เจเรมี่ตะโกนออกมามันเต็มไปความเกรี้ยวกราด ทำให้เมเรดิธรีบหันหลังและเดินหนีออกไปด้วยความกลัวไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องนั้นอีกแม้เเต่คนเดียว ในขณะเดียวกัน ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเจเรมี่ถึงมีปฎิกิริยาเช่นนี้ทุกคนในเกลนเดลเข้าใจว่าเจเรมี่รักเมเรดิธ แต่ตอนนี้ เขาไม่สามสารถยอมรับที่ความจริงที่ว่าอดีตภรรยาเขาได้ตายไปเเล้วงั้นหรือ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?แดเนียลรู้เรื่องการตายของมาเดลีนจากอดัม เขารีบไปที่ห้องผ่าตัดทันทีที่เขาทราบข่าว แต่เขากลับต้องหยุดอยู่นอกห้องผ่าตัดเขาปะทะกับบอดี้การ์ดของเจเรมี่อยู่พักหนึ่ง จากนั้น ประตูถูกเปิดออกจากข้างในก่อนที่เจเรมี่จะเดินมาอย่างช้า ๆ เมื่อเขาเห็นเจเรมี่ แดเนียลหลบหลีกการปะทะกับบอดี้การ์ดและรีบวิ่งตรงเข้าไปหาชายคนนั้น“เจเรมี่ แกมันฆาตกร! แกฆ่าแมดดี้ !” เขาตะโกนประนาม ขณะที่กำลังจะชกเจเรมี่เจเรมี่คว้าข้อมือของแดเนียลอย่างไม่แยแส เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ผมบอกว่าไม่อนุญาตให้ใครเข้ามากวนภรรยาผมทั้งนั้น ไสหัวไปซะ!”“ภรรยาของนายงั้นเหรอ?” แดเนียลรู้สึกขบขัน “เจเรมี่ ถามตัวเองทีซิ ว่าเมื่อไหร่กันที่เคยปฏิบัติกับแมดดี้เหมือนเธอเป็นภรรยา? ตอ
คำพูดทั้งสี่คำที่เขาเปร่งมันออกมาช่างดูแผ่วเบา ราวกับว่าเขาใช้พลังงานที่ทั้งหมดในร่างกาย ไปจนหมด“เจเรมี่ ไม่มีทางฉันจะไม่ยกแมดดี้ให้นายอีกต่อไป! การที่ได้พบเจอนายมันเป็นสิ่งที่โชคร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับแมดดี้ นี่นายคงจะพอใจที่สุดหลังจากที่บดขยี้กระดูกของเธอให้กลายเป็นผงธุลีใช่ไหม?”เมื่อเขาได้ฟังข้อกล่าวหาของเอวา เจเรมี่รู้สึกขมับของเขาสั่นอย่างรุนแรง เขายื่นมือออกไป ทำท่าจะรับ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ส่งเธอมาให้ผม!”“ไม่! ฉันยอมตายดีกว่าส่งแมดดี้ให้กับนาย!”เมื่อเจเรมี่เห็นว่าเอวาปฏิเสธที่จะมอบขี้เถ้าของมาเดลีนให้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะระเบิดเป็นไฟทันทีเขาเอื้อมมือไปฉกมันจากเธอ และแน่นอน เขาได้มันมาแล้วเขาถือขี้เถ้าของมาเดลีนแล้ววิ่งไปที่รถ เขาได้ยินคำสาปส่งของเอวาดังขึ้นอยู่ข้างหลัง เขาจึงเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ออกจากที่เกิดเหตุ ฉากนั้น แสดงได้ว่าเขาดูเหมือนขโมยตั้งแต่เขายังเด็ก เจเรมี่จะได้รับทุกสิ่งที่ต้องการ ไม่เคยมีใครต่อต้านเขายกเว้นมาเดลีน แต่ขณะนี้ เขาเสียชื่อเสียงและภาพลักษณ์เพียงเพราะต้องการแย่งชิงขี้เถ้าของคนตายเขาไปยังบ้านที่ม
เธอหวังว่าจะแต่งงานกับเจเรมี่อยู่ทุกวี่ทุกวันเพื่อที่เธอจะได้กลายเป็นนายหญิงแห่งวิทแมนตัวจริง แต่นี่มันเป็นเวลาสามปีแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยเป็นเวลาสามปีแล้วและเธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป…เป็นช่วงบ่ายของฤดูร้อนที่สดใสพร้อมกับแสงแดดจ้า สาวน้อยน่ารักกำลังจับชายกระโปรงของหญิงสาวคนหนึ่งในสนามบินเกลนเดล“มามี้ มามี้ หนูหิว”หญิงสาวหันศีรษะไปทางเด็กตัวน้อยทันที่เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผมยาวหยักศกของเธอปลิวไสวขณะที่เธอหันกลับมา รอยยิ้มใจดีปรากฏบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธออุ้มสาวน้อยน่ารักที่ดูเหมือนเทพธิดาซุกซนขึ้นมา “แม่จะพาหนูไปกินอะไรอร่อย ๆ เร็ว ๆ นี้ รอหน่อยนะลูกรัก”เธอเริ่มก้าวเดินหลังจากอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ออร่าที่สง่างามและท่วงท่าที่สมบูรณ์แบบตามติดเธอมาราวกับว่ามันเป็นเงาของเธอระหว่างทาง เธอได้รับคำเยินยอและชื่นชมในความงามและรูปร่างนั้นเป็นจำนวนมากจากคนรอบ ๆหลังจากที่ทั้งสองหาที่พักสำหรับคืนนี้ได้แล้ว เธอได้พาเด็กหญิงตัวน้อยออกไป“มามี้ หนูอยากได้ขนมปังเบอร์เกอร์ก่อน”“ได้สิลูก” ผู้หญิงคนนั้นตอบตกลง“ขอบคุณมามี้! มามี้เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกเลย!” เด็ก
มาเดลีน ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแนบริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์เชิงห้ามปรามเด็กน้อยไม่ให้ส่งเสียงเรียกออกมาและเด็กน้อยก็เข้าใจทันที เธอเม้มริมฝีปากเข้ากลับหากันด้านหนึ่ง เมเรดิธไม่พอใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นเจเรมี่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กระนั้น เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งได้“เจเรมี่ นี่ลูกของใคร? ทำไมคุณถึงอุ้มเธอไว้? แจ็ครอเราอยู่ข้างนอก ไปกันเถอะ”เธอมองเจเรมี่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แต่แล้วเธอก็กลอกตาไปที่ลิเลียนที่อยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่เธอไม่รู้ว่าสิ่งเล็กน้อยนี้มาจากไหน เธอดูคล้ายกับยัยชนบท มาเดลีน!“เธอไปกับแจ็คก่อนก็ได้ ผมกำลังรอพ่อแม่ของเด็กหญิงตัวน้อยนี่” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชา ทันใดนั้นสายตาของเขาก็สบกับลิเลียนด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเชื่อมโยงกับเธอในที่สุดเมเรดิธต้องขอเจเรมี่ออกไปโดยใช้แจ็คสันเป็นข้ออ้าง เธอไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาจากเขา เธอไม่สามารถแสดงความโกรธของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่หันกลับมาในขณะที่กดริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมเรดิธจดจ่ออยู่กับอารมณ์หงุดหงิดจนมองไม่เห็นว่ากำลังจะไปไหน เมื่อเธอเดินผ่านมาเดลีน เธอชนเข้ากับไหล่ของเธอมาเดลีนใช้
เธอจากโลกนี้ไปแล้วอย่างไม่หวนกลับ สิ่งที่เหลืออยู่ของเธอมีเพียงอย่างเดียวนั่นคือขี้เถ้า“แน่นอนฉันเป็นภรรยาของเจเรมี่ คนทั้งเกลนเดลรู้เรื่องนี้!” เมเรดิธแทบรอไม่ไหวที่จะประกาศความสัมพันธ์ของเธอกับเจเรมี่มาเดลีนกล่าวหลังจากที่ทำท่านึกได้อย่างกะทันหัน “งั้นคุณคือคุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรีชื่อดังคนนั้น เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ใช่ไหม?”เมื่อเมเรดิธได้ยินดังนั้น รอยยิ้มอันเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอกลับคืนมาผยองอีกครั้งแต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มาเดลีนได้พูดเพิ่มเติมต่อว่า “ผู้หญิงคนที่ใช้ประโยชน์ของตัวเองจากน้องสาว โดยบังคับให้มาเดลีน น้องสาวของเธอไปสู่จุดจบก่อนที่จะขโมยสามีของน้องสาวตัวเอง! นี่คุณเป็นผู้หญิงคนนั้น เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ใช่ไหม?”ใบหน้าของเมเรดิธเสียอาการแต่เธอยังคงแสดงสีหน้าไร้เดียงสา“คุณ พูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นได้ยังไงกัน? ฉันขโมยสามีของน้องสาวไปจากเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันกับเจเรมี่คบกันมาตลอด ใช่ไหม เจเรมี่? คนที่คุณรักตลอดเวลานี้คือฉันและฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น” เธอกล่าว พร้อมมองเจเรมี่ด้วยสายตาที่บอกให้เห็นด้วยอย่างไรก็ตาม เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนเท่านั้น การจ้องมองของเขารุน
ในตอนนี้ภายในคฤหาสน์วิทแมนเจเรมี่นั่งลงข้างเตียงอย่างเหนื่อยล้า เขาถือโทรศัพท์ขณะดูวิดีโอที่กำลังแพร่ระบาดในวิดีโอที่แสดงอยู่คือพฤติกรรมที่คุกคามคนอื่นของเมเรดิธส่งผลให้เธอเสียชื่อเสียงขณะนี้ ทันใดนั้น เขาก็เริ่มสงสัยว่านี่คือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาเคยพบเมื่อตอนที่เขายังเด็กเธอใช่ ลินนี่จริงหรือเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ในที่สุดสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่มาเดลีนหัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้นลักษณะเหล่านั้นดูคล้ายว่าเป็นเเธอแม้จะดูคล้ายกัน แต่ยังคงเป็นความจริงที่ว่ามาเดลีนได้ทิ้งเขาไปแล้วตลอดกาลขณะที่เจเรมี่ครุ่นคิด ใบหน้าหวานของมาเดลีนได้ปรากฏขึ้นในความคิดหัวใจของเขาเริ่มปวดร้าวอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง ...แมดดี้…“เจเรมี่ คุณหลับหรือยัง?” มีคนมาเคาะประตู และในเวลาต่อมา เสียงของเมเรดิธดังมาจากอีกด้านของประตู “เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณได้เห็นวิดีโอนั่นแล้ว ใช่มั้ย? ฉันถูกใส่ร้ายด้วยถ้อยคำที่มุ่งร้าย คุณช่วยปลอบใจฉันหน่อยได้ไหม?”“ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว ร้านค้าที่ศูนย์การค้าใจกลางเมืองกำลังจะเปิดประมูลเร็ว ๆ นี้ คุณสัญญาว่าจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน คุณยังจำได้ไหม เจเรมี่?”
อีกด้านหนึ่ง มาเดลีนจิบกาแฟของเธออย่างช้า ๆ สายตาของเธอมองไปที่เงินจำนวนมหาศาลที่โอนเข้าบัญชีธนาคารในโทรศัพท์ เธอยกกระจกขึ้นและมองไปที่เงาสะท้อนของเธอเธอสัมผัสพื้นที่ที่เคยเป็นแผลเป็น แม้กระทั่งตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องแม้ว่าเธอจะสัมผัสเพียงเบา ๆ ก็ตามเธอวางกระจกลงและหันรูปร่างที่สง่างาม จากนั้น เดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแฟชั่นที่อยู่ติดกันชนชั้นสูงที่ร่ำรวยและมีอำนาจทั้งหมดในเกลนเดลมาร่วมงานประมูลที่จัดขึ้นในโรงแรมระดับหกดาวที่หรูหราที่สุดที่นี่พวกเขากำลังจะประมูลร้านค้าขนาดใหญ่ในส่วนที่พลุกพล่านที่สุดของศูนย์การค้าใจกลางเมืองเมเรดิธจับตาดูร้านนี้มานานมาก เธอยังบอกใบ้กับเจเรมี่หลายครั้งก่อนหน้านี้ให้เขาประมูลร้านนี้ให้เธอในตอนนั้น เธอได้ขโมยไดอารี่ของมาเดลีนและแบบร่างของการออกแบบเครื่องประดับที่เธอทิ้งไว้ตอนสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย แม้แต่เธอยังต้องยอมรับว่างานออกแบบของมาเดลีนนั้นโดดเด่นกว่าใครแม้ว่าเอโลอิสจะปล่อยให้เธอบริหารจัดการร้านเครื่องประดับทั้งสองแห่ง แต่เธอก็ยังไม่พอใจเพียงเท่านั้นด้วยเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะเริ่มสร้างแบรนด์ของตัวเอง เมื่อเธอสา
มาเดลีนสามารถมองเห็นรอยยิ้มฝืน ๆ เหมือนหน้าแตกของเมเรดิธจากใต้แว่นกันแดดอันนี้เธอเดินไปในขณะที่สงบและใจเย็น เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของทุกคนในห้องจับจ้องมาที่เธอในตอนนั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแต่งหน้าหรือแต่งตัวเเบบไหนอย่างไร เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าจะเดินได้ยังไงหลังจากใส่รองเท้าส้นสูงในเวลานั้น เธอเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่แม้แต่ขอทานยังดูถูกตอนนี้ ทุกอย่างต่างออกไปสุนัขทุกตัวมีวันของมัน สิบปีต่อมา มาเดลีน ครอว์ฟอร์ดไม่ใช่คนที่เธอเคยเป็นในตอนนั้นมาเดลีนยิ้มหวานขณะนั่งอยู่ในที่นั่งสำรองที่ว่างอยู่ด้านหลังเมเรดิธด้วยท่าทางนิ่งและสงบเจเรมี่จ้องมองเธอตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังมองเธออยู่เมื่อเมเรดิธสังเกตเห็นว่าความสนใจของเจเรมี่อยู่ที่มาเดลีน เธอก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเจเรมี่ถูกทำให้กระสำกระส่ายโดยนังเเพศยาคนนั้น ถ้าไม่ ทำไมเขาถึงจ้องมาที่เธอเพียงเพราะเธอดูคล้ายกับมาเดลีนด้วยล่ะ?มาเดลีนสังเกตเห็นเจเรมี่จ้องมองเธอ บางที นี่อาจเป็นสายตาที่เธอเฝ้าปรารถนามากที่สุด ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ เธอไม่สนมันอีกแล้วหลังจากที่เธอนั่งลง มาเดลีนได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นจากรอบตัวเธอ“ผู้หญิงคนน