บทที่ 8 เรียกพี่ได้ไหม - 100%

“ช่วงนี้คุณพ่อคุณแม่คงทำงานหนักน่าดูเลยนะคะ น้องอายเห็นท่านไม่ค่อยกลับบ้านเลย นี่ก็เห็นว่าต้องขึ้นเหนือไปดูแปลงเพาะปลูกของเกษตรกรอีก”

“ใช่ค่ะ ตอนนี้บริษัทเราประมูลได้ออเดอร์ล็อตใหญ่จากดูไบ พวกผู้บริหารตื่นเต้นกันใหญ่เลยค่ะ วันก่อนเพิ่งประชุมกันว่าต้องมีการลงทุนเพิ่ม รวมถึงการจ้างพนักงานเพิ่มด้วย เพราะที่นี่ก็มีพนักงานแค่สามสิบกว่าคน ถ้าต้องทำล็อตของดูไบ คนแค่นี้ไม่พอแน่ ๆ”

หวานอธิบายไปยิ้มไป เพราะการมีออเดอร์ล็อตใหญ่เข้ามา รายได้ของบริษัทก็ต้องเพิ่มมากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าพนักงานอย่างพวกเธอก็ต้องหวังผลไปถึงโบนัสปลายปีด้วย

ถึงแม้ว่าปีที่ผ่านมาบริษัทจะประสบสภาวะขาดทุน เพราะข่าวลือ และการใส่ร้ายป้ายสีเรื่องวัตถุดิบที่ไม่ได้คุณภาพ รวมถึงโดนตัดราคาจากแบรนด์น้องใหม่ แต่ประธานบริหารก็ไม่ยอมปลดพนักงานออกแม้แต่คนเดียว ทั้งยังจ่ายโบนัสให้กับทุกคนตอนสิ้นปีตามปกติอีกด้วย ถึงแม้ว่าจะแค่เดือนเดียวก็ตาม นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพนักงานทุกคนจึงยอมทุ่มเทแรงกายแรงใจและสมอง รวมถึงความจงรักภักดีกับองค์กรอย่างถึงที่สุด

“สามสิบกว่าคน เดี๋ยวนี้บริษัทเรามีพนักงานสามสิบกว่าคนแล้วหรือคะ”

รวิชาถามอย่างไม่เชื่อหู รู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที เพราะเธอเข้าใจมาตลอดว่าบริษัทของบิดามารดานั้นมีพนักงานแค่สิบกว่าคนเหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่เธอเคยเดินตามพวกท่านเข้ามาในนี้

“ใช่ค่ะ นี่เฉพาะแค่ในโรงงาน และในส่วนของออฟฟิศเท่านั้นนะคะ ยังไม่นับรวมถึงพนักงานขายตามห้างอีกด้วย”

ผู้จัดการสาวตอบพลางใช้มือผลักบานประตูที่มีป้ายพลาสติกสีขาว ตัวหนังสือสีแดงแผ่นใหญ่แปะเอาไว้ด้านหน้าว่า “ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต”

“นี่เป็นห้องสูตรผสมค่ะ จะเอาไว้ใช้เก็บน้ำมันกลิ่นต่าง ๆ ที่สกัดออกมาได้ ห้องเล็ก ๆ นั่นจะเป็นห้องทดลองกลิ่น คุณวิมักจะอยู่แต่ในนั้นเกือบทั้งวันทั้งคืนเพื่อทดลองกลิ่นใหม่ ๆ น้องอายจะลองเดินเข้าไปดูก็ได้นะคะ”

รวิชามองตามมือของผู้จัดการแล้วเดินไปยังห้องดังกล่าวทันที ภีมพลหันมองขวดน้ำมันต่าง ๆ ที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบบนชั้น แต่ละชั้นจัดวางตามชนิดของกลิ่นที่ได้มา แต่ละแถวจะมีป้ายขนาดเล็กสีขาวพิมพ์รหัสบางอย่างแปะเอาไว้ด้านหน้า

“ทำไมแต่ละแถวรหัสไม่เหมือนกันล่ะครับ ทั้งที่มันก็เป็นกลิ่นจากดอกไม้ชนิดเดียวกันทั้งหมด”

ชายหนุ่มอดถามขึ้นไม่ได้ แม้จะไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบ เพราะเดาว่าคงเป็นสูตรลับของกระบวนการทำ...และก็เป็นจริงดังว่า

“ที่ไม่เหมือนก็เพราะว่าแต่ละแถวจะใช้วิธีสกัดต่างกันค่ะ รวมไปถึงอายุของพืชที่เราได้มาด้วย ส่วนจะเป็นยังไงนั้นหวานบอกไม่ได้จริง ๆ ค่ะ เพราะเป็นความลับ” หญิงสาวยิ้มแหยให้ ซึ่งชายหนุ่มก็เข้าใจดี

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

ภีมพลหันมองไปทางห้องที่รวิชาเดินหายเข้าไปซึ่งเป็นห้องทดลองกลิ่น เขาก้าวเท้าไปหาแล้วหยุดยืนอยู่หน้าประตู จึงทันได้เห็นไหล่เล็ก ๆ ของเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแล้วหันมาส่งยิ้มให้

ภีมพลเดินเข้าไปตบบ่าเบา ๆ อย่างปลุกปลอบ และไม่อยากถามอะไรให้มากความ เขากวาดตามองไปรอบห้องอย่างสนใจ ในนี้มีหลอดทดลองหลายใบ กลิ่นหอมรวยรินอบอวลกำจายไปทั่วทั้งห้อง บนโต๊ะติดผนังมีรูปของรวิชาในช่วงอายุต่าง ๆ ตัดแปะใส่กระดาษสาพร้อมกับประโยคสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือของเด็กสาวในกระดาษที่ตัดเป็นรูปคำพูดต่าง ๆ แปะซ้อนเข้าไป ทั้งหมดถูกใส่อยู่ในกรอบไม้สีขาวขนาดใหญ่เท่าโปสเตอร์

“ของขวัญชิ้นนี้น้องอายทำให้คุณพ่อคุณแม่ตอนครบรอบแต่งงานของพวกท่านเมื่อหลายปีก่อนค่ะ ตอนนั้นน้องอายเรียนอยู่ม.หนึ่งเอง” รวิชาอธิบายไปยิ้มไป แม้นัยน์ตากลมโตยังคงมีน้ำเอ่อคลออยู่บ้างเล็กน้อย

“น่ารักดีครับ”

ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะของเธอแล้วโยกไปมาเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเหลือบไปเห็นตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กที่วางแอบไว้ตรงมุมห้อง รวิชามองตาม น้ำตาจึงเริ่มรื้นขึ้นมาอีกหน

“สงสัยคุณพ่อคุณแม่ต้องคิดว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองแน่เลย ถึงได้ขนเสื้อผ้ามาไว้ด้วย ข้างในมีหมอนด้วยนะคะ เมื่อกี้น้องอายไปเปิดดู”

ถึงแม้จะพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริงแค่ไหน แต่สีหน้าและแววตากลับไม่ได้ร่าเริงไปด้วยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มจึงชวนอีกฝ่ายออกไปเดินดูในส่วนอื่นต่อ

ระหว่างที่เดินไปยังส่วนของบรรจุภัณฑ์ ภีมพลนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงถามผู้จัดการสาว

“ผมได้ยินพี่อาทิตย์บอกว่าจะลงทุนซื้อเครื่องแปะฉลากกับเครื่องซีลสินค้าเพิ่มด้วยใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เรามีแค่ตัวเดียว สินค้าบางอย่างเช่นสบู่เราก็จะบรรจุกันด้วยแรงงานคน ก่อนจะส่งไปบรรจุภัณฑ์ แต่บางครั้งก็ทำให้งานล่าช้าเพราะเครื่องจักรมักมีปัญหาบ่อย ๆ จะซื้อใหม่ก็ยังลังเลเพราะเครื่องจักรพวกนี้ราคาค่อนข้างสูง”

ผู้จัดการสาวพาทั้งคู่เดินมาถึงส่วนบรรจุพอดี โรงบรรจุผลิตภัณฑ์นี้มีพนักงานมากกว่าส่วนอื่น เพราะเป็นแผนกที่ต้องคัดแยกสินค้าตามชนิดและน้ำหนัก จดบันทึกทำรายการไว้เป็นหมวดหมู่สำหรับส่งต่อให้ร้านค้าและห้างสรรพสินค้าเป็นลำดับต่อไป

จากนั้นทั้งหมดก็เดินมาจนถึงส่วนท้ายสุดของโรงงาน ซึ่งเป็นโรงคัดแยกวัตถุดิบ ดอกไม้ เปลือกไม้ พืชที่มีกลิ่นหอมนานาชนิดมากมายทั้งที่ล้างทำความสะอาดแล้ว และยังไม่ได้ล้างกองรวมกันนิ่งอยู่ในกระบะขนาดหนึ่งเมตร สูงประมาณฝ่ามือวางเรียงซ้อนกันแยกกันเป็นสัดส่วน กลิ่นหอมของพฤกษานานาพันธุ์ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในบรรยากาศจนรู้สึกสดชื่นน่ารื่นรมย์ แม้ว่าพื้นที่เหยียบย่างอยู่นี้จะเปียกแฉะก็ตาม

“อุ๊ย!”

รวิชาใจหายวาบเมื่อจู่ ๆ ก็ไถลลื่นจนเกือบล้มก้นจ้ำเบ้า โชคดีที่วงแขนแข็งแรงของใครบางคนที่คอยตามประกบไม่ห่างตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในนี้เอื้อมมาโอบรอบเอวของเธอแล้วกอดไว้ได้ทัน จนแผ่นหลังแนบไปกับแผ่นอกของเขา

“ระวังหน่อยน้องอายในนี้มันลื่น เดินเกาะแขนอาไว้ก็ได้”

เขาจับมือนุ่มมาวางไว้บนท่อนแขนตนเอง แล้ววางทาบมือของตนกับมือเธอ ก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พาเดินต่อ

ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ที่โรงงานประมาณสองชั่วโมงกว่าก็ขอตัวกลับ ระหว่างทางกลับบ้าน รวิชาเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ภีมพลนึกว่าเธอคงเหนื่อยจึงไม่ได้ชวนคุยหรือซักถาม แต่จู่ ๆ คนนั่งข้างกายกลับมีเสียงสะอื้นไห้

“น้องอาย ร้องไห้ทำไมครับบอกอาได้ไหม” น้ำเสียงอาทรห่วงใยของคนถาม ยิ่งทำให้หญิงสาวน้ำตาร่วงพรู ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อัดอั้นออกมา

“น้องอายเป็นลูกที่แย่มาก ไม่เคยรู้เรื่องบริษัทของตัวเองเลยว่าเป็นยังไง หรือไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว แค่จำนวนพนักงานที่อยู่ในโรงงานน้องอายก็ยังไม่รู้ ไม่เคยรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ทำงานหามรุ่งหามค่ำจนต้องนอนที่โรงงานบ่อย ๆ กลับเอาแต่นึกน้อยใจท่านที่ทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวจนคิดประชดอยากไปเรียนต่อเมืองนอก เพราะอยากรู้ว่าท่านจะสนใจน้องอายบ้างไหม น้องอายเอาแต่ไร้สาระใช้เงินไปวัน ๆ ในขณะที่คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยมีวันหยุดพักผ่อน น้องอาย...แย่มากเลยใช่ไหมคะอาภีม”

เสียงหวานสั่นพร่าเจือสะอื้น ภีมพลตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทางแล้วเอื้อมคว้ามือเธอมากุมไว้อย่างปลุกปลอบให้กำลังใจ

“อย่าคิดมากสิครับ น้องอายไม่ได้แย่ น้องอายยังเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่อยู่ ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำให้ท่านผิดหวัง น้องอายยังดีกว่าอีกหลายคนนะที่คิดอยากช่วย และแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ ในขณะที่เด็กวัยรุ่นคนอื่นไม่ได้คิดเรื่องนี้อยู่ในหัวเลย อาเชื่อว่าท่านทั้งสองจะต้องภูมิใจในตัวน้องอายอย่างแน่นอนถ้ารู้ว่าลูกสาวอยากมาช่วยทำงาน เชื่ออานะครับ อย่าร้องไห้เลย หมดสวยแล้วเห็นไหม”

เขาพูดพลางใช้นิ้วเช็ดน้ำตาบนพวงแก้มออกให้อย่างอ่อนโยน ตาคมปลาบอาบแววหวานเชื่อมมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำอย่างหลงใหล

รวิชาหลุบตาลงต่ำเพราะไม่กล้าสบตาด้วย ในขณะที่คนตัวโตโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนปะทะพวงแก้ม สัมผัสจากริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา ส่งผลให้ความร้อนจากบริเวณที่ถูกสัมผัสลามเลียสูบฉีดไปทั่วใบหน้าจนต้องก้มหน้าต่ำลงกว่าเดิม

แม้ตอนนี้เขาจะกลับไปนั่งหลังพวงมาลัยตามเดิม ทว่ารอยประทับยังคงติดตรึงอยู่บนผิวเนื้อราวกับสัมผัสนั้นไม่ได้จากไปไหน เขาจะรู้บ้างไหมว่าทำอะไรกับเธอไว้บ้าง เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับหัวใจกำลังจะถูกปลิดออกจากขั้วเพราะมันเต้นกระหน่ำรัว และสั่นสะเทือนไปถึงมือทั้งสองข้างจนต้องบีบเข้าหากันแน่น

ไม่ต่างกันกับคนที่กำลังนั่งบังคับพวงมาลัย รอยยิ้มกระจายเกลื่อนเต็มวงหน้า ความรื่นรมย์สะท้อนออกมาจากแววตาระยิบระยับ เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะค่อย ๆ ไล่ระดับความสูงลงมาทีละนิดโดยเริ่มจากวันนี้ที่เริ่มต้นเดินทางที่หน้าผากเนียนสวยของเธอ