11 - บทพิสูจน์

บทพิสูจน์

ทั้งสามยังคงนั่งดื่มกันอยู่ที่เดิม พร้อมกับพูดคุยกันอยู่ที่เดิม และเหมือนฝันหญิงสาว เพียงคนเดียวที่อยู่ภายในห้อง ยังคงเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เอาแต่คอยชงเหล้าให้กับสามีของเธอ

“กูหมายถึง พิพิมมาฝึกงานที่โรงพยาบาล ซึ่งกูเป็นคนดูแลอยู่ตอนนี้ แล้วเธอก็ยังเป็นนักศึกษาทุนของพ่อกูเอง แถมพักอยู่ที่คอนโดเดียวกันกับปั้นหยาอีกด้วย” ทินกรบอกออกไปตามความจริง เพราะเขาไม่คิดที่จะปิดบังเพื่อนอยู่แล้ว

“แบบนี้ ยิ่งพิสูจน์ง่ายเลยเพื่อน ว่าน้องเขามีแฟนหรือไม่มี” คามินเริ่มคิดอะไรขึ้นมาออก พร้อมกับสายตาที่มีเล่ห์เหลี่ยม

“แต่กูได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ เรียกชื่อผู้ชายน่ะเว้ย” ทินกรพูดบอก เพราะเขาได้ยินเธอเรียกพี่เธอร์ แถมยังพูดครับ บอกคิดถึงอีก

“แค่ได้ยิน แล้วมึงเห็นกับตาหรือยัง” คามินสาดคำถามกลับทันที

“ยัง กูแค่ไปส่งเธอที่คอนโด ไม่ได้ขึ้นไป เพราะกลัวจะเห็นอะไรไม่ดีเข้า เผลอๆเธออาจจะอยู่กับแฟนก็ได้ใครจะไปรู้” ทินกรเอ่ยบอกออกไปตามตรง ตามที่เขาคิด

“ถ้ากูแนะนำวิธีที่กูคิดไว้ มึงจะทำตามที่กูบอกไหมเพื่อน” คามินเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ถามทินกรกลับไปอย่างอยากรู้คำตอบทันที

“วิธีอะไรของมึง” ทินกรหน้ามาถามเพื่อความอยากรู้

“ง่ายนิดเดียว น้องเขาจากมึงไปตั้ง 5 ปีใช่ไหม มึงก็ลองพิสูจน์ด้วยตัวมึงเองสิ จิ้มไปเลยเพื่อน มึงเป็นหมอ มึงก็น่าจะรู้น่ะ ว่าผู้หญิงที่มีแฟน กับไม่มีแฟนมันต่างกันยังไง” คามินเอ่ยบอกวิธีของเขาออกมา

“...” ทินกรนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรออกมา เพราะยังไม่กล้ารับปาก และคล้อยตามกับคำพูดของคามิน พร้อมกับคิดตาม

“ลองเอาวิธีนี้กลับไปคิดดูน่ะ จะทำตามหรือไม่ทำตาม มันก็เป็นเรื่องของมึง แต่ถ้ามึงคิดที่จะทำจริงๆ ก็อย่าลืมเซฟตัวเองด้วยล่ะ เผื่อมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา” คามินพูดออกมาอย่างเป็นห่วงเพื่อน เพราะกลัวจะผิดพลาด

“ทำไมกูต้องป้องกันกับเมียตัวเองด้วยว่ะ” ทินกรตอบกลับมาทันที เมื่อคามินบอกให้เขาป้องกันกับพิพิม

“แหม่...ยอมเรียกคนที่มีซัมติงเมื่อ 5 ปีก่อน ว่าเมีย อย่าบอกน่ะ ว่ามึงกับน้องเขาสดกัน” คามินหันมาพูดแซวทันที พร้อมกับถามขึ้นมา

“อื้ม...ปล่อยในด้วย ไม่อย่างนั้นไม่กล้าเรียกเมียหรอก” ทินกรพยักหน้ารับ พร้อมกับพูดโอ้อวดขึ้นอย่างภูมิใจ

เพราะพวกเขาเคยพูดกันเอาไว้เมื่อสมัยตอนเรียนด้วยกันใหม่ หากว่าผู้หญิงคนไหนที่พวกเขายอมมีอะไรด้วย แบบไม่ได้ป้องกัน พวกเขาจะตามจีบเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแม่ของลูกให้ได้ ซึ่งเป็นความคิดที่เด็กมากๆเลยก็ว่าได้  แต่เพื่อนของเขามันก็ทำได้จริงๆ จนครองคู่กันมาจนถึงทุกวันนี้ ก็ยังเหลือแต่เขานี้แหล่ะ ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้

รุ่งเช้า

ณ โรงพยาบาลโยธินนารัตน์

พิพิมและปั้นหยา ไปส่งอาเธอร์ไว้ที่โรงเรียนก่อน ปั้นหยาจึงขับรถมาส่งพิพิมต่อที่โรงพยาบาล แล้วตัวเองจึงแวะไปที่ร้าน ซึ่งเธอทำแบรนด์เกี่ยวกับเสื้อผ้าเป็นของตัวเองอยู่

“หยาไม่เข้าไปหาพ่อ กับพี่ชายบ้างหน่อยเหรอ” พิพิมเอ่ยถามเมื่อถึงรงพยาบาลแล้ว หญิงสาวจะออกไปทันที

“ไม่ดีกว่า พิมก็รู้นี้ว่าหยาไม่ชอบโรงพยาบาล และอีกอย่าง หยาไม่อยากเจอหน้าไอ้พี่ชายบ้าของหยาด้วย” ปั้นหยาเอ่ยบอกเหตุผล เพราะตั้งที่เธอโตมา เธอไม่ค่อยถูกชะตากันกับทินกร เพราะพี่ชายชอบเอาใจพิพิมมากกว่าเธอที่เป็นน้องสาว เธอจึงงอนพี่ชาย

“งั้นพิมไปแล้วน่ะ” หญิงสาวเอ่ยลา พร้อมกับเปิดประตูรถลง

“ไว้หยาจะไปรับพี่เธอร์ตอนเลิกเรียนมาไว้ที่ร้านรอพิมเลิกงานน่ะ” ปั้นหยาลดกระจกรถลงมาพูดบอกกับพิพิมที่ยืนอยู่หน้าตึก

“ขอบคุณหยามากน่ะ”

รถของปั้นหยาแล่นออกไปจากตรงนั้นแล้ว พิพิมจึงเดินเข้าไปภายด้านในตึก โดยไม่ได้สนใจอะไร และไม่ได้คิดสนอะไรทั้งนั้น

“พิพิม” เสียงเอ่ยเรียกชื่อของเธอดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“...” หญิงสาวหยุดเดินทันที แล้วหันหลังกลับไปตามเสียงช้าๆ

“ใครมาส่ง” เสียงเข้มของทินกรถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองหน้า เขารู้อยู่แล้วแหล่ะ ว่าเป็นรถของปั้นหยาน้องสาวของเขาเอง แค่อยากถามดูเพื่อความมั่นใจ ว่าหญิงสาวจะกล้าตอบความจริงกับเขาไหม

“พี่ก็ไม่น่าถามน่ะ” พิพิมตอบออกไปแบบไม่ได้มองหน้า เขาก็น่าจะรู้อยู่แล้ว แต่ถามทำไม เพื่ออะไร

“คนสำคัญที่อยู่ด้วยกันสิน่ะ” น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ

“ค่ะ สำคัญมากเลยค่ะ เป็นทุกอย่างสำหรับพิม และก็เป็นโลกทั้งใบของพิมเลยก็ว่าได้” หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชันทันที

“...” หมอหนุ่มนิ่งเงียบทันที เมื่อหญิงสาวสวนกลับมาแบบนี้

“พิมขอตัวน่ะค่ะ” หญิงสาวไม่ต่อความยาว รีบขอตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

เมื่อถึงเวลาทำงาน ทั้งสองต่างไม่พูดอะไรกันเลย จะมีแต่นุชนารถ พยาบาลสวยที่คอยถามไถ่หมอหนุ่มอยู่ตลอด และพยายามกีดขวางทุกครั้งที่ หมอหนุ่มเข้าใกล้กับพิพิม

แม้แต่เวลาพักกลางวัน ทั้งคู่ก็ไม่ยอมปริปากพูดคุยกัน จนกระทั่งหมอโปรดที่เดินถือข้าวกล่อง ที่ภรรยาทำมาให้ทุกวัน ยื่นให้แก่หญิงสาวไปชุดหนึ่ง เพราะหมอโปรดจะได้มาสองชุดทุกวัน เพราะภรรยาทำมาเผื่อลูกชาย แต่รายนั้นไม่เคยทานเลย

เมื่อเห็นว่าวันก่อน หญิงสาวคงจะอึดอัดไม่น้อย ที่เข้าไปทานร่วมกันที่ห้องกระจกทึบ แถมทานร่วมกันข้างนอกก็ไม่ได้อีก เพราะหญิงสาวตกเป็นเป้าสายตาตลอด

หญิงสาวจึงเดินออกไปหาที่นั่งทานคนเดียวเงียบๆ โดยกำลังจะเดินไปสวนข้างๆกับตึก

“มากับพี่” ร่างสูงที่เดินตามมา คว้าแขนของหญิงสาวไว้ แล้วพาเดินออกไปยังลานจอดรถทันที

“จะพาพิมไปไหน นี่มันเวลาพักกลางวันน่ะ พิมจะกินข้าว” หญิงสาวร้องเอะอะโวยวายขึ้นมาทันที พร้อมกับพยายามแกะมือของทินกรออก

“ก็จะพาไปกินข้าวอยู่นี้ไง...” เสียงนุ่มพูดขึ้นมา พร้อมกับเปิดประตูรถ ให้หญิงสาว

“แต่พิมจะกินที่นี่”

“นั่งอยู่เฉยๆ...ไม่อย่างนั้นพี่จะทำอย่างอื่นแทน พาไปกินข้าวน่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นมาพร้อมกับจ้องหน้านิ่ง

หญิงสาวเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็ยอมนั่งอยู่เฉยๆ แบบไม่พูด ไม่จาอะไรอีกเลย จนกระทั่งหมอหนุ่มพาขับรถออกไปข้างนอก