บทที่ 8 เรียกพี่ได้ไหม - 70%

เช้าวันถัดมา ภีมพลเดินเข้ามาในบ้านของว่าที่คู่หมั้นอย่างสนิทชิดเชื้อราวกับเป็นบ้านของตนเอง ชายหนุ่มนั่งรอรวิชาที่ห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาสาวน้อยที่แต่งตัวอยู่ข้างบน เพื่อบอกว่าตนมารออยู่ข้างล่างแล้ว พลางเอ่ยขอบคุณมาลัยที่เอาน้ำมาเสิร์ฟให้

รวิชากึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันไดมาหลังจากที่เขาส่งข้อความไปบอกไม่นานนัก ความจริงเธอแต่งตัวเสร็จสักพักใหญ่แล้ว แต่ที่ยังไม่ลงมาเพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหนกับการต้องนั่งรถไปกับเขาสองต่อสอง

ภีมพลลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อรวิชาเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ตาคมกวาดมองคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความพึงพอใจ วันนี้สาวน้อยของเขาช่างน่ารักเหลือเกิน พักนี้เขารู้สึกว่าไม่ว่ารวิชาจะใส่ชุดอะไรก็ดูดี น่ารักสมวัยไปเสียทุกอย่าง จนกลายเป็นเขาเสียเองที่ต้องพยายามแต่งตัวให้เข้ากับวัยของเธอเพื่อไม่ให้ดูแก่จนเกินไป

“น้องอายจะกินมื้อเช้าก่อนไหม หิวหรือเปล่า หรือว่ากินแล้ว” เขาถามเสียงอ่อนเพราะเห็นว่ายังเช้าอยู่ คิดว่าเธอคงยังไม่ได้กินมื้อเช้าแน่นอน

รวิชามองหน้าเขาพลางเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะถามกลับ

“อาภีมหิวหรือคะ ถ้าหิวเรากินกันก่อนก็ได้ค่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้พี่มาลัยทำอะไรให้กินบ้าง” พูดจบเธอก็เดินนำไปยังห้องครัว ทิ้งให้คนเดินตามได้แต่ยิ้ม

“วันนี้มีข้าวต้มกุ้งค่ะ เดี๋ยวน้องอายตักให้นะคะ อาภีมนั่งเลย”

หญิงสาวกุลีกุจอหยิบชามจะตักให้เขา ชายหนุ่มจึงเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำออกมาแล้วมองหาแก้วที่จะรินน้ำใส่

“แก้วน้ำเก็บไว้ที่ไหนหรือน้องอาย” ภีมพลหันไปถามคนที่กำลังใช้ทัพพีตักข้าวต้มใส่ชามอย่างพิถีพิถัน

“อยู่ในตู้ตรงหน้าอาภีมนั่นแหละค่ะ ข้างบนน่ะ เปิดดูก็เห็นแล้ว”

รวิชาบุ้ยหน้าไปทางตู้ที่ว่า ภีมพลมองตามสายตาของหญิงสาวจึงเปิดตู้ตรงหน้าออกดู เห็นแก้วหลายใบวางเรียงกันอยู่ในนั้นอย่างเป็นระเบียบ เขาหยิบแก้วออกมาสองใบแล้วเดินมาที่โต๊ะ เป็นเวลาเดียวกับที่รวิชาวางชามข้าวต้มไว้ตรงหน้าพอดี

ข้าวต้มกุ้งส่งกลิ่นหอมกรุ่นโรยหน้าด้วยกระเทียมเจียวและผักชีดูน่ารับประทาน รวิชาหันไปหยิบขวดพริกไทย น้ำส้มสายชู ซีอิ๊วขาวและน้ำปลาเพื่อเป็นตัวเลือกให้เขาสำหรับการปรุง ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้

“อาภีมจะนั่งกินในนี้ หรือว่าอยากไปนั่งที่ห้องอาหารด้านนอกคะ”

นั่งในครัวเธอเกรงว่าเขาจะร้อนอบอ้าว ไหนจะกลิ่นอาหารที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศยังระบายออกไปไม่หมดนั่นอีก

“ที่ไหนก็ได้ถ้ามีน้องอายนั่งอยู่กับอาด้วย ให้กินที่โรงรถก็ยังได้เลย”

พูดจบก็เหลือบตาขึ้นมองคนฟังครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงมองชามข้าวต้มตามเดิม รู้ดีว่าเธอคงจะเขินเต็มที่แล้ว

รวิชาเม้มปากกลั้นยิ้ม เธอนั่งกินข้าวต้มในส่วนของตนเองไปเงียบ ๆ ปล่อยให้คนช่างหยอดลอบมองใบหน้าของตนเป็นระยะ แต่เธอต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นกระหน่ำจนแทบไม่รู้รสชาติของอาหาร

“เติมข้าวต้มอีกไหมคะอาภีม ยังมีอีกเยอะนะในหม้อ”

รวิชาเห็นข้าวต้มในชามของเขาเหลืออยู่เล็กน้อยจึงเอ่ยปากถาม ภีมพลส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหมดแก้ว

“มื้อเช้าปกติแล้วอาไม่ค่อยกินหรอก ส่วนใหญ่ดื่มแต่กาแฟ”

“จริงสิ แล้วอาภีมไม่ต้องทำงานหรือคะ วันนี้ไม่ต้องพาน้องอายไปดูโรงงานก็ได้นะ น้องอายไม่อยากรบกวนอาภีม”

หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็มีงานต้องทำ เธอเกรงใจเขามากที่ต้องให้ชายหนุ่มพาไปดูโรงงานผลิตสินค้าของบิดามารดาที่ชานเมือง

“วันนี้วันเสาร์นะอย่าลืมสิครับ งานออฟฟิศของอาไม่ทำเสาร์อาทิตย์ แต่ถ้าเป็นที่คลับทำทุกวัน ยกเว้นวันพระใหญ่ คลับจะปิด”

ภีมพลนั่งเท้าแขนไว้บนโต๊ะ สายตาพราวระยับจับจัองรวิชาไม่วางตาจนคนถูกมองเริ่มทำหน้าไม่ถูก ก่อนเขาจะทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้สาวน้อยรับรู้ได้ว่าใบหน้าของตนคงจะเห่อร้อนจนแดงก่ำประจานเจ้าของไปแล้ว

“เพราะฉะนั้นวันนี้กับวันพรุ่งนี้ อายอมเป็นทาสรับใช้น้องอาย ไม่ว่าน้องอายอยากให้ทำอะไร อายอมทุกอย่าง แล้วแต่เจ้าหญิงของอาจะบัญชา”

เขาสาบานได้ว่าประโยคพวกนี้ไม่เคยใช้พูดกับใคร นอกจากสาวน้อยตรงหน้านี้เท่านั้น และที่สำคัญคนอื่นก็จะไม่มีวันได้ยินเป็นอันขาดโดยเฉพาะพชร มิเช่นนั้นแล้วชีวิตเขาคงจะหาความสงบสุขไม่ได้เป็นแน่ เพราะคงถูกตามล้อตามแซวไม่เลิกราจนกว่าจะมีเรื่องใหม่มาให้พูดถึง

“อาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ น้องอายกินเสร็จก็ไปตามอาแล้วกันนะครับ อาจะนั่งดูข่าวรอ”

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้รวิชานั่งหน้าร้อนอยู่เพียงลำพังบนโต๊ะกินข้าว หญิงสาวพึมพำออกมาเบา ๆ ทั้งที่ใบหน้าแต้มรอยยิ้มอย่างห้ามไม่ได้

“เพิ่งรู้ว่าผีดิบเขาเสพน้ำตาลเป็นอาหารด้วย”

“อาภีมรู้จักทางไปโรงงานด้วยหรือคะ”

รวิชาอดถามไม่ได้ เพราะตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านมา ภีมพลไม่ถามเส้นทางไปโรงงานกับเธอสักคำ กลับเอาแต่ชวนคุยเรื่องอื่น

“อาเคยบอกแล้วไงไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับน้องอาย อารู้ทุกอย่างนั่นแหละ อาเตรียมพร้อมเสมอ” เขาหันมาพูดยิ้ม ๆ พลางนึกไปถึงเรื่องที่คุยกับพชรเมื่อวานเรื่องการเรียกขานของรวิชา คิดไปแล้วก็น่าจะดีไม่น้อยหากว่าเธอจะเปลี่ยนคำเรียกขานเสียใหม่ มีอย่างที่ไหน เรียกคู่หมั้นตนเองว่าคุณอา

“จริงสิ น้องอายจะว่ายังไงถ้าอาคิดว่าน้องอายน่าจะเปลี่ยนคำเรียกชื่ออาเสียใหม่น่ะ เอ่อ...คืออาหมายถึง...มันฟังแปลก ๆ นะถ้าคนที่กำลังจะหมั้นมาเรียกกันเหมือนอากับหลาน น้องอายว่าไหม”

ภีมพลลอบถอนหายใจเมื่อพูดจบ ในใจก็ลุ้นรอฟังคำตอบจากสาวน้อยข้างกาย ทว่า...

“แต่น้องอายก็เรียกอาภีมว่าอามาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่คะ อาภีมเองก็แทนตัวเองว่าอามาตั้งแต่แรก ถ้าจะให้เปลี่ยนไปเรียกอย่างอื่นน้องอายคงไม่ชินหรอกค่ะ”

เออว่ะ...เขาก็ลืมนึกไป!

ในเมื่อคนที่แทนตัวเองว่าอามาตั้งแต่ต้นก็คือเขา เวลาพูดกับเธอก็เรียกตนเองว่า “อา” มาตลอด ไม่แปลกหากรวิชาจะใช้คำเรียกขานนั้นตามเขาซึ่งเป็นคนกำหนดมันขึ้นมาเอง

คิดแล้วก็อยากย้อนเวลากลับไปเสียจริง เขาจะแทนตนเองว่า “พี่” จะได้ฟังเสียงหวาน ๆ ของเธอเรียกเขาว่า “พี่ภีม” เสียให้ชื่นใจ ไม่ใช่เรียก “อาภีม” ที่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นป๋าเลี้ยงต้อยเด็กอย่างไรก็ไม่รู้

“นั่นสินะ น้องอายก็เรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ก็เรียกต่อไปไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ภีมพลยิ้มแกน ๆ ให้หญิงสาว แล้วลอบระบายลมหายใจอย่างปลงตก

เอาเถอะ...ไว้ให้สนิทกันกว่านี้หน่อย เขาน่าจะให้เธอเปลี่ยนคำเรียกเขาเสียใหม่ได้ไม่ยาก

ภีมพลเลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดรถของโรงงานขนาดย่อมหลังจากแจ้งความประสงค์ และแลกบัตรกับรปภ. ที่ป้อมหน้าประตูทางเข้า ชายหนุ่มดับเครื่องแล้วหันมองรวิชาที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นจึงเปิดประตูก้าวลงจากรถมายืนบนพื้น เขายกมือขึ้นป้องตรงหน้าผากเพื่อบังแดดขณะมองไปยังอาคารโรงงานสีเทาชั้นเดียวเบื้องหน้า

“ตรงนั้นเป็นโรงงานของฝ่ายผลิตค่ะ ส่วนอาคารนี้เป็นสำนักงาน ปกติเวลาน้องอายมาก็มักจะอยู่แต่ตรงนี้ ไม่ได้เข้าไปในโรงงานเพราะกลัวจะไปเกะกะเขา”

รวิชาชี้ไปยังอาคารสองชั้นสีขาวที่อยู่ห่างออกไปประมาณห้าสิบเมตร ก่อนออกเดินนำเขาไปยังอาคารที่อยู่อีกฝั่ง

“เมื่อวานน้องอายโทร. มาบอกพี่หวานแล้วค่ะว่าวันนี้จะขอเข้ามาดูงานที่นี่ อ้าวนั่นไงคะ มาพอดีเลย”

รวิชายิ้มกว้างให้หญิงสาวอายุประมาณสามสิบพร้อมกับกระพุ่มมือไหว้

“สวัสดีค่ะพี่หวาน อาภีมคะพี่หวานเป็นผู้จัดการโรงงานที่นี่ค่ะ พี่หวานคะนี่คุณภีมพล เอ่อ...”

รวิชาอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อไม่รู้ว่าจะแนะนำเขาในฐานะอะไร ซึ่งชายหนุ่มก็เข้าใจดีจึงแนะนำเองเสียเลย เพราะไม่อยากให้สาวน้อยต้องลำบากใจหากต้องแนะนำใครต่อใครว่าเขาคือว่าที่คู่หมั้น

“ผมภีมพลครับ เป็นรุ่นน้องของคุณอาทิตย์ บ้านเราอยู่ใกล้กัน ผมเห็นว่าคุณอาทิตย์ไม่ว่างพาน้องอายมา ผมเลยอาสาพามาเอง”

ภีมพลรับไหว้ผู้จัดการโรงงาน ก่อนจะพากันเดินตามเข้าไปด้านใน รวิชาหันมองหน้าเขาแล้วยิ้มให้อย่างขอบคุณ

ผู้จัดการสาวพาทั้งคู่เข้าไปชมในโรงหม้อกลั่นและสกัดก่อนเป็นอันดับแรกซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด ในนี้มีหม้อกลั่นทั้งหมดยี่สิบห้าหม้อ แต่ละหม้อนั้นจะสกัดพืชต่างชนิดกัน พืชที่ใช้หม้อกลั่นมากที่สุดคือไม้กฤษณา ใช้ทั้งหมดสิบหม้อด้วยกัน อาทิตย์เป็นคนสั่งเข้ามาจากประเทศเพื่อนบ้าน เพราะส่วนผสมหลักในแต่ละสูตรของน้ำมันหอมระเหย อันเป็นสูตรลับประจำตระกูลของรวิวรรณ คือไม้กฤษณานั่นเอง

รวิชาหันไปชวนหวาน ผู้จัดการสาวที่พาชมโรงงานคุยระหว่างที่เดินออกจากโรงหม้อกลั่นไปยังห้องสูตรผสม