอ?" ฉันถามเพื่อนสนิทที่ยังยืนนิ่งหน้ากระจกในห้องน้ำแต่ไม่ยอมก้าวเข้าไปห้องน้ำสักที

"แกกับพี่สงครามรู้จักกันเหรอ?" คำถามของเบบี้ทำเอาฉันชะงัก ยัยนี่รู้ได้ยังไง?

"ฉันจะไปรู้จักเขาได้ยังไง" แต่ฉันก็ไม่อยากเล่าให้มากเรื่อง ถ้ายัยเบบี้รู้ฉันก็โดนยัยนี่บ่นที่ไปหาตีนใครเข้าอีก

"จริงเหรอ?"

"อืม…แล้วอยู่ ๆ มาคาดคั้นทำไม?"

"ก็เปล่า…ฉันว่าฉันจะตัดใจจากพี่มังกรแล้วอะ"

"หะ ห้ะ…ตัดใจ? แกเนี่ยนะ"

"พี่เขาดูไม่ชอบฉันเลยอะ ส่งสัญญาณให้ตั้งนานไม่ยอมมาจีบฉันสักที ท้อแล้วอะ"

"ก็ดีแล้ว สวย ๆ แบบแกหาคนใหม่ได้สบาย" ฉันพยายามปลอบใจเพื่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนจริงจังกับพี่มังกรแค่ไหน ฉันก็สงสารมันเหมือนกันที่กำลังคาดหวังทั้งที่อีกคนเหมือนจะไม่สนใจไยดีเลย

"แกว่าฉันหันมาชอบพี่สงครามดีไหม?"

"หะ ห้ะ!?" ฉันสบถออกมาเสียงดังเพราะความลืมตัว ทำเอายัยเบบี้สะดุ้งถลาเข้ามาปิดปากฉันทันที

"เสียงดังทำไมเนี่ย!…"

"ชอบไอป่า…ชอบไอพี่สงครามนั้นเนี่ยนะ"

"พี่เขาก็หล่อดีนะ ถึงจะหล่อคนละแบบกับพี่มังกร แต่ก็ตรงสเปกฉันอยู่"

"นายนั้นเนี่ยนะหล่อ?" ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย อายุก็เยอะ เถื่อนก็เถื่อน แถมนิสัยยังไม่น่าคบอีก ฉันไม่อยากให้เพื่อนหลวมตัวไปชอบคนแบบนั้น

"ทำไมฉันรู้สึกว่าแกเหมือนจะรู้จักพี่สงครามอยู่แล้ว"

"ไม่รู้จัก และไม่อยากรู้จักคนแบบนั้นเลยสักนิด แกจะหันไปชอบคนแบบนั้นจริงๆ เหรอ"

"หรือแกชอบพี่เขา?"

"ไม่!" ฉันรีบตอบอย่างเต็มเสียง ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ชอบคนแบบนี้หรอก

"ถ้างั้นตั้งแต่วันนี้ฉันจะตั้งใจไปชอบพี่สงคราม"

"นี่แกเอาจริงเหรอ…"

"จริง" ฉันไม่รู้จะห้ามยัยนี่ยังไงเลย แต่ก็เอาเถอะ…เดี๋ยวนานๆ ไปเบบี้ก็รู้นิสัยที่แท้จริงของไอมาเฟียนั้นเองแหละ คนแบบนี้เก็บนิสัยตัวเองได้ไม่นานหรอก เคยเป็นคนยังไงสักวันก็ต้องเผยธาตุแท้ออกมา

"รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ ๆ เขาจะสงสัย"

"แกไปก่อนเลย ฉันจะไปเอาของหลังร้านก่อน"

"งั้นรีบตามมานะ"

"อืม" ว่าแล้วยัยเบบี้ก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ส่วนฉันเดินไปหลังร้านเพื่อหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าแล้วรีบเดินไปหามุมอับของร้านที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน

มือบางหยิบซองบุหรี่ออกมาพร้อมกับจุดสูบอัดเข้าปอด ฉันสูบมันไม่บ่อยหรอก แต่เพราะช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดจึงพยายามหาสิ่งที่ผ่อนคลาย และมันก็ช่วยได้ดีเลยทีเดียว คิดอะไรไม่ออกก็ยกขึ้นสูบ ถึงจะทำอะไรไม่ได้แต่ก็ขอหัวโล่งไว้ก่อน แค่ที่ผ่านมาก็เครียดมามากพอแล้ว

ตึก…

ตึก…

เสียงฝีเท้าหนักเดินเข้ามาในมุมมืดที่ฉันยืนอยู่ เข้ามาใกล้มากขึ้นยืนพิงกำแพงอีกฝั่งทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของคนนั้น

"ไอมาเฟียป่าเถื่อน" ฉันพึมพำเบา ๆ เขาคือไอพี่สงครามที่กำลังยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่เหมือนฉัน ก่อนที่จะกระตุกยิ้มเบา ๆ แล้วพ่นควันขาวให้ลอยฟุ้งในอากาศ

"แอบอู้งานตรงนี้นี่เอง" มือหนาคาบบุหรี่ไว้แล้วเอ่ยโดยที่ไม่มองหน้าฉัน แต่ที่ตรงนี้มีแค่เราสองคน และฉันก็รู้ว่าเขากำลังตั้งใจว่าฉัน

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่" กะจะออกมาผ่อนคลายแต่ก็ต้องมาเจอตาบ้านี่อีก จะตามจองเวรจองกรรมไปถึงไหนฉันโคตรไม่เข้าใจเลย

"หึ ที่ว่าฉันวันนั้นยังไม่เคลียร์กันก็หนีไปแล้ว" ที่แท้ก็แค้นฝั่งหุ่น

"พูดแต่เรื่องจริง ฉันไม่ผิด" ขนาดรู้ว่าตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัยก็ยังปากดีไม่เลิก ทำยังไงได้ความปากแซ่บมันอยู่ในสายเลือด ถ้าไม่ได้พูดออกไปฉันอาจจะนึกเสียใจทีหลัง

ตึก…

ตึก…

เท้าหนาค่อย ๆ เดินมาหาฉัน เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบซ้ำเพื่อให้ไฟมันดับลง ขณะที่ฉันเหลือบมองเขาเพียงนิดแต่ก็ไม่คิดจะเดินหนี ยืนสูบบุหรี่ด้วยท่าทางสบายใจทั้งที่หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

ปากดีแต่ก็กลัวเป็นเหมือนกัน แต่คนอย่างฉันจะให้เขารู้ว่ากลัวไม่ได้ ยิ่งแสดงออกว่ากลัวก็ยิ่งโดนข่ม สู้ฉันใจดีสู้เสือก็อาจจะรอดก็เป็นได้

"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดสูบบุหรี่"

"แล้วพี่ยุ่งไรวะ?" ฉันมองเขาด้วยใบหน้าเอาเรื่อง เพราะทันทีที่เขาพูดจบมือหนาก็ดึงบุหรี่จากปากฉันแล้วโยนทิ้งไปอย่างไร้เหตุผล

"ถ้ากำลังทำให้ฉันสนใจบอกเลยว่าวิธีนี้ไม่สำเร็จ" มือหนาไล่ตามกรอบหน้าของฉันก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่โคตรจะเข้าข้างตัวเอง ฉันขมวดคิ้วมองพร้อมกับมือบางที่รีบปัดออกอย่างรวดเร็ว อยากรู้จริง ๆ ว่าไปเอาความคิดบ้า ๆ นี่มาจากไหน ฉันไม่เคยบอกว่าอยากได้เขาออกจะแสดงออกว่าเกลียดเขาด้วยซ้ำ นายนี่คงถูกเลี้ยงมาแบบประหลาดถึงได้บอกว่าคนที่เกลียดเข้าไส้อย่างฉันกำลังอยากให้เขาสนใจ

"เป็นบ้าเหรอ?" ฉันเลิกคิ้วถามคนตรงหน้า

"ต้องการเท่าไหร่?"

"อะไร?"

"แลกกับร่างกายของเธอ ต้องใช้เงินเท่าไหร่?"

เพียะ!

สิ้นประโยคที่น่ารังเกียจนั้นฉันก็จัดการฟาดลงบนใบหน้าโดยไม่มีคำพูดอะไรที่หลุดออกจากปาก ถึงฉันจะจนแต่คนอย่างฉันไม่ใช่คนที่จะเอาตัวเองเพื่อแลกกับเงินของใคร ถึงแม้จะเอาเงินร้อยล้านมากองตรงหน้า แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวที่เขาจะดูถูกง่ายๆ

"เก็บเงินไว้ทำศพของพี่ตอนตายเถอะ" ว่าจบฉันก็รีบเดินหนีไปในทันที ไม่เคยเจอคนที่โรคจิตแบบนี้มาก่อนเลย…เขากำลังดูถูกฉันด้วยเม็ดเงินที่เขาคิดว่ามันสามารถซื้อฉันได้ มันอาจจะจริงที่ฉันต้องการมัน แต่มันก็ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้

ขอให้อย่าได้เจอะได้เจอคนประเภทนี้อีกเถอะ ตรรกะโคตรป่วย น่ารังเกียจซะไม่มี ฉันว่าเขาควรเอาเงินไปรักษาตัวเองมากกว่ามากองอยู่ตรงหน้าฉัน!

ไอมาเฟียโรคจิต