27 - คนที่อยากเจอที่สุด

คนที่อยากเจอที่สุด

“แม่ปิ่น...มาได้ยังไงกันคระ...อาคิม อาพาย เออ. สะ สวัสดีครับ” ทินกรเอ่ยขึ้นถามอย่างตกใจ เมื่อเปิดประตูเข้าไปที่ห้องพักฟื้นของอาเธอร์แต่เจอเข้ากับปิ่นลดา และต้องตกใจไปมากกว่านั้น เมื่อคนที่อยู่ภายในห้องมีทั้งคิมหันต์และพระพาย พ่อแม่ของพิพิมรวมอยู่ด้วย

“พิพิม!” สองเสียงของคิมหันต์และพระพายเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันทันที เมื่อเจอหน้าของลูกสาวที่เดินเข้ามาตามหลังของทินกร

“พ่อจ๋า แม่จ๋า” พิพิมวิ่งเข้าไปสวมกอดท่านทั้งสองทันที หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันนานนับ 5 ปี พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินดั่งสายน้ำ

“พิพิมลูกพ่อ” คิมหันต์เอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับลูบไปที่ศรีษะของลูกสาวอย่างอ่อนโยน และแสนคิดถึงมานาน

“พิมจ๋าของแม่จ๋าไปอยู่ที่ไหนมาคะลูก” พระพายถามขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ห้ามเอาไว้ไม่อยู่ ไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม

“พิมขอโทษค่ะ พ่อจ๋าแม่จ๋า พิมขอโทษ” พิพิมได้แต่เอ่ยคำว่าขอโทษเท่านั้น พร้อมกับเสียงสะอื้น

“พิมจ๋า” เสียงเล็กของอาเธอร์ดังขึ้นมาจากห้องข้างใน เอ่ยเรียกชื่อของพิพิม ทุกคนจึงหันไปมองเป็นทางเดียวกัน

และเป็นทินกรเองที่รีบเดินเข้าไปหาอาเธอร์ทันที พิพิมจึงเดินเข้าไปตามหลัง ให้ทุกคนนั่งรอกันอยู่ที่ด้านนอกนี้

“อาเธอร์ตื่นแล้วหรือครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ ขอพ่อทีมดูหน่อยน่ะ” เสียงนุ่มของทินกรพูดขึ้นกับอาเธอร์ พร้อมกับท่าทางที่อ่อนโยน มองสำรวจดูตามตัวของเด็กน้อยวัยเพียง 4 ขวบ ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

“พิมจ๋า” เสียงเล็กยังคงเรียกหาผู้เป็นแม่ไม่หยุด

“พิมจ๋ามาแล้วครับ พี่เธอร์เป็นยังไงบ้างครับ แม่จ๋าขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่เธอร์ต้องเจ็บตัวแบบนี้ แม่จ๋าขอโทษนะลูก” พิพิมเอ่ยถามลูกขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง และขอโทษอย่างรู้สึกผิด ที่ลูกต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

“พี่เธอร์อยากกินติมครับ” เสียงเล็กพูดขึ้นทันที พิพิมและทินกรได้แต่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา อย่างเอ็นดูในความหิวของลูกชาย

“อาเธอร์ครับ ตอนนี้อาเธอร์ยังกินติมไม่ได้น่ะ ไว้อาเธอร์หายดีเมื่อไหร่ พ่อทีมจะพาอาเธอร์ไปนะครับ” ทินกรจึงเป็นฝ่ายเอ่ยบอก พร้อมกับลูบศรีษะทุยเบาๆ ปลอบอีกที

“พ่อทีม” เสียงเล็กของอาเธอร์เอ่ยย้ำ

“ครับ อาเธอร์อยากมีพ่อไม่ใช่เหรอ ตอนนี้อาเธอร์มีพ่อแล้วน่ะ พ่อทีมจะเป็นพ่อของอาเธอร์ตลอดไปเลยน่ะครับดีไหม” ทินกรเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนละมุน

“เย้...อาเธอร์มีพ่อแล้ว” อาเธอร์ดีใจมากล้น กำลังจะยกแขนที่ดามเฝือกไว้อยู่ แต่ยกขึ้นไม่ได้

“เบาๆครับลูก” พิพิมเอ่ยขึ้นบอก พร้อมกับส่งยิ้มมาทางทินกร อย่างเอ็นดูลูกชาย

“มาครับ พ่อทีมจะพาอาเธอร์ไปหาทุกคนด้านนอกกันน่ะ” ทินกรเอื้อมมือไปอุ้มอาเธอร์ขึ้นมาทันที แล้วพาเดินออกไปยังด้านนอก ที่ทุกคนรออยู่

“ดูสิมีใครบ้างเอ่ย...” เสียงนุ่มของทินกรเอ่ยขึ้นมา เมื่อเดินมาถึงด้านนอก

“...” เด็กชายในวัยเพียง 4 ขวบ ทำหน้านิ่งทันที ที่เห็นคนหลายคนอยู่ภายในห้องนี้ แถมไม่คุ้นหน้าใครเลยสักคน จึงได้แต่กอดคอทินกรไว้แน่น

“ปิ่นครับ ปิ่นว่าอาเธอร์ หน้าเหมือนกับเจ้าทีมตอนนั้นไหม” หมอโปรดเอ่ยถามภรรยาเสียงเบา ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน

“ตอนที่พี่หมอจะแย้งน้องไปจากปิ่นนั้นเหรอค่ะ” ปิ่นลดาแซวขึ้นมาทันที ถึงเรื่องในอดีต ที่หมอโปรดเคยคิดจะแย่งทินกรไปจากปิ่นลดา

“พี่เห็นครั้งแรกพี่คิดว่าแต่ เจ้าทีมย่อส่วนมาเลย เหมือนอย่างกับแกะ ไม่รู้ไปทำในท่าไหน ถึงได้ถอดแบบกันมาขนาดนี้” หมอโปรดเอ่ยพูดกับภรรยา แต่ก็พอจะทำให้ทินกรได้ยินอยู่บ้าง เมื่อเดินอุ้มอาเธอร์มานั่งลงใกล้ๆ

“หลายท่าเลยล่ะครับพ่อโปรด” ทินกรที่ได้ยินพ่อพูดกับแม่ ก็สวนตอบขึ้นมาทันที

“พี่ทีม” ทำให้พิพิมต้องใช้สายตาขู่เอาไว้

“ขอโทษครับ” ทินกรรีบขอโทษพิพิมทันที แล้วหันหน้าไปส่งยิ้มบางๆให้กับทุกคน พร้อมกับแนะนำอาเธอร์ที่นั่งอยู่นิ่งๆบนตักแกร่งให้ทุกคนในห้องรู้

“ขอแม่จ๋าอุ้มหลานได้ไหมค่ะ พิพิม แม่จ๋าอยากดูหน้าหลานใกล้ๆ” พระพายเอ่ยเสียงนุ่มขอ พร้อมกับจ้องมองมาที่อาเธอร์อย่างไม่ละสายตา

“ให้คุณยายอุ้มหน่อยนะครับคนเก่ง” ทินกรเอ่ยพูดเสียงนุ่มกับคนบนตักอีกที

“ยาย” เสียงเล็กของอาเธอร์พูดขึ้น พร้อมกับหันมามองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างทินกร

“ครับ...ตอนนี้ อาเธอร์ไม่ได้มีแค่พ่อทีมนะ อาเธอร์ยัง ยายจ๋า ตาจ๋า ปู่จ๋า ย่าจ๋าด้วยน่ะ และอีกเยอะๆเลยครับ” ทินกรเอ่ยอธิบายเสียงนุ่มบอกในเด็กน้อยบนตักฟัง

“ยายจ๋า” เสียงเล็กเอ่ยเรียก พร้อมกับหันหน้าไปมองพระพาย และยังทำหน้างงเพียงเล็กน้อย

“มาครับ ขอยายจ๋ากอดหน่อยครับ” พระพายหว่านล้อม พร้อมกับยกมือขึ้นล่ออีกที และส่งยิ้มมาให้แก่อาเธอร์

เมื่อเห็นว่าลูกชายมองไปทางผู้เป็นยายนิ่ง ทินกรจึงอุ้มอาเธอร์ แล้วลุกขึ้นเดินไปหาพระพายที่นั่งฝั่งตรงข้าม ให้ได้เชยชมหลานอย่างๆชัดๆ

“เดี๋ยวพ่อทีมมานะครับ...ทีมขอตัวสักครู่นะครับ” ทินกรเอ่ยเสียงนุ่มบอกลูกชาย และประโยคต่อมา หันไปบอกกับทุกคน เมื่อเห็นสายตาของหมอโปรดสื่ออะไรบางอย่างออกมา ทินกรจึงลุกออกไปจากห้องทันที

สักพักทินกรก็กลับเข้ามา พร้อมด้วยมือที่ถือพวงมาลัยมาด้วยพวงหนึ่ง เดินเข้ามา แล้วเดินเข้ามาจูงมือของพิพิม พาเข้าไปหาคิมหันต์ และพระพาย แล้วนั่งลงกับพื้นตรงหน้าท่านทั้งสอง ทุกคนต่างตกใจมองหน้ากัน เพราะไม่คิดว่าทินกร จะทำอะไรแบบนี้ ยกเว้นหมอโปรด เพราะได้เตรียมการเอาไว้แล้ว ที่จะให้ทินกรทำแบบนี้

“ทีมขอกราบขอโทษ อาทั้งสองด้วยนะครับ ที่ปล่อยให้เวลาผ่านมานานขนาดนี้ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ได้ทำลงไป ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ขอโทษที่ได้ล่วงเกินพิพิมไป ทีมไม่ได้มีเจตนาที่จะหยามเกียรติของพวกอาเลยนะครับ ขอโทษที่ไม่ได้ไปกราบขอขมาพวกอาให้เร็วกว่านี้ วันนี้ทีมได้มีโอกาสที่ทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว ทีมจึงอยากขอโอกาสอาทั้งสอง ต่อจากนี้ขอดูแลพิพิมในฐานะสามี ขอให้คุณอาทั้งสองได้ให้โอกาสกับทีมด้วยนะครับ” ทินกรเอ่ยร่ายยาวออกมาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของหญิงสาว ที่ตอนนี้ยังนั่งอึ้งอยู่

“พิมขอโทษพ่อจ๋า แม่จ๋า ด้วยน่ะค่ะ” พิพิมเอ่ยเสริมขึ้นมา ทั้งคู่ยื่นพวงมาลัยให้แก่ท่านทั้งสองพร้อมๆกัน แล้วกราบลงแทบเท้าของทั้งสอง

“ลุกขึ้นเถอะลูก ดูสิอาเธอร์งงไปหมดแล้ว” คิมหันต์รับพวงมาลัยนั้นมา แล้วรีบบอกให้ทั้งสองลุกขึ้น เพราะตัวเองก็ทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่เอาหลานมาอ้าง

“ไม่คิดเลยน่ะ ว่าพวกเราจะได้ดองกันจริงๆ” หมอโปรดเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขเหลือล้น

“ลูกมึงมัดมือชกกันชัดๆเลยไอ้หมอ” คิมหันต์พูดสวนขึ้นมา

“มึงไม่ต้องห่วงหรอกไอ้คิม ถึงทุกอย่างจะดูข้ามขั้นตอนไปเยอะก็เถอะ แต่กูก็ไม่ยอมน้อยหน้าใครหรอก มรดกที่กูมี และทรัพย์ทั้งโรงพยาบาลกูยกให้หมดเลย ถือว่าเป็นค่ารับขวัญหลาน ไม่รวมค่าสินสอดทองหมั้นที่กูจะให้อีกต่างหาก หลังจากพิพิมเรียนจบจัดงานแต่งได้เลย” หมอโปรดพูดขึ้นมาอย่างใจปล้ำทันที

“กูไม่ได้มีปัญหาเรื่องสินสอดอะไรหรอก กูแค่อยากทำหน้าที่พ่อบ้าง มึงลองคิดดูน่ะ ตอนคลอดกูก็ไม่ได้ดูแล ตอนโตมาก็หายไปตั้ง 5 ปี พอมาตอนนี้ ลูกมึงก็มาขอเอาไปอีก” คิมหันต์พูดออกมาอย่างรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

“ทีมจะพยายามพาพิพิมกับอาเธอร์ไปค้างที่บ้านบ่อยๆน่ะครับ” ทินกรพูดขึ้นมาทันที

“ถ้าอย่างนั้น เมื่ออาเธอร์หายดีแล้ว พ่อขอหลานไปเลี้ยงน่ะ เพราะทีมก็ได้แม่เขาไปแล้ว ส่วนลูกก็ปั๊มเอาใหม่แล้วกัน” คิมหันต์พูดออกมา จนทำให้คนที่อยู่ภายในห้องนี้หัวเราะกันออกมา

“ปิ่นว่า พวกเรากลับกันเถอะค่ะ หลานจะได้พักผ่อน” ปิ่นลดาตัดบทขึ้นทันที เมื่อมองเห็นอาเธอร์นั่งหาวอ้าปากกว้างอยู่บนตักของผู้เป็นยาย

“อื้ม...นั้นพ่อจ๋ากลับก่อนน่ะพิพิม อาเธอร์ครับ ตาจ๋ากับยายจ๋ากลับก่อนน่ะครับ อ้าว...หลับเสียแล้ว” คิมหันต์ หันไปบอกลูกสาว และหันมาหาหลานที่นั่งอยู่บนตักภรรยา แต่ตอนนี้คอพับหลับไปเสียแล้ว

ทินกรจึงไปอุ้มอาเธอร์กลับมาจากพระพาย แล้วเอ่ยลากับทุกคน แล้วพาลูกชายเข้าไปข้างใน วางอาเธอร์ลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด