10 - ความเจ็บปวดที่ได้รับ

ความเจ็บปวดที่ได้รับ

กลับมาที่ปัจจุบัน

“โดนขนาดนั้น...ทำไมถึงลุกหนีพี่ไปได้อีก” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องมองหน้าอย่างต้องการคำตอบ

“...” หญิงสาวไม่ตอบอะไรออกมา ได้แต่ก้มหน้าหนี ไม่กล้าสบตากับหมอหนุ่ม

“รู้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไง...ตอนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอพิม พี่รู้สึกว่าตัวเองโดนฟันแล้วถูกทิ้งยังไงก็ไม่รู้” เสียงนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง

“นี้พี่จำได้ทุกอย่างเลยจริงเหรอ...” หญิงสาวถามขึ้น เพราะเธอยังสงสัยว่า เขาเมา แต่ทำไมเขาจำทุกอย่างได้หมดเลย

“พี่ก็บอกแล้วไง...ว่าหายเมาแล้ว ตอนเสียบแล้วเจ็บนั้นแหล่ะ” หมอหนุ่มย้ำคำพูดออกมาอีกครั้ง และกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวในประโยคหลัง

“พี่ทีม...ถอยออกไปเลยน่ะ” หญิงสาวตาลุกวาว แล้วรีบดันร่างสูงออกห่างจากตัวเธอตอนนี้ เพราะเธอเริ่มหน้าแดงขึ้นมา เมื่อหมอหนุ่มพูดถึงเรื่องนี้ออกมาอย่างไม่อาย

“แค่รหัสเข้าห้องก็พอจะทำให้พิมรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้ว ใช่ไหม” ร่างสูงไม่พูดเปล่า รีบจับร่างของหญิงสาวให้นอนราบไปกับที่นอนทันที

“ว้าย...พี่จะทำอะไร” หญิงสาวที่ตกใจ อยู่ตอนนี้ร้องออกมาทันที เมื่อร่างสูงขึ้นมาคร่อมเธอเอาไว้

“เรามาทบทวนความหลังหน่อยไหม...” ร่างสูงจ้องมองด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม

“ทะ ทบทวนอะไร ให้เกียรติชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ และสถานที่ด้วยค่ะ ที่นี่โรงพยาบาลน่ะค่ะ ไม่ใช่บ้าน” หญิงสาวอ้างเหตุผลขึ้นมา

“แล้วมีใครบอกล่ะ ว่าเขาห้ามทำเรื่องพวกนี้กันที่นี่ หืมมม” เสียงนุ่มยังคงเอ่ยขึ้นมาเพื่อเย้าแหย่ แล้วกำลังจะก้มหน้าลงไปหาหญิงสาวหมายจะหอมแก้มเธอ

กริ่ง กริ่ง กริ่ง

เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ เอาเสียก่อน ร่างสูงรีบลุกขึ้นมานั่ง มือหนาของหมอหนุ่มที่เร็วกว่า ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหญิงสาวทันที

“ยาหยี...ใคร” หมอหนุ่มถามขึ้น ด้วยน้ำดสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิมทันที เมื่อเห็นชื่อปรากฏบนจอโทรศัพท์ของหญิงสาว

“เอ่อ...เพื่อนค่ะ พิมขอโทรศัทพ์พิมคืนด้วยค่ะ” พิพิมเอ่ยบอก แล้วรีบแย่งโทรศัพท์จากมือของหมอหนุ่มมารับสายทันที

“ว่าไงครับพี่เธอร์ พิมจ๋าติดธุระอยู่ เดี๋ยวพิมจ๋ารีบกลับน่ะครับ คิดถึงพี่เธอร์น่ะ บายครับ...” หญิงสาวรับสาดคำพูดใส่รัวๆ เพราะกลัวร่างสูงตรงหน้าจะสาวความยาวกับเธอ

“พี่เธอร์ ใครกัน พูดเสียงหวานเชียว แฟนเหรอ หรือว่า คนรัก” ทินกรยิงคำถามขึ้นมาทันที ที่พิพิมวางสาย แล้วได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อผู้ชาย แล้วพูดครับ แถมยังบอกคิดถึงด้วย

“...” พิพิมนิ่งไม่บอกออกไป ว่าคนในสายนั้นคือใคร

หญิงสาวไม่พูดอะไรยาว เพราะนี้ก็เริ่มดึกมากแล้ว รีบลุกขึ้นมาเก็บรองเท้า แล้วกำลังจะเดินออก ร่างสูงรีบมาคว้าเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิ...พี่ไปส่ง” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบนิ่ง

“...” หญิงสาวเอาแต่ลังเล ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ

“แค่ไปส่ง มันดึกมากแล้ว สัญญาจะไม่ทำให้พิมเดือดร้อน แค่ไปส่งจริงๆ”

เมื่อไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอะไรได้ หญิงสาวจึงจำยอมให้หมอหนุ่มขับรถมาส่งที่คอนโด เพราะเห็นว่าดึกแล้วคงจะหารถกลับยาก

ทินกรก็ทำตามที่ได้สัญญาไว้ ว่าแค่มาส่ง เขาก็ส่งหญิงสาวถึงที่อย่างปลอดภัย ตามที่ให้สัญญาไว้ เพราะไม่ต้องการให้เธออึดอัดไปมากกว่านี้ เธอหายไปตั้ง 5 ปี จะมีแฟนก็คงไม่แปลก ความคิดนี้กลับเข้ามาในหัวทันที เมื่อนึกถึงชื่อคนที่หญิงสาวเรียกว่า พี่เธอร์

ร่างสูงขับรถออกไปยังผับแห่งหนึ่งทันที โดยไม่ลืมที่จะนัดคามิน มาแจม แล้วร่วมปรับทุกข์ด้วย เพราะชายหนุ่มคือเพื่อนที่ยังคงสนิทที่สุดเหมือนเช่นเคย

กลางดึง ณ Smile Club

 

ผับแห่งนี้ เดิมทีเป็นของคิมหันต์ ซึ่งเป็นพ่อของพิพิม แต่ตอนนี้คิมหันต์ได้ขายกิจการให้แก่นายทุนคนใหม่ไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน แต่นายทุนคนใหม่ไม่ยอมเปลี่ยนชื่อ ยังคงใช้ชื่อนี้ในการโปรโมทร้านอยู่

“เป็นอะไรไปหมอทีมคนขรึม” คามินพูดขึ้นทันที เมื่อเข้ายังห้องที่นัดกันเอาไว้ของผับ โดยวันนี้เขาพาภรรยามาด้วย นั้นก็คือ เหมือนฝันคนเดิมที่ทินกรรู้จักแล้ว

“...” ทินกรหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ แต่ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร กลับเอาแต่ยกเครื่องดื่มขึ้นมากระดกทีเดียวหมดแก้ว

“ถามไม่ตอบ ทำตัวยังกับคนอกหัก” คามินพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ประชดประชันทันที ที่นั่งลงยังฝั่งตรงข้าม และมีเหมือนฝันนั่งลงข้างๆกัน คอยชงเครื่องดื่มให้

“กูก็ไม่รู้ ว่าจะตอบมึงยังไงดีเหมือนกัน เพราะกูก็ยังไม่รู้เลย ว่ากูเป็นอะไร” ทินกรได้แต่ถอนหายใจ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบคามินยังไงดี

“หมอฉลาดอันสูงส่งแบบมึง มีเรื่องอะไรให้ต้องคิดอีก” คามินพูดขึ้นมา แบบไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“คนเมื่อ 5 ปีก่อนของกูกลับมาแล้ว” ทินกรพูดออกมา แล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นทันที

“อะไรน่ะ...นี้มึงไปแอบทำเรื่องอะไรไว้ที่กูไม่รู้บ้าง” คามินแทบจะสำลักเครื่องดื่มทันที ที่ได้ยินทินกรพูดออกมา

“เอ่อ...กูเคยมีอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนกูกลับมาแสดงความยินดีกับพวกน้องๆ” ทินกรเอ่ยบอก พร้อมกับหลบสายตา เพราะคิกว่าคามินคงจะเดาออกแน่นอนว่าคือใคร

“พิพิมสิน่ะ...”

“...” ทินกรไม่ตอบ เมื่อคามินพูดถูก เอาแต่พยักหน้าให้เชิงเป็นคำตอบ

“กูว่าแล้วเชียว...ว่าคนอย่างมึง ไม่ปล่อยให้น้องเขารอดแน่นอน แม่สาวน้อยกลับไม่ดีใจเหรอ” คามินพูดจี้จุดแทงใจ ทินกรขึ้นมาทันที

“ตอนนี้ เธอไม่ใช่สาวน้อยแล้วแหล่ะ” ทินกรพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าของคามิน

“...” คามินเลิกคิ้วขึ้น มองทินกรอย่างไม่เข้าใจคำพูดที่ทินกรพูดออกมา

“เต็มไม้เต็มมือเลย” ทินกรเอ่ยบอก พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกับกำอะไรบางอย่างต่อหน้าของคามิน

“นี่...มึงพึ่งจะเจอน้องเขา มึงก็ไปจิ้มน้องเขาเลยเหรอ” คามินตาลุกวาวขึ้น พร้อมถามออกมาอย่างตกใจ เพราะคิดอะไรไปยาวแล้ว

“เฮ้อ...” ทินกรเอาแต่ถอนหายใจยาวเหยียด

“แล้วทำหน้าเศร้าเพื่อ...ไม่ดีใจเหรอที่น้องเขากลับมา” คามินถามกลับอีกครั้ง เพราะว่าเห็นทินกรทำหน้าตาไม่ดีใจเลยสักนิด

“ดีใจ แต่ไม่เหมือนเดิมแล้ว” ทินกรตอบกลับเพียงสั้นๆ ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

“ไม่เหมือนเดิมยังไง เธอมีแฟนแล้วงั้นเหรอ” เพราะไม่ค่อยเข้าใจ ในคำตอบของทินกร คามินจึงถามขึ้นมา

“ก็ไม่เชิง”

“อยากรู้ว่าน้องเขามี หรือไม่มี มึงก็สืบสิว่ะ ว่าแต่น้องเขาอยู่ที่ไหนตอนนี้” คามินเสนอแนะขึ้นมา พร้อมกับถามกลับว่าหญิงสาวอยู่ที่ไหน

“อยู่กับกูนี้แหล่ะ”

“อะไรน่ะ” คามินเบิกตากว้างขึ้นมาทันที